Anoreksja: co to, przyczyny, objawy, leczenie
Autor: Przychodnia Dimedic
Anoreksja, znana również jako jadłowstręt psychiczny, to jedno z najpoważniejszych zaburzeń odżywiania, które łączy w sobie zarówno wymiar psychiczny, jak i somatyczny. Choroba ta stopniowo wyniszcza organizm, prowadząc do groźnych powikłań, a w skrajnych przypadkach – do śmierci. Jej rozwój często przebiega podstępnie, a pierwsze objawy bywają bagatelizowane. Zrozumienie mechanizmów powstawania anoreksji, jej objawów oraz możliwości leczenia jest kluczowe, by skutecznie pomagać osobom dotkniętym tym zaburzeniem i zapobiegać jego dalszemu rozprzestrzenianiu się w społeczeństwie.
Anoreksja: co to za choroba?
Anoreksja, znana również jako jadłowstręt psychiczny, to jedno z najpoważniejszych zaburzeń odżywiania, które ma podłoże psychiczne, ale wywołuje daleko idące skutki w całym organizmie. Polega na celowym, systematycznym ograniczaniu ilości przyjmowanych pokarmów, często połączonym z intensywną aktywnością fizyczną czy innymi działaniami mającymi na celu utratę wagi. Osoba chorująca na anoreksję nie postrzega swojego ciała w sposób obiektywny — nawet przy znacznej niedowadze ma poczucie, że wygląda „za grubo” lub „niewystarczająco szczupło”. Ten zaburzony obraz własnej sylwetki jest jednym z kluczowych objawów choroby i sprawia, że lęk przed przytyciem staje się dominującą myślą w codziennym życiu.
Statystycznie anoreksja dotyka przede wszystkim młodych kobiet, szczególnie nastolatek i osób w wieku 18–25 lat, ale może rozwinąć się również u mężczyzn czy osób starszych. Szacuje się, że w populacji ogólnej występuje u około 0,3 % osób, jednak w grupie nastoletnich dziewcząt odsetek ten jest znacznie wyższy. Choroba rzadko pojawia się nagle — najczęściej rozwija się stopniowo, początkowo pod pozorem „zdrowszego stylu życia” czy „dbania o figurę”, by z czasem przerodzić się w wyniszczający organizm problem zdrowotny. To właśnie ta stopniowość sprawia, że anoreksja bywa trudna do zauważenia na wczesnym etapie, a im później zostanie rozpoznana, tym trudniejszy staje się proces leczenia.
Anoreksja – przyczyny
Przyczyny anoreksji są złożone i rzadko można wskazać jeden konkretny czynnik, który wywołał chorobę. Najczęściej jest to splot elementów biologicznych, psychologicznych i społecznych, które wzajemnie na siebie oddziałują. Z biologicznego punktu widzenia znaczenie mogą mieć predyspozycje genetyczne — badania sugerują, że u osób, w których rodzinach występowały zaburzenia odżywiania lub choroby psychiczne, ryzyko zachorowania jest większe. To jednak nie oznacza, że geny „skazują” kogoś na chorobę, ale mogą zwiększać podatność na jej rozwój w określonych warunkach środowiskowych.
Na poziomie psychologicznym duże znaczenie mają cechy osobowości i doświadczenia życiowe. Często u chorych obserwuje się silną potrzebę kontroli, perfekcjonizm czy trudności w akceptacji własnych niedoskonałości. Niska samoocena, poczucie braku wpływu na inne sfery życia czy problemy z radzeniem sobie w sytuacjach stresowych mogą sprawić, że kontrolowanie jedzenia staje się sposobem na odzyskanie poczucia panowania nad sobą i światem.
