Spis treści:
1. Clindamycin Kabi - działanie
2. Clindamycin Kabi - wskazania
3. Clindamycin Kabi - przeciwwskazania
4. Clindamycin Kabi - dawkowanie
5. Clindamycin Kabi - interakcje z innymi lekami
6. Clindamycin Kabi - ciąża
7. Clindamycin Kabi - skutki uboczne
8. Clindamycin Kabi - środki ostrożności
9. Clindamycin Kabi - producent

Działanie

Clindamycin Kabi - Antybiotyk linkozamidowy. Klindamycyna wiąże się z podjednostką 50S rybosomu bakteryjnego i hamuje syntezę białek. Działa głównie bakteriostatycznie. Skuteczność działania zależy głównie od przedziału czasu, w którym stężenie leku w osoczu przewyższa wartość minimalnego stężenia hamującego wzrost patogenu (MIC). Drobnoustroje zazwyczaj wrażliwe: bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Actinomyces israelii, Staphylococcus aureus wrażliwy na metycylinę, Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes, grupa Streptococcus viridans; bakterie beztlenowe: Bacteroides spp. (z wyjątkiem B. fragilis), Clostridium perfringens, Peptoniphilus spp., Fusobacterium spp., Peptostreptococcus spp., Prevotella spp., Propionibacterium spp., Veilonella spp.; inne drobnoustroje: Chlamydia trachomatis, Chlamydophila pneumoniae, Gardnerella vaginalis, Mycoplasma hominis. Gatunki, które mogą wytworzyć oporność nabytą: bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus (także oporny na metycylinę), S. epidermidis, S. haemolyticus, S. hominis, Streptococcus agalactiae; bakterie tlenowe Gram-ujemne: Moraxella catarhalis; bakterie beztlenowe: Bacteroides fragilis. Drobnoustroje oporne: bakterie tlenowe Gram-dodatnie: Enterococcus spp., Listeria monocytogenes; bakterie tlenowe Gram-ujemne: Escherichia coli, Haemophilus influenzae, Klebsiella spp., Pseudomonas aeruginosa; bakterie beztlenowe: Clostridium difficile, inne drobnoustroje: Mycoplasma pneumoniae, Ureaplasma urealyticum. Fosforan klindamycyny jest estrem - prolekiem, który ulega hydrolizie do wolnej zasady - postaci czynnej. Po podaniu domięśniowym maksymalne stężenie w surowicy osiągane jest po 3 h. Stopień wiązania z białkami osocza wynosi 40-94%. Klindamycyna łatwo przenika do tkanek, przez barierę krew-łożysko oraz do mleka matki. Lek osiąga duże stężenie w tkance kostnej, mazi stawowej, płynie otrzewnowym, płynie opłucnej, plwocinie i ropie. Stopień dyfuzji do przestrzeni podpajęczynówkowej jest niewystarczający nawet w przypadku stanu zapalnego opon mózgowych. Metabolizm leku zachodzi głównie w wątrobie (niektóre metabolity są czynne mikrobiologicznie). T_0,5 wynosi ok. 3 h u dorosłych i ok. 2 h u dzieci. Ulega wydłużeniu w przypadku niewydolności nerek oraz umiarkowanej lub ciężkiej niewydolności wątroby. 2/3 dawki wydalane jest z kałem, 1/3 - z moczem; poniżej 10% dawki wydalane jest z moczem w postaci niezmienionej. Klindamycyna nie może być dializowana.

Wskazania

Clindamycin Kabi - Ciężkie zakażenia wywołane przez drobnoustroje wrażliwe na klindamycynę. W przypadku zakażeń drobnoustrojami tlenowymi - jako leczenie alternatywne, gdy inne leki przeciwbakteryjne są nieskuteczne lub przeciwwskazane (np. alergia na penicyliny). W zakażeniach drobnoustrojami beztlenowymi można rozważyć zastosowanie klindamycyny jako leku pierwszego wyboru. Lek może być stosowany w: wywołanych przez gronkowce zakażeniach kości i stawów takich jak zapalenie szpiku i infekcyjne zapalenie stawów; przewlekłym zapaleniu zatok wywołanym przez bakterie beztlenowe; zakażeniach dolnych dróg oddechowych takich jak zachłystowe zapalenie płuc, ropień płucny, martwicze zapalenie płuc i ropniak (jeżeli istnieje podejrzenie, że zapalenie płuc wywołane jest przez wiele drobnoustrojów należy w skojarzeniu zastosować lek skuteczny przeciw bakteriom Gram-ujemnym); zakażeniach w obrębie jamy brzusznej takich jak zapalenie otrzewnej, ropień brzuszny (gdy leczeniem z wyboru jest klindamycyna w skojarzeniu z lekiem skutecznym przeciw bakteriom Gram-ujemnym); zakażeniach w obrębie miednicy i żeńskich narządów płciowych, takie jak PID, zapalenie błony śluzowej macicy, zakażenia okołopochwowe, ropień jajowodowo-jajnikowy, zapalenie jajowodu, zapalenie przymacicza, przy jednoczesnym stosowaniu antybiotyku skutecznego przeciw tlenowym bakteriom Gram-ujemnym; zakażeniach skóry i tkanek miękkich. Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Przeciwwskazania

