Spis treści:
1. Egoropal - działanie
2. Egoropal - wskazania
3. Egoropal - przeciwwskazania
4. Egoropal - dawkowanie
5. Egoropal - interakcje z innymi lekami
6. Egoropal - ciąża
7. Egoropal - skutki uboczne
8. Egoropal - środki ostrożności
9. Egoropal - producent

Działanie

Egoropal - Lek przeciwpsychotyczny. Paliperydon jest selektywnym czynnikiem blokującym działanie monoamin, którego właściwości farmakologiczne różnią się od właściwości klasycznych neuroleptyków. Paliperydon silnie wiąże się z receptorami serotoninergicznymi 5-HT₂ i dopaminergicznymi D₂. Blokuje także receptory α₁-adrenergiczne i nieznacznie słabiej receptory H₁-histaminergiczne i α₂-adrenergiczne. Aktywność farmakologiczna enancjomerów (+)- i (-) -paliperydonu jest podobna pod względem jakościowym i ilościowym. Lek nie wiąże się z receptorami cholinergicznymi. Chociaż paliperydon jest silnym antagonistą receptorów D₂, co, jak się uważa, łagodzi objawy wytwórcze schizofrenii, to rzadziej powoduje stany kataleptyczne i w mniejszym stopniu hamuje funkcje motoryczne niż klasyczne neuroleptyki. Dominujący ośrodkowy antagonizm serotoninowy może zmniejszać tendencję paliperydonu do powodowania pozapiramidowych działań niepożądanych. Z powodu bardzo małej rozpuszczalności w wodzie, palmitynian paliperydonu po wstrzyknięciu domięśniowym rozpuszcza się powoli, zanim zostanie zhydrolizowany do paliperydonu i wchłonięty do krążenia ustrojowego. Po podaniu domięśniowym pojedynczej dawki, stężenie paliperydonu w osoczu stopniowo wzrasta, osiągając C_max przy medianie czasu T_max wynoszącej 13 dni. Uwalnianie substancji czynnej rozpoczyna się w dniu 1. i trwa przez co najmniej 4 miesiące. Po wstrzyknięciu domięśniowo pojedynczych dawek (25-150 mg) do mięśnia naramiennego zaobserwowano stężenie C_max większe o ok. 28% w porównaniu do wstrzyknięcia do mięśnia pośladkowego. Wiązanie mieszaniny racemicznej paliperydonu przez białka osocza wynosi 74%. Paliperydon nie podlega intensywnemu metabolizmowi wątrobowemu. Ok. 80% podanej dawki wykryto w moczu, a 11% w kale. Mediana pozornego T_0,5 paliperydonu po podaniu leku w dawce z zakresu 25-150 mg wynosi 25-49 dni.

Wskazania

Egoropal - Leczenie podtrzymujące w schizofrenii u dorosłych pacjentów, u których uzyskano stabilizację choroby za pomocą paliperydonu lub rysperydonu. U wybranych dorosłych pacjentów ze schizofrenią, u których wcześniej wystąpiła odpowiedź na leczenie doustne paliperydonem lub rysperydonem, lek można stosować bez uprzedniej stabilizacji leczeniem doustnym, jeśli objawy psychotyczne są łagodne lub umiarkowane i konieczne jest zastosowanie długo działającego leczenia w postaci iniekcji.

Przeciwwskazania

Egoropal - Nadwrażliwość na substancję czynną, rysperydon lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Dawkowanie

