Spis treści:
1. Lamitrin - działanie
2. Lamitrin - wskazania
3. Lamitrin - przeciwwskazania
4. Lamitrin - dawkowanie
5. Lamitrin - interakcje z innymi lekami
6. Lamitrin - ciąża
7. Lamitrin - skutki uboczne
8. Lamitrin - środki ostrożności
9. Lamitrin - producent

Działanie

Lamitrin - Lek przeciwpadaczkowy. Lamotrygina jest zależnym od stosowania i napięcia blokerem kanałów sodowych bramkowanych napięciem. Hamuje powtarzające się z dużą częstością wyładowania neuronów i hamuje uwalnianie glutaminianu. Lamotrygina szybko i całkowicie wchłaniania się po podaniu doustnym, osiągając C_max po 2,5 h. W ok. 55% wiąże się z białkami osocza. Jest metabolizowana przy udziale UDP-glukuronylotransferazy. Wydalana jest z moczem, głównie w postaci metabolitów. Tylko ok. 2% pochodnych lamotryginy jest wydalane z kałem. Średni T_0,5 wynosi około 33 h. T_0,5 ulega skróceniu do około 14 h po podaniu leków indukujących glukuronidację (np. karbamazepina, fenytoina), natomiast wydłuża się do około 70 h, gdy lamotrygina jest podawana jednocześnie z walproinianem. T_0,5 lamotryginy u dzieci jest krótszy niż u pacjentów dorosłych: w przypadku jednoczesnego stosowania leków indukujących enzymy T _0,5 wynosi około 7 h, natomiast w przypadku jednoczesnego stosowania walproinianu wydłuża się do ok. 45-50 h.

Wskazania

Lamitrin - Padaczka. Dorośli i dzieci w wieku ≥13 lat: leczenie skojarzone lub monoterapia napadów częściowych i uogólnionych, w tym napadów toniczno-klonicznych; napady związane z zespołem Lennoxa-Gastauta - preparat jest stosowany w leczeniu skojarzonym, jednak może zostać zastosowany jako pierwszy lek przeciwpadaczkowy włączany do leczenia zespołu Lennoxa-Gastauta. Dzieci od 2 do 12 lat: leczenie skojarzone napadów częściowych i uogólnionych, w tym napadów toniczno-klonicznych oraz napadów związanych z zespołem Lennoxa-Gastauta; monoterapia w typowych napadach nieświadomości. Zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Dorośli (w wieku ≥18 lat): zapobieganie epizodom depresji u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi typu I, u których występują głównie epizody depresji. Lamotrygina nie jest wskazana w doraźnym leczeniu epizodów manii lub depresji.

Przeciwwskazania

Lamitrin - Nadwrażliwość na lamotryginę lub substancje pomocnicze.

