Spis treści:
1. Xyvelam - działanie
2. Xyvelam - wskazania
3. Xyvelam - przeciwwskazania
4. Xyvelam - dawkowanie
5. Xyvelam - interakcje z innymi lekami
6. Xyvelam - ciąża
7. Xyvelam - skutki uboczne
8. Xyvelam - środki ostrożności
9. Xyvelam - producent

Działanie

Xyvelam - Chemioterapeutyk z grupy fluorochinolonów, S-enancjomer racemicznej ofloksacyny. Gatunki zwykle wrażliwe na lewofloksacynę - bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Bacillus anthracis, Staphylococcus aureus wrażliwy na metycylinę, Staphylococcus saprophyticus, Streptococcus spp. grupy C i G, Streptococcus agalactiae, Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes; bakterie tlenowe Gram-ujemne: Eikenella corrodens, Haemophilus influenzae, Haemophilus parainfluenzae, Klebsiella oxytoca, Moraxella catarrhalis, Pasteurella multocida, Proteus vulgaris, Providencia rettgeri; bakterie beztlenowe: Peptostreptococcus spp.; inne: Chlamydophila pneumoniae, Chlamydophila psittaci, Chlamydia trachomatis, Legionella pneumophila, Mycoplasma pneumoniae, Mycoplasma hominis, Ureaplasma urealyticum. Gatunki, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej: Enterococcus faecalis, Staphylococcus aureus oporny na metycylinę, Staphylococcus spp. koagulazo-ujemny, Acinetobacter baumannii, Citrobacter freundii, Enterobacter aerogenes, Enterobacter cloacae, Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Morganella morganii, Proteus mirabilis, Providencia stuartii, Pseudomonas aeruginosa, Serratia marcescens, Bacteroides fragilis. Gatunki o odporności naturalnej: Enterococcus faecium. Staphylococcus aureus oporny na metycylinę prawdopodobnie jest także oporny na fluorochinolony, w tym lewofloksacynę. Po podaniu doustnym lewofloksacyna jest szybko i prawie całkowicie wchłaniana, osiągając C_max w osoczu w ciągu 1-2 h. Całkowita biodostępność wynosi 99-100%. Pokarm wywiera niewielki wpływ na wchłanianie lewofloksacyny. Lewofloksacyna wiąże się z białkami surowicy w około 30-40%. Przenika do błony śluzowej oskrzeli, płynu wyściełającego nabłonek dróg oddechowych, makrofagów w pęcherzykach płucnych, tkanki płuc, skóry (płynu surowiczego w pęcherzach), tkanki gruczołu krokowego i moczu. Słabo przenika do płynu mózgowo-rdzeniowego. Metabolizowana jest w niewielkim stopniu (metabolity stanowią <5% dawki). Wydalana jest głównie przez nerki (>85%). T_0,5 wynosi 6-8 h.

Wskazania

Xyvelam - Lek jest wskazany do stosowania u osób dorosłych w leczeniu następujących zakażeń: ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek i powikłane zakażenia układu moczowego; przewlekłe bakteryjne zapalenie gruczołu krokowego; płucna postać wąglika: zapobieganie zakażeniom po kontakcie z bakteriami i leczenie. W wymienionych poniżej zakażeniach lek należy stosować tylko wtedy, gdy użycie innych leków przeciwbakteryjnych powszechnie zalecanych do leczenia tych zakażeń uzna się za niewłaściwe: ostre bakteryjne zapalenie zatok; ostre nasilenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, w tym zapalenia oskrzeli; pozaszpitalne zapalenie płuc; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich; niepowikłane zakażenia układu moczowego. Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych. Komunikat bezpieczeństwa z dnia 7 czerwca 2023 r. Najnowsze wyniki badań sugerują, że fluorochinolony nadal są przepisywane poza zalecanymi wskazaniami. Ze względu na ryzyko ciężkich, powodujących niepełnosprawność, długotrwałych i potencjalnie nieodwracalnych działań niepożądanych fluorochinolony stosowane ogólnoustrojowo i w postaci wziewnej NIE powinny być przepisywane: pacjentom, u których wystąpiły wcześniej poważne działania niepożądane po antybiotyku chinolonowym lub fluorochinolonowym; w przypadku infekcji niewielkiego nasilenia lub samoograniczających się (takich jak zapalenie gardła, zapalenie migdałków i ostre zapalenie oskrzeli); w przypadku zakażeń o łagodnym lub umiarkowanym stopniu nasilenia (w tym niepowikłanego zapalenia pęcherza moczowego, ostrego zaostrzenia przewlekłego zapalenia oskrzeli i przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP), ostrych bakteryjnych zapaleń zatok nosowych i ostrych zapaleń ucha środkowego), chyba że inne antybiotyki zalecane powszechnie w tych infekcjach są uważane za nieodpowiednie; w przypadku zakażeń niebakteryjnych, takich jak niebakteryjne (przewlekłe) zapalenie gruczołu krokowego; w celu zapobiegania biegunkom podróżnych lub nawracającym zakażeniom dolnych dróg moczowych. Fluorochinolony stosowane ogólnoustrojowo i w postaci wziewnej powinny być przepisywane wyłącznie w zatwierdzonych wskazaniach oraz po dokładnej ocenie korzyści i ryzyka dla danego pacjenta.

