Spis treści:
1. Dalacin C - działanie
2. Dalacin C - wskazania
3. Dalacin C - przeciwwskazania
4. Dalacin C - dawkowanie
5. Dalacin C - interakcje z innymi lekami
6. Dalacin C - ciąża
7. Dalacin C - skutki uboczne
8. Dalacin C - środki ostrożności
9. Dalacin C - producent

Działanie

Dalacin C - Antybiotyk linkozamidowy. Szczepy wrażliwe na lek - tlenowe bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus (szczepy wrażliwe na metycylinę), gronkowce koagulazo-ujemne (szczepy wrażliwe na metycylinę), Streptococcus pneumoniae (szczepy wrażliwe na penicylinę), paciorkowce β-hemolizujące grupy A, B, C i G, paciorkowce zieleniące, Corynebacterium spp.; bakterie Gram-ujemne: Chlamydia trachomatis; bakterie beztlenowe Gram-dodatnie: Actinomyces spp., Clostridioides spp. (z wyjątkiem Clostridioides difficile), Eggerthella (Eubacterium) spp., Peptococcus spp., Peptostreptococcus spp. (Finegoldia magna, Micromonas micros), Propionibacterium acnes; bakterie beztlenowe Gram-ujemne: Bacteroides spp., Fusobacterium spp., Gardnerella vaginalis, Prevotella spp.; grzyby: Pneumocystis jirovecii; pierwotniaki: Toxoplasma gondii, Plasmodium falciparum. Klindamycyna i linkomycyna cechują się całkowitą opornością krzyżową. W zakresie stężeń terapeutycznych klindamycyna wiąże się z białkami osocza w 80-94%. Dobrze przenika do tkanek, osiąga duże stężenie w tkance kostnej. Przenika przez łożysko i do mleka matki. Dyfuzja do przestrzeni płynowych, nawet w stanie zapalnym opon mózgowo-rdzeniowych, jest niewystarczająca. Jest metabolizowana w wątrobie (niektóre metabolity są czynne mikrobiologicznie) i wydalana z kałem (2/3) oraz z moczem (1/3). T_0,5 wynosi około 3 h u dorosłych i około 2 h u dzieci. T_0,5 jest dłuższy u osób z zaburzeniami czynności nerek i (lub) z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością wątroby. Klindamycyna nie jest eliminowana z organizmu podczas hemodializy. Analiza danych farmakokinetycznych u dzieci i młodzieży z nadwagą w wieku od 2 lat do mniej niż 18 lat oraz pacjentów dorosłych z nadwagą w wieku od 18 lat do 20 lat wykazała, że klirens klindamycyny i objętość dystrybucji, znormalizowane względem całkowitej masy ciała, są porównywalne, niezależnie od nadwagi.

Wskazania

Dalacin C - Leczenie zakażeń bakteryjnych wywołanych przez drobnoustroje wrażliwe na klindamycynę: zakażenia kości i stawów; zapalenie ucha środkowego, gardła, zatok; zakażenia zębów i jamy ustnej; zakażenia dolnych dróg oddechowych; zakażenia w obrębie miednicy i jamy brzusznej; zakażenia żeńskich narządów płciowych; zakażenia skóry i tkanek miękkich; płonica; posocznica i zapalenie wsierdzia. Zastosowanie klindamycyny w postaci dożylnej wskazane jest w przypadku ciężkiego przebiegu choroby. U chorych na zapalenie wsierdzia lub posocznicę zaleca się rozpoczynanie leczenia od dożylnego podania klindamycyny. Lek należy stosować wyłącznie w leczeniu ciężkich zakażeń bakteryjnych. Planując leczenie należy wziąć pod uwagę rodzaj zakażenia oraz rozważyć ryzyko biegunki (notowano przypadki zapalenia okrężnicy, występującego nawet 2-3 tyg. po podaniu klindamycyny).

Przeciwwskazania

Dalacin C - Nadwrażliwość na klindamycynę, linkomycynę (dochodzi do alergicznych reakcji krzyżowych na te substancje) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Wcześniaki, noworodki (ze względu na zwartość alkoholu benzylowego).