Dawkowanie

Lamitrin - Doustnie. Podczas ponownego rozpoczynania leczenia lamotryginą u pacjentów, którzy przerwali jej stosowanie, należy ocenić potrzebę stopniowego zwiększania dawki do dawki podtrzymującej. Im dłuższa przerwa od ostatniej dawki, tym większą uwagę należy zwrócić na stopniowe zwiększanie dawki do dawki podtrzymującej. Jeśli czas od przerwania stosowania lamotryginy przekracza 5-krotnie okres półtrwania leku, należy zastosować właściwy schemat zwiększania dawki do wielkości dawki podtrzymującej. Zaleca się, aby nie rozpoczynać ponownie leczenia lamotryginą u pacjentów, którzy przerwali leczenie z powodu wystąpienia wysypki, chyba że potencjalne korzyści przeważają wyraźnie nad ryzykiem związanym ze stosowaniem leku. Padaczka. Nie należy przekraczać dawki początkowej i kolejno zwiększanych dawek, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia wysypki. W razie odstawienia jednocześnie stosowanych leków przeciwpadaczkowych lub dołączenia do schematu leczenia zawierającego lamotryginę leków przeciwpadaczkowych lub innych, należy rozważyć wpływ, jaki może to mieć na farmakokinetykę lamotryginy. Dorośli i młodzież ≥13 lat. Monoterapia: początkowo 25 mg raz na dobę przez pierwsze 2 tyg., następnie 50 mg raz na dobę przez kolejne 2 tyg. Następnie dawkę należy zwiększać o maksymalnie 50-100 mg co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej. Dawka podtrzymująca: 100-200 mg na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych. Niektórzy pacjenci do uzyskania pożądanej odpowiedzi terapeutycznej wymagają dawki 500 mg na dobę. Leczenie skojarzone z walproinianem bez względu na inne jednocześnie stosowane leki: początkowo 25 mg co drugi dzień przez pierwsze 2 tyg., następnie 25 mg raz na dobę przez kolejne 2 tyg. Następnie dawkę należy zwiększać o maksymalnie 25-50 mg co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej. Dawka podtrzymująca: 100-200 mg na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych. Leczenie skojarzone bez walproinianu i z induktorami glukuronidacji lamotryginy (fenytoiną, karbamazepiną, fenobarbitalem, prymidonem, ryfampicyną, lopinawirem/rytonawirem): początkowo 50 mg raz na dobę przez pierwsze 2 tyg., następnie 100 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych przez kolejne 2 tyg. Następnie dawkę należy zwiększać o maksymalnie 100 mg co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej. Dawka podtrzymująca: 200-400 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych. Niektórzy pacjenci do uzyskania pożądanej odpowiedzi terapeutycznej wymagają dawki 700 mg na dobę. Leczenie skojarzone bez walproinianu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy: początkowo 25 mg raz na dobę przez pierwsze 2 tyg., następnie 50 mg raz na dobę przez kolejne 2 tyg. Następnie dawkę należy zwiększać o maksymalnie 50-100 mg co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej. Dawka podtrzymująca: 100-200 mg na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych. W przypadku leczenia skojarzonego z lekami, których wpływ na farmakokinetykę lamotryginy nie jest znany, zaleca się stosowanie schematu leczenia jak w przypadku pacjentów przyjmujących walproinian. Dzieci od 2 do 12 lat. Aby zapewnić podawanie właściwej dawki terapeutycznej należy monitorować masę ciała dziecka, a w razie jej zmiany należy odpowiednio dostosować dawkę. U dzieci od 2 do 6 lat prawdopodobnie wymagane będzie zastosowanie dawek podtrzymujących z górnego zakresu zalecanego przedziału dawkowania. W przypadku osiągnięcia kontroli objawów padaczki w leczeniu skojarzonym, można odstawić jednocześnie stosowane inne leki przeciwpadaczkowe i kontynuować leczenie lamotryginą w monoterapii. Monoterapia w leczeniu typowych napadów nieświadomości: początkowo 0,3 mg/kg mc. na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych przez pierwsze 2 tyg., następnie 0,6 mg/kg mc. na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych przez kolejne 2 tyg. Następnie dawkę dobową należy zwiększać o maksymalnie 0,6 mg/kg mc. na dobę co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej. Dawka podtrzymująca: 1-15 mg/kg mc. na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych. Nie należy przekraczać dawki 200 mg na dobę. Leczenie skojarzone z walproinianem, bez względu na inne jednocześnie stosowane leki: początkowo 0,15 mg/kg mc. raz na dobę* przez pierwsze 2 tyg., następnie 0,3 mg/kg mc. raz na dobę przez kolejne 2 tyg. Następnie dawkę dobową należy zwiększać o maksymalnie 0,3 mg/kg mc. na dobę co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej. Dawka podtrzymująca: 1-5 mg/kg mc. na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych. Nie należy przekraczać dawki 200 mg na dobę. *Jeżeli obliczona dawka dobowa u pacjentów przyjmujących walproinian wynosi ≥1 mg, ale <2 mg, wówczas można podać 2 mg lamotryginy w postaci tabl. do rozgryzania i żucia/do sporz. zawiesiny co drugi dzień przez pierwsze 2 tyg. leczenia. Jeżeli obliczona dawka dobowa lamotryginy u pacjentów przyjmujących walproinian wynosi <1 mg, nie należy stosować preparatu Lamitrin S. Leczenie skojarzone bez walproinianu i z induktorami glukuronidacji lamotryginy (fenytoiną, karbamazepiną, fenobarbitalem, prymidonem, ryfampicyną, lopinawirem/rytonawirem): początkowo 0,6 mg/kg mc. na dobę w 2 dawkach podzielonych przez pierwsze 2 tyg., następnie 1,2 mg/kg mc. na dobę w 2 dawkach podzielonych przez kolejne 2 tyg. Następnie dawkę dobową należy zwiększać o maksymalnie 1,2 mg/kg mc. na dobę co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej. Dawka podtrzymująca: 5-15 mg/kg mc. na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych. Nie należy przekraczać dawki 400 mg na dobę. Leczenie