Przeciwwskazania

Xyvelam - Nadwrażliwość na lewofloksacynę, inne chinolony lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Padaczka. Pacjenci, u których w przeszłości występowało zapalenie ścięgien związane ze stosowaniem fluorochinolonów. Dzieci lub młodzież przed zakończeniem okresu wzrostu. Kobiety w ciąży. Kobiety karmiące piersią.

Dawkowanie

Xyvelam - Doustnie. Dorośli. Ostre bakteryjne zapalenie zatok: 500 mg raz na dobę przez 10-14 dni; ostre nasilenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, w tym zapalenia oskrzeli: 500 mg raz na dobę przez 7-10 dni; pozaszpitalne zapalenie płuc: 500 mg raz lub 2 razy na dobę przez 7-14 dni; ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek: 500 mg raz na dobę przez 7-10 dni; powikłane zakażenia układu moczowego: 500 mg raz na dobę przez 7-14 dni; niepowikłane zapalenie pęcherza moczowego: 250 mg raz na dobę przez 3 dni; przewlekłe bakteryjne zapalenie gruczołu krokowego: 500 mg raz na dobę przez 28 dni; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich: 500 mg raz lub 2 razy na dobę przez 7-14 dni; płucna postać wąglika: 500 mg raz na dobę przez 8 tyg. Lewofloksacyna w postaci tabletek może być również stosowana w celu ukończenia leczenia u pacjentów, u których nastąpiła poprawa po początkowym leczeniu dożylnym lewofloksacyną; ze względu na biorównoważność postaci dożylnej i doustnej, można zastosować takie same dawki. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby oraz u osób w podeszłym wieku. Pacjenci z zaburzoną czynnością nerek. Dawkowanie należy modyfikować w zależności klirensu kreatyniny (CCr). CCr 50-20 ml/min: dla dawki 250 mg/24 h - pierwsza dawka 250 mg, następnie 125 mg/24 h; dla dawki 500 mg/24 h: pierwsza dawka 500 mg, następnie 250 mg/24 h; dla dawki 500 mg/12 h - pierwsza dawka 500 mg, następnie 250 mg/12 h. CCr 19-10 ml/min: dla dawki 250 mg/24 h - pierwsza dawka 250 mg, następnie 125 mg/48 h; dla dawki 500 mg/24 h - pierwsza dawka 500 mg, następnie 125 mg/24 h; dla dawki 500 mg/12 h - pierwsza dawka 500 mg, następnie 125 mg/12 h. CCr <10 ml (w tym pacjenci poddawani hemodializie lub CAPD): dla dawki 250 mg/24 h - pierwsza dawka 250 mg, następnie 125 mg/48 h; dla dawki 500 mg/24 h - pierwsza dawka 500 mg, następnie 125 mg/24 h; dla dawki 500 mg/12 h - pierwsza dawka 500 mg, następnie 125 mg/24 h. Po hemodializie lub ambulatoryjnej ciągłej dializie otrzewnowej (CAPD) nie jest konieczne podanie dodatkowej dawki. Lek jest przeciwwskazany do stosowania u dzieci i młodzieży w okresie wzrostu. Sposób podania. Tabletki należy połykać bez rozgryzania, popijając odpowiednią ilością płynu. Tabletki można dzielić wzdłuż linii podziału w celu dostosowania dawki. Tabletki można przyjmować w trakcie posiłku lub między posiłkami. Tabletki należy przyjmować przynajmniej 2 h przed lub 2 h po przyjęciu soli żelaza, soli cynku, leków zobojętniających sok żołądkowy zawierających magnez lub aluminium lub dydanozyny (tylko preparaty dydanozyny z aluminium i magnezem zawierające środki buforujące) i sukralfatu, ponieważ mogą one zmniejszać wchłanianie antybiotyku. Tabletkę można podzielić na równe dawki.