Dawkowanie

Dalacin C - Domięśniowo lub dożylnie. Dorośli. Ciężkie zakażenia powodowane przez bardziej wrażliwe drobnoustroje: 600-1200 mg/dobę w 2, 3 lub 4 dawkach podzielonych. Ciężkie zakażenia jamy brzusznej i zlokalizowane w miednicy mniejszej u kobiet oraz inne bardzo ciężkie lub powikłane zakażenia: 1200-2700 mg/dobę w 2, 3 lub 4 dawkach podzielonych. Ciężkie, zagrażające życiu zakażenia: dawki do 4800 mg/dobę. Dzieci >1 mż.: 20-40 mg/kg mc./dobę w 3-4 równych dawkach podzielonych. Dawkę klindamycyny należy ustalać w oparciu o całkowitą masę ciała, niezależnie od nadwagi. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością wątroby nie jest konieczne zmniejszenie dawki, gdy lek podaje się co 8 h, jednak u pacjentów z zaawansowaną niewydolnością wątroby należy monitorować stężenie klindamycyny w osoczu; zależnie od wyników tych badań może być konieczne zmniejszenie dawki lub wydłużenie odstępów między dawkami. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek nie jest konieczne zmniejszenie dawki, gdy lek podaje się co 8 h, jednak u pacjentów z ciężką niewydolnością lub bezmoczem należy monitorować stężenie klindamycyny we krwi; zależnie od wyników tych badań może być konieczne zmniejszenie dawki lub wydłużenie odstępów między dawkami do 8 lub nawet 12 h. Nie ma konieczności podawania dodatkowej dawki leku przed dializą ani po dializie. Nie ma konieczności modyfikowania sposobu dawkowania u pacjentów >65 lat. Sposób podania. Lek można podawać we wstrzyknięciu domięśniowym lub, po rozcieńczeniu, we wlewie dożylnym trwającym co najmniej 10-60 min. Preparat można rozcieńczać za pomocą 0,9% roztworu NaCl, 5% roztworu glukozy lub roztworu Ringera z mleczanami do infuzji (Hartmanna). Nie podawać dożylnie w szybkim wstrzyknięciu (bolus), w postaci nierozcieńczonej. Zwykle stosowane czasy trwania infuzji dożylnych: dawka klindamycyny 300 mg, objętość podawanego roztworu 50 ml, czas trwania infuzji 10 min; dawka klindamycyny 600 mg, objętość podawanego roztworu 50 ml, czas trwania infuzji 20 min; dawka klindamycyny 900 mg, objętość podawanego roztworu 50-100 ml, czas trwania infuzji 30 min; dawka klindamycyny 1200 mg, objętość podawanego roztworu 100 ml, czas rwania infuzji 40 min. Nie zaleca się podawania w jednorazowych domięśniowych wstrzyknięciach dawek >600 mg, a w dożylnej jednogodzinnej infuzji dawek >1200 mg. Stężenie klindamycyny w roztworze do infuzji nie powinno być większe niż 12 mg/ml, a szybkość infuzji - nie większa niż 30 mg/min.

