Spis treści:
1. Paroxinor - działanie
2. Paroxinor - wskazania
3. Paroxinor - przeciwwskazania
4. Paroxinor - dawkowanie
5. Paroxinor - interakcje z innymi lekami
6. Paroxinor - ciąża
7. Paroxinor - skutki uboczne
8. Paroxinor - środki ostrożności
9. Paroxinor - producent

Działanie

Paroxinor - Lek przeciwdepresyjny - silny i selektywny inhibitor wychwytu zwrotnego serotoniny w neuronach mózgowych. Paroksetyna ma niewielkie powinowactwo do cholinergicznych receptorów muskarynowych, adrenergicznych (α₁, α₂ i β), dopaminowych (D₂), serotoninowych (5HT₁, 5HT₂) i histaminowych (H₁). Badania in vivo wykazały brak właściwości hamujących na OUN i właściwości hipotensyjnych. Po podaniu doustnym paroksetyna dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego i podlega metabolizmowi pierwszego przejścia. Stężenie leku w stanie stacjonarnym osiągane jest po 7-14 dniach od rozpoczęcia terapii. Lek jest w znacznym stopniu rozprowadzany do tkanek, tylko 1% znajduje się w osoczu. W ok. 95% wiąże się z białkami osocza. Główne metabolity paroksetyny mają strukturę polarną i są skoniugowanymi produktami oksydacji i metylacji, są nieaktywne. Ok. 64% dawki leku wydalane jest z moczem w postaci metabolitów (poniżej 2% - w postaci niezmienionej), ok. 36% wydalane jest z kałem (poniżej 1% - w postaci niezmienionej). Wydalanie metabolitów jest dwufazowe: początkowo w wyniku metabolizmu pierwszego przejścia, a następnie układowej eliminacji leku. T_0,5 w fazie eliminacji jest zmienny, najczęściej wynosi ok. 1 doby.

Wskazania

Paroxinor - Leczenie: epizodu ciężkiej depresji, zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych (nerwicy natręctw), zaburzenia lękowego z napadami lęku z agorafobią lub bez agorafobii, fobii społecznej, zaburzeń lękowych uogólnionych, zaburzenia stresowego pourazowego.

Przeciwwskazania

Paroxinor - Nadwrażliwość na paroksetynę lub pozostałe składniki preparatu. Paroksetyna jest przeciwwskazana do stosowania w skojarzeniu z inhibitorami monoaminooksydazy (MAO). W wyjątkowych okolicznościach w skojarzeniu z paroksetyną można podać linezolid (antybiotyk będący odwracalnym, nieselektywnym inhibitorem MAO), pod warunkiem zapewnienia możliwości ścisłej obserwacji pacjenta pod kątem objawów zespołu serotoninowego i monitorowania ciśnienia tętniczego. Leczenie paroksetyną można rozpocząć: 2 tyg. po przerwaniu podawania nieodwracalnego inhibitora MAO lub nie wcześniej niż po 24 godzinach od odstawienia odwracalnego inhibitora MAO (np. moklobemidu, linezolidu, chlorku metylotioniny (błękit metylenowy, przedoperacyjny środek obrazujący, będący odwracalnym, nieselektywnym inhibitorem MAO)). Pomiędzy przerwaniem podawania paroksetyny a rozpoczęciem leczenia dowolnym inhibitorem MAO musi upłynąć co najmniej tydzień. Paroksetyny nie należy stosować w skojarzeniu z tiorydazyną, ponieważ paroksetyna może wywoływać zwiększenie stężeń tiorydazyny w osoczu. Podawanie tiorydazyny w monoterapii może prowadzić do wydłużenia odstępu QTc i wystąpienia w związku z tym ciężkich komorowych zaburzeń rytmu serca typu torsades de pointes oraz nagłego zgonu pacjenta. Paroksetyny nie należy stosować w skojarzeniu z tiorydazyną, oraz z pimozydem.