Egoropal - Domięśniowo: leczenie należy rozpocząć od dawki 150 mg w 1. dniu leczenia i 100 mg tydzień później (8. dzień). W obu przypadkach lek należy podawać do mięśnia naramiennego, aby szybko uzyskać stężenie terapeutyczne. Trzecią dawkę należy podać miesiąc po podaniu drugiej dawki inicjującej. Zalecana dawka podtrzymująca wynosi 75 mg, podawane co miesiąc; u niektórych pacjentów korzystne może być stosowanie mniejszej lub większej dawki w zalecanym zakresie od 25 do 150 mg, zależnie od indywidualnej tolerancji leku i (lub) skuteczności. Pacjenci z nadwagą lub otyli mogą wymagać dawek z górnego zakresu. Po podaniu drugiej dawki inicjującej, comiesięczne dawki podtrzymujące można wstrzykiwać do mięśnia naramiennego lub pośladkowego. Dostosowanie dawki podtrzymującej można przeprowadzać co miesiąc. Podczas dostosowywania dawki należy uwzględnić charakterystykę przedłużonego uwalniania leku, ponieważ całkowity skutek leczniczy podawania dawek podtrzymujących może nie być widoczny przez kilka miesięcy. Zamiana z doustnego paliperydonu o przedłużonym uwalnianiu lub doustnego rysperydonu na Egoropal. Stosowanie leku Egoropal należy rozpocząć jak opisano powyżej. Podczas miesięcznego leczenia podtrzymującego lekiem Egoropal, pacjenci, u których wcześniej uzyskano stabilizację różnymi dawkami paliperydonu w postaci tabl. o przedł. uwalnianiu, mogą osiągnąć podobną ekspozycję na paliperydon w stanie stacjonarnym poprzez wstrzyknięcie. Dawki podtrzymujące leku Egoropal konieczne do uzyskania podobnych ekspozycji w stanie stacjonarnym: poprzednia dawka paliperydonu w postaci tabl. o przedł. uwalnianiu 3 mg na dobę odpowiada zaw. do wstrz. o przedł. uwalnianiu (Egoropal) w dawce 25-50 mg co miesiąc; poprzednia dawka paliperydonu w postaci tabl. o przedł. uwalnianiu 6 mg na dobę odpowiada zaw. do wstrz. o przedł. uwalnianiu w dawce 75 mg co miesiąc; poprzednia dawka paliperydonu w postaci tabl. o przedł. uwalnianiu 9 mg na dobę odpowiada zaw. do wstrz. o przedł. uwalnianiu w dawce 100 mg co miesiąc; poprzednia dawka paliperydonu w postaci tabl. o przedł. uwalnianiu 12 mg na dobę odpowiada zaw. do wstrz. o przedł. uwalnianiu w dawce 150 mg co miesiąc. Wcześniejsze stosowanie doustnego paliperydonu lub doustnego rysperydonu można przerwać w momencie rozpoczęcia leczenia preparatem Egoropal. U niektórych pacjentów korzystne może być stopniowe wycofywanie wcześniej stosowanego leku. Niektórzy pacjenci przestawieni z większych doustnych dawek paliperydonu (np. 9-12 mg na dobę) na zaw. do wstrz. o przedł. uwalnianiu wstrzykiwaną do mięśnia pośladkowego, mogą przez pierwsze 6 mies. po zmianie wykazywać mniejszą ekspozycję na paliperydon w osoczu. Dlatego przez pierwsze 6 mies. można, alternatywnie, rozważyć wstrzyknięcia do mięśnia naramiennego. Zamiana z długo działających iniekcji rysperydonu na Egoropal. W przypadku zmiany leczenia z długo działających iniekcji rysperydonu należy rozpocząć leczenie lekiem Egoropal zamiast następnego zaplanowanego wstrzyknięcia. Stosowanie leku Egoropal należy następnie kontynuować w odstępach miesięcznych. Nie jest wymagany tygodniowy schemat dawkowania początkowego obejmujący wstrzyknięcia domięśniowe (odpowiednio w 1. dniu i 8. dniu). Pacjenci, których stan został uprzednio ustabilizowany za pomocą różnych dawek długo działających iniekcji rysperydonu, mogą osiągnąć podobną ekspozycję na paliperydon w stanie stacjonarnym podczas leczenia podtrzymującego miesięcznymi dawkami Egoropal, zgodnie z poniższym: poprzednia