Nie bez znaczenia są również czynniki społeczno-kulturowe. Współczesne media i popkultura często promują bardzo szczupłą sylwetkę jako synonim atrakcyjności i sukcesu. Przekazy te, w połączeniu z presją rówieśniczą, komentarzami dotyczącymi wyglądu czy porównywaniem się z innymi, mogą wzmacniać przekonanie, że „bycie chudym” jest warunkiem akceptacji. Wrażliwe psychicznie osoby, szczególnie w okresie dojrzewania, są na te sygnały wyjątkowo podatne, co może stać się punktem wyjścia do rozwoju anoreksji.
Anoreksja – czynniki ryzyka
Ryzyko rozwoju anoreksji wzrasta w obecności pewnych cech lub okoliczności życiowych, które mogą ułatwiać pojawienie się choroby. Jednym z najważniejszych czynników jest młody wiek — szczególnie okres dojrzewania, gdy ciało intensywnie się zmienia, a samoocena jest silnie uzależniona od opinii rówieśników. Statystyki pokazują, że to właśnie nastolatki, zwłaszcza dziewczęta, są najbardziej narażone, choć choroba może wystąpić także u chłopców czy osób dorosłych. Płeć żeńska jest czynnikiem ryzyka m.in. dlatego, że w kulturze masowej to kobiety są częściej oceniane przez pryzmat wyglądu, a ich wizerunek w mediach bywa nierealistycznie idealizowany.
Większe zagrożenie odnotowuje się również w krajach wysoko rozwiniętych, gdzie standardy urody są mocno promowane przez media i branżę modową, a presja na „doskonałą sylwetkę” jest szczególnie silna. Zawody wymagające utrzymania niskiej masy ciała — jak balet, modeling czy niektóre dyscypliny sportowe — dodatkowo potęgują tę presję, tworząc środowisko sprzyjające restrykcyjnemu odchudzaniu.
Badania wskazują, że osoby LGBTQ+ mogą być bardziej narażone na rozwój zaburzeń odżywiania, co może wynikać z dyskryminacji, presji związanej z wyglądem w określonych subkulturach czy potrzeby dopasowania się do idealizowanych standardów.
Nie można pominąć również czynników rodzinnych i osobistych doświadczeń. Krytyczne uwagi dotyczące wyglądu, napięte lub zaburzone relacje w rodzinie, doświadczenie przemocy czy brak wsparcia emocjonalnego mogą osłabiać poczucie własnej wartości. W takich warunkach kontrola nad jedzeniem bywa postrzegana jako jedyny obszar, w którym chora osoba może czuć się „mistrzem sytuacji”, co niestety staje się początkiem niebezpiecznej drogi w stronę anoreksji.
Anoreksja – objawy
Objawy anoreksji są widoczne zarówno w wyglądzie fizycznym, jak i w zachowaniu osoby chorej. Jednym z najbardziej charakterystycznych jest znaczna utrata masy ciała — często masa spada poniżej 85 % wartości prawidłowej, a wskaźnik BMI osiąga poziom 17,5 lub niższy. W niektórych przypadkach utrata ta wynosi co najmniej 15 % w stosunku do wagi wyjściowej. Towarzyszy temu silny, irracjonalny lęk przed przytyciem, który utrzymuje się nawet wtedy, gdy organizm jest już wyraźnie wychudzony. To właśnie zaburzony obraz ciała sprawia, że chory postrzega siebie jako „zbyt dużego”, niezależnie od obiektywnej masy ciała.
W codziennym funkcjonowaniu pojawiają się liczne zachowania kontrolujące. Osoba z anoreksją unika potraw postrzeganych jako „tuczące”, skrupulatnie liczy kalorie, dzieli posiłki na mikroskopijne porcje lub całkowicie je pomija. Może również stosować zachowania kompensacyjne — prowokowanie wymiotów, zażywanie środków przeczyszczających lub moczopędnych, a także wykonywanie nadmiernie intensywnych ćwiczeń fizycznych.