Interakcje z innymi lekami

Xyvelam - Wpływ innych leków na lewofloksacynę. Wchłanianie lewofloksacyny jest znacząco zmniejszone podczas podawania lewofloksacyny w postaci tabletek jednocześnie z solami żelaza lub preparatami zobojętniającymi sok żołądkowy, zawierającymi sole magnezu lub glinu, lub z dydanozyną (tylko preparaty dydanozyny z glinem i magnezem zawierające środki buforujące). Jednoczesne stosowanie fluorochinolonów i multiwitamin zawierających cynk wydaje się zmniejszać ich wchłanianie po podaniu doustnym. Zaleca się, aby leki zawierające dwu- lub trójwartościowe kationy, takie jak sole żelaza, sole cynku, preparaty zobojętniające zawierające sole magnezu lub glinu, lub dydanozynę (tylko preparaty dydanozyny z aluminium i magnezem zawierające środki buforujące) przyjmować 2 h przed przyjęciem leku lub 2 h po jego zastosowaniu. Sole wapnia mają minimalny wpływ na wchłanianie lewofloksacyny po podaniu doustnym. Sukralfat znacznie zmniejsza biodostępność lewofloksacyny - należy go przyjmować 2 h po przyjęciu lewofloksacyny. Nie stwierdzono farmakokinetycznych interakcji między lewofloksacyną i teofiliną; jednak podczas stosowania chinolonów i teofiliny, jak również niektórych NLPZ lub innych leków obniżających próg drgawkowy, może wystąpić wyraźne obniżenie progu drgawkowego. Stężenie lewofloksacyny jest około 13% większe w obecności fenbufenu. Probenecyd i cymetydyna zmniejszają klirens nerkowy lewofloksacyny odpowiednio o 24 i 34%, jednak w badanym zakresie dawek istotne statystycznie różnice w kinetyce wydają się nie mieć znaczenia klinicznego. Należy zachować ostrożność podczas stosowania lewofloksacyny jednocześnie z lekami wpływającymi zaburzającymi wydalanie w cewkach nerkowych, takimi jak probenecyd i cymetydyna, zwłaszcza u osób z niewydolnością nerek. Węglan wapnia, digoksyna, glibenklamid i ranitydyna nie mają klinicznie istotnego wpływu na farmakokinetykę lewofloksacyny. Wpływ lewofloksacyny na inne leki. Lewofloksacyna wydłuża T_0,5 cyklosporyny o ok. 33%. U pacjentów leczonych jednocześnie lewofloksacyną i antagonistami witaminy K (np. warfaryna) notowano zwiększenie wartości parametrów krzepliwości krwi (PT lub INR) i (lub) występowanie krwawień, które mogą mieć ciężki przebieg. Dlatego należy regularnie wykonywać badanie krzepliwości krwi u pacjentów leczonych antagonistami witaminy K. Lewofloksacynę należy stosować ostrożnie z lekami wpływającymi na odstęp QT (np. leki przeciwarytmiczne należące do IA i III, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki przeciwpsychotyczne, makrolidy). W badaniu interakcji farmakokinetycznych, lewofloksacyna nie wpływała na farmakokinetykę teofiliny (która jest wskaźnikowym substratem CYP1A2), co świadczy o tym, że lewofloksacyna nie jest inhibitorem CYP1A2. Nie występuje istotna klinicznie interakcja z pokarmem.

