Witamina D3 (cholekalcyferol): właściwości, normy, na co pomaga

Witamina D3, czyli cholekalcyferol, nazywana jest „witaminą słońca” i odgrywa kluczową rolę w prawidłowym funkcjonowaniu organizmu. Wspiera układ kostny, odpornościowy i nerwowy, a jej niedobór lub nadmiar może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Sprawdź, jakie ma właściwości, normy i kto powinien ją suplementować.

 

📌 Witamina D3 (cholekalcyferol) – najważniejsze informacje

• 🌞 Źródła naturalne: synteza w skórze pod wpływem promieni UVB, tłuste ryby (łosoś, makrela, sardynki), tran, żółtko jaj, wątróbka.
• 🧬 Rola w organizmie: regulacja gospodarki wapniowo-fosforanowej, prawidłowa mineralizacja kości, wsparcie układu odpornościowego, mięśniowego i nerwowego.
• 🩸 Badanie laboratoryjne: oznaczenie stężenia 25-(OH)D we krwi – najważniejszy wskaźnik zaopatrzenia organizmu w witaminę D.
• 📊 Normy:
  • < 20 ng/ml – niedobór
  • 30–50 ng/ml – poziom optymalny
  • 100 ng/ml – ryzyko toksyczności
• 💊 Suplementacja: zwykle 800–2000 IU/dzień u dorosłych; wyższe dawki w przypadku niedoboru – zawsze pod kontrolą lekarza.
• ⚠️ Skutki niedoboru: krzywica u dzieci, osteoporoza i osteomalacja u dorosłych, osłabienie odporności, większe ryzyko infekcji.
• ⚠️ Skutki nadmiaru: hiperkalcemia, nudności, osłabienie, kamica nerkowa, odkładanie wapnia w tkankach.

 

Witamina D (cholekalcyferol): co to jest?

Witamina D, a dokładniej jej forma D3 znana jako cholekalcyferol, to związek, który często określa się mianem „witaminy słońca”. Dlaczego? Ponieważ organizm człowieka potrafi sam ją wytwarzać w skórze pod wpływem promieniowania UVB. Proces ten zachodzi z udziałem 7-dehydrocholesterolu – związku obecnego naturalnie w naskórku. Warto jednak wiedzieć, że to dopiero początek drogi.

Cholekalcyferol nie działa od razu w pełni aktywnie – najpierw musi zostać poddany dwóm przemianom (hydroksylacjom), które zachodzą w wątrobie i nerkach. Dopiero wówczas powstaje kalcytriol, czyli aktywna hormonalnie forma witaminy D, odpowiedzialna za wiele procesów w organizmie.

Oprócz syntezy skórnej, źródłem witaminy D3 są niektóre produkty spożywcze, przede wszystkim tłuste ryby morskie (łosoś, makrela, sardynki), tran, żółtka jaj czy wątróbka. W codziennej diecie jej ilość bywa jednak niewystarczająca, dlatego często sięgamy po suplementy – kapsułki, krople czy preparaty lecznicze zawierające cholekalcyferol.

Rola witaminy D3 nie ogranicza się jedynie do kości – wspiera ona gospodarkę wapniowo-fosforanową, odporność, a także prawidłową pracę mięśni i układu nerwowego, co czyni ją jednym z kluczowych składników potrzebnych do zachowania zdrowia.

 

Jaką rolę w organizmie pełni witamina D3?

Witamina D3, czyli cholekalcyferol, to związek o niezwykle szerokim spektrum działania w ludzkim organizmie. Jej aktywna forma – kalcytriol – wpływa przede wszystkim na gospodarkę wapniowo-fosforanową, która warunkuje mocne i zdrowe kości. Dzięki niej wapń i fosfor wchłaniają się w jelitach znacznie lepiej, a nerki ograniczają ich nadmierne wydalanie. To właśnie dlatego niedobór witaminy D3 szybko odbija się na stanie układu kostnego, prowadząc do krzywicy u dzieci czy osteoporozy u dorosłych. Co więcej, kalcytriol działa jak swoisty regulator przebudowy kości – pobudza osteoblasty, czyli komórki budujące tkankę kostną, a jednocześnie kontroluje osteoklasty, które ją rozpuszczają. Równowaga między tymi procesami jest kluczem do prawidłowej mineralizacji i wytrzymałości kości.