skojarzone bez walproinianu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy: początkowo 0,3 mg/kg mc. na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych przez pierwsze 2 tyg., następnie 0,6 mg/kg mc. na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych przez kolejne 2 tyg. Następnie dawkę dobową należy zwiększać o maksymalnie 0,6 mg/kg mc. na dobę co 1-2 tyg. aż do uzyskania optymalnej odpowiedzi terapeutycznej. Dawka podtrzymująca: 1-10 mg/kg mc. na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych. Nie należy przekraczać dawki 200 mg na dobę. W przypadku leczenia skojarzonego z lekami, których wpływ na farmakokinetykę lamotryginy nie jest znany, zaleca się stosowanie schematu leczenia jak w przypadku pacjentów przyjmujących walproinian. Dzieci <2 lat. Dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa stosowania lamotryginy w terapii skojarzonej napadów częściowych u dzieci od 1 mies. do 2 lat są ograniczone; brak danych dotyczących dzieci <1 mies. Nie zaleca się stosowania u dzieci <2 lat; jeżeli, opierając się na potrzebie klinicznej, decyzja o leczeniu zostanie jednak podjęta należy zapoznać się z ChPL. Zaburzenia afektywne dwubiegunowe. Dorośli (≥18 lat). Monoterapia lamotryginą lub leczenie skojarzone bez walproinianu i bez induktorów glukuronidacji lamotryginy: początkowo 25 mg raz na dobę przez pierwsze 2 tyg. Następnie 50 mg na dobę w 1 dawce lub 2 dawkach podzielonych przez kolejne 2 tyg. Następnie 100 mg na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych przez kolejny tydzień. Docelowa dawka stabilizująca wynosi zwykle 200 mg na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych (tydz. 6). Dawki w zakresie 100-400 mg na dobę stosowano w badaniach klinicznych. Leczenie skojarzone z walproinianem, bez względu na inne jednocześnie stosowane leki: początkowo 25 mg co drugi dzień przez pierwsze 2 tyg. Następnie 25 mg raz na dobę przez kolejne 2 tyg. Następnie 50 mg na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych przez kolejny tydzień. Docelowa dawka stabilizująca wynosi zwykle 100 mg na dobę w 1 dawce lub w 2 dawkach podzielonych (tydz. 6). W zależności od odpowiedzi klinicznej można zastosować maksymalną dawkę 200 mg na dobę. Leczenie skojarzone bez walproinianu i z induktorami glukuronidacji lamotryginy (fenytoiną, karbamazepiną, fenobarbitalem, prymidonem, ryfampicyną, lopinawirem/rytonawirem): początkowo 50 mg raz na dobę przez pierwsze 2 tyg. Następnie 100 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych przez kolejne 2 tyg. Następnie 200 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych przez kolejny tydzień. Docelowa dawka stabilizująca wynosi zwykle 300 mg na dobę w tyg. 6. Dawka 400 mg na dobę w podawana w 2 dawkach może być stosowana od 7. tygodnia leczenia. W przypadku leczenia skojarzonego z lekami, których wpływ na farmakokinetykę lamotryginy nie jest znany, zaleca się stosowanie schematu leczenia jak w przypadku pacjentów przyjmujących walproinian. Odstawianie jednocześnie stosowanych leków. Kiedy docelowa dawka podtrzymująca lamotryginy zostanie osiągnięta, inne leki można odstawić. Odstawianie walproinianu: dawkę stabilizującą lamotryginy należy podwoić (lecz nie zwiększać o więcej niż 100 mg w ciągu 1 tyg.): aktualna dawka stabilizująca lamotryginy (przed odstawieniem) 100 mg na dobę - 1. tydz. (początek odstawiania) 200 mg na dobę, 2. tydz. i następne pozostać przy dawce 200 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych; aktualna dawka podtrzymująca lamotryginy 200 mg na dobę - 1. tydz. 300 mg na dobę, 2. tydz. 400 mg na dobę, 3. tydz. i następne pozostać przy dawce 400 mg na dobę. Odstawianie induktorów glukuronidacji lamotryginy (fenytoiny, karbamazepiny, fenobarbitalu, prymidonu, ryfampicyny, lopinawiru/rytonawiru): aktualna dawka stabilizująca lamotryginy 400 mg na dobę - 1. tydz. 400 mg na dobę, 2. tydz. 300 mg na dobę, od 3. tyg. 200 mg na dobę; aktualna dawka stabilizująca lamotryginy 300 mg na dobę - 1. tydz. 300 mg na dobę, 2. tydz. 225 mg na dobę, od 3. tyg. 150 mg na dobę; aktualna dawka stabilizująca lamotryginy 200 mg na dobę - 1. tydz. 200 mg na dobę, 2. tydz. 150 mg na dobę, od 3. tyg. 100 mg na dobę. Odstawianie leków, w znaczącym stopniu nie hamują ani nie indukują glukuronidacji lamotryginy: leczenie należy kontynuować docelową dawką lamotryginy osiągniętą w fazie zwiększania dawki (200 mg na dobę w 2 dawkach podzielonych; zakres dawek 100-400 mg/dobę). U pacjentów przyjmujących leki o obecnie nieznanych interakcjach farmakokinetycznych z lamotryginą, zalecanym schematem leczenia jest początkowe utrzymanie aktualnie przyjmowanej dawki lamotryginy i dostosowanie terapii w zależności od odpowiedzi klinicznej. Podczas odstawiania leków (wszystkie przypadki powyżej) dawka lamotryginy może być w razie potrzeby zwiększona do 400 mg na dobę, od 3 tyg. Dostosowanie dobowej dawki lamotryginy po dołączeniu innych leków stosowanych w leczeniu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Włączenie walproinianu - w zależności od dawki początkowej lamotryginy: aktualna dawka stabilizująca lamotryginy (przed dołączeniem) 200 mg na dobę - 1. tydz. 100 mg na dobę, od 2. tyg. utrzymywanie dawki 100 mg na dobę; aktualna dawka stabilizująca lamotryginy (przed dołączeniem) 300 mg na dobę - 1. tydz. 150 mg na dobę, od 2. tyg. utrzymywanie dawki 150 mg na dobę; aktualna dawka stabilizująca lamotryginy (przed dołączeniem) 400 mg na dobę - 1. tydz. 200 mg na dobę, od 2. tyg. utrzymywanie dawki 200 mg na dobę. Włączenie induktorów glukuronidacji lamotryginy (fenytoiny, karbamazepiny, fenobarbitalu, prymidonu, ryfampicyny, lipinawiru/rytonawiru) u pacjentów nieprzyjmujących walproinianu - w zależności