Reaktywne zapalenie stawów (zespół Reitera): przyczyny, objawy, leczenie

Reaktywne zapalenie stawów, znane także jako zespół Reitera, to choroba zapalna dotykająca przede wszystkim młodych dorosłych. Choć wywołują ją infekcje przewodu pokarmowego lub dróg moczowo-płciowych, objawy pojawiają się dopiero po ustąpieniu zakażenia. Jak rozpoznać pierwsze symptomy i jak przebiega leczenie tego schorzenia? Odpowiedzi znajdziesz poniżej.

 

Reaktywne zapalenie stawów (zespół Reitera): co to jest?

Reaktywne zapalenie stawów, wcześniej znane pod nazwą zespół Reitera, to choroba, której istotą jest nietypowa reakcja układu odpornościowego na niedawną infekcję. Co ważne, choroba ta nie powstaje w wyniku bezpośredniego zakażenia samych stawów – stan zapalny pojawia się na skutek tzw. reakcji krzyżowej.

W praktyce oznacza to, że układ immunologiczny, walcząc z bakteriami atakującymi układ moczowo-płciowy lub pokarmowy, zaczyna błędnie rozpoznawać własne tkanki jako obce i w efekcie je niszczyć.

Objawy rozwijają się zwykle w ciągu kilku tygodni od infekcji, a najczęściej obejmują stawy kończyn dolnych, takie jak kolana, kostki czy stopy. Charakterystyczne jest to, że stan zapalny nie atakuje symetrycznie tych samych stawów po obu stronach ciała, lecz pojawia się w sposób chaotyczny, co często utrudnia początkowe rozpoznanie.

Taki typ objawów nazywany był niegdyś „owrzodzeniem stawowym Reitera”. Poza bólem stawów mogą wystąpić także inne symptomy, np. zaczerwienienie oczu, dolegliwości ze strony układu moczowego czy zmiany skórne. Dzięki wczesnemu rozpoznaniu i właściwemu leczeniu, możliwe jest znaczne ograniczenie nasilenia objawów i skrócenie czasu trwania choroby.

 

Przyczyny reaktywnego zapalenia stawów

Przyczyn reaktywnego zapalenia stawów jest kilka, a najważniejsze z nich związane są z wcześniejszą infekcją organizmu. Najczęściej chorobę wywołują bakterie, takie jak Chlamydia trachomatis, która przenoszona jest drogą płciową i powoduje zakażenia układu moczowo-płciowego, prowadząc czasami do stanu określanego jako SARA (ang. sexually acquired reactive arthritis).

Inną grupą bakterii często odpowiedzialnych za rozwój reaktywnego zapalenia stawów są pałeczki jelitowe, np. Salmonella, Shigella, Campylobacter oraz Yersinia. Są to patogeny wywołujące zatrucia pokarmowe, którym towarzyszą typowe objawy takie jak biegunka czy bóle brzucha, a dopiero w dalszej kolejności – reakcja zapalna stawów.

Rzadziej przyczyną są inne bakterie, takie jak Neisseria gonorrhoeae (wywołująca rzeżączkę) czy Borrelia (powodująca boreliozę), a także wirusy – np. HIV, wirus grypy lub nawet SARS‑CoV‑2.

Oprócz zakażenia istotną rolę odgrywają także uwarunkowania genetyczne – obecność antygenu zgodności tkankowej HLA-B27 stwierdza się nawet u 85% pacjentów. Sam ten antygen nie przesądza o chorobie, ale znacząco zwiększa ryzyko zachorowania.

Mechanizm immunologiczny tej choroby polega na tzw. „molekularnym naśladownictwie”. Układ odpornościowy błędnie rozpoznaje fragmenty bakterii (takie jak lipopolisacharydy czy fragmenty DNA) jako cząstki własnego ciała. W odpowiedzi na te struktury limfocyty T i cytokiny atakują nie tylko bakterie, ale także własne tkanki, zwłaszcza błonę maziową stawów, co prowadzi do rozwoju stanu zapalnego, bólu i obrzęku.