Ale to nie jedyna rola cholekalcyferolu. Receptory witaminy D3 obecne są w wielu komórkach układu odpornościowego – od limfocytów po makrofagi – co sprawia, że witamina ta pełni funkcję immunomodulatora. Pomaga organizmowi skuteczniej bronić się przed infekcjami i reguluje procesy zapalne, dlatego jej niski poziom często wiąże się z częstszym chorowaniem. Witamina D3 wspiera również układ nerwowy i mięśnie – bierze udział w przewodnictwie nerwowym, poprawia siłę mięśni i równowagę. To szczególnie ważne u osób starszych, u których niedobór zwiększa ryzyko upadków i złamań.

Nie można też zapominać o wpływie na układ krążenia i metabolizm. Badania wskazują, że odpowiedni poziom witaminy D może korzystnie działać na regulację ciśnienia tętniczego, funkcję śródbłonka naczyń czy profil lipidowy, a jej niedobór bywa powiązany z chorobami sercowo-naczyniowymi, cukrzycą, schorzeniami autoimmunologicznymi, a nawet zwiększonym ryzykiem nowotworów. Wszystko to pokazuje, że witamina D3 to nie tylko strażniczka zdrowych kości, ale także istotny element układanki, która odpowiada za odporność, sprawność mięśni i prawidłowe funkcjonowanie całego organizmu.

 

Badanie witaminy D3 – kiedy warto je wykonać?

Badanie poziomu witaminy D3 to jedno z podstawowych narzędzi diagnostycznych, które pozwala ocenić, czy organizm jest prawidłowo zaopatrzony w tę ważną substancję. Standardowo oznacza się we krwi stężenie metabolitu 25-(OH)D, czyli kalcydiolu. To właśnie on najlepiej odzwierciedla ogólną pulę witaminy D w organizmie, ponieważ powstaje zarówno z witaminy D2, jak i D3 i ma stosunkowo długi okres półtrwania. Dzięki temu wynik badania jest miarodajny i pozwala ocenić, czy poziom witaminy mieści się w granicach normy. Rzadziej bada się aktywną formę – 1,25-(OH)₂D₃ – ponieważ jej stężenie zmienia się dynamicznie, zależy od wielu czynników i nie daje pełnego obrazu zasobów. Analiza tej postaci bywa przydatna głównie w szczególnych sytuacjach klinicznych, np. w przypadku niewydolności nerek czy zaburzeń metabolicznych.

W praktyce badanie warto wykonać, gdy pojawiają się objawy mogące sugerować niedobór – takie jak bóle kostne, osłabienie mięśni, częste infekcje czy przewlekłe zmęczenie. Szczególną grupę stanowią osoby starsze, u których skóra produkuje znacznie mniej witaminy D pod wpływem słońca, a także osoby z otyłością, u których witamina ta gromadzi się w tkance tłuszczowej i trudniej dostępna jest dla organizmu. Badanie jest wskazane również u osób z chorobami przewodu pokarmowego, wątroby lub nerek, bo schorzenia te mogą utrudniać wchłanianie i przemiany metaboliczne witaminy D3. Lekarze zalecają je także pacjentom przyjmującym leki wpływające na jej metabolizm, takie jak glikokortykosteroidy czy środki przeciwpadaczkowe.