od dawki początkowej lamotryginy: aktualna dawka stabilizująca lamotryginy 100 mg na dobę - 1. tydz. 100 mg na dobę, 2. tydz. 150 mg na dobę, od 3. tyg. 200 mg na dobę; aktualna dawka stabilizująca lamotryginy 150 mg na dobę - 1. tydz. 150 mg na dobę, 2. tydz. 225 mg na dobę, od 3. tyg. 300 mg na dobę; aktualna dawka stabilizująca lamotryginy 200 mg na dobę - 1. tydz. 200 mg na dobę, 2. tydz. 300 mg na dobę, od 3. tyg. 400 mg na dobę. Dołączenie do terapii leków, które w znaczącym stopniu nie hamują ani nie indukują glukuronidacji lamotryginy: utrzymanie dawki docelowej osiągniętej w fazie zwiększania dawki lamotryginy - 200 mg na dobę, zakres 100-400 mg. U pacjentów przyjmujących leki o nieznanych interakcjach farmakokinetycznych z lamotryginą, zaleca się schemat leczenia taki jak w przypadku pacjentów przyjmujących walproinian. Przerwanie leczenia lamitryginą u pacjentów z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi. Stosowanie lamotryginy można przerwać bez stopniowej redukcji dawki. Dzieci i młodzież <18 lat. Nie zaleca się stosowania ze względu na brak znamiennej skuteczności; ponadto zgłoszono zwiększoną liczbę zachowań samobójczych. Szczególne grupy pacjentów. Kobiety stosujące hormonalne preparaty antykoncepcyjne: a) rozpoczęcie stosowania antykoncepcji hormonalnej u pacjentek już przyjmujących podtrzymujące dawki lamotryginy i nieleczonych induktorami glukuronidacji lamotryginy: konieczne może być nawet dwukrotne zwiększenie dawki podtrzymującej lamotryginy (o 50-100 mg na dobę co tydz., w zależności od indywidualnej reakcji pacjentki), można rozważyć kontrolę stężenia lamotryginy w osoczu przed i po rozpoczęciu stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych w celu potwierdzenia utrzymania wyjściowego stężenia lamotryginy; jeśli pacjentka przyjmuje preparat wymagający zastosowania 1 tyg. przerwy w przyjmowaniu - tzn. "tydzień bez tabletek", należy kontrolować stężenie lamotryginy w 3. tyg. stosowania leku hormonalnego (tj. od 15. do 21. dnia cyklu); b) odstawienie antykoncepcji hormonalnej u pacjentek przyjmujących lamotryginę w dawkach podtrzymujących i nieleczonych induktorami glukuronidacji lamotryginy: konieczne może być zmniejszenie dawki podtrzymującej lamotryginy nawet o 50%, stopniowo o 50-100 mg na dobę co tydz. (nie przekraczając 25% całkowitej dawki stosowanej w ciągu tygodnia) w ciągu 3 tyg., chyba że odpowiedź kliniczna wskazuje inaczej, można rozważyć kontrolę stężenia lamotryginy w osoczu przed i po przerwaniu stosowania hormonalnych środków antykoncepcyjnych w celu potwierdzenia utrzymania wyjściowego stężenia lamotryginy; jeśli pacjentka przyjmuje preparat wymagający zastosowania 1 tyg. przerwy w przyjmowaniu - tzn. "tydzień bez tabletek", należy kontrolować stężenie lamotryginy w 3. tyg. stosowania leku hormonalnego (tj. od 15, do 21. dnia cyklu), w pierwszym tygodniu po całkowitym zaprzestaniu stosowania tabletek antykoncepcyjnych nie należy pobierać próbek w celu oceny stężeń lamotryginy; c) rozpoczęcie leczenia lamotryginą u pacjentek przyjmujących już antykoncepcję hormonalną – zwiększania dawek należy dokonywać zgodnie ze schematem dawkowania opisanym powyżej; d) rozpoczynanie i przerywanie stosowania hormonalnej antykoncepcji u pacjentek przyjmujących podtrzymujące dawki lamotryginy i leczonych leki induktorami glukuronidacji lamotryginy: dostosowanie zalecanej dawki podtrzymującej lamotryginy może nie być konieczne. Stosowanie z atazanawirem/rytonawirem lub z lopinawirem/rytonawirem. Włączenie lamotryginy do istniejącej terapii atazanawirem/rytonawirem lub lopinawirem/rytonawirem dostosowanie schematu dawkowania na etapie zwiększania dawki lamotryginy nie powinno być konieczne. U pacjentów, którzy nie otrzymują induktorów glukuronidacji, a stosują dawki podtrzymujące lamotryginy, konieczne może być zwiększenie dawki lamotryginy w przypadku dodania atazanawiru/rytonawiru lub lopinawiru/rytonawiru, lub zmniejszenie dawki w przypadku odstawienia atazanawiru/rytonawiru lub lopinawiru/rytonawiru. Należy prowadzić kontrolę stężenia lamotryginy we krwi przed i w ciągu 2 tyg. po dodaniu lub odstawieniu atazanawiru/rytonawiru lub lopinawiru/rytonawiru, w celu ustalenia potrzeby zmiany dawki lamotryginy. Pacjenci w podeszłym wieku (>65 lat): nie ma potrzeby dostosowywania dawki. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby: dawka początkowa, dawka w okresie zwiększenia i dawka podtrzymująca u pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby (stopień B wg Child-Pugh) powinna być zmniejszona o ok. 50%, natomiast u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (stopień C wg Child-Pugh) - o ok. 75%. Dawki w okresie zwiększania i dawki podtrzymujące należy dostosować do reakcji klinicznej. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: należy zachować ostrożność u pacjentów z niewydolnością nerek, u pacjentów ze schyłkową niewydolnością nerek początkowe dawki lamotryginy powinny być uzależnione od rodzaju stosowanych jednocześnie leków; zredukowana dawka podtrzymująca może być skuteczna u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek. Sposób podania. Tabletki należy połykać w całości, nie rozgryzać, nie kruszyć. Tabletki do rozgryzania i żucia/do sporządzania zawiesin mogą być rozgryzane, rozpuszczone w niewielkiej ilości wody (co najmniej takiej, by pokryła całą tabletkę) lub połknięte w całości z niewielką ilością wody. Tabl. do rozgryzania i żucia/do sporządzania zawiesiny nie należy dzielić/podawać w częściach. Jeżeli obliczona dawka lamotryginy (np. u dzieci lub pacjentów z niewydolnością wątroby) nie zawiera się w określonej liczbie całych tabletek, należy podawać dawkę odpowiadającą mniejszej liczbie całych tabletek.