 

Kogo dotyczy zespół Reitera?

Zespół Reitera dotyczy przede wszystkim młodych dorosłych, szczególnie mężczyzn, którzy chorują znacznie częściej niż kobiety. Typowo pacjenci to osoby w przedziale wiekowym od 20 do 40 lat, choć choroba może wystąpić również w innym wieku.

Szacuje się, że u około 1–4% osób, które przeszły infekcję bakteryjną układu pokarmowego lub układu moczowo-płciowego, może rozwinąć się reaktywne zapalenie stawów. Ryzyko to wyraźnie wzrasta, jeśli dana osoba posiada specyficzny gen – antygen HLA-B27, obecny u nawet 85% chorych.

W grupie zwiększonego ryzyka znajdują się również osoby cierpiące już wcześniej na inne schorzenia autoimmunologiczne, takie jak łuszczyca czy choroby zapalne jelit.

Podwyższone ryzyko zaobserwowano także u osób zakażonych wirusem HIV, ze względu na osłabienie odporności organizmu.

Ponadto ważnym, choć często niedocenianym, czynnikiem ryzyka jest niski status socjoekonomiczny, związany z gorszym dostępem do opieki zdrowotnej, a także niższymi standardami sanitarnymi i higienicznymi, co sprzyja częstszym infekcjom prowadzącym do reaktywnego zapalenia stawów.

Dodatkowo osoby zamieszkujące duże skupiska ludzi, takie jak internaty, koszary wojskowe czy miejsca zbiorowego zakwaterowania, mają wyższe ryzyko zachorowania ze względu na łatwiejszą transmisję infekcji. Wszystkie te czynniki sprawiają, że pewne grupy populacji są szczególnie narażone na wystąpienie zespołu Reitera.

 

Reaktywne zapalenie stawów: objawy

Objawy reaktywnego zapalenia stawów pojawiają się zazwyczaj od jednego do sześciu tygodni po przebytej infekcji. Najbardziej charakterystyczne są dolegliwości dotyczące samych stawów. Pacjenci zgłaszają wtedy ból, obrzęk, zaczerwienienie i sztywność ruchową. Najczęściej dotyczy to dużych stawów kończyn dolnych, takich jak kolana, stawy skokowe czy biodra, choć czasem zajęte bywają także stawy dłoni lub nadgarstków.

Często pojawia się także zapalenie entez, czyli miejsc, gdzie ścięgna przyczepiają się do kości – szczególnie typowym objawem jest stan zapalny ścięgna Achillesa, co objawia się bólem pięty nasilającym się podczas chodzenia („pięta szpilkowa”).

Innym typowym objawem jest dactylitis, zwany potocznie „palcem kiełbaskowatym”, gdy cały palec u dłoni lub stopy staje się bolesny, czerwony i wyraźnie obrzęknięty.

Choroba może jednak dotknąć również inne narządy. Wśród objawów ocznych typowe jest zapalenie spojówek, które daje zaczerwienienie, silne łzawienie, swędzenie i światłowstręt, co powoduje znaczny dyskomfort. Rzadziej występuje zapalenie błony naczyniowej oka (uveitis), które objawia się bólem i pogorszeniem ostrości widzenia – taki stan wymaga szybkiej interwencji okulistycznej.

Zespół objawów moczowo-płciowych różni się nieco w zależności od płci pacjenta. U mężczyzn charakterystyczne jest zapalenie cewki moczowej (urethritis), któremu towarzyszą pieczenie, częstsze oddawanie moczu oraz niekiedy obecność nieprzyjemnej wydzieliny. Mogą również pojawiać się bolesne nadżerki lub owrzodzenia na żołędzi prącia (balanitis). U kobiet podobne objawy związane są z zapaleniem szyjki macicy (cervicitis), które może przebiegać z pieczeniem, bólem lub zwiększoną wydzieliną z dróg rodnych.