Sezon jesienno-zimowy to kolejny moment, gdy warto sprawdzić poziom witaminy, ponieważ ograniczona ekspozycja na promieniowanie UVB znacząco obniża zdolność organizmu do samodzielnej produkcji cholekalcyferolu. Badanie dobrze jest przeprowadzić również przed rozpoczęciem suplementacji oraz w jej trakcie – pozwala to dopasować dawkę indywidualnie i uniknąć zarówno niedoboru, jak i groźnego nadmiaru.

Istotne wskazania do oznaczenia poziomu witaminy D obejmują również ciążę oraz choroby autoimmunologiczne, w których utrzymanie prawidłowych wartości może mieć wpływ na przebieg schorzenia. Samo badanie jest proste, polega na pobraniu próbki krwi i nie wymaga specjalnego przygotowania, jak np. bycia na czczo. Najważniejsze jednak, aby wynik interpretować w kontekście całości stanu zdrowia i zaleceń lekarza, bo tylko wtedy stanowi on solidną podstawę do podjęcia decyzji o dalszym postępowaniu.

 

Witamina D (cholekalcyferol) – normy w organizmie

Określenie prawidłowego poziomu witaminy D w organizmie nie jest tak proste, jak mogłoby się wydawać, ponieważ normy mogą się różnić w zależności od laboratorium czy stosowanych wytycznych. Najczęściej oznacza się stężenie metabolitu 25-(OH)D, który najlepiej odzwierciedla ogólną pulę witaminy D dostępnej dla organizmu. Przyjmuje się, że wartości poniżej 10 ng/ml świadczą o ciężkim niedoborze, a poziom między 10 a 20 ng/ml wskazuje na znaczny deficyt. Osoby, u których wynik mieści się w granicach 20–30 ng/ml, mają tzw. poziom suboptymalny – to oznacza, że witaminy nie brakuje całkowicie, ale jej ilość nie jest wystarczająca do pełnego wsparcia wszystkich procesów fizjologicznych. Za optymalny i prawidłowy poziom uważa się zakres od 30 do 50 ng/ml, a więc właśnie taki wynik najczęściej dąży się osiągnąć w profilaktyce i suplementacji. Wyższe wartości, mieszczące się pomiędzy 50 a 100 ng/ml, mogą jeszcze nie dawać negatywnych objawów, ale uznaje się je już za wysokie i wymagające ostrożności. Gdy stężenie przekroczy 100 ng/ml, mówimy o stanie potencjalnie toksycznym, a przy wartościach powyżej 150 ng/ml istnieje realne ryzyko wystąpienia objawów hiperwitaminozy, takich jak nadmiar wapnia we krwi czy uszkodzenia nerek.

Trzeba jednak pamiętać, że podane liczby są tylko punktami odniesienia. Interpretacja wyniku zawsze powinna uwzględniać szerszy kontekst – wiek pacjenta, jego stan zdrowia, porę roku czy styl życia. Na przykład osoba starsza będzie potrzebowała wyższego poziomu witaminy D niż młody, zdrowy dorosły, aby uzyskać ten sam efekt biologiczny. Podobnie osoby z przewlekłymi chorobami przewodu pokarmowego, wątroby lub nerek mogą mieć niższe stężenie we krwi, mimo że przyjmują suplementy, bo organizm gorzej je wykorzystuje. Istotne znaczenie ma także klimat i sezon – w Polsce od października do marca synteza skórna praktycznie nie zachodzi, dlatego bez suplementacji wyniki badań zwykle spadają. Wszystko to sprawia, że normy należy traktować jako ramy orientacyjne, a nie sztywną regułę. Właśnie dlatego badanie witaminy D najlepiej omawiać z lekarzem, który uwzględni indywidualne potrzeby i pomoże dobrać odpowiednią dawkę suplementacji.

