Spis treści:
1. Levalox - działanie
2. Levalox - wskazania
3. Levalox - przeciwwskazania
4. Levalox - dawkowanie
5. Levalox - interakcje z innymi lekami
6. Levalox - ciąża
7. Levalox - skutki uboczne
8. Levalox - środki ostrożności
9. Levalox - producent

Działanie

Levalox - Chemioterapeutyk z grupy fluorochinolonów, S-enancjomer racemicznej ofloksacyny. Działa na kompleks DNA-gyraza DNA oraz na topoizomerazę IV. Gatunki zwykle wrażliwe na lewofloksacynę - bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Bacillus anthracis, Staphylococcus aureus wrażliwy na metycylinę, Staphylococcus saprophyticus, Streptococcus spp. grupy C i G, Streptococcus agalactiae, Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes; bakterie tlenowe Gram-ujemne: Eikenella corrodens, Haemophilus influenzae, Haemophilus parainfluenzae, Klebsiella oxytoca, Moraxella catarrhalis, Pasteurella multocida, Proteus vulgaris, Providencia rettgeri; bakterie beztlenowe: Peptostreptococcus spp.; inne: Chlamydia pneumoniae, Chlamydia psittaci, Chlamydia trachomatis, Legionella pneumophila, Mycoplasma pneumoniae, Mycoplasma hominis, Ureaplasma urealyticum. Gatunki, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej: Enterococcus faecalis, Staphylococcus aureus oporny na metycylinę, Staphylococcus spp. koagulazo-ujemny, Acinetobacter baumannii, Citrobacter freundii, Enterobacter aerogenes, Enterobacter cloacae, Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Morganella morganii, Proteus mirabilis, Providencia stuartii, Pseudomonas aeruginosa, Serratia marcescens, Bacteroides fragilis. Gatunki o odporności wrodzonej: Enterococcus faecium. Lewofloksacyna podana doustnie wchłania się szybko i niemal całkowicie (biodostępność około 100%; pokarm wywiera niewielki wpływ na wchłanianie leku), osiągając C_max w ciągu 1-2 h. W 30-40% wiąże się z białkami osocza. Przenika do błony śluzowej oskrzeli, płynu wyściełającego nabłonek dróg oddechowych, makrofagów w pęcherzykach płucnych, tkanki płuc, skóry (płynu surowiczego w pęcherzach), tkanki gruczołu krokowego i moczu. Słabo przenika do płynu mózgowo-rdzeniowego. Metabolizowana jest w niewielkim stopniu (metabolity stanowią <5% dawki). Wydalana jest głównie przez nerki (>85%). T_0,5 wynosi 6-8 h.

Wskazania

Levalox - Leczenie wymienionych poniżej zakażeń u osób dorosłych: ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek i powikłane zakażenia układu moczowego; przewlekłe bakteryjne zapalenie gruczołu krokowego; płucna postać wąglika: zapobieganie zakażeniom po kontakcie z bakteriami i leczenie. W przypadku niżej wymienionych zakażeń, lek należy stosować tylko wtedy, gdy użycie innych leków przeciwbakteryjnych powszechnie zalecanych do leczenia tych zakażeń uzna się za niewłaściwe. Ostre bakteryjne zapalenie zatok. Ostre nasilenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, w tym zapalenia oskrzeli. Pozaszpitalne zapalenie płuc. Powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich. Niepowikłane zakażenia pęcherza moczowego. Lek może być również stosowany w celu ukończenia leczenia u pacjentów, u których nastąpiła poprawa po początkowym leczeniu dożylnym lewofloksacyną. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych. Komunikat bezpieczeństwa z dnia 7 czerwca 2023 r. Najnowsze wyniki badań sugerują, że fluorochinolony nadal są przepisywane poza zalecanymi wskazaniami. Ze względu na ryzyko ciężkich, powodujących niepełnosprawność, długotrwałych i potencjalnie nieodwracalnych działań niepożądanych fluorochinolony stosowane ogólnoustrojowo i w postaci wziewnej NIE powinny być przepisywane: pacjentom, u których wystąpiły wcześniej poważne działania niepożądane po antybiotyku chinolonowym lub fluorochinolonowym; w przypadku infekcji niewielkiego nasilenia lub samoograniczających się (takich jak zapalenie gardła, zapalenie migdałków i ostre zapalenie oskrzeli); w przypadku zakażeń o łagodnym lub umiarkowanym stopniu nasilenia (w tym niepowikłanego zapalenia pęcherza moczowego, ostrego zaostrzenia przewlekłego zapalenia oskrzeli i przewlekłej obturacyjnej choroby płuc (POChP), ostrych bakteryjnych zapaleń zatok nosowych i ostrych zapaleń ucha środkowego), chyba że inne antybiotyki zalecane powszechnie w tych infekcjach są uważane za nieodpowiednie; w przypadku zakażeń niebakteryjnych, takich jak niebakteryjne (przewlekłe) zapalenie gruczołu krokowego; w celu zapobiegania biegunkom podróżnych lub nawracającym zakażeniom dolnych dróg moczowych. Fluorochinolony stosowane ogólnoustrojowo i w postaci wziewnej powinny być przepisywane wyłącznie w zatwierdzonych wskazaniach oraz po dokładnej ocenie korzyści i ryzyka dla danego pacjenta.