Dawkowanie

Paroxinor - Doustnie. Dorośli. Epizody ciężkiej depresji: zalecana dawka to 20 mg na dobę. Poprawa stanu pacjenta występuje po 1-2 tyg. terapii. Podobnie jak w przypadku wszystkich leków przeciwdepresyjnych, należy zweryfikować stosowane dawkowanie w ciągu 3-4 tygodni od rozpoczęcia leczenia, a następnie w odstępach czasowych zależnych od stanu klinicznego pacjenta i dostosować je w razie potrzeby po 3 lub 4 tygodniach terapii. U niektórych pacjentów, u których odpowiedź kliniczna na dawkę 20 mg jest niewystarczająca, dawkę można zwiększać stopniowo o 10 mg, w zależności od odpowiedzi klinicznej pacjenta, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Pacjenci z depresją powinni być leczeni dostatecznie długo, przez co najmniej 6 mies., aby zapewnić ustąpienie objawów. Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne: zalecana dawka to 40 mg na dobę. Leczenie należy rozpoczynać od dawki 20 mg na dobę. Dawka może być zwiększana stopniowo o 10 mg, do wielkości dawki zalecanej. Jeśli po kilku tyg. stosowania zalecanej dawki obserwowana odpowiedź kliniczna na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki, aż do maksymalnej dawki 60 mg na dobę. Pacjenci z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym powinni być leczeni dostatecznie długo, aby zapewnić ustąpienie objawów. Okres ten może trwać kilka mies. lub nawet dłużej. Zaburzenie lękowe z napadami lęku: zalecana dawka 40 mg na dobę. Leczenie należy rozpoczynać od dawki 10 mg na dobę i zwiększać ją stopniowo o 10 mg w zależności od odpowiedzi klinicznej pacjenta na leczenie, aż do dawki zalecanej. Rozpoczynanie leczenia od małej dawki początkowej zalecane jest w celu zminimalizowania potencjalnego nasilenia objawów Ięku napadowego, które zwykle występują w początkowym okresie leczenia choroby. Jeśli po kilku tyg. stosowania zalecanej dawki, obserwowana odpowiedź kliniczna na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki, aż do maksymalnej dawki 60 mg na dobę. Pacjenci z zaburzeniem lękowym powinni być leczeni dostatecznie długo, aby zapewnić ustąpienie objawów. Okres ten może trwać kilka mies. lub nawet dłużej. Fobia społeczna, zaburzenie lękowe uogólnione, zaburzenie stresowe pourazowe: zalecana dawka 20 mg na dobę. Jeśli po kilku tyg. stosowania zalecanej dawki obserwowana odpowiedź kliniczna na leczenie jest niewystarczająca, niektórzy pacjenci mogą odnieść korzyść ze stopniowego zwiększania dawki o 10 mg, aż do maksymalnej dawki 50 mg na dobę. Długotrwałe leczenie powinno być regularnie oceniane. Dzieci i młodzież (w wieku 7–17 lat). Paroksetyny nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży, ponieważ w kontrolowanych badaniach klinicznych stwierdzono, że powoduje u nich zwiększenie ryzyka zachowań samobójczych i wrogości; ponadto nie wykazano w tych badaniach w pełni skuteczności leku. Nie badano stosowania paroksetyny u dzieci w wieku <7 lat, nie zaleca się stosowania. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku (>65 lat) dawkowanie należy rozpoczynać od dawki początkowej zalecanej u dorosłych; maksymalna dawka nie powinna być większa niż 40 mg na dobę. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min) lub u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby dawkowanie powinno być ograniczone do dolnego zakresu dawek. Sposób podania. Zaleca się podawanie preparatu raz na dobę, rano z pokarmem; tabletki należy połykać w całości; nie żuć.