Interakcje z innymi lekami

Dalacin C - Wykazuje oporność krzyżową z linkomycyną. Może nasilać działanie środków zwiotczających mięśnie (np. eteru, tubokuraryny, halogenków pankuronium). Inhibitory CYP3A4 oraz CYP3A5 mogą zmniejszać klirens klindamycyny oraz induktory tych izoenzymów mogą zwiększać klirens klindamycyny. W obecności silnego induktora CYP3A4, takiego jak ryfampicyna, należy monitorować możliwe zmniejszenie skuteczności. Badania in vitro wskazują, iż klindamycyna nie hamuje CYP1A2, CYP2C9, CYP2C19, CYP2E1 lub CYP2D6 i tylko umiarkowanie hamuje CYP3A4. W związku z tym, kliniczne znaczenie interakcji pomiędzy klindamycyną i jednocześnie podanymi lekami metabolizowanymi przez enzymy CYP jest mało istotne. Może osłabiać skuteczność doustnych środków antykoncepcyjnych - zaleca się stosowanie dodatkowej metody antykoncepcji. Może nasilać działanie antagonistów witaminy K (m.in. warfaryna, acenokumarol, fluindion) - kontrolować parametry krzepnięcia. Leki wykazujące niezgodności fizyczne z fosforanem klindamycyny: ampicylina, sól sodowa fenytoiny, barbiturany, aminofilina, glukonian wapniowy i siarczan magnezowy. Zgodność i czas utrzymywania się stabilności mieszanin w roztworach różni się w zależności od stężeń i innych warunków. Z przeprowadzonych badań wynika, że w temperaturze pokojowej przez 24 h fosforan klindamycyny stosowany w roztworach do wstrzykiwań i infuzji, stosowanych w zwykłych stężeniach leczniczych, zawierających chlorek sodu, glukozę, wapń lub potas, i w roztworach zawierających zespół witamin B nie wykazuje niezgodności fizycznych ani biologicznych. Antybiotyki niewykazujące niezgodności z fosforanem klindamycyny: cefalotyna, kanamycyna, gentamycyna, penicylina i karbenicylina.

Ciąża

Dalacin C - Preparat zawiera alkohol benzylowy jako środek konserwujący. Alkohol benzylowy może przenikać przez łożysko. Klindamycyna przenika przez łożysko. Po podaniu wielokrotnych dawek, stężenie antybiotyku w płynie owodniowym wynosiło ok. 30% stężenia we krwi matki. Stosowanie leku w II i III trymestrze ciąży nie zwiększało częstości występowania wad wrodzonych, brak odpowiednich i dobrze kontrolowanych badań u kobiet w I trymestrze ciąży - w ciąży stosować jedynie w przypadku zdecydowanej konieczności. Klindamycyna występuje w mleku ludzkim w stężeniu od 0,5 do 3,8 μg/ml. Klindamycyna może mieć szkodliwy wpływ na mikroflorę przewodu pokarmowego niemowlęcia karmionego piersią, czego skutkiem może być biegunka lub obecność krwi w stolcu, a ponadto może ona wywoływać wysypkę. Przy podejmowaniu decyzji o zastosowaniu klindamycyny u karmiącej piersią pacjentki należy wziąć pod uwagę korzyści dla rozwoju i zdrowia dziecka wynikające z karmienia piersią oraz kliniczne uzasadnienie podania matce klindamycyny, jak również wszelkie potencjalne działania niepożądane klindamycyny, jakie mogą wystąpić u karmionego piersią dziecka, oraz szkodliwy wpływ choroby matki na karmione piersią przez nią dziecko. Badania dotyczące płodności u szczurów, którym podawano klindamycynę w postaci doustnej, nie wykazały wpływu na płodność oraz zdolność rozrodczą.

Skutki uboczne

Dalacin C - Często: rzekomobłoniaste zapalenie jelit, eozynofilia, zakrzepowe zapalenie żył, biegunka, wysypka grudkowo-plamkowa, nieprawidłowe wyniki testów czynności wątroby. Niezbyt często: zaburzenia smaku, zatrzymanie akcji serca (po zbyt szybkim podaniu i.v.), niedociśnienie tętnicze (po zbyt szybkim podaniu i.v.), ból brzucha, wymioty, nudności, pokrzywka, ból, ropień w miejscu podania. Rzadko: rumień wielopostaciowy, świąd. Częstość nieznana: choroba związana z Clostridioides difficile, zakażenie pochwy, agranulocytoza, neutropenia, trombocytopenia, leukopenia, wstrząs anafilaktyczny, reakcje anafilaktoidalne/anafilaktyczne, nadwrażliwość,  żółtaczka, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN), zespół Stevensa-Johnsona (SJS), wysypka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS), ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP), obrzęk naczynioruchowy, złuszczające zapalenie skóry, pęcherzowe zapalenie skóry, wysypka odropodobna, ostre uszkodzenie nerek, podrażnienie w miejscu podania.