Zakres stężenia 25-(OH)D (ng/ml)	Stan organizmu
< 10 ng/ml	Ciężki niedobór
10–20 ng/ml	Znaczny niedobór
20–30 ng/ml	Niedobór / suboptymalny
30–50 ng/ml	Optymalny / prawidłowy
50–100 ng/ml	Wysokie stężenie
> 100 ng/ml	Potencjalnie toksyczny

• Zakres optymalny dla dorosłych to 30–50 ng/ml.
• Za niedobór uważa się stężenia ≤ 20 ng/ml, a wartości 20–30 ng/ml określa się jako suboptymalne.
• Poziom powyżej 100 ng/ml to już ryzyko hiperwitaminozy; objawy toksyczności pojawiają się zwykle przy stężeniach > 150 ng/ml.

Wartości te są punktem odniesienia, ale interpretacja zawsze powinna uwzględniać wiek pacjenta, stan zdrowia, porę roku i źródła witaminy D.

 

Nadmiar witaminy D3 – przyczyny i skutki

Nadmiar witaminy D3, czyli tzw. hiperwitaminoza, to zjawisko stosunkowo rzadkie, ale bardzo groźne, zwłaszcza gdy suplementacja prowadzona jest bez kontroli lekarskiej. Najczęstszą przyczyną jest przyjmowanie zbyt dużych dawek cholekalcyferolu – wielokrotnie przekraczających zapotrzebowanie – i brak regularnego monitorowania stężenia 25-(OH)D we krwi. Co ciekawe, do hiperwitaminozy nie prowadzi naturalna synteza skórna, ponieważ organizm sam ogranicza produkcję witaminy D pod wpływem nadmiaru promieni UVB. Problem dotyczy więc głównie suplementów i leków, które przyjmowane w nieodpowiedni sposób mogą gromadzić się w organizmie. Zdarza się również, że przyczyną są pewne rzadkie choroby, takie jak sarkoidoza, gruźlica czy zaburzenia metaboliczne i genetyczne, w których dochodzi do nadmiernej aktywacji witaminy D i jej metabolitów.

Objawy nadmiaru wynikają głównie z podwyższonego poziomu wapnia we krwi, czyli hiperkalcemii. Pojawić się mogą nudności, wymioty, przewlekłe odwodnienie, osłabienie mięśni, a także bolesna kamica nerkowa. Część pacjentów skarży się na nadmierne pragnienie i częste oddawanie moczu, co bywa sygnałem przeciążenia nerek. Przy większym nasileniu mogą wystąpić zaburzenia rytmu serca, spowolnione przewodnictwo nerwowo-mięśniowe, a nawet poważne powikłania kardiologiczne. Najgroźniejsze są jednak długoterminowe skutki hiperwitaminozy – przewlekle wysoki poziom wapnia sprzyja odkładaniu się złogów w tkankach, szczególnie w nerkach, ścianach naczyń krwionośnych czy w sercu. Takie zwapnienia mogą prowadzić do niewydolności nerek, przyspieszonego rozwoju miażdżycy czy uszkodzeń mięśnia sercowego.

Warto podkreślić, że hiperwitaminoza nie rozwija się z dnia na dzień – zwykle jest efektem długotrwałego stosowania zbyt dużych dawek witaminy D3. Dlatego suplementacja zawsze powinna być prowadzona rozsądnie, najlepiej po wcześniejszym oznaczeniu poziomu 25-(OH)D i pod kontrolą specjalisty. Dzięki temu można czerpać pełne korzyści zdrowotne z witaminy D3, jednocześnie unikając jej toksycznego działania.

 