Interakcje z innymi lekami

Lamitrin - Enzymami odpowiedzialnymi za metabolizm lamotryginy są urydyno-5'-difosforo (UDP)-glukuronylotransferazy (UGT). Nie stwierdzono, aby lamotrygina w istotny klinicznie sposób hamowała lub indukowała enzymy cytochromu P-450. Leki, które indukują lub hamują glukuronidację mogą więc wpływać na klirens lamotryginy. Brak dowodów na to, że lamotrygina powoduje istotną klinicznie indukcję lub hamowanie aktywności enzymów cytochromu P450. Walproinian hamuje glukuronidację lamotryginy, zwalnia jej metabolizm i wydłuża prawie 2-krotnie średni okres półtrwania lamotryginy - konieczna jest modyfikacja dawkowania lamotryginy. Leki, które znacząco indukują glukuronidację lamotryginy: atazanawir/rytonawir, karbamazepina, połączenie etynyloestradiolu i lewonorgestrelu, lopinawir/rytonawir, fenobarbital, fenytoina, prymidon, ryfampicyna. Leki, które mają niewielki wpływ lub nie wpływają na stężenie lamotryginy: aripiprazol, bupropion, felbamat, gabapentyna, lakozamid, lewetriacetam, lit, olanzapina, okskarbamazepina, paracetamol, perampanel, pregabalina, topiramat, zonisamid. Podczas jednoczesnego stosowania lamotryginy i preparatu złożonego zawierającego etynyloestradiol i lewonorgestrel (30 µg/150 µg) obserwowano zwiększenie o połowę klirensu lamotryginy we krwi i przez to zmniejszenie stężenia lamotryginy; powodowało to zmniejszoną kontrolę napadów u kobiet przyjmujących lamotryginę, które rozpoczynają stosowanie doustnych środków antykoncepcyjnych lub wystąpienie działań niepożądanych po ich odstawieniu. W przypadku rozpoczęcia lub zakończenia stosowania hormonalnych preparatów antykoncepcyjnych może być konieczne zwiększenie lub zmniejszenie podtrzymującej dawki lamotryginy. Podczas tygodnia, w którym pacjentka nie stosuje hormonalnych środków antykoncepcyjnych ("tydzień bez tabletek") stężenie lamotryginy może się zwiększyć - zaleca się zmianę preparatu antykoncepcyjnego na taki, który nie wymaga tygodniowej przerwy w przyjmowaniu (np. hormonalne środki antykoncepcyjne podawane w sposób ciągły lub zastosowanie innych niż hormonalne metod antykoncepcji). Nie prowadzono badań z innymi doustnymi środkami antykoncepcyjnymi lub HTZ a lamotryginą, jednak mogą one mieć podobny wpływ na metabolizm lamotryginy. Lamotrygina zmniejsza nieznacznie AUC i C_max lewonorgestrelu oraz zmienia stężenia FSH, LH i estradiolu, osłabiając hamowanie czynności hormonalnej jajników - skuteczność doustnych preparatów antykoncepcyjnych może być zmniejszona. U pacjentów przyjmujących karbamazepinę, po wprowadzeniu do leczenia lamotryginy, donoszono o występowaniu reakcji ze strony OUN (zawroty głowy, nudności, nieostre widzenie, podwójne widzenie, ataksja); zazwyczaj objawy te ustępowały po zmniejszeniu dawki karbamazepiny. Podobne działania obserwowano u pacjentów stosujących okskarbazepinę i lamotryginę; nie badano jednak wpływu zmniejszenia dawki. Okskarbazepina, felbamat, gabapentyna, lewetiracetam, pregabalina, topiramat, zonisamid, lakozamid, perampanel, lit, bupropion, olanzapina, aripiprazol, klozapina, fluoksetyna, fenelzyna, rysperydon, sertralina i trazodon nie wpływają istotnie na farmakokinetykę lamotryginy. Po jednoczesnym podaniu 2 mg rysperydonu łącznie z lamotryginą, 12 na 14 ochotników zgłaszało senność, podczas gdy po przyjęciu samego rysperydonu ten stosunek wynosił 1 na 20, natomiast po podawaniu samej lamotryginy nie było takich zgłoszeń. Lamotrygina nie wypiera innych leków przeciwpadaczkowych z miejsc wiązania z białkami. Badania in vitro wykazały, że tworzenie głównego metabolitu lamotryginy, 2-N-glukuronidu, było w minimalnym stopniu hamowane przez amitryptylinę, bupropion, klonazepam, haloperydol i lorazepam. Ryfampicyna powoduje zwiększenie klirensu lamotryginy i skraca okres półtrwania lamotryginy ze względu na indukcję enzymów wątrobowych odpowiedzialnych za glukuronidację - u pacjentów przyjmujących równocześnie ryfampicynę należy stosować odpowiedni schemat leczenia. Połączenie lopinawiru/rytonawiru powoduje zmniejszenie stężenia lamotryginy w osoczu mniej więcej o połowę, prawdopodobnie w wyniku indukcji glukuronidacji. U pacjentów przyjmujących równocześnie lopinawir/rytonawir należy stosować odpowiedni schemat leczenia. Połączenie atazanawiru/rytonawiru (300 mg/100 mg) powoduje zmniejszenie osoczowych AUC i C_max lamotryginy. U pacjentów przyjmujących równocześnie atazanawir/lopinawir należy stosować odpowiedni schemat leczenia. W badaniu z udziałem zdrowych, dorosłych ochotników, podawanie 1 g paracetamolu (4 razy na dobę) zmniejszało osoczowe AUC i C_max lamotryginy średnio o odpowiednio 20% i 25%. Lamotrygina, będąc inhibitorem transportera kationów organicznych 2 (OCT 2), może zwiększać stężenia we krwi leków wydalanych przez nerki, które są substratami OCT 2, np. metforminy, gabapentyny, warenikliny - zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania. Lamotrygina nie wpływa na farmakokinetykę lewetiracetamu, litu, olanzapiny i rysperydonu. Podawanie lamotryginy zwiększa o ok. 15% stężenie topiramatu we krwi.