Clindamycin Kabi - Nadwrażliwość na klindamycynę lub linkomycynę (alergia krzyżowa) lub na którąkolwiek z substancji pomocniczych.

Dawkowanie

Clindamycin Kabi - Domięśniowo lub w infuzji dożylnej. Dorośli i młodzież > 12 lat: w ciężkich zakażeniach: 1800 -2700 mg na dobę w 2-4 równych dawkach podzielonych, zazwyczaj w skojarzeniu z antybiotykiem skutecznym przeciw tlenowym bakteriom Gram-ujemnym; w zakażeniach mniej skomplikowanych: 1200-1800 mg na dobę w 3 lub 4 równych dawkach podzielonych. Maksymalna dawka dobowa wynosi 2700 mg w 2-4 równych dawkach podzielonych; w przypadku zakażeń zagrażających życiu podawano dawki do 4800 mg/dobę. W jednorazowych wstrzyknięciach domięśniowych nie jest zalecane podawanie dawek większych niż 600 mg, a w pojedynczej infuzji trwającej 1 h - nie więcej niż 1,2 g. Pierwsza dawka leku może być podana w postaci pojedynczej, szybkiej infuzji, po której nastąpi ciągła infuzja dożylna. Dzieci > 1 miesiąca do 12 lat: w ciężkich zakażeniach: 15-25 mg/kg mc./dobę w 3-4 równych dawkach podzielonych, nie zaleca się podawania dawki większej niż 300 mg/dobę niezależnie od mc. dziecka; w bardzo ciężkich zakażeniach: 25-40 mg/kg mc./dobę w 3-4 równych dawkach podzielonych. Czas trwania leczenia. W przypadku rozpoznanych, a nawet podejrzewanych zakażeń paciorkowcami ß-hemolizującymi, leczenie należy kontynuować przez co najmniej 10 dni. Ze względu na zawartość alkoholu benzylowego, lek nie powinien być stosowany u małych dzieci (< 3 rż.) dłużej niż 7 dni, chyba że wymagany jest dłuższy czas leczenia. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby przy podawaniu leku co 8 h zmniejszenie dawki nie jest na ogół konieczne. U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby należy monitorować stężenie klindamycyny w osoczu - w zależności od wyników może być konieczne zmniejszenie dawki lub wydłużenie odstępów między dawkami. W lekkich lub umiarkowanych zaburzeniach czynności nerek nie ma konieczności zmniejszania dawki. U pacjentów z ciężką niewydolnością nerek lub bezmoczem należy monitorować stężenie klindamycyny w osoczu - w zależności od wyników może być konieczne zmniejszenie dawki lub wydłużenie odstępów między dawkami do 8 h lub nawet do 12 h. Klindamycyna nie jest usuwana z organizmu w procesie hemodializy, nie ma koniczności podawania dodatkowej dawki ani przed rozpoczęciem ani po zakończeniu dializy. Nie ma konieczności modyfikowania sposobu dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku. Sposób podania. Przed podaniem w postaci infuzji lek należy rozcieńczyć tak, aby stężenie roztworu nie przekraczało 18 mg/ml, infuzja powinna trwać co najmniej 10 do 60 min (nie szybciej niż 30 mg/min). Preparat można rozcieńczać za pomocą 0,9% roztworu NaCl, 5% roztworu glukozy lub płynu Ringera z mleczanami. Nie podawać w postaci dożylnego szybkiego wstrzyknięcia. W postaci wstrzyknięcia domięśniowego podawać, gdy wykonanie infuzji jest niemożliwe, bez rozcieńczenia.