dawka długo działających iniekcji rysperydonu 25 mg co 2 tyg. odpowiada zaw. do wstrz. o przedł. uwalnianiu (Egoropal) w dawce 50 mg co miesiąc; poprzednia dawka długo działających iniekcji rysperydonu 37,5 mg co 2 tyg. odpowiada zaw. do wstrz. o przedł. uwalnianiu w dawce 75 mg co miesiąc; poprzednia dawka długo działających iniekcji rysperydonu 50 mg co 2 tyg. odpowiada zaw. do wstrz. o przedł. uwalnianiu w dawce 100 mg co miesiąc. Przerywając stosowanie leku Egoropal, należy wziąć pod uwagę przedłużony charakter jego uwalniania. Należy okresowo oceniać potrzebę kontynuacji stosowania leku zwalczającego objawy pozapiramidowe (EPS). Pominięte dawki. Zaleca się, aby druga dawka inicjująca została podana tydzień po pierwszej dawce. Aby uniknąć pominięcia dawki, pacjent może otrzymać drugą dawkę 4 dni przed lub po upływie tygodniowego (8. dzień) terminu. Podobnie, trzecie i kolejne wstrzyknięcia po schemacie inicjującym zaleca się podawać co miesiąc. Aby uniknąć pominięcia dawki miesięcznej, pacjent może otrzymać wstrzyknięcie do 7 dni przed lub po upłynięciu miesięcznego terminu. Jeśli nie zostanie dotrzymany termin drugiego wstrzyknięcia leku (dzień 8 ± 4 dni), zalecane ponowne rozpoczęcie leczenia zależy od czasu, jaki upłynął od pierwszego wstrzyknięcia. Pominięcie drugiej dawki inicjującej (<4 tyg. od pierwszego wstrzyknięcia). Jeśli od pierwszego wstrzyknięcia upłynęło mniej niż 4 tyg., pacjent powinien jak najszybciej otrzymać drugie wstrzyknięcie 100 mg w mięsień naramienny. Trzecie wstrzyknięcie leku w dawce 75 mg w mięsień naramienny lub pośladkowy powinno być wykonane po upływie 5 tyg. od pierwszego wstrzyknięcia (niezależnie od czasu wykonania drugiego wstrzyknięcia). Następnie należy stosować zwykły miesięczny cykl wstrzyknięć w mięsień naramienny lub pośladkowy w dawce od 25 mg do 150 mg, w zależności od tolerancji i (lub) skuteczności u danego pacjenta. Pominięcie drugiej dawki inicjującej (4-7 tyg. od pierwszego wstrzyknięcia). Jeśli od pierwszego wstrzyknięcia upłynęło od 4 do 7 tyg., należy wznowić dawkowanie dwoma wstrzyknięciami 100 mg w następujący sposób: wstrzyknięcie w mięsień naramienny, tak szybko jak to możliwe; tydzień później kolejne wstrzyknięcie do mięśnia naramiennego; wznowienie normalnego miesięcznego cyklu wstrzyknięć w mięsień naramienny lub pośladkowy w dawce 25-150 mg, w zależności od indywidualnej tolerancji i (lub) skuteczności u danego pacjenta. Pominięcie drugiej dawki inicjującej (>7 tyg. od pierwszego wstrzyknięcia). Jeśli od pierwszego wstrzyknięcia leku upłynęło >7 tyg., należy rozpocząć dawkowanie zgodnie z zamieszczonym powyżej opisem zalecanego rozpoczęcia dawkowania leku. Pominięcie comiesięcznej dawki podtrzymującej (od 1 mies. do 6 tyg.). Jeśli od ostatniego wstrzyknięcia upłynęło <6 tyg., należy możliwie jak najszybciej podać ustaloną poprzednio dawkę stabilizującą. Następnie podawać dawkę w miesięcznych odstępach. Pominięcie comiesięcznej dawki podtrzymującej (>6 tyg. do 6 mies.). U pacjentów stabilnych po dawce od 25 do 100 mg: 1. możliwie jak najszybsze wstrzyknięcie do mięśnia naramiennego takiej samej dawki, na jakiej poprzednio utrzymywał się stabilny stan pacjenta; 2. kolejne wstrzyknięcie do mięśnia naramiennego (takiej samej dawki) tydzień później (8. dzień); 3. wznowienie zwykłego comiesięcznego cyklu wstrzyknięć do mięśnia naramiennego lub pośladkowego dawki od 25 mg do 150 mg ustalonej na podstawie indywidualnej tolerancji pacjenta i (lub) skuteczności. U pacjentów stabilnych po