Niedobór witaminy D3 – przyczyny i skutki

Niedobór witaminy D3 to problem, który dotyczy ogromnej części społeczeństwa, zwłaszcza w krajach o klimacie umiarkowanym, gdzie dostęp do promieni słonecznych bywa ograniczony przez wiele miesięcy w roku. Najczęstszą przyczyną deficytu jest brak wystarczającej syntezy skórnej – aby organizm mógł wytworzyć odpowiednią ilość cholekalcyferolu, potrzebna jest regularna ekspozycja na światło UVB, najlepiej bezpośrednio na skórę i bez filtrów przeciwsłonecznych. Tymczasem osoby starsze mają naturalnie obniżoną zdolność skóry do produkcji witaminy D, a osoby z ciemniejszym fototypem potrzebują więcej słońca, by uzyskać ten sam efekt co osoby o jaśniejszej karnacji. Dodatkowo mieszkańcy dużych, zanieczyszczonych miast narażeni są na mniejsze przenikanie promieni UVB, co dodatkowo ogranicza syntezę. Warto też pamiętać, że dieta współczesna często nie pokrywa zapotrzebowania – niewiele osób spożywa regularnie tłuste ryby morskie, tran czy duże ilości jaj, które są głównym źródłem witaminy D3 w pożywieniu.

Skutki niedoboru są bardzo poważne. U dzieci niedostatek witaminy D3 prowadzi do krzywicy, czyli choroby charakteryzującej się nieprawidłową mineralizacją kości, deformacjami szkieletu i opóźnieniem wzrostu. U dorosłych najczęściej pojawia się osteomalacja (rozmiękanie kości) oraz osteoporoza, które zwiększają ryzyko złamań nawet przy niewielkich urazach. Typowym objawem niedoboru są również przewlekłe bóle kostne, osłabienie mięśni i większe ryzyko upadków, zwłaszcza u osób starszych.

Niedobór witaminy D osłabia także układ odpornościowy, przez co organizm staje się bardziej podatny na infekcje i może dochodzić do nasilenia chorób autoimmunologicznych, takich jak stwardnienie rozsiane czy reumatoidalne zapalenie stawów.

Dodatkowo coraz więcej badań wskazuje, że niski poziom witaminy D3 zaburza gospodarkę glukozowo-lipidową i może zwiększać ryzyko rozwoju cukrzycy typu 2 oraz chorób sercowo-naczyniowych. Wszystko to sprawia, że niedobór witaminy D3 jest poważnym problemem zdrowotnym, który może wpływać nie tylko na układ kostny, ale również na ogólną kondycję organizmu i długość życia.

 

Suplementacja witaminy D3 – kto powinien ją stosować?

Suplementacja witaminy D3, czyli cholekalcyferolu, to obecnie jedna z najczęściej zalecanych form profilaktyki zdrowotnej. Wynika to z faktu, że współczesny styl życia – spędzanie większości dnia w pomieszczeniach, stosowanie kremów z filtrem i ograniczona ekspozycja na słońce – sprawia, że naturalna synteza skórna bywa niewystarczająca.

W Polsce, podobnie jak w innych krajach o umiarkowanym klimacie, od października do marca promieniowanie UVB nie jest na tyle intensywne, by umożliwić produkcję witaminy D w skórze. Dlatego u osób zdrowych rekomenduje się suplementację sezonową w tych miesiącach.

Jednak są też grupy, które powinny przyjmować witaminę D3 przez cały rok. Należą do nich przede wszystkim seniorzy, u których zdolność skóry do syntezy witaminy D znacząco spada wraz z wiekiem, a także osoby otyłe, ponieważ witamina ta odkłada się w tkance tłuszczowej, co obniża jej dostępność dla organizmu.

Ważną grupą są również pacjenci z chorobami przewodu pokarmowego, wątroby czy nerek – schorzenia te zaburzają wchłanianie i przemiany metaboliczne, przez co suplementacja staje się wręcz koniecznością. Kobiety w ciąży i karmiące również wymagają dodatkowego wsparcia, ponieważ zapotrzebowanie na witaminę D rośnie zarówno w czasie rozwoju płodu, jak i w okresie laktacji. Nie wolno też zapominać o osobach przewlekle leczonych lekami, które przyspieszają metabolizm witaminy D (np. lekami przeciwpadaczkowymi czy glikokortykosteroidami).