Przeciwwskazania

Levalox - Nadwrażliwość na lewofloksacynę, inne chinolony lub pozostałe składniki preparatu. Padaczka. Zaburzenia ścięgien w wywiadzie, związane ze stosowaniem fluorochinolonów. Dzieci i młodzież w okresie wzrostu. Ciąża i okres karmienia piersią.

Dawkowanie

Levalox - Doustnie. Dorośli. Ostre bakteryjne zapalenie zatok: 500 mg raz na dobę przez 10-14 dni; ostre nasilenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, w tym zapalenia oskrzeli: 500 mg raz na dobę przez 7-10 dni; pozaszpitalne zapalenie płuc: 500 mg raz lub 2 razy na dobę przez 7-14 dni; ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek: 500 mg raz na dobę przez 7-10 dni; powikłane zakażenia układu moczowego: 500 mg raz na dobę przez 7-14 dni; niepowikłane zapalenie pęcherza moczowego: 250 mg raz na dobę przez 3 dni; przewlekłe bakteryjne zapalenie gruczołu krokowego: 500 mg raz na dobę przez 28 dni; powikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich: 500 mg raz lub 2 razy na dobę przez 7-14 dni; płucna postać wąglika: 500 mg raz na dobę przez 8 tyg. Tabletki powlekane z lewofloksacyną mogą być także stosowane w celu ukończenia leczenia pacjentów, u których nastąpiła poprawa po początkowym leczeniu lewofloksacyną w postaci dożylnej; ze względu na biorównoważność postaci parenteralnej i doustnej, można zastosować takie same dawki. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności zmiany dawkowania u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby oraz u osób w podeszłym wieku. Pacjenci z zaburzoną czynnością nerek. Dawkowanie należy modyfikować w zależności klirensu kreatyniny (CCr). CCr 50-20 ml/min: dla dawki 250 mg/24 h - pierwsza dawka 250 mg, następnie 125 mg/24 h; dla dawki 500 mg/24 h: pierwsza dawka 500 mg, następnie 250 mg/24h; dla dawki 500 mg/12 h - pierwsza dawka 500 mg, następnie 250 mg/12 h. CCr 19-10 ml/min: dla dawki 250 mg/24 h - pierwsza dawka 250 mg, następnie 125 mg/48 h; dla dawki 500 mg/24 h - pierwsza dawka 500 mg, następnie 125 mg/24 h; dla dawki 500 mg/12 h - pierwsza dawka 500 mg, następnie 125 mg/12 h. CCr <10 ml (w tym hemodializa i CADO): dla dawki 250 mg/24 h - pierwsza dawka 250 mg, następnie 125 mg/48 h; dla dawki 500 mg/24 h - pierwsza dawka 500 mg, następnie 125 mg/24 h; dla dawki 500 mg/12 h - pierwsza dawka 500 mg, następnie 125 mg/24 h. Nie jest koniecznie podanie dodatkowej dawki po dializie. Lek jest przeciwwskazany do stosowania u dzieci i młodzieży w okresie wzrostu. Sposób podania. Preparat można przyjmować w trakcie posiłków lub między posiłkami. Połykać w całości bez rozgryzania i popijać odpowiednią ilością płynu. Lek przyjmować co najmniej 2 h przed przyjęciem preparatów zawierających kationy 2- lub 3-wartościowe lub sukralfat lub 2 h po ich zastosowaniu. Tabletki można dzielić na połowy wzdłuż linii podziału.