Interakcje z innymi lekami

Paroxinor - Paroksetyna jest przeciwwskazana do jednoczesnego stosowania z inhibitorami MAO - leczenie paroksetyną można rozpocząć po 2 tyg. od zakończenia stosowania nieodwracalnych inhibitorów MAO lub co najmniej po 24 h od zakończenia stosowania odwracalnych inhibitorów MAO (np. moklobemidu); leczenie inhibitorami MAO można rozpocząć co najmniej 1 tydzień od przerwania stosowania paroksetyny. Paroksetyny nie należy stosować jednocześnie z tiorydazyną. Paroksetyna może zwiększać stężenie tiorydazyny we krwi. Podanie samej tiorydazyny może prowadzić do wydłużenia odstępu QTc i związanych z tym ciężkich komorowych zaburzeń rytmu, takich jak torsade de pointes i nagłej śmierci. Podczas łącznego stosowania z pimozydem, stężenie pimozydu zwiększało się. W związku z wąskim zakresem terapeutycznym pimozydu i jego tendencją do wydłużania odstępu QT, jednoczesne stosowanie pimozydu i paroksetyny jest przeciwwskazane. Jednoczesne podawanie paroksetyny i leków serotoninergicznych (w tym inhibitorów MAO, L-tryptofanu, tryptanów, tramadolu, linezolidu, chlorku metylotioniny (błękitu metylenowego), leków z grupy SSRI, litu, petydyny, buprenorfiny i preparatów dziurawca) może prowadzić do wystąpienia objawów zespołu serotoninowego - wymagana jest ścisła kontrola i zachowanie ostrożności podczas skojarzonego leczenia paroksetyną i tymi lekami. W przypadku podawania paroksetyny w skojarzeniu z inhibitorami enzymów metabolizujących leki, zalecane dawki paroksetyny powinny mieścić się w dolnym zakresie dawkowania. Nie ma konieczności modyfikowania dawki początkowej paroksetyny w przypadku jednoczesnego podawania z induktorami enzymów metabolizującymi leki (np. karbamazepina, ryfampicyna, fenobarbital, fenytoina). Późniejsze zmiany powinny być dokonywane na podstawie działania klinicznego. Leczenie paroksetyną powoduje znaczne zwiększenie stężenia procyklidyny we krwi - w przypadku wystąpienia objawów przeciwcholinergicznych, dawkę procyklidyny należy zmniejszyć. Podczas jednoczesnego stosowania paroksetyny oraz karbamazepiny, fenytoiny lub walproinianu sodu, nie stwierdzono zmiany parametrów farmakokinetycznych i farmakodynamicznych leków przeciwpadaczkowych. Paroksetyna hamuje aktywność izoenzymu CYP2D6, co może prowadzić do zwiększenia stężenia we krwi innych jednocześnie podawanych leków, metabolizowanych przez ten izoenzym, w tym trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych (np. klomipramina, nortryptylina i dezypramina), neuroleptyków z grupy pochodnych fenotiazyny (np. perfenazyna, tiorydazyna), rysperydonu, atomoksetyny, niektórych leków przeciwarytmicznych z grupy 1c (np. propafenon, flekainid) i metoprololu. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania paroksetyny i metoprololu podawanego w niewydolności serca ze względu na jego wąski indeks terapeutyczny w tym zakresie. Jednoczesne stosowanie paroksetyny i doustnych leków przeciwzakrzepowych może prowadzić do zwiększenia działania przeciwzakrzepowego i ryzyka krwawienia - należy zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania tych leków. Jednoczesne stosowanie paroksetyny i NLPZ lub kwasu acetylosalicylowego może prowadzić do zwiększenia ryzyka krwawienia. Ostrożność zalecana jest u pacjentów stosujących leki z grupy SSRI jednocześnie z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi, lekami wpływającymi na czynność płytek krwi lub lekami zwiększającymi ryzyko krwawienia (np. atypowe neuroleptyki - klozapina, fenotiazyny, większość trójpierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, kwas acetylosalicylowy, NLPZ, inhibitory COX-2). Jednoczesne podawanie fosamprenawiru/rytonawiru w dawce 700/100 mg dwa razy na dobę z paroksetyną w dawce 20 mg na dobę zdrowym ochotnikom przez 10 dni prowadziło do znamiennego zmniejszenia stężenia paroksetyny w osoczu o około 55%. Stężenia fosamprenawiru/rytonawiru w osoczu podczas jednoczesnego podawania paroksetyny były podobne do odpowiednich wartości w innych badaniach, co wskazuje na to, że paroksetyna nie wywierała istotnego wpływu na metabolizm fosamprenawiru/rytonawiru. Brak dostępnych danych na temat skutków jednoczesnego podawania paroksetyny i fosamprenawiru/rytonawiru przez okres dłuższy niż 10 dni. Tamoksyfen jest prolekiem wymagającym aktywacji metabolicznej przez CYP2D6. Hamowanie aktywności CYP2D6 przez paroksetynę może prowadzić do zmniejszenia stężenia aktywnego metabolitu w osoczu i przez to do zmniejszenia skuteczności tamoksyfenu, szczególnie u pacjentów intensywnie metabolizujących lek. Zaleca się, aby rozważyć zastosowanie u pacjenta innego leku przeciwdepresyjnego minimalnie wpływającego na aktywność CYP2 D6. Podobnie jak w przypadku stosowania innych leków psychotropowych, należy unikać napojów alkoholowych podczas leczenia paroksetyną. Chociaż paroksetyna nie nasila zaburzeń sprawności psychomotorycznej powodowanych przez alkohol, nie jest zalecane jej jednoczesne stosowanie z alkoholem.