Charakterystyczne są także zmiany w codziennych nawykach, tzw. objawy behawioralne: jedzenie w samotności, aby uniknąć komentarzy, częste ważenie się, mierzenie obwodów ciała czy długotrwałe oglądanie się w lustrze w poszukiwaniu „niedoskonałości”. U kobiet często dochodzi do zaniku miesiączki — w klasyfikacji ICD-10 jest to jeden z kryteriów diagnostycznych, choć w nowszej klasyfikacji DSM-5 został on usunięty, ponieważ nie dotyczy wszystkich chorych (np. nastolatek przed pierwszą miesiączką czy kobiet stosujących antykoncepcję hormonalną). Wszystkie te objawy razem tworzą obraz choroby, która stopniowo przejmuje kontrolę nad życiem pacjenta, wpływając zarówno na ciało, jak i psychikę.
Rodzaje anoreksji
Anoreksja restrykcyjna
Anoreksja restrykcyjna to forma choroby, w której głównym mechanizmem jest świadome i konsekwentne ograniczanie ilości spożywanego jedzenia, bez występowania napadów objadania się czy późniejszego oczyszczania organizmu z nadmiaru kalorii poprzez wymioty lub środki przeczyszczające. Osoby dotknięte tą odmianą anoreksji stosują zazwyczaj bardzo surowe diety, często eliminując całe grupy produktów – np. pieczywo, słodycze, nabiał czy tłuszcze – uznając je za „zbyt kaloryczne” lub „niezdrowe”. Codzienny jadłospis bywa nie tylko ubogi w kalorie, ale również bardzo monotonny, co prowadzi do poważnych niedoborów pokarmowych.
Ważnym elementem tej postaci choroby jest także nadmierna aktywność fizyczna. Chorzy mogą spędzać wiele godzin dziennie na ćwiczeniach – bieganiu, intensywnym treningu siłowym czy aerobiku – nawet wtedy, gdy są wyczerpani lub odczuwają ból. Ćwiczenia stają się dla nich nie tyle formą dbania o zdrowie, ile narzędziem do spalania każdej możliwej kalorii i utrzymania wagi na jak najniższym poziomie.
Charakterystyczne jest również obsesyjne kontrolowanie masy ciała: częste ważenie się, skrupulatne zapisywanie liczby spożytych kalorii, odmierzanie porcji co do grama. W efekcie całe życie osoby chorej zaczyna koncentrować się wokół jedzenia, wagi i planowania posiłków, a wszystkie inne sfery – nauka, praca, relacje – schodzą na dalszy plan. Ten nieustanny reżim, choć początkowo może wyglądać jak „zdrowa dyscyplina”, w rzeczywistości staje się powoli pułapką, z której trudno się uwolnić bez specjalistycznej pomocy.
Anoreksja bulimiczna
Anoreksja bulimiczna to odmiana choroby, w której występuje naprzemienny cykl restrykcyjnego ograniczania jedzenia oraz epizodów utraty kontroli nad ilością spożywanych pokarmów. Osoba chora przez pewien czas stosuje bardzo surową dietę, często jedząc skrajnie małe porcje i unikając większości produktów, aby maksymalnie ograniczyć kalorie. Jednak po okresach silnych restrykcji może dojść do momentu, w którym organizm – osłabiony i głodny – „domaga się” jedzenia. Wówczas pojawiają się napady objadania się, często połączone z poczuciem winy i lękiem przed przytyciem.
Aby zniwelować skutki takiego epizodu, chory podejmuje działania oczyszczające, takie jak prowokowanie wymiotów, stosowanie środków przeczyszczających czy moczopędnych. Niekiedy sięga również po bardzo intensywne ćwiczenia fizyczne, traktując je jako sposób na „spalenie” nadprogramowych kalorii. Taki cykl — restrykcje, napad jedzenia, oczyszczanie — może powtarzać się regularnie i z czasem staje się coraz trudniejszy do przerwania.