Ciąża

Xyvelam - Przeciwwskazane jest stosowanie lewofloksacyny w ciąży i podczas karmienia piersią (ryzyko uszkodzenia przez fluorochinolony obciążonych chrząstek organizmów w okresie wzrostu). Lewofloksacyna nie powodowała zaburzeń płodności ani zdolności rozrodczych szczurów.

Skutki uboczne

Xyvelam - Często: bezsenność, ból głowy, zawroty głowy, biegunka, wymioty, nudności, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AlAT, AspAT, fosfatazy zasadowej, GGT). Niezbyt często: zakażenia grzybicze (w tym zakażenia Candida), oporność drobnoustrojów, leukopenia, eozynofilia, jadłowstręt, niepokój, stan splątania, nerwowość, senność, drżenia mięśniowe, zaburzenia smaku, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, duszność, ból brzucha, niestrawność, wzdęcia, zaparcia, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, wysypka, świąd, pokrzywka, nadmierna potliwość, ból stawów, ból mięśni, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, osłabienie. Rzadko: trombocytopenia, neutropenia, obrzęk naczynioruchowy, nadwrażliwość, zespół niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH), hipoglikemia (zwłaszcza u pacjentów z cukrzycą), śpiączka hipoglikemiczna, reakcje psychotyczne (z np. omamami, paranoją), depresja, pobudzenie, niezwykłe sny, koszmary senne, majaczenie, drgawki, parestezja, zaburzenia pamięci, zaburzenia widzenia (takie jak nieostre widzenie), szumy uszne, tachykardia, kołatanie serca, niedociśnienie, polekowa reakcja z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS), rumień trwały polekowy, zaburzenia dotyczące ścięgna (w tym zapalenie ścięgna np. ścięgna Achillesa), osłabienie siły mięśni (co może być szczególne ważne u pacjentów z miastenią), ostra niewydolność nerek (np. z powodu śródmiąższowego zapalenia nerek), gorączka. Częstość nieznana: niewydolność szpiku kostnego (w tym niedokrwistość aplastyczna, pancytopenia, agranulocytoza, niedokrwistość, hemolityczna), wstrząs anafilaktyczny, wstrząs rzekomoanafilaktyczny, hiperglikemia, zaburzenia psychotyczne z zachowaniami zagrażającymi bezpieczeństwu pacjenta (w tym myśli lub próby samobójcze), mania, obwodowa neuropatia czuciowa, obwodowa neuropatia czuciowo-ruchowa, zaburzenia węchu (w tym utrata węchu), dyskineza, zaburzenia pozapiramidowe, brak smaku, omdlenie, łagodne nadciśnienie śródczaszkowe, mioklonie, przemijająca utrata widzenia, zapalenie błony naczyniowej oka, utrata słuchu, zaburzenia słuchu, częstoskurcz komorowy (który może prowadzić do zatrzymania akcji serca), arytmia komorowa i zaburzenia typu torsade de pointes (notowane głównie u pacjentów z czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QT), wydłużenie odstępu QT w zapisie EKG, skurcz oskrzeli, alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych, biegunka krwotoczna (która w bardzo rzadkich przypadkach może być objawem zapalenia jelit, w tym rzekomobłoniastego zapalenia jelit), zapalenie trzustki, żółtaczka i ciężkie uszkodzenie wątroby (w tym przypadki zakończone zgonem z ostrą niewydolnością wątroby, głównie u pacjentów z ciężkimi chorobami podstawowymi), zapalenie wątroby, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, reakcje nadwrażliwości na światło, leukocytoklastyczne zapalenie naczyń, zapalenie jamy ustnej, hiperpigmentacja skóry, rabdomioliza, zerwanie ścięgna (np. ścięgna Achillesa), zerwanie więzadła, zerwanie mięśnia, zapalenie stawów, ból (w tym ból pleców, ból w klatce piersiowej i kończynach). Reakcje anafilaktyczne i rzekomoanafilaktyczne oraz reakcje dotyczące błon śluzowych mogą wystąpić już po podaniu pierwszej dawki. W związku ze stosowaniem chinolonów i fluorochinolonów, w niektórych przypadkach niezależnie od istniejących wcześniej czynników ryzyka, zgłaszano bardzo rzadkie przypadki długotrwałych (utrzymujących się przez miesiące lub lata), zaburzających sprawność i potencjalnie nieodwracalnych ciężkich działań niepożądanych leku, wpływających na różne, czasami liczne układy i narządy oraz zmysły (w tym takie działania, jak: zapalenie ścięgien, zerwanie ścięgna, ból stawów, ból kończyn, zaburzenia chodu, neuropatie związane z parastezjami i neuralgią, zmęczenie, objawy psychotyczne [w tym zaburzenia snu, lęk, ataki paniki, depresja i myśli samobójcze], zaburzenia pamięci i koncentracji oraz zaburzenia snu i zaburzenia słuchu, wzroku, smaku i węchu). U pacjentów przyjmujących fluorochinolony zgłaszano przypadki tętniaka i rozwarstwienia aorty, często powikłane pęknięciem (w tym przypadki śmiertelne), a także przypadki niedomykalności zastawek serca. Ponadto zgłaszano występowanie napadów porfirii u pacjentów z porfirią.