dawce 150 mg: 1. możliwie jak najszybsze wstrzyknięcie dawki 100 mg do mięśnia naramiennego; 2. kolejne wstrzyknięcie dawki 100 mg do mięśnia naramiennego tydzień później (8. dzień); 3. wznowienie zwykłego comiesięcznego cyklu wstrzyknięć do mięśnia naramiennego lub pośladkowego dawki od 25 mg do 150 mg ustalonej na podstawie indywidualnej tolerancji pacjenta i (lub) skuteczności. Pominięcie comiesięcznej dawki podtrzymującej (>6 mies.). Należy rozpocząć dawkowanie zgodnie z zamieszczonym powyżej opisem zalecanego rozpoczęcia dawkowania leku. Szczególne grupy pacjentów. Nie ustalono skuteczności ani bezpieczeństwa stosowania leku u pacjentów >65 lat. Ogólnie, zalecane dawkowanie leku u pacjentów w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek jest takie samo, jak u młodszych dorosłych pacjentów z prawidłową czynnością nerek. Ponieważ jednak u pacjentów w podeszłym wieku czynność nerek może być zmniejszona, konieczne może być dostosowanie dawki. Nie przeprowadzono systematycznych badań dotyczących stosowania preparatu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek (CCr od ≥50 do <80 ml/min) zaleca się rozpoczęcie stosowania leku od dawki wynoszącej 100 mg w 1. dniu leczenia i 75 mg tydzień później. Obie dawki należy podawać do mięśnia naramiennego. Zalecana comiesięczna dawka podtrzymująca wynosi 50 mg, a możliwy zakres to 25 do 100 mg, w zależności od tolerancji pacjenta na lek i (lub) skuteczności. Nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek w stopniu umiarkowanym lub ciężkim (CCr <50 ml/min). U pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby, nie jest wymagane dostosowanie dawki. Nie badano skutków przyjmowania paliperydonu przez pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, dlatego zaleca się ostrożność w przypadku leczenia tych pacjentów. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności preparatu u dzieci i młodzieży <18 lat. Sposób podania. Preparat jest przeznaczony wyłącznie do stosowania domięśniowego. Nie wolno go podawać żadną inną drogą. Wstrzykiwać powoli, głęboko do mięśnia naramiennego lub pośladkowego. Każde wstrzyknięcie powinien wykonać pracownik personelu medycznego. Dawkę należy podawać w pojedynczym wstrzyknięciu. Nie należy jej podawać w podzielonych wstrzyknięciach. Dawki początkowe w dniach: 1. i 8. muszą być podawane do mięśnia naramiennego w celu szybkiego uzyskania stężenia terapeutycznego. Po podaniu drugiej dawki inicjującej, comiesięczne dawki podtrzymujące można podawać do mięśnia naramiennego lub pośladkowego. W razie bólu w miejscu wstrzyknięcia, jeśli pacjent źle znosi związany z tym dyskomfort, należy rozważyć zamianę z wstrzyknięcia do mięśnia pośladkowego na wstrzyknięcie do mięśnia naramiennego, i odwrotnie. Wstrzyknięcie do mięśnia naramiennego. Zalecany rozmiar igły do wstrzyknięć początkowych i podtrzymujących do mięśnia naramiennego zależy od masy ciała pacjenta. Dla osób o masie ciała ≥90 kg zaleca się używanie igły w rozmiarze 1,5 cala, 22 G (38,1 mm x 0,72 mm). Dla osób o masie ciała <90 kg zaleca się używanie igły w rozmiarze 1 cal, 23 G (25,4 mm x 0,64 mm). Wstrzyknięcia należy wykonywać naprzemiennie do obu mięśni naramiennych. Wstrzyknięcie do mięśnia pośladkowego. Zalecany rozmiar igły do wstrzyknięć podtrzymujących do mięśnia pośladkowego wynosi 1,5 cala, 22 G (38,1 mm x 0,72 mm). Wstrzyknięcia należy wykonać w górnej zewnętrznej ćwiartce mięśnia pośladkowego. Wstrzyknięcia należy wykonywać naprzemiennie do obu mięśni pośladkowych.