Anoreksja bulimiczna jest szczególnie niebezpieczna, ponieważ łączy w sobie ryzyko związane z długotrwałym niedożywieniem i wyniszczeniem organizmu z poważnymi skutkami powtarzających się wymiotów czy nadużywania leków. Może to prowadzić m.in. do zaburzeń elektrolitowych, uszkodzeń przełyku, problemów z zębami oraz poważnych komplikacji sercowych. Co istotne, na pierwszy rzut oka choroba ta może być trudniejsza do rozpoznania niż klasyczna anoreksja restrykcyjna, ponieważ masa ciała chorej osoby nie zawsze jest skrajnie niska — wahania wagi mogą maskować problem, opóźniając moment podjęcia leczenia.
Skutki anoreksji
Anoreksja to choroba, która w dłuższej perspektywie wyniszcza cały organizm, wpływając zarówno na zdrowie fizyczne, jak i psychiczne. Niedobór energii i składników odżywczych prowadzi do zaburzeń hormonalnych — u kobiet często obserwuje się brak miesiączki, a u mężczyzn spadek poziomu testosteronu, co może skutkować obniżeniem potencji i problemami z płodnością. Układ hormonalny, który reguluje wiele procesów życiowych, zaczyna „oszczędzać energię” kosztem funkcji, które organizm uznaje za mniej istotne dla przetrwania.
Bardzo poważne są również skutki kardiologiczne. Przewlekłe niedożywienie może powodować obniżone ciśnienie krwi, spowolnienie akcji serca (bradykardię) i zaburzenia rytmu, a w skrajnych przypadkach prowadzić do omdleń lub nagłego zatrzymania krążenia. To właśnie komplikacje ze strony układu sercowo-naczyniowego są jedną z głównych przyczyn zgonów w przebiegu tej choroby.
Ogólne wyniszczenie organizmu obejmuje utratę masy mięśniowej, osłabienie kości (osteoporoza), zaburzenia pracy nerek i wątroby, a także większą podatność na infekcje z powodu osłabienia układu odpornościowego. Statystyki są alarmujące — anoreksja ma najwyższy wskaźnik śmiertelności spośród wszystkich chorób psychicznych. Szacuje się, że około 56 % zgonów jest związanych z powikłaniami somatycznymi, a około 27 % to skutki samobójstw.
Nie można też zapominać o konsekwencjach psychicznych. Przewlekłe niedożywienie wpływa na pracę mózgu, powodując trudności z koncentracją, spowolnienie myślenia i problemy z pamięcią. Wraz z tym nasila się depresja, stany lękowe i poczucie izolacji społecznej. Chory często odcina się od bliskich, unika wspólnych posiłków, a jego życie zaczyna kręcić się wyłącznie wokół jedzenia, wagi i ćwiczeń. W efekcie anoreksja nie tylko osłabia ciało, ale i niszczy relacje, poczucie własnej wartości oraz radość z życia.
Anoreksja – leczenie
Leczenie anoreksji jest procesem złożonym i wymaga współpracy specjalistów z różnych dziedzin — lekarzy, psychoterapeutów, dietetyków, a często także pracowników socjalnych i pedagogów. Pierwszym krokiem jest zazwyczaj stabilizacja stanu fizycznego pacjenta, co oznacza uzupełnienie niedoborów pokarmowych, wyrównanie zaburzeń elektrolitowych i stopniowe zwiększanie masy ciała do poziomu bezpiecznego dla zdrowia. W tej fazie niezwykle ważna jest opieka lekarska, często z udziałem dietetyka, który opracowuje indywidualny plan żywieniowy dopasowany do potrzeb organizmu po okresie niedożywienia.
Kluczową rolę w terapii odgrywa psychoterapia. Najczęściej stosuje się terapię poznawczo-behawioralną (CBT), która pomaga choremu zrozumieć i zmienić destrukcyjne wzorce myślenia oraz zachowania związane z jedzeniem i obrazem własnego ciała. W niektórych przypadkach skuteczne okazują się również inne nurty, takie jak terapia dialektyczno-behawioralna (DBT), psychoterapia psychodynamiczna czy terapia systemowa, szczególnie gdy problem ma silny związek z relacjami rodzinnymi.