Ciąża

Lamitrin - Należy przeanalizować leczenie przeciwpadaczkowe, jeśli kobieta planuje zajście w ciążę. Należy unikać nagłego odstawienia leków przeciwpadaczkowych, gdyż może to prowadzić do wystąpienia napadów padaczkowych o poważnych konsekwencjach zarówno dla matki, jak i dla nienarodzonego dziecka. Jeżeli jest to tylko możliwe, należy wybierać monoterapię, ponieważ skojarzona terapia przeciwpadaczkowa (w zależności od stosowanych leków) może zwiększać ryzyko rozwoju wad wrodzonych. Duża liczba danych dotyczących kobiet stosujących lamotryginę w monoterapii w I trymestrze ciąży (ponad 8700) nie wskazuje na znaczące zwiększenie ryzyka poważnych wad rozwojowych, w tym rozszczepu warg lub podniebienia. Badania na zwierzętach wykazały toksyczny wpływ na rozwój. Zaleca się stosowanie najmniejszej możliwej dawki terapeutycznej, jeżeli konieczne jest leczenie lamotryginą podczas ciąży. U kobiet w ciąży stężenie lamotryginy może być zmniejszone, natomiast po urodzeniu może gwałtownie wzrastać, z ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych zależnych od dawki. Należy kontrolować stężenia lamotryginy we krwi przed ciążą, w czasie ciąży i w okresie poporodowym. Jeśli jest to konieczne, dawkę należy dostosować tak, aby utrzymać stężenie lamotryginy we krwi na poziomie sprzed ciąży lub zgodnie z odpowiedzią kliniczną. Ponadto, po porodzie należy monitorować działania niepożądane zależne od dawki. Lamotrygina może prowadzić do niedoboru kwasu foliowego - należy rozważyć przyjmowanie kwasu foliowego przez kobiety, które planują ciążę oraz we wczesnym okresie ciąży. Lamotrygina przenika do mleka kobiecego w bardzo zmiennych stężeniach, skutkiem czego ogólne stężenie lamotryginy u niemowląt dochodzi do ok. 50% stężenia u matki. U niektórych niemowląt karmionych piersią, stężenia lamotryginy we krwi mogą osiągać wartości, przy których występują działania farmakologiczne. Należy ocenić, czy potencjalne korzyści z karmienia piersią przewyższają ryzyko działań niepożądanych u niemowlęcia. Jeżeli kobieta leczona lamotryginą zdecyduje się karmić piersią, należy obserwować, czy u niemowlęcia nie występują takie działania niepożądane, jak nadmierne uspokojenie, wysypka i za mały przyrost masy ciała. Badania na zwierzętach nie wykazały upośledzenia płodności przez lamotryginę.

Skutki uboczne

Lamitrin - Bardzo często: ból głowy, wysypka skórna. Często: agresja, drażliwość, senność, zawroty głowy, drżenie, bezsenność, pobudzenie, nudności, wymioty, biegunka, suchość w jamie ustnej, ból stawów, ból pleców, ból, zmęczenie. Niezbyt często: ataksja, podwójne widzenie, niewyraźne widzenie, łysienie, reakcja fotowrażliwości. Rzadko: oczopląs, jałowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych, zapalenie spojówek, rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona. Bardzo rzadko: zamiany hematologiczne (w tym neutropenia, leukopenia, niedokrwistość, trombocytopenia, pancytopenia, niedokrwistość aplastyczna, agranulocytoza), limfohistiocytoza hemofagocytarna (HLH), zespół nadwrażliwości, splątanie, omamy, tiki (ruchowe i (lub) głosowe), chwiejny chód, zaburzenia ruchowe, nasilenie objawów choroby Parkinsona, objawy pozapiramidowe, choreoatetoza, zwiększenie częstości napadów padaczkowych, niewydolność wątroby, zaburzenia czynności wątroby, zwiększenie wyników badań czynnościowych wątroby, toksyczna nekroliza naskórka, zespół nadwrażliwości polekowej z eozynofilią oraz objawami ogólnoustrojowymi (DRESS), zespół rzekomotoczniowy. Częstość nieznana: limfadenopatia, chłoniak rzekomy, hipogammaglobulinemia, koszmary senne, cewkowo-śródmiąższowe zapalenie nerek, cewkowo-śródmiąższowe zapalenie nerek i zapalenie błony naczyniowej oka. Informowano o zmniejszonej gęstości mineralnej kości, osteopenii, osteoporozie i złamaniach u pacjentów leczonych długotrwale lamotryginą. Zaburzenia hematologiczne i limfadenopatia mogą, ale nie muszą być związane z zespołem nadwrażliwości polekowej z eozynofilią oraz objawami ogólnoustrojowymi (DRESS)/zespołem nadwrażliwości. Istnieją również doniesienia o wysypce stanowiącej jeden z elementów zespołu nadwrażliwości polekowej z eozynofilią oraz objawami ogólnoustrojowymi (DRESS). Zespół w rzadkich przypadkach może prowadzić do rozsianego krzepnięcia śródnaczyniowego oraz niewydolności wielonarządowej. Wczesne objawy nadwrażliwości (na przykład gorączka, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych) mogą wystąpić bez wyraźnej wysypki. W razie pojawienia się takich objawów, należy natychmiast ocenić stan pacjenta i przerwać leczenie preparatem, jeżeli nie można ustalić innej etiologii. Zaburzenia czynności wątroby są zwykle związane z reakcjami nadwrażliwości, ale zgłaszano także pojedyncze przypadki bez widocznych oznak nadwrażliwości. Informowano o przypadkach wysypki o znacznym nasileniu, stanowiącej potencjalne zagrożenie dla życia, w tym zespołu Stevensa-Johnsona, toksycznej nekrolizy naskórka lub DRESS. Choć u większości pacjentów objawy ustępowały po odstawieniu leczenia lamotryginą, u niektórych następowało nieodwracalne bliznowacenie i, w rzadkich przypadkach, zgon. Ogólne ryzyko wysypki ma ścisły związek z: dużymi dawkami początkowymi lamotryginy i zbyt szybkim zwiększaniem dawki, niezgodnym z zaleceniami oraz jednoczesnym podawaniem walproinianu.