Interakcje z innymi lekami

Egoropal - Zaleca się zachowanie ostrożności w przypadku przepisywania paliperydonu z innymi lekami wydłużającymi odstęp QT, np. lekami przeciwarytmicznymi klasy IA (np. chinidyna, dyzopyramid) oraz lekami przeciwarytmicznymi klasy III (np. amiodaron, sotalol), niektórymi lekami przeciwhistaminowymi, niektórymi innymi lekami przeciwpsychotycznymi, a także niektórymi lekami przeciwmalarycznymi (np. meflokina). Nie przewiduje się istotnych klinicznie interakcji farmakokinetycznych paliperydonu z lekami, które są metabolizowane przez izoenzymy cytochromu P-450. Biorąc pod uwagę zasadniczy wpływ paliperydonu na OUN, należy zachować ostrożność, stosując go w połączeniu z innymi lekami działającymi ośrodkowo, np. anksjolitykami, większością leków przeciwpsychotycznych, lekami nasennymi, opioidami, itp. lub alkoholem. Paliperydon może antagonizować działanie lewodopy i innych agonistów dopaminergicznych. Jeśli to połączenie leków wydaje się konieczne, szczególnie w schyłkowej fazie choroby Parkinsona, należy zastosować najmniejsze skuteczne dawki obu leków. Z powodu możliwości wywoływania hipotonii ortostatycznej, można zaobserwować efekt addytywny w przypadku stosowania paliperydonu wraz z innymi lekami o takim samym potencjale, np. innymi lekami przeciwpsychotycznymi, lekami trójpierścieniowymi. Zaleca się ostrożność, jeśli paliperydon podawany jest z innymi lekami, które obniżają próg drgawkowy (tj. pochodne fenotiazyny lub butyrofenonu, leki trójpierścieniowe lub selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), tramadol, meflokina, itd.). Jednoczesne doustne podawanie tabletek paliperydonu o przedł. uwalnianiu w stanie stacjonarnym (12 mg raz na dobę) wraz z tabletkami diwalproinianu sodu o przedł. uwalnianiu (500-2000 mg raz na dobę) nie wpływało na farmakokinetykę walproinianu w stanie stacjonarnym. Nie przeprowadzono badań dotyczących interakcji paliperydonu i litu, jednak jest ona mało prawdopodobna. W metabolizmie paliperydonu w minimalnym stopniu mogą uczestniczyć enzymy CYP2D6 i CYP3A4, nie ma jednak wyników badań in vitro ani in vivo wskazujących, że te izoenzymy odgrywają znaczącą rolę w metabolizmie paliperydonu. Jednoczesne podawanie doustne paliperydonu z paroksetyną, silnym inhibitorem enzymu CYP2D6, nie miało istotnego klinicznie wpływu na farmakokinetykę paliperydonu. Jednoczesne podawanie doustnego paliperydonu o przedłużonym uwalnianiu raz na dobę wraz z karbamazepiną w dawce 200 mg 2 razy na dobę spowodowało zmniejszenie średniej wartości C_max w stanie stacjonarnym oraz wartości AUC paliperydonu o ok. 37%. Jest to w znacznym stopniu spowodowane zwiększeniem o 35% klirensu nerkowego paliperydonu, prawdopodobnie w wyniku pobudzenia przez karbamazepinę aktywności glikoproteiny P (P-gp) znajdującej się w nerkach. Niewielkie zmniejszenie ilości substancji czynnej wydalonej z moczem w postaci niezmienionej wskazuje na niewielki wpływ na metabolizm zależny od enzymów CYP lub dostępność biologiczną paliperydonu w przypadku skojarzonego stosowania z karbamazepiną. Większe spadki stężenia paliperydonu w osoczu mogą nastąpić po większych dawkach karbamazepiny. Rozpoczynając stosowanie karbamazepiny, dawkę paliperydonu należy ponownie ocenić i, w razie potrzeby, zwiększyć. I odwrotnie, w przypadku przerwania stosowania karbamazepiny, dawkę paliperydonu należy ponownie ocenić i, w razie potrzeby, zmniejszyć. Nie oczekuje się istotnej klinicznie interakcji między diwalproinianem sodu w postaci tabletek o przedł. uwalnianiu i paliperydonem podawanym domięśniowo. Ponieważ paliperydon jest głównym aktywnym metabolitem rysperydonu, należy zachować ostrożność w razie jednoczesnego stosowania przez dłuższy czas rysperydonu lub doustnego paliperydonu z preparatem. Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania preparatu jednocześnie z innymi lekami przeciwpsychotycznymi są ograniczone. Jednoczesne stosowanie leków psychostymulujących (np. metylofenidatu) z paliperydonem może prowadzić do wystąpienia objawów pozapiramidowych po zmianie jednego lub obu leków.