Interakcje z innymi lekami

Levalox - Kationy 2- lub 3-wartościowe: sole żelaza, sole cynku, leki zobojętniające kwas żołądkowy zawierające magnez lub glin, preparaty dydanozyny z aluminium i magnezem zawierające środki buforujące znacząco zmniejszają wchłanianie lewofloksacyny - nie należy ich przyjmować w ciągu 2 h przed przyjęciem lub 2 h po podaniu lewofloksacyny. Sole wapnia mają minimalny wpływ na wchłanianie lewofloksacyny po podaniu doustnym. Sukralfat znacznie zmniejsza biodostępność lewofloksacyny - należy go przyjmować 2 h po przyjęciu lewofloksacyny. Nie stwierdzono farmakokinetycznych interakcji między lewofloksacyną i teofiliną; jednak podczas stosowania chinolonów i teofiliny, jak również niektórych NLPZ (np. fenbufenu) lub innych leków obniżających próg drgawkowy, może wystąpić wyraźne obniżenie progu drgawkowego. Stężenie lewofloksacyny jest około 13% większe w obecności fenbufenu. Probenecyd i cymetydyna zmniejszają klirens nerkowy lewofloksacyny odpowiednio o 24 i 34% - należy zachować ostrożność podczas stosowania lewofloksacyny jednocześnie z lekami wpływającymi na wydzielanie kanalikowe, takimi jak probenecyd czy cymetydyna, zwłaszcza u osób z niewydolnością nerek. Lewofloksacyna wydłuża T_0,5 cyklosporyny o ok. 33%. Może nasilać przeciwzakrzepowe działanie doustnych leków przeciwzakrzepowych, np. warfaryny (ryzyko krwawienia) - kontrolować parametry krzepnięcia. Lewofloksacynę należy stosować ostrożnie z lekami wpływającymi na odstęp QT (np. leki przeciwarytmiczne należące do IA i III, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, neuroleptyki, makrolidy). Węglan wapnia, digoksyna, glibenklamid, ranitydyna nie mają klinicznie istotnego wpływu na farmakokinetykę lewofloksacyny. W badaniu interakcji farmakokinetycznych, lewofloksacyna nie wpływała na farmakokinetykę teofiliny (która jest wskaźnikowym substratem CYP1A2), co świadczy o tym, że lewofloksacyna nie jest inhibitorem CYP1A2.

Ciąża

Levalox - Przeciwwskazane jest stosowanie lewofloksacyny w ciąży i podczas karmienia piersią (ryzyko uszkodzenia przez fluorochinolony obciążonych chrząstek organizmów w okresie wzrostu).