Środki ostrożności

Lamitrin - Wysypka skórna. Stosowanie lamotryginy wiąże się z ryzykiem wystąpienia ciężkich reakcji skórnych, pojawiających się zazwyczaj w ciągu pierwszych 8 tyg. leczenia. U pacjentów, u których wystąpi wysypka należy natychmiast odstawić lek, do czasu wyjaśnienia, że nie jest ona spowodowana przyjmowaniem lamotryginy. Ryzyko wystąpienia ciężkich reakcji skórnych jest większe u dzieci. Należy brać pod uwagę możliwość reakcji na leczenie lamotryginą u dzieci, u których podczas pierwszych 8 tyg. terapii wystąpiła wysypka i gorączka. Ryzyko wysypki wydaje się być związane z dużymi początkowymi dawkami lamotryginy i przekroczeniem zalecanego tempa zwiększania dawki lamotryginy oraz z jednoczesnym stosowaniem walproinianu. Należy również zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z alergią lub wysypką spowodowaną stosowaniem innych leków przeciwpadaczkowych w wywiadzie, ponieważ u tych pacjentów częstość nieciężkiej wysypki po leczeniu lamotryginą była około 3 razy większa. Wykazano, że występowanie allelu HLA-B*1502 u osób pochodzenia azjatyckiego (głównie chińskiego Han i tajskiego) jest powiązane z ryzykiem rozwoju zespołu Stevensa-Johnsona (SJS) lub toksycznej nekrolizy naskórka (TEN) podczas terapii lamotryginą. Jeśli u pacjenta stwierdza się występowanie allelu HLA-B*1502, należy szczególnie dokładnie rozważyć zastosowanie lamotryginy. Nie należy ponownie rozpoczynać leczenia lamotryginą, jeśli było ono przerwane ze względu na wystąpienie wysypki spowodowanej wcześniejszym leczeniem lamotryginą, chyba że potencjalne korzyści przeważają nad ryzykiem. Jeżeli u pacjenta wystąpił zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna nekroliza naskórka lub zespół nadwrażliwości polekowej z eozynofilią oraz objawami ogólnoustrojowymi, leczenia lamotryginą nigdy nie należy wznawiać. Wysypka była obserwowana jako jeden z objawów zespołu DRESS również znanego jako zespół nadwrażliwości - w przypadku wystąpienia objawów nadwrażliwości (nawet przy braku wyraźnej wysypki), jeśli nie można ustalić innej etiologii objawów, leczenie lamotryginą powinno zostać przerwane. Nie należy ponownie rozpoczynać leczenia lamotryginą, jeśli było ono przerwane z powodu wystąpienia jałowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych związanego z wcześniejszym stosowaniem lamotryginy (w większości przypadków jałowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych było odwracalne po odstawieniu leku, jednak u wielu pacjentów nawracało po ponownym podaniu lamotryginy, ponowne podanie lamotryginy powodowało szybki nawrót objawów, często o większym nasileniu). W związku ze stosowaniem lamotryginy notowano reakcje fotowrażliwości. W kilku przypadkach reakcje te występowały po podaniu dużej dawki (400 mg lub większej), podczas zwiększania dawki albo po szybkim jej zwiększeniu. Jeśli podejrzewa się, że występujące u pacjenta objawy fotowrażliwości (np. silne oparzenia słoneczne) są związane z przyjmowaniem lamotryginy, należy rozważyć przerwanie leczenia. Jeśli kontynuowanie leczenia lamotryginą uznane jest za zasadne ze względów klinicznych, pacjentowi należy doradzić, by unikał narażenia na działanie światła słonecznego i sztucznego promieniowania ultrafioletowego (UV) oraz stosował środki ochronne (np. noszenie odzieży ochronnej i stosowanie kremów z filtrem). U pacjentów przyjmujących lamotryginę obserwowano limfohistiocytozę hemofagocytarną (HLH), która może stanowić zagrożenie życia. Objawy na ogół występują w ciągu 4 tyg. od rozpoczęcia leczenia. Pacjenta należy poinformować o objawach związanych z HLH oraz o konieczności natychmiastowego skontaktowania się z lekarzem, jeśli w trakcie leczenia lamotryginą wystąpią takie objawy. Jeśli u pacjenta wystąpiły objawy przedmiotowe i podmiotowe, należy niezwłocznie go zbadać oraz wziąć pod uwagę rozpoznanie HLH. Należy natychmiast przerwać stosowanie lamotryginy, chyba że ustalona zostanie inna przyczyna choroby. Pacjenci powinni być poddani ścisłej obserwacji ze względu na możliwość wystąpienia myśli i zachowań samobójczych. Pacjenci (i opiekunowie pacjentów) powinni zostać poinformowani o potrzebie zasięgnięcia porady lekarskiej w razie wystąpienia objawów myśli i zachowań samobójczych. Pacjenci przyjmujący preparat w terapii zaburzeń afektywnych dwubiegunowych powinni być poddani ścisłej obserwacji ze względu na możliwość wystąpienia