Ciąża

Egoropal - Preparatu nie należy stosować w okresie ciąży, jeśli nie jest to konieczne. Preparat nie powinien być stosowany podczas karmienia piersią. Noworodki narażone na działanie paliperydonu w czasie III trymestru ciąży są w grupie ryzyka, w której mogą wystąpić działania niepożądane, w tym zaburzenia pozapiramidowe i (lub) objawy odstawienia o różnym nasileniu i czasie trwania po porodzie. Obserwowano pobudzenie, wzmożone napięcie mięśniowe, obniżone napięcie mięśniowe, drżenie, senność, zespół zaburzeń oddechowych lub zaburzenia związane z karmieniem. W związku z powyższym noworodki powinny być uważnie monitorowane. Paliperydon przenika do mleka ludzkiego w takiej ilości, że może wpływać na organizm dziecka karmionego piersią, jeśli kobieta karmiąca przyjmuje dawki terapeutyczne leku. W badaniach nieklinicznych nie zaobserwowano istotnego wpływu na płodność.

Skutki uboczne

Egoropal - Bardzo często: bezsenność (w tym trudności z zasypianiem, bezsenność śródnocna). Często: zakażenie górnych dróg oddechowych, zakażenie dróg, moczowych, grypa, hiperprolaktynemia, hiperglikemia, zwiększenie lub zmniejszenie masy ciała, zmniejszenie apetytu, pobudzenie, depresja, lęk, parkinsonizm, akatyzja, sedacja/senność, dystonia, zawroty głowy pochodzenie ośrodkowego, dyskineza, drżenie, ból głowy, tachykardia, nadciśnienie, kaszel, przekrwienie, błony śluzowej nosa, ból w jamie brzusznej, wymioty, nudności, zaparcia, biegunka, niestrawność, ból zęba, zwiększenie aktywności aminotransferaz, ból mięśniowo-szkieletowy, bóle pleców, ból stawów, brak miesiączki, gorączka, astenia, zmęczenie, reakcja w miejscu wstrzyknięcia. Niezbyt często: zapalenie płuc, zapalenie oskrzeli, zakażenie dróg oddechowych, zapalenie zatok, zapalenie pęcherza moczowego, zakażenie ucha, zapalenie migdałków, grzybica paznokci, zapalenie tkanki łącznej, ropień podskórny, zmniejszenie liczby leukocytów, trombocytopenia, niedokrwistość, nadwrażliwość, cukrzyca, hiperinsulinemia, zwiększenie apetytu, jadłowstręt, zwiększenie stężenia triglicerydów we krwi, zwiększone stężenie cholesterolu we krwi, zaburzenia snu, mania, zmniejszone libido, nerwowość, koszmary senne, późne dyskinezy, omdlenia, hiperaktywność psychomotoryczna, zawroty głowy związane z pozycją ciała, zaburzenia koncentracji, dyzartria, zaburzenia smaku, niedoczulica, parestezje, niewyraźne widzenie, zapalenie spojówek, suche oko, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, szum w uszach, ból ucha, blok przedsionkowo-komorowy, zaburzenia przewodzenia, wydłużenie odstępu QT w EKG, zespół tachykardii postawno-ortostatycznej, bradykardia, nieprawidłowy zapis EKG, kołatanie serca, niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, duszność, sapanie, ból gardła i krtani, krwawienie z nosa, dyskomfort w jamie brzusznej, zapalenie żołądka i jelit, dysfagia, suchość błony śluzowej jamy ustnej, wzdęcia, zwiększenie aktywności GGT, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, pokrzywka, świąd, wysypka, łysienie, wyprysk, sucha skóra, rumień, trądzik, zwiększone stężenie kinazy fosfokreatynowej we krwi, skurcze mięśni, sztywność stawów, osłabienie mięśni, nietrzymanie moczu, częstomocz, dysuria, zaburzenia erekcji, zaburzenia ejakulacji, zaburzenia miesiączkowania (w tym opóźnienia miesiączki, nieregularne miesiączkowanie, skąpe miesiączkowanie), ginekomastia, mlekotok, zaburzenia seksualne, ból piersi, obrzęk twarzy, obrzęk (w tym obrzęk uogólniony, obrzęk obwodowy, obrzęk ciastowaty), zwiększenie temperatury ciała, nieprawidłowy sposób chodzenia, ból w klatce piersiowej, dyskomfort w klatce piersiowej, złe samopoczucie, stwardnienie, upadek. Rzadko: zakażenie oka, zapalenie skóry wywołane przez roztocza, neutropenia, trombocytopenia, zwiększenie liczby eozynofilów, nieprawidłowe wydzielanie hormonu antydiuretycznego, obecność glukozy w moczu, cukrzycowa kwasica