Spis treści:
1. Polmatine - działanie
2. Polmatine - wskazania
3. Polmatine - przeciwwskazania
4. Polmatine - dawkowanie
5. Polmatine - interakcje z innymi lekami
6. Polmatine - ciąża
7. Polmatine - skutki uboczne
8. Polmatine - środki ostrożności
9. Polmatine - producent

Działanie

Polmatine - Memantyna jest zależnym od potencjału, o średnim powinowactwie, niekompetytywnym antagonistą receptora NMDA. Modyfikuje efekty patologicznie zwiększonych stężeń glutaminianu, które mogą prowadzić do zaburzenia czynności neuronów. Bezwzględna biodostępność memantyny wynosi ok. 100%. Maksymalne stężenie w osoczu występuje między 3. a 8. h od przyjęcia leku. Memantyna wiąże się z białkami osocza w ok. 45%. Ok. 80% leku występuje w krążeniu w postaci niezmienionej. Głównymi metabolitami są: N-3,5-dimetylogludantan, mieszanina izomerów 4- i 6- hydroksymemantyny i 1-nitrozo-3,5-dimetyloadamantan. Metabolity te nie wykazują działania antagonistycznego w stosunku do NMDA. W badaniach in vitro nie stwierdzono udziału układu enzymatycznego cytochromu P-450 w przemianach metabolicznych. Lek w ponad 99% wydalany jest przez nerki. Końcowy T_0,5 wynosi 60-100 h. W przypadku alkalizacji moczu szybkość wydalania memantyny przez nerki może ulec 7-9-krotnemu zwolnieniu.

Wskazania

Polmatine - Leczenie pacjentów z chorobą Alzheimera o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu.

Przeciwwskazania

Polmatine - Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Dawkowanie

Polmatine - Doustnie. Leczenie powinien rozpocząć lekarz mający doświadczenie w diagnostyce i terapii choroby Alzheimera. Leczenie można rozpocząć tylko wówczas, gdy osoba sprawująca opiekę zapewni stały nadzór nad przyjmowaniem leku przez pacjenta. Rozpoznanie należy postawić zgodnie z aktualnie obowiązującymi wytycznymi. Należy regularnie oceniać tolerancję i dawkowanie memantyny, szczególnie w ciągu pierwszych 3 mies. leczenia. Następnie należy regularnie oceniać działanie terapeutyczne memantyny oraz tolerancję leczenia przez pacjenta zgodnie z aktualnie obowiązującymi wytycznymi. Leczenie podtrzymujące można prowadzić tak długo, jak długo utrzymuje się korzystne działanie terapeutyczne i pacjent dobrze toleruje leczenie. Przerwanie leczenia należy rozważyć, gdy brak oznak działania terapeutycznego lub w razie złej tolerancji leczenia. Dorośli. Maksymalna dawka dobowa wynosi 20 mg na dobę. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia działań niepożądanych, w ciągu pierwszych 3 tyg. leczenia dawkę należy zwiększać stopniowo, o 5 mg co tydzień, do chwili osiągnięcia dawki podtrzymującej, zgodnie z następującym schematem: 1. tydz. (dzień 1-7): 5 mg raz na dobę przez 7 dni; 2. tydz. (dzień 8-14): 10 mg raz na dobę przez 7 dni; 3. tydz. (dzień 15-21): 15 mg na dobę przez 7 dni; począwszy od 4. tyg.: 20 mg raz na dobę. Zalecana dawka podtrzymująca wynosi 20 mg na dobę. Preparat nie jest zalecany do stosowania u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat ze względu na brak danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów powyżej 65 lat, zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg na dobę zgodnie z opisanym powyżej schematem. U pacjentów z nieznacznie zaburzoną czynnością nerek (CCr 50-80 ml/min) modyfikacja dawki nie jest wymagana. U pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek (CCr 30-49 ml/min) dawka dobowa powinna wynosić 10 mg. Jeśli przynajmniej przez 7 dni leczenie jest dobrze tolerowane, to dawkę można zwiększyć do 20 mg na dobę zgodnie ze standardowym schematem. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (CCr 5-29 ml/min) dawka dobowa powinna wynosić 10 mg. U pacjentów z nieznacznym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby (stopień A i B w skali Child-Pugh) nie ma potrzeby modyfikacji dawki. Nie zaleca się stosowania u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Sposób podania. Preparat należy podawać raz na dobę, codziennie o tej samej porze, niezależnie od posiłków. Roztworu nie wolno wlewać ani pompować do ust bezpośrednio z butelki czy pompki dozującej, powinien być dozowany na łyżkę lub do szklanki z wodą. Tabl. można podzielić na równe dawki.