Objawy skórno-śluzówkowe obejmują zmiany takie jak keratoderma blennorrhagica, czyli obecność łuszczących się krostek na podeszwach stóp i dłoniach, co może utrudniać codzienne funkcjonowanie. Balanitis circinata, czyli nadżerki na prąciu, to kolejny charakterystyczny symptom. Chorzy mogą również doświadczać bolesnych aft w jamie ustnej oraz pojawienia się rumienia guzowatego – czerwonych, tkliwych guzków, najczęściej zlokalizowanych na podudziach.

Dopełnieniem obrazu choroby są objawy ogólne, które często towarzyszą reaktywnemu zapaleniu stawów. Są to przede wszystkim gorączka, utrzymujące się uczucie ogólnego osłabienia i rozbicia oraz zmęczenie, które znacząco wpływa na komfort życia. U części pacjentów może dojść nawet do zauważalnej utraty masy ciała. Wszystkie wymienione objawy wymagają szybkiej konsultacji lekarskiej, aby uniknąć dalszych komplikacji i wdrożyć odpowiednie leczenie.

 

Zespół Reitera: badania

Diagnostyka zespołu Reitera wymaga współpracy pacjenta z lekarzem, a sam proces obejmuje wiele kroków mających na celu ustalenie dokładnej przyczyny dolegliwości oraz potwierdzenie lub wykluczenie innych schorzeń o podobnych objawach.

Pierwszym etapem diagnostycznym jest szczegółowy wywiad medyczny, podczas którego lekarz zapyta pacjenta o przebyte niedawno infekcje, szczególnie te dotyczące przewodu pokarmowego lub dróg moczowo-płciowych, a także o aktualne objawy: bóle stawów, zaczerwienienie oczu, zmiany skórne czy problemy związane z oddawaniem moczu. Następnie wykonywane jest dokładne badanie fizykalne, pozwalające ocenić obecność zapalenia stawów, stan skóry, a także ewentualne objawy ze strony oczu i układu moczowo-płciowego.

Kolejnym krokiem jest wykonanie badań laboratoryjnych. We krwi pacjentów z reaktywnym zapaleniem stawów typowo stwierdza się podwyższone wartości parametrów zapalnych, takich jak OB (odczyn Biernackiego) czy CRP (białko C-reaktywne), co wskazuje na aktywny stan zapalny. Charakterystyczne dla tej choroby jest ujemne badanie czynnika reumatoidalnego (RF-), co odróżnia ją od innych form zapaleń stawów, takich jak reumatoidalne zapalenie stawów. Dodatkowo ważnym badaniem jest typowanie antygenu HLA-B27 – jego obecność stwierdza się u zdecydowanej większości chorych, chociaż sam antygen nie służy bezpośrednio do postawienia rozpoznania, lecz raczej wskazuje na podwyższone ryzyko zachorowania oraz potencjalny cięższy przebieg choroby.

W celu ustalenia pierwotnej przyczyny infekcji, która mogła wywołać zespół Reitera, przeprowadza się posiewy materiału biologicznego – np. moczu, kału, wymazów z cewki moczowej, szyjki macicy, a czasem również badanie płynu stawowego, jeśli wystąpił znaczny obrzęk stawu. Pobranie płynu stawowego jest szczególnie ważne dla wykluczenia zakaźnego (septycznego) zapalenia stawów, które wymaga zupełnie innego leczenia niż zapalenie reaktywne.

Diagnostyka obrazowa, taka jak zdjęcia rentgenowskie (RTG), badanie ultrasonograficzne (USG) czy rezonans magnetyczny (MRI), jest niezwykle przydatna w ocenie stopnia nasilenia choroby, umożliwiając lekarzowi ocenę zmian zapalnych w stawach oraz przyczepach ścięgien (entez). Szczególnie rezonans magnetyczny pozwala na precyzyjne wykrycie wczesnych zmian, które są niewidoczne w badaniu RTG.