Ciąża

Paroxinor - Niektóre badania epidemiologiczne sugerują niewielkie zwiększenie ryzyka wystąpienia u płodów wad rozwojowych układu sercowo-naczyniowego (np. ubytki w przegrodzie międzykomorowej lub w przegrodzie międzyprzedsionkowej serca) związane ze stosowaniem paroksetyny w I trymestrze ciąży. Paroksetyna powinna być stosowana w ciąży tylko wtedy, kiedy istnieją ścisłe wskazania do jej stosowania. Należy rozważyć możliwość zastosowania innych rodzajów leczenia u kobiet ciężarnych lub planujących zajście w ciążę. Unikać nagłego przerywania leczenia paroksetyną podczas ciąży. Należy obserwować noworodki, których matki kontynuowały przyjmowanie paroksetyny w późnym okresie ciąży, zwłaszcza w III trymestrze. Objawy u noworodków mogą być spowodowane działaniem serotoninergicznym, jak i objawami odstawiennymi. Dane obserwacyjne wskazują na występowanie zwiększonego (<2-krotnie) ryzyka krwotoku poporodowego po narażeniu na działanie leków z grupy SSRI lub SNRI w ciągu miesiąca przed porodem. Mała ilość paroksetyny przenika do mleka kobiet karmiących. Nie należy stosować paroksetyny podczas karmienia piersią, chyba że oczekiwane korzyści dla matki uzasadniają potencjalne ryzyko dla dziecka. Badania przeprowadzone na zwierzętach wykazały, że stosowanie paroksetyny może wpływać na jakość nasienia. Wyniki badań in vitro na materiale ludzkim mogą sugerować jakieś działanie na nasienie, jednakże opisy przypadków stosowania u ludzi niektórych leków z grupy SSRI (włączając paroksetynę) wykazały, że wpływ na jakość nasienia jest przemijający. Dotychczas nie zaobserwowano wpływu na płodność u ludzi.

Skutki uboczne

Paroxinor - Bardzo często: nudności; zaburzenia czynności seksualnych. Często: zmniejszenie łaknienia, zwiększenie stężenia cholesterolu; senność, bezsenność, pobudzenie, nietypowe sny (w tym koszmary senne); zawroty głowy, drżenie, ból głowy, zaburzenia koncentracji; niewyraźne widzenie; ziewanie; zaparcie, biegunka, suchość błony śluzowej jamy ustnej; pocenie się; osłabienie, zwiększenie masy ciała; objawy odstawienne: zawroty głowy, zaburzenia czucia, zaburzenia snu, lęk, ból głowy. Niezbyt często: nieprawidłowe krwawienie, głównie w obrębie skóry i błon śluzowych (najczęściej wybroczyny i krwawienie z dróg rodnych), leukopenia; zaburzenia kontroli glikemii u pacjentów z cukrzycą; splątanie, omamy; objawy pozapiramidowe; rozszerzenie źrenic; tachykardia zatokowa; przejściowe podwyższenie lub obniżenie ciśnienia tętniczego, niedociśnienie ortostatyczne (zgłaszano po leczeniu paroksetyną pacjentów, u których wcześniej występowało nadciśnienie lub lęk); wysypki skórne, świąd; zatrzymanie moczu, nietrzymanie moczu; objawy odstawienne: pobudzenie, nudności, drżenie, splątanie, pocenie się, niestabilność emocjonalna, zaburzenia widzenia, kołatanie serca, biegunka, drażliwość. Rzadko: hiponatremia (hiponatremię opisywano przede wszystkim u pacjentów w wieku podeszłym, a niekiedy w następstwie zespołu nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH)); reakcje maniakalne, lęk, depersonalizacja, napady paniki, akatyzje; drgawki, zespół niespokojnych nóg; bradykardia; zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych; bóle stawowe, bóle mięśniowe; hiperprolaktynemia/ mlekotok, zaburzenia miesiączkowania (w tym nadmierne krwawienie miesiączkowe, plamienie, brak miesiączkowania, opóźnienie miesiączki i nieregularne miesiączkowanie). Bardzo rzadko: małopłytkowość; ciężkie i mogące zakończyć się zgonem reakcje alergiczne (w tym reakcje anafilaktyczne i obrzęk naczynioruchowy); zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH); zespół serotoninowy, którego objawy mogą obejmować pobudzenie, splątanie, nadmierne pocenie się, omamy, nasilenie odruchów, mioklonie, dreszcze, tachykardię i drżenie; opisywano zaburzenia pozapiramidowe, w tym dystonię ustno-twarzową u pacjentów, którzy niekiedy mieli wcześniej zaburzenia ruchowe albo przyjmowali leki z grupy neuroleptyków; ostra jaskra; krwawienia z przewodu pokarmowego; zdarzenia niepożądane ze strony wątroby (tj. zapalenie wątroby, niekiedy związane z żółtaczką i/lub niewydolnością wątroby); ciężkie reakcje skórne (w tym rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona i toksyczna martwica naskórka), pokrzywka, nadwrażliwość na światło; priapizm; obrzęk obwodowy. Częstość nieznana: wyobrażenia i zachowania samobójcze, agresja, bruksizm, szumy uszne, mikroskopowe zapalenie jelita grubego, krwotok poporodowy. W badaniach klinicznych u dzieci i młodzieży obserwowano: nasilenie zachowań samobójczych (w tym próby samobójcze i myśli samobójcze), samookaleczenia i nasilenie wrogości. Myśli samobójcze i próby samobójcze obserwowano głównie w badaniach klinicznych u młodzieży z dużą depresją. Nasilenie wrogości występowało szczególnie u dzieci z zaburzeniami obsesyjno- kompulsyjnymi, a zwłaszcza u młodszych dzieci w wieku poniżej 12 lat. Dodatkowe obserwowano: zmniejszenie łaknienia, drżenie, pocenie się, hiperkinezy, pobudzenie, chwiejność emocjonalna (w tym płacz i zmiany nastroju), krwawienia, głównie w obrębie skóry i błon śluzowych.