Środki ostrożności

Dalacin C - Nie stosować w zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych (niewystarczające stężenie antybiotyku w płynie mózgowo-rdzeniowym) ani do leczenia zakażeń dróg oddechowych wywołanych przez wirusy. Ostrożnie stosować u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby; z zaburzeniami przewodnictwa nerwowo-mięśniowego (miastenia, choroba Parkinsona); z chorobami żołądka i jelit w wywiadzie (np. przebyte zapalenie jelita grubego); z nadwrażliwością na penicyliny (niewielkie ryzyko wystąpienia reakcji anafilaktycznej). W trakcie długotrwałego stosowania (>3 tyg.) należy regularnie kontrolować morfologię krwi oraz czynność wątroby i nerek. Niezbyt często notowano przypadki ostrego uszkodzenia nerek, w tym ostrej niewydolności nerek. U pacjentów z występującą już niewydolnością nerek lub jednocześnie przyjmujących leki nefrotoksyczne, należy rozważyć kontrolowanie czynności nerek. Długotrwałe lub powtarzane stosowanie klindamycyny może prowadzić do nadkażeń lub do nadmiernego rozwoju opornych na lek bakterii lub drożdżaków. U pacjentów stosujących klindamycynę obserwowano ciężkie reakcje nadwrażliwości, w tym wysypkę polekową z eozynofilią i objawami uogólnionymi (DRESS), zespół Stevensa–Johnsona (SJS), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN) oraz ostrą uogólnioną osutkę krostkową (AGEP). Jeśli u pacjenta wystąpią objawy nadwrażliwości lub ciężkie reakcje skórne, należy zaprzestać stosowania klindamycyny i wdrożyć odpowiednie leczenie. Jeżeli w trakcie leczenia lub w ciągu kilku tygodni od jego zakończenia pojawi się biegunka, zwłaszcza ciężka i uporczywa, należy natychmiast odstawić lek. Biegunka może być objawem rzekomobłoniastego zapalenia jelit. Konieczne jest dokładne zebranie wywiadu chorobowego, ponieważ notowano występowanie biegunki związanej z zakażeniem Clostridioides difficile (CDAD) po upływie >2 mies. od podania produktów przeciwbakteryjnych. Preparat zawiera alkohol benzylowy, środek konserwujący, który może powodować reakcje nadwrażliwości. Dożylne podawanie alkoholu benzylowego pacjentom pediatrycznym, w tym noworodkom wiąże się z ryzykiem występowania ciężkich działań niepożądanych i śmierci (zespołem niewydolności oddechowej, tzw. gasping syndrome). Chociaż standardowe dawki terapeutyczne tego leku zwykle zawierają ilości alkoholu benzylowego znacznie mniejsze niż zgłoszone w związku z „zespołem niewydolności oddechowej u niemowląt”, minimalna ilość alkoholu benzylowego, przy której może wystąpić działanie toksyczne nie jest znana. Postaci leków zawierające alkohol benzylowy należy stosować u noworodków wyłącznie wtedy, gdy jest to konieczne i nie ma dostępnych alternatywnych metod leczenia. U wcześniaków i noworodków o niskiej masie urodzeniowej istnieje większe prawdopodobieństwo toksycznego działania. Postaci leków zawierających alkohol benzylowy nie należy podawać małym dzieciom <3 lat dłużej niż przez 1 tydzień, chyba że jest to konieczne. Należy wziąć pod uwagę całkowitą ilość alkoholu benzylowego pochodzącą ze wszystkich źródeł, a duże objętości alkoholu benzylowego podawać ze szczególną ostrożnością i tylko w razie konieczności, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek, jak również u kobiet w ciąży lub karmiących piersią, z powodu ryzyka kumulacji i toksycznego działania (kwasicy metabolicznej). Lek zawiera <1 mmol (23 mg) sodu na ampułkę, tzn. uznaje się go za „wolny od sodu”.

Producent

Pfizer Europe