Skutki uboczne

Levalox - Często: bezsenność, ból głowy, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, biegunka, wymioty, nudności, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AlAT, AspAT, ALP, GGT). Niezbyt często: zakażenia grzybicze (w tym zakażenia Candida spp.), oporność drobnoustrojów, leukopenia, eozynofilia, jadłowstręt, niepokój, stan splątania, nerwowość, senność, drżenie, zaburzenia smaku, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, duszność, ból brzucha, niestrawność, wzdęcia, zaparcia, zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, wysypka, świąd, pokrzywka, nadmierna potliwość, ból stawów, ból mięśni, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, astenia. Rzadko: trombocytopenia, neutropenia, obrzęk naczynioruchowy, nadwrażliwość, zespół niewłaściwego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH), hipoglikemia (zwłaszcza u pacjentów z cukrzycą), śpiączka hipoglikemiczna, reakcje psychotyczne (z np. omamami, paranoją), depresja, pobudzenie, niezwykłe sny, koszmary senne, majaczenie, drgawki, parestezja, zaburzenia pamięci, zaburzenia widzenia (np. nieostre widzenie), szumy uszne, tachykardia, palpitacje, niedociśnienie, polekowa reakcja z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS), rumień trwały polekowy, zaburzenia dotyczące ścięgna (w tym zapalenie ścięgna, np. ścięgna Achillesa), osłabienie siły mięśni (co może być szczególne ważne u pacjentów z miastenią), ostra niewydolność nerek (np. z powodu śródmiąższowego zapalenia), gorączka. Częstość nieznana: niewydolność szpiku kostnego, w tym niedokrwistość aplastyczna, pancytopenia, agranulocytoza, niedokrwistość hemolityczna, wstrząs anafilaktyczny, wstrząs rzekomoanafilaktyczny, hiperglikemia, zaburzenia psychotyczne z zachowaniami zagrażającymi bezpieczeństwu pacjenta (w tym myśli lub próby samobójcze), mania, obwodowa neuropatia czuciowa, obwodowa neuropatia czuciowo-ruchowa, zaburzenia węchu (w tym utrata węchu), dyskineza, zaburzenia pozapiramidowe, brak smaku, omdlenie, łagodne nadciśnienie śródczaszkowe, mioklonie, przemijająca utrata widzenia, zapalenie naczyniówki, utrata słuchu, zaburzenia słuchu, częstoskurcz komorowy (który może prowadzić do zatrzymania akcji serca), arytmia komorowa, torsade de pointes (zgłaszane głównie u pacjentów z czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QT), wydłużenie odstępu QT w zapisie EKG, skurcz oskrzeli, alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych, biegunka (krwawa, w rzadkich przypadkach może wskazywać na zapalenie jelit, w tym rzekomobłoniastego zapalenia jelit), zapalenie trzustki, żółtaczka i ciężkie uszkodzenie wątroby (włączając przypadki zakończone zgonem z ostrą niewydolnością wątroby, głównie u pacjentów z ciężkimi chorobami podstawowymi), zapalenie wątroby, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, nadwrażliwość na światło, leukocytoklastyczne zapalenie naczyń, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, hiperpigmentacja skóry, rabdomioliza, zerwanie ścięgna (np. ścięgna Achillesa), zerwanie więzadła, zerwanie mięśnia, zapalenie stawów, ból (w tym ból pleców, ból w klatce piersiowej i kończynach). Reakcje na skórze i błonach śluzowych oraz reakcje anafilaktyczne lub rzekomoanafilaktyczne mogą czasami wystąpić nawet po pierwszej dawce. W związku ze stosowaniem chinolonów i fluorochinolonów, w niektórych przypadkach niezależnie od istniejących wcześniej czynników ryzyka, zgłaszano bardzo rzadkie przypadki długotrwałych (utrzymujących się przez miesiące lub lata), zaburzających sprawność i potencjalnie nieodwracalnych ciężkich działań niepożądanych leku, wpływających na różne, czasami liczne układy i narządy oraz zmysły (w tym takie działania, jak zapalenie ścięgien, zerwanie ścięgna, ból stawów, ból kończyn, zaburzenia chodu, neuropatie związane z parestezjami i nerwobólami, zmęczenie, objawy psychiatryczne (w tym zaburzenia snu, lęk, ataki paniki, depresja i myśli samobójcze), zaburzenia pamięci i koncentracji, zaburzenia słuchu, wzroku, smaku i węchu). Inne działania niepożądane związane ze stosowaniem fluorochinolonów obejmują: napady porfirii u pacjentów z porfirią. U pacjentów przyjmujących fluorochinolony zgłaszano przypadki tętniaka i rozwarstwienia aorty, często powikłane pęknięciem (w tym przypadki śmiertelne), a także przypadki niedomykalności zastawek serca.