W zależności od objawów, lekarz może skierować pacjenta na konsultacje u innych specjalistów – np. okulisty, który oceni stan oczu, zwłaszcza jeśli pacjent zgłasza zaczerwienienie czy problemy z widzeniem. Konsultacja u urologa lub ginekologa jest potrzebna, gdy dominują objawy ze strony układu moczowo-płciowego. Dermatolog natomiast pomaga ocenić i leczyć zmiany skórne, takie jak łuszczące krostki lub owrzodzenia. Całościowa, interdyscyplinarna współpraca specjalistów pozwala na szybkie postawienie trafnej diagnozy i wdrożenie skutecznego leczenia, poprawiając komfort i jakość życia pacjenta.

Badanie	Rola diagnostyczna
Wywiad, badanie fizykalne	Ocena objawów stawowych, ocznych, skórnych, moczowo-płciowych
Badania krwi	OB, CRP – typowo podwyższone; RF‑, świadczy o chorobach nieseropozytywnych
Typowanie HLA‑B27	Często dodatni – czynniki ryzyka, nie diagnostyka bezpośrednia
Posiewy/mikrobiologia	Różnicowanie przyczyny infekcji (mocz, kał, płyn stawowy)
Płyn stawowy	Wykluczenie septycznego zapalenia stawów
Obrazowanie (RTG, USG, MRI)	Ocena entez, zmian w stawach i przyczepach ścięgnistych

 

Ile trwa reaktywne zapalenie stawów?

Reaktywne zapalenie stawów najczęściej trwa od 3 do 6 miesięcy, po czym dochodzi do samoistnego ustąpienia objawów. Dla wielu pacjentów oznacza to powrót do pełnej sprawności i normalnego funkcjonowania bez długoterminowych konsekwencji zdrowotnych. Jednak nie u wszystkich przebieg choroby jest tak łagodny. Szacuje się, że u około 15–30% osób cierpiących na tę chorobę dochodzi do przejścia zapalenia w postać przewlekłą, czyli taką, która utrzymuje się dłużej niż pół roku. W takich przypadkach objawy mają tendencję do nawracania lub mogą utrzymywać się w mniej nasilonej formie przez długie miesiące, a nawet lata. Szczególnie często postać przewlekła dotyka stawów kręgosłupa oraz bioder, co może znacząco utrudniać codzienne życie, ograniczać mobilność i prowadzić do przewlekłego bólu.

U niewielkiej grupy pacjentów mogą także rozwinąć się inne choroby z grupy spondyloartropatii, czyli schorzeń zapalnych dotyczących stawów kręgosłupa oraz przyczepów więzadłowych, jak np. zapalenie przykręgosłupowe (tzw. spondylitis). Takie powikłania, choć rzadkie, wymagają długotrwałej i kompleksowej opieki reumatologicznej.

Ponadto, w wyjątkowych przypadkach, reaktywne zapalenie stawów może prowadzić do poważniejszych powikłań narządowych. Najbardziej zagrożone są narządy wewnętrzne takie jak serce, nerki czy jądra. Mogą wystąpić np. zapalenie mięśnia sercowego, zaburzenia pracy nerek, a u mężczyzn – zapalenie jąder, co w ekstremalnych przypadkach prowadzi nawet do niepłodności. Z tego powodu bardzo istotne jest szybkie rozpoznanie choroby i wdrożenie odpowiedniego leczenia oraz stała kontrola medyczna, nawet po ustąpieniu ostrych objawów. Dzięki temu można znacząco ograniczyć ryzyko długoterminowych następstw choroby i poprawić rokowanie na przyszłość.

 

Reaktywne zapalenie stawów: leczenie

Leczenie reaktywnego zapalenia stawów obejmuje kilka równolegle realizowanych celów terapeutycznych. Pierwszym i podstawowym z nich jest zmniejszenie stanu zapalnego, złagodzenie bólu oraz ograniczenie obrzęku, które znacząco pogarszają komfort życia pacjenta. Istotne jest również jak najszybsze wyeliminowanie pierwotnej infekcji, odpowiedzialnej za rozwój choroby, a także podjęcie działań zapobiegających przejściu choroby w formę przewlekłą, która może prowadzić do trwałych uszkodzeń stawów.