ketonowa, hipoglikemia, polidypsja, katatonia, stan splątania, somnambulizm, przytępiony afekt, anorgazmia, złośliwy zespół neuroleptyczny, niedokrwienie mózgu, brak reakcji na bodźce, utrata świadomości, zmniejszony poziom świadomości, napady drgawkowe (w tym uogólniony napad toniczno-kloniczny), zaburzenia równowagi, nieprawidłowa koordynacja, kiwanie głową, jaskra, zaburzenia ruchów gałki ocznej, rotacyjne ruchy gałek ocznych, światłowstręt, zwiększone łzawienie, przekrwienie oczu, migotanie przedsionków, niemiarowość zatokowa, zatorowość płucna, zakrzepica żył głębokich, napady zaczerwienienia, zespół bezdechu sennego, zastój krwi w płucach, przekrwienie dróg oddechowych, szmery, oddechowe, świszczący oddech, zapalenie trzustki, częściowa niedrożność jelit, obrzęk języka, nietrzymanie stolca, kamienie kałowe, zapalenie warg, wysypka polekowa, hiperkeratoza, łojotokowe zapalenie skóry, łupież, rabdomioliza, obrzęk stawów, zastój moczu, priapizm, dyskomfort w obrębie piersi, obrzmienie piersi, powiększenie piersi, wydzielina z pochwy, hipotermia, dreszcze, pragnienie, zespół odstawienia leku, ropień w miejscu wstrzyknięcia, zapalenie tkanki łącznej w miejscu wstrzyknięcia, torbiel w miejscu wstrzyknięcia, krwiak w miejscu wstrzyknięcia. Częstość nieznana: agranulocytoza, reakcja anafilaktyczna, zatrucie wodne, zaburzenia odżywiania wiązane ze snem, śpiączka cukrzycowa, zespół wiotkiej tęczówki (śródoperacyjny), niedokrwienie, hiperwentylacja, zachłystowe zapalenie płuc, dysfonia, całkowita niedrożność jelit, żółtaczka, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, obrzęk naczyniowy, odbarwienie skóry, nieprawidłowa postawa ciała, noworodkowy zespół odstawienny, obniżenie temperatury ciała, reakcje w miejscu wstrzyknięcia (martwica, wrzód). Paliperydon jest czynnym metabolitem rysperydonu, dlatego profile działań niepożądanych tych substancji (w tym zarówno postaci doustnych, jak i postaci we wstrzyknięciach) odpowiadają sobie wzajemnie. Po wprowadzeniu leku do obrotu zgłaszano rzadkie przypadki reakcji anafilaktycznej po wstrzyknięciu paliperydonu u pacjentów, którzy wcześniej tolerowali doustne postacie rysperydonu lub paliperydonu. Objawy pozapiramidowe uwzględniały łącznie następujące zespoły objawów: parkinsonizm (w tym zwiększone wydzielanie śliny, sztywność mięśni szkieletowych, parkinsonizm, ślinienie się, sztywność typu koła zębatego, bradykinezja, hipokinezja, maskowata twarz, napięcie mięśni, akinezja, sztywność karku, sztywność mięśni, chód parkinsonowski, nieprawidłowy odruch gładziznowy oraz drżenie spoczynkowe w parkinsonizmie), akatyzja (w tym akatyzja, niepokój psychoruchowy, hiperkinezja, zespół niespokojnych nóg), dyskineza (dyskineza, drganie mięśni, choreoatetoza, atetoza i mioklonia), dystonia (w tym dystonia, wzmożone napięcie mięśni, kręcz szyi, mimowolne skurcze mięśni, przykurcze mięśni, kurcz powiek, rotacja gałek ocznych, porażenie języka, skurcz mięśni twarzy, skurcz mięśni krtani, miotonia, opistotonus, skurcz części ustnej gardła, pleurototonus, skurcz języka i szczękościsk) oraz drżenie. Przy czym uwzględniono szersze spektrum objawów, które niekoniecznie mają pochodzenie pozapiramidowe. W trwającym 13 tyg. badaniu u pacjentów przyjmujących dawkę początkową 150 mg, częstość występowania nieprawidłowego zwiększenia masy ciała ≥7% była zależna od dawki i wynosiła 5% u badanych z grupy przyjmującej placebo oraz 6%, 8% i 13% w grupach stosujących paliperydon w dawkach odpowiednio 25 mg, 100 mg i 150 mg. W związku z przyjmowaniem leków przeciwpsychotycznych mogą wystąpić następujące działania niepożądane: wydłużenie odstępu QT, niemiarowości komorowe (migotanie komór, tachykardia komorowa), nagły zgon z niewyjaśnionych przyczyn, zatrzymanie krążenia, częstoskurcz komorowy typu torsade de pointes oraz żylna choroba zakrzepowo-zatorowa, w tym zatorowość płucna oraz zakrzepica żył głębokich.