Środki ostrożności

Levalox - Należy unikać stosowania lewofloksacyny u pacjentów, u których w przeszłości podczas stosowania preparatów zawierających chinolony lub fluorochinolony występowały ciężkie działania niepożądane. Leczenie tych pacjentów lewofloksacyną należy rozpoczynać tylko w przypadku braku alternatywnych metod leczenia i po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka. Jest bardzo prawdopodobne, że metycylinooporne szczepy Staphylococcus aureus (MRSA) są także oporne na fluorochinolony, w tym lewofloksacynę - dlatego nie zaleca się stosowania lewofloksacyny w leczeniu zakażeń wywołanych lub prawdopodobnie wywołanych przez MRSA, chyba że wyniki badań laboratoryjnych potwierdziły wrażliwość drobnoustrojów na lewofloksacynę (i zwykle stosowane leki przeciwbakteryjne w leczeniu zakażeń MRSA są uważane za niewłaściwe). Lewofloksacynę można stosować w leczeniu ostrego bakteryjnego zapalenia zatok i ostrego zaostrzenia przewlekłego zapalenia oskrzeli, jeśli zakażenia te zostały właściwie zdiagnozowane. Oporność na fluorochinolony E. coli - drobnoustroju, który najczęściej wywołuje zakażenia dróg moczowych, jest różna w poszczególnych krajach Unii Europejskiej - należy brać pod uwagę lokalne występowanie oporności E. coli na fluorochinolony. Stosowanie leku w płucnej postaci wąglika opiera się na wynikach badań in vitro wrażliwości Bacillus anthracis oraz na wynikach badań na zwierzętach wraz z ograniczonymi danymi dotyczącym stosowania u ludzi - należy się odnieść do krajowych i (lub) międzynarodowych wytycznych dotyczących leczenia wąglika. Długotrwałe, zaburzające sprawność i potencjalnie nieodwracalne ciężkie działania niepożądane leku. U pacjentów otrzymujących chinolony i fluorochinolony, zgłaszano bardzo rzadkie przypadki długotrwałych, zaburzających sprawność i potencjalnie nieodwracalnych ciężkich działań niepożądanych leku; po wystąpieniu pierwszych objawów jakiegokolwiek ciężkiego działania niepożądanego należy niezwłocznie przerwać stosowanie lewofloksacyny, a pacjentom należy zalecić skontaktowanie się z lekarzem prowadzącym w celu uzyskania porady. Zapalenie ścięgna i zerwanie ścięgna. Zapalenie ścięgna i zerwanie ścięgna (zwłaszcza, ale nie tylko, ścięgna Achillesa), czasami obustronne, może wystąpić już w ciągu 48 h po rozpoczęciu leczenia lewofloksacyną a ich występowanie zgłaszano nawet do kilku miesięcy po zakończeniu leczenia (zwłaszcza u starszych pacjentów, pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, pacjentów po przeszczepie narządu miąższowego, u pacjentów otrzymujących dawki dobowe lewofloksacyny 1000 mg oraz pacjentów leczonych jednocześnie kortykosteroidami, z tego powodu należy unikać jednoczesnego stosowania kortykosteroidów). Po wystąpieniu pierwszych objawów zapalenia ścięgna (np. bolesny obrzęk, stan zapalny), należy przerwać leczenie lewofloksacyną i rozważyć alternatywne leczenie. Chorą kończynę (chore kończyny) należy odpowiednio leczyć (np. unieruchomienie). Jeśli wystąpią objawy choroby ścięgien nie należy stosować kortykosteroidów. Mioklonie. U pacjentów otrzymujących lewofloksacynę notowano przypadki mioklonii. Ryzyko wystąpienia mioklonii jest zwiększone u pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, jeśli dawka lewofloksacyny nie zostanie dostosowana w zależności od klirensu kreatyniny. Po pierwszym wystąpieniu mioklonii należy natychmiast przerwać stosowanie lewofloksacyny i rozpocząć odpowiednie leczenie. Tętniak aorty i rozwarstwienie aorty oraz niedomykalność zastawki serca. Badania wskazują na zwiększone ryzyko wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty, zwłaszcza u osób starszych, oraz niedomykalności zastawki aortalnej i mitralnej po przyjęciu fluorochinolonów. U pacjentów przyjmujących fluorochinolony zgłaszano przypadki tętniaka i rozwarstwienia aorty, często powikłane pęknięciem (w tym przypadki śmiertelne), a także przypadki niedomykalności zastawek serca. Dlatego fluorochinolony należy stosować wyłącznie po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka oraz po rozważeniu innych opcji terapeutycznych u pacjentów z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku tętniaka albo wrodzonej choroby zastawki serca lub u pacjentów z wcześniej zdiagnozowanym tętniakiem aorty i (lub) rozwarstwieniem aorty albo chorobą zastawki serca lub w przypadku występowania innych czynników ryzyka lub stanów predysponujących do wystąpienia: zarówno tętniaka i rozwarstwienia aorty, jak i niedomykalności zastawki serca oraz narażonych na ich wystąpienie (np. zaburzenia tkanki łącznej, takie jak zespół Marfana lub zespół Ehlersa-Danlosa, zespół Turnera, choroba Behceta, nadciśnienie tętnicze, reumatoidalne zapalenie stawów) lub dodatkowo - tętniaka i rozwarstwienia aorty (np. zapalenie tętnic Takayasu lub olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnic, rozpoznana miażdżyca czy zespół Sjogrena), lub dodatkowo - niedomykalności zastawki serca (np. infekcyjne zapalenie wsierdzia). Ryzyko wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty oraz ich pęknięcia może być także wyższe u pacjentów leczonych jednocześnie układowymi kortykosteroidami. Pacjentów należy poinformować o konieczności niezwłocznego uzyskania pomocy medycznej na oddziale ratunkowym w przypadku nagłego wystąpienia nagłego bólu brzucha, klatki piersiowej lub pleców. Pacjentów należy poinformować o konieczności niezwłocznego zwrócenia się po pomoc medyczną w przypadku ostrych duszności, pojawienia się kołatania serca lub obrzęku jamy brzusznej czy kończyn dolnych. Należy także przerwać leczenie w przypadku wystąpienia: napadu drgawkowego; reakcji psychotycznych, myśli lub zachowań samobójczych; objawów neuropatii; objawów choroby wątroby (takich jak: jadłowstręt, żółtaczka, ciemna barwa moczu, świąd lub tkliwy brzuch); reakcji obejmujących skórę i (lub) błony śluzowe; reakcji nadwrażliwości. Choroba związana z Clostridium difficile. U każdego pacjenta, u którego wystąpiła biegunka w związku ze zastosowaniem preparatu, należy rozważyć możliwość wystąpienia choroby związanej z Clostridium difficile (CDAD); w przypadku podejrzewania lub po rozpoznaniu tej choroby należy odstawić preparat i wdrożyć odpowiednie leczenie; nie należy stosować preparatów hamujących perystaltykę jelit. Należy zachować ostrożność u pacjentów ze skłonnością do drgawek lub stosujących jednocześnie substancje obniżające próg drgawkowy (np. teofilinę); z utajonym lub jawnym niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej (obserwować pacjentów pod kątem wystąpienia hemolizy); z zaburzoną czynnością nerek (zmodyfikować dawkę lewofloksacyny); z cukrzycą (dokładne kontrolować stężenia glukozy we krwi, gdyż może wystąpić hipoglikemia, jak i hiperglikemia, częściej u osób w podeszłym wieku); leczonych antagonistami witaminy K (np. warfaryna) - kontrolować regularnie parametry krzepnięcia; z psychozą lub chorobą psychiczną w wywiadzie; z ryzykiem wydłużenia odstępu QT (np. z wrodzonym zespołem długiego odstępu QT; jednocześnie stosujących leki wpływające na wydłużenie odstępu QT - np. leki przeciwarytmiczne należące do grupy IA i III, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, makrolidy, leki przeciwpsychotyczne; z zachwianą równowagą elektrolitową - np. hipokaliemią, hipomagnezemią; z chorobami serca - np. niewydolnością serca, zawałem serca, bradykardią; w podeszłym wieku lub u kobiet, gdyż mogą być bardziej wrażliwi na działanie leków wydłużających odstęp QT). Ciężkie skórne działania niepożądane. W związku ze stosowaniem lewofloksacyny zaobserwowano ciężkie skórne działania niepożądane (SCAR), w tym toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN, znane również jako zespół Lyella), zespół Stevensa-Johnsona (SJS) oraz polekową reakcję z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS), które mogą stanowić zagrożenie dla życia lub powodować zgon. Pacjent powinien być poinformowany o ewentualnych objawach działań niepożądanych. W przypadku wystąpienia tych objawów, należy natychmiast przerwać stosowanie lewofloksacyny i rozważyć alternatywną metodę leczenia. Jeżeli w związku ze stosowaniem lewofloksacyny u pacjenta wystąpiła ciężka reakcja, taka jak SJS, TEN lub DRESS, nie należy nigdy ponownie rozpoczynać leczenia lewofloksacyną. Reakcje nadwrażliwości. Lewofloksacyna może powodować ciężkie reakcje nadwrażliwości, mogące zakończyć się śmiercią (np. obrzęk naczynioruchowy aż do wstrząsu anafilaktycznego), niekiedy po podaniu pierwszej dawki, w przypadku wystąpienia objawów należy natychmiast przerwać leczenie i skontaktować się z lekarzem prowadzącym lub oddziałem ratunkowym. Zapobieganie nadwrażliwości na światło. Podczas leczenia lewofloksacyną oraz przez 48 h po zakończeniu terapii należy unikać ekspozycji na silne światło słoneczne lub sztuczne promieniowanie UV (np. lampy kwarcowe, solarium). Zaostrzenie miastenii. Nie zaleca się stosowania lewofloksacyny u pacjentów z miastenią w wywiadzie (ryzyko nasilenia osłabienia mięśni u tych pacjentów, w tym powodujące konieczność zastosowania oddychania wspomaganego lub zakończonego zgonem). Jeśli u pacjenta wystąpią zaburzenia widzenia lub jakiekolwiek zmiany dotyczące oczu, należy niezwłocznie zalecić konsultację okulistyczną. Nadkażenie. Jeśli podczas leczenia wystąpi nadkażenie niewrażliwymi drobnoustrojami, należy podjąć odpowiednie środki. Każdą decyzję o przepisaniu chinolonów i fluorochinolonów należy podejmować indywidualnie po dokładnej ocenie korzyści i ryzyka. Ostre zapalenie trzustki. U pacjentów stosujących lewofloksacynę może wystąpić ostre zapalenie trzustki. Należy poinformować pacjentów o charakterystycznych objawach ostrego zapalenia trzustki. Pacjentów, u których występują nudności, złe samopoczucie, uczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, ostry ból brzucha lub wymioty należy poddać natychmiastowej ocenie lekarskiej. W przypadku podejrzenia ostrego zapalenia trzustki, należy przerwać stosowanie lewofloksacyny; w przypadku potwierdzenia ostrego zapalenia trzustki, nie należy wznawiać leczenia lewofloksacyną. Zaburzenia krwi. Podczas leczenia lewofloksacyną może rozwinąć się niewydolność szpiku kostnego, w tym leukopenia, neutropenia, pancytopenia, niedokrwistość hemolityczna, trombocytopenia, niedokrwistość aplastyczna lub agranulocytoza. Jeśli podejrzewa się występowanie któregokolwiek z tych zaburzeń krwi, należy kontrolować morfologię krwi. Jeśli wyniki będą nieprawidłowe, należy rozważyć przerwanie leczenia lewofloksacyną. Substancje pomocnicze. Należy zachować szczególną ostrożność w przypadku leczenia pacjentów z zapaleniem trzustki w wywiadzie. Ze względu na zawartość żółcieni pomarańczowej (E110), lek może powodować reakcje alergiczne.

Producent

Krka