Środki ostrożności

Xyvelam - Należy unikać stosowania lewofloksacyny u pacjentów, u których w przeszłości podczas stosowania leków zawierających chinolony lub fluorochinolony występowały ciężkie działania niepożądane; leczenie tych pacjentów lewofloksacyną należy rozpoczynać tylko w przypadku braku alternatywnych metod leczenia i po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka. Ryzyko oporności. Jest bardzo prawdopodobne, że metycylinooporne szczepy Staphylococcus aureus są także oporne na fluorochinolony, w tym lewofloksacynę - dlatego nie zaleca się stosowania lewofloksacyny w leczeniu zakażeń wywołanych lub prawdopodobnie wywołanych przez MRSA, chyba że wyniki badań laboratoryjnych potwierdziły wrażliwość drobnoustrojów na lewofloksacynę (i zwykle stosowane leki przeciwbakteryjne w leczeniu zakażeń MRSA są uważane za nieodpowiednie). Lewofloksacynę można stosować w leczeniu ostrego bakteryjnego zapalenie zatok oraz nagłego zaostrzenia przewlekłego zapalenia oskrzeli, jeśli zakażenia te zostały właściwie zdiagnozowane. Oporność na fluorochinolony E. coli - drobnoustroju, który najczęściej wywołuje zakażenia dróg moczowych, jest różna w poszczególnych krajach Unii Europejskiej - należy brać pod uwagę lokalne występowanie oporności E. coli na fluorochinolony. Płucna postać wąglika. Stosowanie u ludzi opiera się na wynikach badań in vitro wrażliwości Bacillus anthracis oraz na wynikach badań na zwierzętach, wraz z ograniczonymi danymi dotyczącymi stosowania u ludzi. Lekarze powinni się odnieść do krajowych i (lub) międzynarodowych wytycznych dotyczących leczenia wąglika. Długotrwałe, zaburzające sprawność i potencjalnie nieodwracalne ciężkie działania niepożądane leku. U pacjentów otrzymujących chinolony i fluorochinolony, niezależnie od ich wieku i istniejących wcześniej czynników ryzyka, zgłaszano bardzo rzadkie przypadki długotrwałych (utrzymujących się przez miesiące lub lata), zaburzających sprawność i potencjalnie nieodwracalnych ciężkich działań niepożądanych leku, wpływających na różne, czasami liczne układy organizmu (mięśniowo – szkieletowy, nerwowy, psychiczny i zmysły). Po wystąpieniu pierwszych objawów przedmiotowych lub podmiotowych jakiegokolwiek ciężkiego działania niepożądanego należy niezwłocznie przerwać stosowanie lewofloksacyny, a pacjentom należy zalecić skontaktowanie się z lekarzem prowadzącym w celu uzyskania porady. Zapalenie ścięgna i zerwanie ścięgna. Już po 48 h od rozpoczęcia leczenia (do kilku miesięcy po zakończeniu leczenia) występowało zapalenie ścięgna i zerwanie ścięgna (zwłaszcza, ale nie tylko, ścięgna Achillesa), czasami obustronne. Starsi pacjenci, pacjenci z zaburzeniami czynności nerek, pacjenci po przeszczepie narządu miąższowego, pacjenci otrzymujący dawki dobowe lewofloksacyny 1000 mg i u pacjenci leczeni jednocześnie kortykosteroidami są bardziej narażeni na zerwanie ścięgna; nie zaleca się jednoczesnego stosowania kortykosteroidów. Po wystąpieniu pierwszych objawów zapalenia ścięgna (np. bolesny obrzęk, stan zapalny) należy przerwać leczenie lewofloksacyną i rozważyć alternatywne leczenie. Chorą kończynę (chore kończyny) należy odpowiednio leczyć (np. unieruchomienie). Jeśli wystąpią objawy choroby ścięgien nie należy stosować kortykosteroidów. Mioklonie. Notowano przypadki mioklonii. Ryzyko wystąpienia mioklonii jest zwiększone u pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, jeśli dawka lewofloksacyny nie zostanie dostosowana w zależności od klirensu kreatyniny. Po pierwszym wystąpieniu mioklonii należy natychmiast przerwać stosowanie lewofloksacyny