Jeśli chodzi o dawki, u zdrowych dorosłych najczęściej stosuje się zakres 800–2000 IU dziennie, co odpowiada ilościom uznawanym za bezpieczne i skuteczne. U osób starszych czy z nadwagą, ze względu na większe potrzeby, lekarz może zalecić wyższe dawki, ale zawsze powinno to odbywać się pod kontrolą i najlepiej po wcześniejszym oznaczeniu poziomu 25-(OH)D we krwi. W przypadku stwierdzonego niedoboru (poniżej 20 ng/ml) wprowadza się dawki lecznicze – zwykle kilka tysięcy IU dziennie lub większe dawki podawane tygodniowo czy miesięcznie. Tutaj kontrola laboratoryjna jest niezbędna, by uniknąć ryzyka przedawkowania.

Równie ważna jest suplementacja w wieku dziecięcym. Noworodki i niemowlęta, niezależnie od sposobu karmienia, powinny otrzymywać zwykle około 400 IU witaminy D dziennie, co jest standardową praktyką pediatryczną. U starszych dzieci dawki wahają się od 400 do 1000 IU, w zależności od wieku, masy ciała, diety i ilości czasu spędzanego na świeżym powietrzu. Warto też podkreślić, że to właśnie cholekalcyferol (D3) jest preferowaną formą suplementacji, gdyż w porównaniu z ergokalcyferolem (D2) skuteczniej podnosi stężenie 25-(OH)D w organizmie i dłużej się utrzymuje. Dzięki temu jego stosowanie jest bardziej efektywne i daje lepsze efekty zdrowotne.

 

Czy są jakieś działania niepożądane suplementacji witaminą D?

Suplementacja witaminą D jest uważana za bezpieczną, ale – podobnie jak w przypadku wielu innych substancji – ryzyko działań niepożądanych pojawia się wtedy, gdy dawki są zbyt wysokie lub stosowane niezgodnie z zaleceniami.

Najczęstszym zagrożeniem jest tzw. hiperkalcemia, czyli nadmiar wapnia we krwi. Objawia się ona niespecyficznymi dolegliwościami, takimi jak nudności, wymioty, utrata apetytu, zaparcia czy przewlekłe zmęczenie. Zdarza się również, że osoby zbyt intensywnie suplementujące odczuwają nadmierne pragnienie i wielomocz, a także osłabienie mięśni, które w skrajnych przypadkach może prowadzić do zaburzeń rytmu serca. Długotrwały nadmiar witaminy D3 bywa szczególnie niebezpieczny dla nerek – może sprzyjać powstawaniu kamicy nerkowej, a także prowadzić do ich uszkodzenia. Co więcej, przewlekła hiperwitaminoza skutkuje odkładaniem się wapnia w tkankach, zwłaszcza w sercu i naczyniach krwionośnych, co przyspiesza proces miażdżycowy i zwiększa ryzyko poważnych chorób sercowo-naczyniowych.

Warto jednak podkreślić, że takie działania niepożądane pojawiają się stosunkowo rzadko i niemal zawsze są efektem niekontrolowanego, długotrwałego stosowania bardzo dużych dawek. Przyjmowanie witaminy D w ramach rekomendowanych dawek profilaktycznych i pod kontrolą lekarza jest bezpieczne i nie powoduje problemów zdrowotnych. Rzadko obserwuje się również reakcje alergiczne, zwykle związane nie z samą witaminą D, ale z dodatkowymi składnikami preparatu, takimi jak olej nośnikowy czy substancje pomocnicze.

Dlatego osoby szczególnie wrażliwe powinny zwracać uwagę na skład suplementów. Najważniejszą zasadą pozostaje rozsądek – przed rozpoczęciem suplementacji dobrze jest oznaczyć poziom 25-(OH)D we krwi, a następnie monitorować go w trakcie stosowania preparatów. Dzięki temu można czerpać pełne korzyści z witaminy D, jednocześnie minimalizując ryzyko jakichkolwiek działań ubocznych.