Interakcje z innymi lekami

Clindamycin Kabi - U pacjentów przyjmujących klindamycynę razem z antagonistą witaminy K (np. warfaryną, acenokumarolem lub fluinidionem) notowano zwiększenie wartości parametrów krzepnięcia krwi (PT/INR) i (lub) czasu krwawienia - należy regularnie kontrolować parametry krzepnięcia krwi. Nie należy stosować preparatu z erytromycyną, ponieważ w badaniach in vitro zaobserwowano antagonizm tych leków pod względem działania przeciwbakteryjnego. Drobnoustroje oporne na linkomycynę są również oporne na klindamycynę (oporność krzyżowa). Preparat może nasilać działanie leków zwiotczających mięśnie - istnieje ryzyko zagrażających życiu zdarzeń śródoperacyjnych. Klindamycyna jest metabolizowana przede wszystkim przez CYP3A4 i, w mniejszym stopniu, przez CYP3A5. Dlatego inhibitory CYP3A4 i CYP3A5 mogą zmniejszyć klirens klindamycyny, zaś induktory mogą go zwiększyć. Podczas stosowania z silnymi induktorami CYP3A4, takimi jak ryfampicyna, należy kontrolować, czy klindamycyna nie traci skuteczności. Badania in vitro wskazująna to, że klindamycyna nie hamuje aktywności izoenzymów CYP1A2, CYP2C9, CYP2C19, CYP2E1, CYP2D6 i tylko w umiarkowanym stopniu hamuje CYP3A4. Z tego względu mało prawdopodobne są istotne klinicznie interakcje między klindamycyną a stosowanymi jednocześnie lekami metabolizowanymi z udziałem wymienionych izoenzymów. Leki wykazujące niezgodności fizyczne z fosforanem klindamycyny: ampicylina, sól sodowa fenytoiny, barbiturany, aminofilina, glukonian wapnia, cyprofloksacyna, siarczan magnezu, sól sodowa ceftriaksonu, difenylohydantoina, chlorowodorek idarubicyny i chlorowodorek ranitydyny. Roztwory soli klindamycyny mają niskie pH i w dużym stopniu można spodziewać się niezgodności z roztworami zasadowymi lub z lekami nietrwałymi w niskim pH.

Ciąża

Clindamycin Kabi - Klindamycyna przenika przez łożysko i do mleka ludzkiego. Lek może osiągnąć stężenie terapeutyczne w organizmie płodu. U niemowlęcia karmionego piersią nie można wykluczyć wystąpienia uczulenia, biegunki i zakażenia drożdżakowego błon śluzowych. W ciąży i w okresie karmienia piersią stosować wyłącznie w przypadku, gdy przewidywane korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu i karmionego dziecka. Badania na zwierzętach nie wykazały wpływu na płodność. Brak danych dotyczących wpływu klindamycyny na płodność u ludzi.

Skutki uboczne

Clindamycin Kabi - Bardzo często: biegunka, ból brzucha, wymioty, nudności. Często: rzekomobłoniaste zapalenie jelit, agranulocytoza, neutropenia, trombocytopenia, leukopenia, eozynofilia, zakrzepowe zapalenie żył, osutka plamkowo-grudkowa, osutka odropodobna, pokrzywka, nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby. Niezbyt często: zaburzenia smaku, blokada nerwowo-mięśniowa, zatrzymanie krążeniowo- oddechowe i niedociśnienie tętnicze (po zbyt szybkim wstrzyknięciu dożylnym), ból, ropnie w miejscu wstrzyknięcia. Rzadko: gorączka polekowa, reakcja alergiczna na alkohol benzylowy (zespół niewydolności oddechowej), toksyczno-rozpływna martwica naskórka (zespół Lyella), pęcherzowy rumień wielopostaciowy (zespół Stevensa-Johnsona), obrzęk naczynioruchowy, złuszczające zapalenie skóry, pęcherzowe zapalenie skóry, świąd, zapalenie pochwy. Bardzo rzadko: reakcja anafilaktyczna, przemijające zapalenie wątroby z żółtaczką zastoinową, wysypka i tworzenie się pęcherzy (reakcja nadwrażliwości), zapalenie wielostawowe. Częstość nieznana: zapalenie jelita grubego wywołane przez Clostridium difficile, zakażenie pochwy, wstrząs anafilaktyczny, reakcje anafilaktoidalne, nadwrażliwość, senność, ból i zawroty głowy, żółtaczka, wysypka polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS), ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP), ostre uszkodzenie nerek, podrażnienie w miejscu wstrzyknięcia.