Jeżeli anoreksji towarzyszą inne zaburzenia psychiczne, np. depresja czy zaburzenia lękowe, psychiatra może włączyć leczenie farmakologiczne — zwykle w postaci leków przeciwdepresyjnych lub stabilizujących nastrój. Farmakoterapia nie zastępuje psychoterapii, ale może ułatwić radzenie sobie z objawami utrudniającymi proces zdrowienia.
Ważnym elementem jest także edukacja — zarówno pacjenta, jak i jego bliskich. Zrozumienie, czym jest anoreksja, jakie niesie zagrożenia i jak wygląda proces leczenia, pomaga zmniejszyć lęk, a jednocześnie zwiększa skuteczność terapii. Rodzina i przyjaciele odgrywają tu istotną rolę — ich wsparcie emocjonalne, cierpliwość i zaangażowanie w proces terapeutyczny mogą znacząco zwiększyć szanse na trwałe wyzdrowienie. W przypadku młodszych pacjentów często stosuje się terapię systemową w środowisku domowym, która wzmacnia więzi, poprawia komunikację i uczy konstruktywnego rozwiązywania konfliktów.
Powikłania anoreksji
Powikłania anoreksji są różnorodne i dotykają praktycznie wszystkich sfer życia — zdrowia fizycznego, psychicznego oraz funkcjonowania społecznego. W wymiarze somatycznym szczególnie groźna jest osteoporoza, czyli utrata gęstości mineralnej kości, która zwiększa ryzyko złamań nawet przy niewielkich urazach. Niedożywienie prowadzi również do niedokrwistości, spowodowanej niedoborem żelaza, witaminy B12 czy kwasu foliowego, a także do zaburzeń elektrolitowych (m.in. potasu, sodu, magnezu), które mogą zagrażać życiu z powodu ich wpływu na pracę serca. W skrajnych przypadkach dochodzi do uszkodzeń narządów wewnętrznych — wątroby, nerek czy mięśnia sercowego — oraz zaniku masy mięśniowej, co dodatkowo osłabia organizm. Zaburzenia hormonalne mogą prowadzić do problemów z płodnością, zaburzeń miesiączkowania, spadku libido czy przewlekłego zmęczenia. Choroba obciąża też układ krążenia, wywołując bradykardię, niskie ciśnienie krwi i zwiększone ryzyko omdleń.
Sfera psychiczna również nie pozostaje bez zmian. Anoreksja często współistnieje z depresją, zaburzeniami lękowymi czy wahaniami nastroju. U części chorych mogą pojawiać się zachowania autodestrukcyjne, w tym samookaleczenia, a także myśli lub próby samobójcze, wynikające z poczucia beznadziejności i braku kontroli nad własnym życiem. Te objawy wymagają natychmiastowej interwencji specjalistycznej, ponieważ stanowią bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia i życia.
Nie mniej istotne są konsekwencje społeczne. Osoba z anoreksją często izoluje się od otoczenia, unika spotkań towarzyskich — szczególnie tych, które wiążą się ze wspólnym jedzeniem. Pogarsza się jej funkcjonowanie w pracy lub szkole z powodu osłabienia fizycznego, problemów z koncentracją i spadku energii. Relacje interpersonalne ulegają osłabieniu, a bliscy mogą czuć się bezradni lub odrzuceni. W efekcie choroba stopniowo odcina pacjenta od wsparcia społecznego, co dodatkowo utrudnia proces leczenia i powrotu do zdrowia.