Środki ostrożności

Paroxinor - Nie należy stosować u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat z powodu obserwowanego w próbach klinicznych zwiększonego ryzyka zachowań samobójczych (próby samobójcze i myśli samobójcze) i wrogości (głównie agresji, zachowań buntowniczych i złości). Ponadto, brak długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży dotyczących wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania. Brak badań dotyczących dzieci poniżej 7 lat - nie należy stosować paroksetyny w tej grupie wiekowej. Wszystkich pacjentów stosujących lek należy obserwować pod kątem występowania myśli i zachowań samobójczych (szczególnie we wczesnym okresie powrotu do zdrowia i po zmianie dawki leku); dotyczy to zwłaszcza pacjentów w wieku poniżej 25 lat oraz pacjentów z zachowaniami lub myślami samobójczymi w wywiadzie. Podczas leczenia pacjentów z innymi zaburzeniami psychicznymi należy zachować takie same środki ostrożności, jak podczas leczenia pacjentów z dużym zaburzeniem depresyjnym. Zwiększenie dawki u pacjentów z akatyzją może być szkodliwe. Należy zachować ostrożność podczas stosowania paroksetyny u pacjentów z manią w wywiadzie (należy przerwać leczenie w przypadku wystąpienia epizodu manii). Zalecana jest ostrożność u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek i (lub) niewydolnością wątroby, cukrzycą, padaczką (lek należy odstawić w przypadku wystąpienia napadu drgawkowego), jaskrą z wąskim kątem przesączania lub jaskrą w wywiadzie, zaburzeniami serca, u pacjentów z ryzykiem wystąpienia hiponatremii (np. z powodu jednocześnie stosowanych leków i marskości wątroby). Doświadczenie kliniczne dotyczące równoczesnego stosowania paroksetyny i leczenia elektrowstrząsami jest bardzo małe. Ostrożnie stosować u pacjentów z krwawieniem w wywiadzie lub stanami, które predysponują do wystąpienia krwawienia. Leki z grupy SSRI i SNRI mogą zwiększać ryzyko wystąpienia krwotoku poporodowego. Selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) oraz inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI) mogą spowodować wystąpienie objawów zaburzeń czynności seksualnych. Zgłaszano przypadki długotrwałych zaburzeń czynności seksualnych, w których objawy utrzymywały się pomimo przerwania stosowania SSRI i (lub) SNRI. W rzadkich przypadkach w związku z leczeniem paroksetyną mogą się pojawić objawy zespołu serotoninowego lub objawy przypominające złośliwy zespół neuroleptyczny, szczególnie podczas stosowania paroksetyny w skojarzeniu z innymi lekami o działaniu serotoninergicznym i/lub neuroleptycznym. Zespoły te mogą powodować wystąpienie stanów zagrażających życiu. W razie wystąpienia takich zaburzeń należy przerwać stosowanie paroksetyny i zastosować objawowe leczenie podtrzymujące. Paroksetyny nie należy stosować w skojarzeniu z prekursorami serotoniny (tj. L-tryptofan, oksytryptan) z powodu ryzyka wystąpienia zespołu serotoninowego. Paroksetyna może prowadzić do zmniejszenia skuteczności działania tamoksyfenu, zaleca się, aby rozważyć zastosowanie u pacjenta innego leku przeciwdepresyjnego minimalnie wpływającego na aktywność CYP2 D6. Po przerwaniu stosowania paroksetyny często występują objawy odstawienia, szczególnie jeżeli leczenie przerwano nagle. Dlatego zaleca się powolne, stopniowe zmniejszanie dawki paroksetyny przed zakończeniem podawania leku przez okres kilku tygodni lub miesięcy. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy uznaje się go za „wolny od sodu”.

Producent

Orion Corporation