Jeśli lekarz rozpozna aktywną infekcję bakteryjną, na przykład zakażenie Chlamydią lub Salmonellą, konieczne jest zastosowanie antybiotykoterapii. Najczęściej stosowane antybiotyki to doksycyklina lub azytromycyna – ich szybkie wdrożenie może znacząco ograniczyć nasilenie objawów reaktywnego zapalenia stawów oraz skrócić czas trwania choroby.

Podstawowym sposobem walki ze stanem zapalnym są niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ). Do tej grupy należą popularne substancje takie jak ibuprofen czy indometacyna, które nie tylko łagodzą stan zapalny, ale również skutecznie uśmierzają ból. Dzięki temu pacjenci mogą znów swobodniej się poruszać i wykonywać codzienne czynności. Jeśli NLPZ nie przynoszą wystarczającej poprawy lub objawy są wyjątkowo nasilone, lekarz może zdecydować się na zastosowanie glikokortykosteroidów. Te silne leki przeciwzapalne można podawać miejscowo – bezpośrednio do chorego stawu za pomocą zastrzyków (iniekcji dostawowych), co szybko zmniejsza obrzęk i ból. Rzadziej, w przypadku uogólnionych objawów choroby, stosowane są sterydy w formie tabletek lub zastrzyków domięśniowych. Przy zapaleniu oczu wskazane jest miejscowe podawanie glikokortykosteroidów w formie kropli lub specjalnych maści.

W sytuacjach, gdy standardowa terapia nie przynosi oczekiwanych rezultatów, konieczne jest sięgnięcie po leki modyfikujące przebieg choroby (DMARDs), takie jak sulfasalazyna czy metotreksat. Są to leki immunosupresyjne, które hamują nadmierną reakcję układu odpornościowego, zapobiegając dalszym uszkodzeniom stawów. W szczególnie trudnych przypadkach lekarze mogą zastosować leki biologiczne, takie jak etanercept, które w sposób bardzo precyzyjny działają na specyficzne mechanizmy zapalne, redukując znacznie nasilenie choroby.

Bardzo istotnym elementem leczenia jest również fizjoterapia i rehabilitacja, które pomagają pacjentom odzyskać sprawność ruchową. Ćwiczenia obejmują trening poprawiający zakres ruchu w stawach oraz wzmacnianie mięśni, które wspierają chore stawy. Zastosowanie krioterapii (leczenie zimnem) oraz termoterapii (leczenie ciepłem) dodatkowo zmniejsza ból i obrzęk, ułatwiając poruszanie się oraz poprawiając ogólne samopoczucie pacjenta.

Nie wolno zapominać także o leczeniu objawowym, które wymaga współpracy specjalistów z różnych dziedzin. Jeśli występują objawy oczne, konieczna jest opieka okulisty, który pomoże szybko opanować zapalenie spojówek czy błony naczyniowej. W przypadku objawów skórnych dermatolog zaleci odpowiednie maści lub kremy łagodzące i gojące zmiany. Z kolei objawy ze strony układu moczowo-płciowego wymagają konsultacji urologa lub ginekologa, którzy dobiorą właściwe leczenie infekcji i stanów zapalnych.

Kluczem do skutecznego leczenia reaktywnego zapalenia stawów jest właśnie współpraca międzyrejestrowa – reumatologa, okulisty, dermatologa, a także urologa lub ginekologa. Taki zespół specjalistów, działający wspólnie, pozwala na kompleksową opiekę nad pacjentem, co zwiększa szansę na szybki powrót do zdrowia oraz ogranicza ryzyko nawrotów choroby i trwałych uszkodzeń organizmu.

 

Jak zapobiegać reaktywnemu zapaleniu stawów?