 

Witamina D3 – cholekalcyferol to naturalna i biologicznie ważna forma witaminy D, niezbędna nie tylko do zdrowia kości, ale i do funkcjonowania układu odpornościowego, nerwowego i sercowo-naczyniowego. Suplementację warto rozważyć zwłaszcza jesienią i zimą, a badanie 25-(OH)D pozwala dobrać odpowiednią dawkę i zadbać o bezpieczeństwo. Niedobór może prowadzić do poważnych zaburzeń zdrowotnych, a nadmiar – choć rzadszy – niesie ryzyko toksyczne. Zachowanie równowagi oraz wsparcie dobrym stylem życia (słoneczne miesiące, dieta bogata w tłuste ryby) pozostaje kluczem do zdrowia.

 

❓ FAQ – Witamina D3 (cholekalcyferol)

Czym różni się witamina D2 od witaminy D3?

Witamina D2 (ergokalcyferol) pochodzi głównie z roślin i grzybów, natomiast witamina D3 (cholekalcyferol) jest pochodzenia zwierzęcego i powstaje w skórze człowieka pod wpływem promieni UVB. D3 jest skuteczniejsza w podnoszeniu poziomu 25-(OH)D we krwi i dłużej utrzymuje się w organizmie.

Jakie są najlepsze naturalne źródła witaminy D3?

Najwięcej witaminy D znajdziemy w tłustych rybach morskich (łosoś, makrela, sardynki), tranie, żółtkach jaj i wątróbce. Największym źródłem pozostaje jednak synteza skórna pod wpływem słońca.

Kiedy warto wykonać badanie poziomu witaminy D?

Badanie zaleca się przy objawach niedoboru (np. bóle kości, osłabienie mięśni, częste infekcje) oraz u osób z grup ryzyka – seniorów, osób otyłych, kobiet w ciąży, pacjentów z chorobami wątroby, nerek czy przewodu pokarmowego.

Jakie są normy poziomu witaminy D we krwi?

Za optymalny poziom uznaje się 30–50 ng/ml. Stężenie poniżej 20 ng/ml oznacza niedobór, a wartości powyżej 100 ng/ml mogą wskazywać na hiperwitaminozę.

Jakie są skutki niedoboru witaminy D3?

U dzieci może prowadzić do krzywicy, a u dorosłych do osteomalacji i osteoporozy. Dodatkowo niedobór zwiększa ryzyko infekcji, osłabia mięśnie i może wiązać się z zaburzeniami metabolicznymi.

Czy można przedawkować witaminę D3?

Tak – przedawkowanie zwykle wynika z niekontrolowanej suplementacji. Nadmiar prowadzi do hiperkalcemii (nadmiaru wapnia we krwi), co objawia się m.in. nudnościami, pragnieniem, wielomoczem, a w dłuższej perspektywie może uszkodzić nerki i serce.

Kto powinien suplementować witaminę D?

Zalecana jest suplementacja u osób mieszkających w Polsce i innych krajach o ograniczonym nasłonecznieniu od jesieni do wiosny. Całoroczna suplementacja wskazana jest u seniorów, osób otyłych, kobiet w ciąży i karmiących, a także u pacjentów z chorobami przewodu pokarmowego czy wątroby.

Jakie dawki witaminy D3 są bezpieczne?

U dorosłych profilaktycznie stosuje się zwykle 800–2000 IU na dobę. Wyższe dawki stosuje się tylko w przypadku niedoboru i pod kontrolą lekarza, z regularnym monitorowaniem poziomu 25-(OH)D.

---

Przychodnia online Dimedic - wybierz konsultację:

E-recepta online

Lekarz rodzinny

Lekarz internista

Lekarz pediatra

---

Treści z działu "Wiedza o zdrowiu" z serwisu dimedic.eu mają charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny i nie mogą zastąpić kontaktu z lekarzem lub innym specjalistą. Wydawca nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie porad i informacji zawartych w serwisie bez konsultacji ze specjalistą.