Zapobieganie anoreksji
Zapobieganie anoreksji wymaga działań na wielu poziomach — od edukacji i profilaktyki w szkołach, po wsparcie emocjonalne w środowisku rodzinnym. Jednym z kluczowych elementów jest promowanie zdrowych standardów ciała, które uwzględniają naturalną różnorodność sylwetek i podkreślają, że atrakcyjność i wartość człowieka nie zależą od wagi czy rozmiaru ubrania. Warto w mediach, reklamach i kulturze popularnej prezentować zróżnicowane typy budowy ciała, zamiast utrwalać jeden, często nierealistyczny wzorzec szczupłości.
Bardzo istotna jest edukacja dzieci i młodzieży w zakresie krytycznego odbioru treści medialnych. W dobie mediów społecznościowych młodzi ludzie codziennie stykają się z wyretuszowanymi zdjęciami i filtrami, które przedstawiają nierealny obraz ciała. Nauka rozpoznawania takich manipulacji i rozumienia, że nie odzwierciedlają one rzeczywistości, może chronić przed wykształceniem się destrukcyjnych przekonań na temat własnego wyglądu.
Rodzina odgrywa tu rolę fundamentalną. Wsparcie emocjonalne, okazywanie akceptacji i budowanie poczucia własnej wartości niezależnie od wyglądu to czynniki, które mogą skutecznie zmniejszać ryzyko rozwoju zaburzeń odżywiania. Rodzice i opiekunowie powinni zwracać uwagę na to, w jaki sposób mówią o wyglądzie — zarówno swoim, jak i dziecka — oraz unikać krytycznych uwag dotyczących wagi.
Nie mniej ważne jest wczesne reagowanie na niepokojące sygnały, takie jak nagła utrata masy ciała, unikanie posiłków, nadmierne zainteresowanie kaloriami czy wycofanie z życia społecznego. Im wcześniej zostaną podjęte działania, tym większe szanse na skuteczną pomoc i uniknięcie poważnych konsekwencji zdrowotnych. Profilaktyka anoreksji to inwestycja w zdrowie psychiczne i fizyczne całego społeczeństwa.
Jak pomóc osobie chorującej na anoreksję?
Pomoc osobie zmagającej się z anoreksją wymaga delikatności, cierpliwości i dużej empatii. Najważniejsze jest, aby rozmowy były prowadzone w sposób wspierający, bez oskarżeń, krytyki czy nacisku. Zamiast komentować wygląd lub wagę, lepiej skupić się na trosce o zdrowie i samopoczucie, wyrażając swoje obawy w formie „ja” – na przykład: „Martwię się o ciebie, bo widzę, że ostatnio bardzo schudłaś i wyglądasz na zmęczoną”. Taki sposób komunikacji pozwala uniknąć konfrontacji i zmniejsza ryzyko, że chora osoba poczuje się atakowana.
Ważnym krokiem jest zachęcenie chorego do skorzystania z pomocy specjalistów — psychoterapeuty, psychiatry czy dietetyka klinicznego. Należy jednak pamiętać, że decyzja o leczeniu często wymaga czasu, ponieważ anoreksja wiąże się z silnym lękiem przed zmianą. Dlatego dobrze jest proponować wsparcie w praktyczny sposób, np. oferując towarzyszenie podczas pierwszej wizyty czy pomoc w umówieniu spotkania.
Bliscy mogą odegrać dużą rolę w procesie leczenia, wspierając chorego w codziennych wyzwaniach. Może to być wspólne przygotowywanie posiłków, spokojna obecność podczas jedzenia, czy monitorowanie stanu zdrowia — zarówno fizycznego, jak i psychicznego. Ważne, by wsparcie było konsekwentne, ale nie narzucające się, tak aby chory czuł, że ma przy sobie sojusznika, a nie kontrolera.