Środki ostrożności

Clindamycin Kabi - Środki ostrożności Lek należy stosować tylko w leczeniu ciężkich zakażeń. Rozważając zastosowanie preparatu, należy wziąć pod uwagę rodzaj zakażenia i ryzyko wystąpienia biegunki, gdyż odnotowano przypadki zapalenia jelita grubego w trakcie lub nawet 2 albo 3 tyg. po zakończeniu podawania klindamycyny. Choroba może mieć cięższy przebieg u pacjentów w podeszłym wieku lub pacjentów osłabionych. U pacjentów stosujących klindamycynę obserwowano ciężkie reakcje nadwrażliwości, w tym wysypkę polekową z eozynofilią i objawami uogólnionymi (DRESS), zespół Stevensa-Johnsona (SJS), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN) oraz ostrą uogólnioną osutkę krostkową (AGEP). Jeśli u pacjenta wystąpią objawy nadwrażliwości lub ciężkie reakcje skórne, należy zaprzestać stosowania klindamycyny i wdrożyć odpowiednie leczenie. Należy zachować ostrożność u pacjentów, u których występują: zaburzenia czynności wątroby i nerek; zaburzenia przekaźnictwa nerwowo-mięśniowego (miastenia, choroba Parkinsona, itp.); zaburzenia żołądka i jelit w wywiadzie (np. wcześniejsze zapalenie jelita grubego); choroby atopowe. Ciężkie reakcje alergiczne mogą wystąpić nawet po pierwszym podaniu leku. W takim przypadku należy natychmiast przerwać leczenie klindamycyną i zastosować standardowe procedury stosowane w nagłych przypadkach Szybkie wstrzyknięcie dożylne może mieć poważny wpływ na serce i należy go unikać. Niezbyt często notowano przypadki ostrego uszkodzenia nerek, w tym ostrej niewydolności nerek. U pacjentów z występującą już niewydolnością nerek lub jednocześnie przyjmujących leki nefrotoksyczne, należy rozważyć kontrolowanie czynności nerek. U niemowląt poniżej 1. roku życia, podczas długotrwałego leczenia (>10 dni), należy regularnie kontrolować morfologię krwi oraz czynność wątroby i nerek. Długotrwałe oraz wielokrotne podawanie leku może prowadzić do nadkażenia i (lub) kolonizacji powierzchni skóry i błon śluzowych opornymi patogenami lub drożdżakami. W określonych warunkach, leczenie klindamycyną może stanowić alternatywę dla pacjentów uczulonych na penicylinę. Nie ma doniesień o alergii krzyżowej pomiędzy klindamycyną a penicyliną, a biorąc pod uwagę różnice w budowie obu tych substancji, można się spodziewać, że taka alergia nie wystąpi. Jednak notowano pojedyncze przypadki wystąpienia reakcji anafilaktycznej (nadwrażliwości) na klindamycynę u pacjentów ze stwierdzoną alergią na penicylinę. Należy to uwzględnić w trakcie leczenia klindamycyną pacjentów uczulonych na penicylinę. W przypadku pacjentów, u których po zastosowaniu leków przeciwbakteryjnych wystąpiła biegunka należy rozważyć rozpoznanie biegunki związanej z zakażeniem (Clostridium difficile) CDAD. W takim przypadku, konieczne jest dokładne zebranie wywiadu chorobowego, ponieważ CDAD może wystąpić nawet do 2 mies. od antybiotykoterapii. Jeśli podejrzewa się lub stwierdzono biegunkę związaną z antybiotykoterapią lub zapalenie jelita grubego związanego z antybiotykoterapią, należy przerwać leczenie klindamycyną i natychmiast rozpocząć odpowiednie postępowanie lecznicze. Przeciwwskazane są wówczas leki hamujące perystaltykę jelit. Leku nie należy stosować w leczeniu ostrych, wirusowych zakażeń dróg oddechowych. Preparat nie jest odpowiedni do leczenia zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych, gdyż stężenie antybiotyku występujące w płynie mózgowo-rdzeniowym jest za małe. Lek zawiera alkohol benzylowy, który może powodować reakcje alergiczne. Stosowanie alkoholu benzylowego związane było z występowaniem ciężkich działań niepożądanych, w tym zaburzenia oddychania u małych dzieci (tzw. „zespół niewydolności oddechowej”). Dlatego leku nie należy stosować u noworodków (do 4. tyg. życia), chyba że lekarz zaleci inaczej. Produkt leczniczy nie powinien być stosowany dłużej niż tydzień u małych dzieci (<3. rż.), chyba że zaleci to lekarz. Duże ilości alkoholu benzylowego mogą gromadzić się w organizmie i mogą powodować działania niepożądane (tzw. "kwasica metaboliczna"), co należy to uwzględnić u kobiet w ciąży i karmiących piersią, a także u pacjentów z chorobą wątroby i nerek.

Producent

Fresenius Kabi