i rozpocząć odpowiednie leczenie. Choroba związana z Clostridioides difficile. Podczas lub po zakończeniu stosowania lewofloksacyny może wystąpić choroba związana z Clostridioides difficile (CDAD). Ważne jest, aby rozważyć tę diagnozę u pacjentów, u których wystąpiła biegunka, zwłaszcza o ciężkim przebiegu, utrzymująca się i (lub) krwawa, w trakcie lub po zakończeniu leczenia lewofloksacyną (także kilka tygodni po zakończeniu leczenia). W przypadku podejrzenia lub potwierdzenia CDAD, należy natychmiast przerwać stosowanie lewofloksacyny i niezwłocznie rozpocząć odpowiednie leczenie (preparaty hamujące perystaltykę są w tej sytuacji przeciwwskazane). Skłonność do drgawek. Chinolony mogą obniżać próg drgawkowy i wywołać drgawki. Lewofloksacyna jest przeciwwskazana u pacjentów z padaczką w wywiadzie. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów ze skłonnością do napadów padaczkowych lub stosujących jednocześnie substancje czynne obniżające próg drgawkowy, takie jak teofilina. W razie wystąpienia napadu drgawkowego, należy przerwać leczenie lewofloksacyną. Niedobór dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej. W trakcie leczenia pacjenci z utajonym lub jawnym niedoborem G-6-PD mogą wykazywać skłonność do reakcji hemolitycznych; należy obserwować, czy nie wystąpi u nich hemoliza. Zaburzenia czynności nerek. Ponieważ lewofloksacyna jest wydalana głównie przez nerki, u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy skorygować dawkę lewofloksacyny. Reakcje nadwrażliwości. Rzadko po podaniu początkowej dawki lewofloksacyna może powodować ciężkie reakcje nadwrażliwości mogące zakończyć się śmiercią (np. obrzęk naczynioruchowy aż do wstrząsu anafilaktycznego). Pacjent powinien niezwłocznie przerwać leczenie i skontaktować się z lekarzem lub ratownikiem medycznym, który rozpocznie odpowiednie działania ratunkowe. Ciężkie skórne działania niepożądane. W związku ze stosowaniem lewofloksacyny zaobserwowano ciężkie skórne działania niepożądane (SCAR), w tym toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN, zespół Lyella), zespół Stevensa-Johnsona (SJS) oraz polekową reakcję z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS), które mogą stanowić zagrożenie dla życia lub powodować zgon. Podczas przepisywania leku należy poinformować pacjentów o objawach podmiotowych i przedmiotowych ciężkich reakcji skórnych oraz należy ich ściśle obserwować. W razie pojawienia się objawów podmiotowych i przedmiotowych wskazujących na występowanie tych reakcji, należy natychmiast przerwać stosowanie lewofloksacyny i rozważyć alternatywną metodę leczenia. Nie należy nigdy ponownie rozpoczynać leczenia lewofloksacyną, jeżeli w związku ze stosowaniem lewofloksacyny u pacjenta wystąpiła ciężka reakcja, taka jak SJS, TEN lub DRESS. Dysglikemia. Zgłaszano zaburzenia stężenia glukozy we krwi, w tym hipo- i hiperglikemię, występujące zwykle u pacjentów z cukrzycą otrzymujących jednocześnie doustne leki o działaniu hipoglikemizującym (np. glibenklamid) lub insulinę. Odnotowano przypadki śpiączki hipoglikemicznej. U pacjentów z cukrzycą zaleca się dokładne kontrolowanie stężenia glukozy we krwi. Jeśli pacjent zgłasza zaburzenia stężenia glukozy we krwi, należy natychmiast przerwać leczenie preparatem oraz należy rozważyć zastosowanie alternatywnego, niefluorochinolonowego leczenia przeciwbakteryjnego. Zapobieganie reakcjom nadwrażliwości na światło. Ze względu na ryzyko wystąpieniu objawów nadwrażliwości na światło, podczas i 48 h po zakończeniu leczenia, pacjenci powinni unikać ekspozycji na silne światło