Dobrze jest również zaangażować się w szerszą sieć wsparcia. Grupy terapeutyczne dla osób z zaburzeniami odżywiania oraz grupy wsparcia dla rodzin pozwalają dzielić się doświadczeniami, wymieniać praktycznymi wskazówkami i czerpać siłę z poczucia, że nie jest się samemu w tej sytuacji. Pomoc osobie z anoreksją to proces długofalowy, który wymaga zrozumienia, edukacji i cierpliwego towarzyszenia choremu na drodze do zdrowia.
FAQ – najczęściej zadawane pytania o anoreksję
Czym jest anoreksja?
Anoreksja, czyli jadłowstręt psychiczny, to zaburzenie odżywiania o podłożu psychicznym, w którym osoba chora celowo ogranicza jedzenie, aby kontrolować masę ciała. Towarzyszy jej silny lęk przed przytyciem oraz zaburzony obraz własnej sylwetki.
Kto najczęściej choruje na anoreksję?
Najczęściej dotyczy młodych kobiet w wieku nastoletnim i wczesnej dorosłości, ale może wystąpić również u mężczyzn czy osób starszych. Coraz częściej diagnozuje się ją także u dzieci.
Jakie są główne objawy anoreksji?
Do typowych objawów należą: znaczna utrata masy ciała, obsesyjny lęk przed przytyciem, unikanie posiłków, nadmierne ćwiczenia fizyczne, stosowanie środków przeczyszczających, a także zmiany w zachowaniu – np. jedzenie w ukryciu czy częste ważenie się.
Czy anoreksja zawsze oznacza bardzo niską wagę?
Nie. Choć znaczna utrata masy ciała jest charakterystyczna, w niektórych przypadkach (np. anoreksji bulimicznej) waga chorego może być w granicach normy, co utrudnia rozpoznanie choroby.
Jakie są przyczyny anoreksji?
Przyczyny są złożone i obejmują czynniki biologiczne (geny, zaburzenia hormonalne), psychologiczne (perfekcjonizm, niska samoocena, lęki) oraz społeczne (presja mediów, wzorce piękna, komentarze otoczenia).
Jakie skutki zdrowotne niesie anoreksja?
Anoreksja prowadzi do poważnych konsekwencji, m.in. zaburzeń hormonalnych, problemów z sercem, osteoporozy, osłabienia mięśni, niedokrwistości, a także do depresji i izolacji społecznej. Jest to choroba o najwyższym wskaźniku śmiertelności wśród zaburzeń psychicznych.
Jak leczy się anoreksję?
Leczenie wymaga kompleksowego podejścia: stabilizacji fizycznej, psychoterapii (najczęściej poznawczo-behawioralnej), czasem farmakoterapii oraz edukacji żywieniowej. Bardzo ważne jest zaangażowanie rodziny i bliskich w proces zdrowienia.
Czy anoreksja jest w pełni wyleczalna?
Tak, choć proces leczenia bywa długotrwały i wymaga cierpliwości. Im wcześniej choroba zostanie rozpoznana i podjęta zostanie terapia, tym większe są szanse na trwałe wyzdrowienie.
Jak można zapobiegać anoreksji?
Kluczowe znaczenie ma promowanie zdrowego podejścia do ciała, edukacja dzieci i młodzieży w zakresie krytycznego odbioru mediów, a także wzmacnianie poczucia własnej wartości niezależnie od wyglądu.
Jak pomóc bliskiej osobie z anoreksją?
Najważniejsze to okazywać empatię, unikać krytyki i zachęcać do kontaktu ze specjalistami. Można także oferować praktyczne wsparcie – np. towarzyszenie w wizytach lekarskich – oraz włączyć się w grupy wsparcia dla rodzin osób z zaburzeniami odżywiania.
Przychodnia online Dimedic - wybierz konsultację:
Treści z działu "Wiedza o zdrowiu" z serwisu dimedic.eu mają charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny i nie mogą zastąpić kontaktu z lekarzem lub innym specjalistą. Wydawca nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie porad i informacji zawartych w serwisie bez konsultacji ze specjalistą.
Podobne artykuły