objawów klinicznego nasilenia choroby (w tym pojawienia się nowych objawów) oraz zdarzeń związanych z samobójstwem, w szczególności na początku leczenia lub w trakcie zmian dawkowania. Niektórzy pacjenci, na przykład ci z zachowaniami lub myślami samobójczymi w wywiadzie, młodzi dorośli, lub pacjenci, u których przed rozpoczęciem leczenia występowały znacznie nasilone myśli samobójcze, mogą być w grupie zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i powinni podczas leczenia pozostawać pod ścisłą kontrolą. U pacjentów, u których wystąpią objawy klinicznego nasilenia choroby (w tym nowe objawy) i (lub) pojawią się myśli lub zachowania samobójcze, zwłaszcza jeśli objawy te będą znacznie nasilone, pojawią się nagle, lub nie będą częścią dotychczas zgłaszanych przez pacjenta objawów, należy rozważyć zmianę postępowania terapeutycznego, w tym możliwość przerwania leczenia. Stosowanie leków przeciwdepresyjnych jest związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli i zachowań samobójczych u dzieci i młodzieży z zaburzeniami depresyjnymi i innymi zaburzeniami psychicznymi. Należy zachować ostrożność podczas stosowania lamotryginy w skojarzeniu z doustnymi preparatami antykoncepcyjnymi. Lamotrygina jest słabym inhibitorem reduktazy kwasu dihydrofoliowego i dlatego istnieje możliwość zaburzenia metabolizmu folianów w czasie długotrwałej terapii. Należy zachować ostrożność w przypadku podawania lamotryginy pacjentom z niewydolnością nerek (możliwość kumulacji metabolitu glukuronidowego). U pacjentów leczonych lamotryginą odnotowywano zaburzenia rytmu z nieprawidłowym zapisem ST-T i EKG z typowymi zmianami dla zespołu Brugadów. Badania in vitro wykazały możliwość spowalniania przez lamotryginę przewodzenia komorowego (poszerzenie zespołu QRS) i wywołania proarytmii w stężeniach istotnych terapeutycznie u pacjentów z chorobą serca. Lamotrygina posiada słabe właściwości przeciwarytmiczne leków klasy IB i związane z tym ryzyko ciężkich lub śmiertelnych zdarzeń sercowych. Równoczesne przyjmowanie innych blokerów kanałów sodowych może zwiększyć to ryzyko. W dawkach terapeutycznych do 400 mg na dobę lamotrygina nie spowalniała przewodzenia komorowego (poszerzenie zespołu QRS) lub nie powodowała wydłużenia odstępu QT u zdrowych ochotników w szczegółowym badaniu odstępu QT. Należy starannie rozważyć stosowanie lamotryginy u pacjentów z klinicznie istotną strukturalną lub funkcjonalną chorobą serca, taką jak: zespół Brugadów lub innymi kanałopatiami sercowymi, niewydolnością serca, chorobą niedokrwienną serca, blokiem serca lub arytmią komorową. Jeśli stosowanie lamotryginy jest klinicznie uzasadnione u tych pacjentów, przed rozpoczęciem leczenia lamotryginą należy najpierw rozważyć konsultację z kardiologiem. Istnieją doniesienia, że ciężkie napady drgawkowe, w tym stan padaczkowy, mogą prowadzić do wystąpienia rabdomiolizy, niewydolności wielonarządowej oraz rozsianego krzepnięcia śródnaczyniowego, czasem ze skutkiem śmiertelnym; podobne przypadki występowały w związku ze stosowaniem lamotryginy. Może wystąpić znaczące klinicznie zwiększenie częstości napadów padaczkowych zamiast jego zmniejszenia. U pacjentów z więcej niż jednym typem napadów, należy rozważyć korzyści dotyczące kontroli jednego typu napadów, w stosunku do jakiegokolwiek pogorszenia objawów innego typu napadów. Objawy napadów mioklonicznych mogą ulec pogorszeniu po zastosowaniu lamotryginy. Odpowiedź na leczenie w połączeniu z induktorami enzymów jest mniejsza niż w przypadku połączenia z lekami przeciwpadaczkowymi nieindukującymi enzymów. Skuteczność lamotryginy w leczeniu typowych napadów nieświadomości u dzieci może nie być podtrzymywana u wszystkich pacjentów. Brak jest danych dotyczących wpływu lamotryginy na wzrost, dojrzewanie płciowe, rozwój poznawczy i behawioralny dzieci. Nagłe zaprzestanie stosowania lamotryginy może spowodować nawrót napadów padaczkowych - jeśli nie jest wymagane nagłe zaprzestanie stosowania leku ze względów bezpieczeństwa (np. wysypka), należy stopniowo zmniejszać dawkę lamotryginy przez ok. 2 tyg. Substancje pomocnicze. Tabletki zawiera laktozę jednowodną, preparat nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Tabl. preparatu zawierają mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na jedną tabletkę to znaczy lek uznaje się za „wolny od sodu”.

Producent

GlaxoSmithKline Trading Services