Aby skutecznie zapobiegać reaktywnemu zapaleniu stawów, niezwykle istotne jest unikanie infekcji, które najczęściej wywołują tę chorobę. Przede wszystkim należy przestrzegać podstawowych zasad higieny osobistej – częste i dokładne mycie rąk, zwłaszcza przed posiłkami oraz po korzystaniu z toalety, zmniejsza ryzyko zakażeń przewodu pokarmowego. Ważną rolę odgrywa również bezpieczny seks, który polega na stosowaniu prezerwatyw oraz regularnych badaniach na obecność chorób przenoszonych drogą płciową, takich jak chlamydioza, rzeżączka czy zakażenie wirusem HIV. Nie bez znaczenia jest także przestrzeganie kalendarza szczepień, np. przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, co dodatkowo wzmacnia odporność i ogranicza występowanie infekcji.

Kolejnym kluczowym elementem profilaktyki jest wczesne wykrywanie i leczenie zakażeń, które mogą poprzedzać rozwój choroby. Nawet z pozoru łagodne infekcje układu moczowo-płciowego czy zatrucia pokarmowe powinny być szybko diagnozowane i leczone, aby uniknąć późniejszych powikłań. W przypadku pojawienia się jakichkolwiek objawów takich jak pieczenie podczas oddawania moczu, bóle brzucha, biegunka czy niepokojące wydzieliny, konieczna jest natychmiastowa konsultacja lekarska, która pozwoli wdrożyć odpowiednie leczenie.

Osoby należące do grup zwiększonego ryzyka, na przykład posiadające antygen HLA-B27 lub takie, które przebyły wcześniej infekcję prowadzącą do reaktywnego zapalenia stawów, powinny pozostawać pod regularną kontrolą reumatologa. Specjalistyczny nadzór pozwala na wczesne wykrycie objawów choroby i podjęcie leczenia, zanim dolegliwości się nasilą i spowodują poważniejsze konsekwencje zdrowotne.

Niezwykle ważną rolę pełni edukacja zdrowotna pacjentów. Powinni oni znać charakterystyczne symptomy choroby, takie jak ból, obrzęk lub sztywność stawów, zaczerwienienie oczu, zmiany skórne lub problemy z oddawaniem moczu. Świadomość tych objawów sprawia, że pacjenci szybciej zgłaszają się do lekarza, co pozwala na szybkie wdrożenie leczenia i skuteczniejsze opanowanie choroby. Dzięki tym działaniom możliwe jest znaczne ograniczenie częstości występowania reaktywnego zapalenia stawów oraz minimalizacja jego długoterminowych skutków dla zdrowia.

Reaktywne zapalenie stawów (zwane też zespołem Reitera) to choroba o charakterze zapalnym, niezakaźnym, wywołana reakcją immunologiczną na wcześniejszą infekcję. Zazwyczaj dotyczy młodszych dorosłych, przeważnie mężczyzn, którzy po przechorowaniu np. chlamydiozy lub zatrucia pokarmowego, w ciągu kilku tygodni do kilku miesięcy rozwijają objawy ostrego, niesymetrycznego zapalenia stawów, u mogą pojawić się także zapalenie spojówek, problemy urologiczne i zmiany skórne.

Diagnostyka opiera się na wywiadzie, badaniach laboratoryjnych (OB, CRP, HLA-B27, posiewy, obrazowanie) oraz konsultacjach specjalistycznych. Leczenie łączy terapię infekcji (antybiotyki), leki przeciwzapalne (NLPZ, sterydy), immunosupresję (DMARDs), rehabilitację i leczenie objawowe. Dzięki odpowiedniemu postępowaniu, większość pacjentów wraca do zdrowia w ciągu 3–6 miesięcy; u części zdarzają się przejścia do postaci przewlekłej, co wymaga długotrwałej terapii.

 

FAQ - Reaktywne zapalenie stawów

Czym jest reaktywne zapalenie stawów (zespół Reitera)?

To choroba zapalna, w której dochodzi do zapalenia stawów jako reakcji układu odpornościowego na infekcję, najczęściej przewodu pokarmowego lub układu moczowo-płciowego. Zapalenie nie wynika z bezpośredniego zakażenia stawu, lecz z błędnej reakcji organizmu na infekcję.

Jakie infekcje najczęściej powodują reaktywne zapalenie stawów?