słoneczne lub sztuczne promieniowanie UV (np. lampy słoneczne, solarium). Pacjenci leczeni antagonistami witaminy K. U pacjentów leczonych lewofloksacyną w skojarzeniu z antagonistami witaminy K (np. warfaryną) mogą zwiększyć się wartości parametrów krzepliwości krwi (PT lub INR) i (lub) mogą nasilić się krwawienia; należy regularnie wykonywać badania krzepliwości krwi. Reakcje psychotyczne. U pacjentów przyjmujących chinolony, w tym lewofloksacynę, obserwowano reakcje psychotyczne. Bardzo rzadko prowadziły one do myśli samobójczych i zachowań niebezpiecznych dla pacjenta – czasami nawet po pojedynczej dawce lewofloksacyny. Jeśli u pacjenta wystąpią takie reakcje, to w momencie pojawienia się pierwszych objawów należy natychmiast przerwać stosowanie lewofloksacyny, a pacjenta należy pouczyć, aby skontaktował się z lekarzem przepisującym ten lek w celu uzyskania porady. Należy rozważyć zastosowanie alternatywnego, niefluorochinolonowego leczenia przeciwbakteryjnego i wdrożyć odpowiednie postępowanie. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas stosowania lewofloksacyny u pacjentów z psychozą lub z chorobą psychiczną w wywiadzie. Wydłużenie odstępu QT. Należy zachować ostrożność podczas stosowania leku u pacjentów ze stwierdzonymi czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QT, takimi jak: wrodzony zespół wydłużonego odstępu QT; jednoczesne stosowanie leków, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QT (np. leki przeciwarytmiczne należące do grupy IA i III, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, makrolidy, leki przeciwpsychotyczne); nieskorygowane zaburzenia równowagi elektrolitowej (np. hipokaliemia, hipomagnezemia); choroby serca (np. niewydolność serca, zawał mięśnia sercowego, bradykardia). Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów w podeszłym wieku oraz kobiet, ponieważ ci pacjenci mogą być bardziej wrażliwi na działanie leków wydłużających odstęp QT. Neuropatia obwodowa. Zgłaszano przypadki polineuropatii czuciowej i czuciowo-ruchowej powodującej parestezje, niedoczulicę, zaburzenia czucia lub osłabienie. Pacjentom leczonym lewofloksacyną należy doradzić, aby przed kontynuacją leczenia poinformowali lekarza, jeżeli pojawią się u nich objawy neuropatii, takie jak: ból, pieczenie, mrowienie, zdrętwienie lub osłabienie, aby zapobiec rozwojowi potencjalnie nieodwracalnej choroby. Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych. Po zastosowaniu lewofloksacyny występowały przypadki martwicy wątroby, aż do zakończonej zgonem niewydolności wątroby (głównie u pacjentów z ciężkimi chorobami podstawowymi, np. posocznicą). Należy poradzić pacjentowi, aby przerwał leczenie i skontaktował się z lekarzem, jeśli wystąpią objawy przedmiotowe i podmiotowe, takie jak: brak łaknienia, żółtaczka, ciemne zabarwienie moczu, świąd lub tkliwość brzucha. Zaostrzenie miastenii. Lewofloksacyna, blokując przewodnictwo nerwowo-mięśniowe może nasilać osłabienie mięśni u pacjentów z miastenią. Obserwowano ciężkie działania niepożądane, włącznie z przypadkami śmiertelnymi lub powodujące konieczność zastosowania oddychania wspomaganego. Nie zaleca się stosowania lewofloksacyny u pacjentów z miastenią w wywiadzie. Zaburzenia widzenia. Jeśli u pacjenta wystąpią zaburzenia widzenia lub jakiekolwiek zmiany dotyczące oczu, należy niezwłocznie skonsultować się z okulistą. Nadkażenie. Stosowanie lewofloksacyny, zwłaszcza długotrwałe, może prowadzić do nadmiernego wzrostu niewrażliwych drobnoustrojów. Jeśli podczas leczenia wystąpi nadkażenie, należy podjąć odpowiednie działania. Rozwarstwienie