Interakcje z innymi lekami

Polmatine - Mechanizm działania wskazuje, że efekty L-dopy, agonistów receptorów dopaminergicznych oraz środków przeciwcholinergicznych mogą być zwiększone przez równoczesne podawanie antagonistów NMDA, takich jak memantyna. Działanie barbituranów i neuroleptyków może ulec osłabieniu. Podawanie memantyny może modyfikować działanie stosowanych równocześnie leków zmniejszających napięcie mięśni szkieletowych, dantrolenu i baklofenu (konieczne może być dostosowanie dawkowania tych leków). Nie należy stosować równocześnie memantyny i amantadyny, gdyż wiąże się to z ryzykiem wystąpienia psychozy farmakotoksycznej (obydwa leki są antagonistami NMDA); to samo może dotyczyć ketaminy i dekstrometorfanu. Opublikowano jeden opis przypadku dotyczący potencjalnego ryzyka związanego z równoczesnym stosowaniem memantyny i fenytoiny. Inne środki, takie jak cymetydyna, ranitydyna, prokainamid, chinidyna, chinina oraz nikotyna - w przypadku których w procesie wydalania bierze udział ten sam nerkowy układ transportu kationów, co w przypadku amantadyny - mogą także oddziaływać z memantyną, co może prowadzić do zwiększenia stężenia tych leków we krwi. W przypadku jednoczesnego stosowania memantyny i hydrochlorotiazydu może wystąpić zmniejszenie stężenia hydrochlorotiazydu. Po wprowadzeniu leku do obrotu odnotowano pojedyncze przypadki zwiększenia wartości INR u pacjentów leczonych równocześnie warfaryną; mimo iż nie ustalono związku przyczynowego, wskazane jest ścisłe monitorowanie czasu protrombinowego lub wartości INR u pacjentów leczonych równocześnie doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi. Memantyna in vitro nie hamuje aktywności enzymów cytochromu P450 (CYP 1A2, 2A6, 2C9, 2D6, 2E1, 3A), monooksygenazy zawierającej flawinę, ani hydrolazy epoksydowej lub sulfationowej. W badaniach nie obserwowano istotnych interakcji leku z: gliburydem, metforminą, donepezylem, galantaminą.

Ciąża

Polmatine - Memantyny nie wolno stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to bezwzględnie konieczne. Wyniki badań przeprowadzonych na zwierzętach wskazują na istnienie ryzyka zahamowania wewnątrzmacicznego wzrostu płodu, przy poziomach ekspozycji identycznych lub minimalnie wyższych od poziomów ekspozycji u ludzi. Ryzyko dla ludzi nie jest znane. Nie wiadomo, czy memantyna przenika do mleka matki. Jednak jest to możliwe ze względu na lipofilne właściwości leku. Kobiety przyjmujące memantynę nie powinny karmić piersią.

Skutki uboczne

Polmatine - Często: senność, zawroty głowy, zaburzenia równowagi, nadciśnienie, duszność, zaparcia, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych, bóle głowy. Niezbyt często: zakażenia grzybicze, nadwrażliwość na lek, dezorientacja, omamy, nieprawidłowy chód, niewydolność serca, zakrzepica żylna/zatorowość, wymioty, zapalenie wątroby, zmęczenie. Bardzo rzadko: napady padaczkowe. Częstość nieznana: reakcje psychotyczne, zapalenie trzustki. Po wprowadzeniu leku do obrotu raportowano również przypadki depresji, myśli samobójczych i samobójstw.

Środki ostrożności

Polmatine - Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów z padaczką, z drgawkami w wywiadzie lub u pacjentów z czynnikami predysponującymi do padaczki. Należy unikać równoczesnego stosowania antagonistów NMDA (amantadyna, ketamina, dekstrometorfan). Należy uważnie monitorować stan pacjentów, u których występują czynniki, mogące prowadzić do zwiększenia pH moczu (np. drastyczne zmiany diety, przyjmowanie dużych dawek preparatów alkalizujących treść żołądkową, kwasica kanalikowo-nerkowa, ciężkie zakażenia dróg moczowych wywołane przez bakterie z rodzaju Proteus). Należy uważnie monitorować pacjentów ze świeżo przebytym zawałem mięśnia sercowego, z niewyrównaną zastoinową niewydolnością krążenia (NYHA III-IV) lub niekontrolowanym nadciśnieniem tętniczym (dostępna jest ograniczona ilość danych dotycząca podawania memantyny tym pacjentom). Nie zaleca się stosowania preparatu u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby (brak danych). Tabletki zawierają laktozę - nie powinny być stosowane u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją laktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Roztwór zawiera 100 mg sorbitolu/ml. Należy wziąć pod uwagę addytywne działanie podawanych jednocześnie preparatów zawierających fruktozę (lub sorbitol) oraz pokarmu zawierającego fruktozę (lub sorbitol). Sorbitol zawarty w preparacie może wpływać na biodostępność innych, podawanych równocześnie drogą doustną, leków.

Producent

Polpharma