Najczęściej są to zakażenia bakteriami jelitowymi (Salmonella, Shigella, Campylobacter, Yersinia) oraz infekcje przenoszone drogą płciową, głównie Chlamydia trachomatis.

Kto jest najbardziej narażony na zespół Reitera?

Najczęściej chorują młodzi dorośli (głównie mężczyźni) w wieku 20–40 lat. Wyższe ryzyko dotyczy osób z dodatnim antygenem HLA-B27, chorych na inne choroby autoimmunologiczne lub zakażonych wirusem HIV.

Po jakim czasie od infekcji pojawiają się objawy choroby?

Zwykle pierwsze objawy reaktywnego zapalenia stawów pojawiają się od 1 do 6 tygodni po przebyciu infekcji.

Jakie są charakterystyczne objawy zespołu Reitera?

Typowe objawy to:

• ból i obrzęk stawów (szczególnie kolan, kostek, stóp),
• zaczerwienienie oczu (zapalenie spojówek),
• zmiany skórne (np. łuszczące krostki),
• dolegliwości ze strony układu moczowo-płciowego (pieczenie przy oddawaniu moczu),
• ogólne osłabienie i gorączka.

Jak długo trwa reaktywne zapalenie stawów?

Zazwyczaj choroba trwa 3–6 miesięcy i może zakończyć się całkowitym powrotem do zdrowia. Jednak u około 15–30% pacjentów objawy utrzymują się dłużej, nawet przez kilka lat.

Jak przebiega diagnostyka zespołu Reitera?

Diagnostyka obejmuje:

• szczegółowy wywiad i badanie fizykalne,
• badania laboratoryjne (CRP, OB, typowanie HLA-B27),
• posiewy mikrobiologiczne (moczu, kału, płynu stawowego),
• diagnostykę obrazową (RTG, USG, MRI),
• konsultacje specjalistyczne (okulista, dermatolog, urolog/ginekolog).

Jak wygląda leczenie reaktywnego zapalenia stawów?

Leczenie polega na:

• terapii antybiotykowej, jeśli stwierdzono infekcję bakteryjną,
• stosowaniu leków przeciwzapalnych (np. ibuprofen),
• podawaniu glikokortykosteroidów (czasem miejscowo – dostawowo),
• stosowaniu leków immunosupresyjnych (np. metotreksat), jeśli objawy są nasilone lub długotrwałe,
• fizjoterapii i rehabilitacji.

Czy reaktywne zapalenie stawów można wyleczyć całkowicie?

Tak, większość pacjentów powraca do pełnego zdrowia, jednak część osób doświadcza nawrotów lub przewlekłego przebiegu choroby wymagającego długoterminowej opieki medycznej.

Jak można zapobiegać reaktywnemu zapaleniu stawów?

Profilaktyka obejmuje:

• przestrzeganie zasad higieny,
• bezpieczny seks (używanie prezerwatyw),
• szybkie diagnozowanie i leczenie infekcji bakteryjnych,
• regularne wizyty kontrolne u lekarza w przypadku grup ryzyka.

Czy zespół Reitera jest zaraźliwy?

Nie, reaktywne zapalenie stawów nie jest chorobą zakaźną i nie można się nim zarazić od innej osoby. Zakaźne są natomiast infekcje bakteryjne, które mogą chorobę poprzedzać.

Czy mając raz zespół Reitera, można zachorować ponownie?

Tak, istnieje ryzyko nawrotów choroby, szczególnie jeśli osoba ponownie zarazi się infekcją bakteryjną wywołującą stan zapalny.

 

---

Przychodnia online Dimedic - wybierz konsultację:

E-recepta online

Lekarz rodzinny

Lekarz internista

Lekarz pediatra

---

Treści z działu "Wiedza o zdrowiu" z serwisu dimedic.eu mają charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny i nie mogą zastąpić kontaktu z lekarzem lub innym specjalistą. Wydawca nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie porad i informacji zawartych w serwisie bez konsultacji ze specjalistą.