aorty i tętniak oraz niedomykalność zastawki serca. Badania epidemiologiczne wskazują, że stosowanie fluorochinolonów może zwiększać ryzyko wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty, zwłaszcza u osób starszych, oraz niedomykalności zastawki aortalnej i mitralnej. U pacjentów przyjmujących fluorochinolony zgłaszano przypadki tętniaka i rozwarstwienia aorty, często powikłane pęknięciem (w tym przypadki śmiertelne), a także przypadki niedomykalności zastawek serca. Dlatego fluorochinolony należy stosować wyłącznie po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka oraz po rozważeniu innych opcji terapeutycznych u pacjentów z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku tętniaka albo wrodzonej choroby zastawki serca, lub u pacjentów z wcześniej zdiagnozowanym tętniakiem aorty i (lub) rozwarstwieniem aorty albo chorobą zastawki serca, lub w przypadku występowania: innych czynników predysponujących do wystąpienia zarówno tętniaka i rozwarstwienia aorty, jak i niedomykalności zastawki serca oraz narażonych na ich wystąpienie (np. zaburzenia tkanki łącznej, takie jak zespół Marfana lub zespół Ehlersa-Danlosa, zespół Turnera, choroba Behceta, nadciśnienie tętnicze, reumatoidalne zapalenie stawów); występowania innych czynników ryzyka lub stanów predysponujących do wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty (np. zapalenie tętnic Takayasu lub olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnic, rozpoznana miażdżyca czy zespół Sjorgena); występowania innych czynników ryzyka lub stanów predysponujących do wystąpienia niedomykalności zastawki serca (np. infekcyjne zapalenie wsierdzia). Ryzyko wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty oraz ich pęknięcia może być także wyższe u pacjentów leczonych jednocześnie układowymi kortykosteroidami. Pacjentów należy poinformować o konieczności niezwłocznego skontaktowania się z lekarzem na oddziale ratunkowym w przypadku nagłego bólu brzucha, klatki piersiowej lub pleców. Pacjentów należy poinformować o konieczności niezwłocznego zwrócenia się po pomoc medyczną w przypadku ostrych duszności, pojawienia się kołatania serca lub obrzęku jamy brzusznej czy kończyn dolnych. Ostre zapalenie trzustki. U pacjentów stosujących lewofloksacynę może wystąpić ostre zapalenie trzustki. Należy poinformować pacjentów o charakterystycznych objawach ostrego zapalenia trzustki. Pacjentów, u których występują nudności, złe samopoczucie, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, ostry ból brzucha lub wymioty należy poddać natychmiastowej ocenie lekarskiej. W przypadku podejrzenia ostrego zapalenia trzustki należy przerwać stosowanie lewofloksacyny; w przypadku potwierdzenia ostrego zapalenia trzustki nie należy wznawiać leczenia lewofloksacyną. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku leczenia pacjentów z zapaleniem trzustki w wywiadzie. Zaburzenia krwi. Podczas leczenia lewofloksacyną może rozwinąć się niewydolność szpiku kostnego, w tym leukopenia, neutropenia, pancytopenia, niedokrwistość hemolityczna, trombocytopenia, niedokrwistość aplastyczna lub agranulocytoza. Jeśli podejrzewa się występowanie któregokolwiek z tych zaburzeń krwi, należy kontrolować morfologię krwi. Jeśli wyniki będą nieprawidłowe, należy rozważyć przerwanie leczenia lewofloksacyną. Ze względu na zawartość laktozy, pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zaburzeniami wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego preparatu. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.

Producent

+pharma arzneimittel