Środki ostrożności

Egoropal - Preparatu nie należy stosować do leczenia silnego pobudzenia ani ostrych stanów psychotycznych, gdy wymagane jest natychmiastowe złagodzenie objawów. Należy zachować ostrożność, gdy paliperydon przepisywany jest pacjentom z rozpoznaną chorobą układu sercowo-naczyniowego lub z wydłużeniem odstępu QT w wywiadzie rodzinnym, a także podczas jednoczesnego stosowania innych leków, które wydłużają odstęp QT. Podczas przyjmowania paliperydonu zgłaszano występowanie złośliwego zespołu neuroleptycznego (NMS). Jeśli u pacjenta rozwiną się objawy wskazujące na zespół NMS, należy przerwać stosowanie paliperydonu. Leki o właściwościach antagonistycznych w stosunku do receptorów dopaminy były związane z pojawianiem się późnych dyskinez, charakteryzujących się rytmicznymi ruchami mimowolnymi, głównie języka i (lub) twarzy. Jeśli wystąpią objawy późnych dyskinez, należy rozważyć przerwanie stosowania wszystkich leków przeciwpsychotycznych, w tym paliperydonu. Należy zachować ostrożność u pacjentów otrzymujących jednocześnie leki psychostymulujące (np. metylofenidat) i paliperydon, gdyż mogą wystąpić objawy pozapiramidowe podczas dostosowywania dawki jednego lub obu leków. Zaleca się stopniowe wycofywanie terapii stymulantem. Podczas stosowania paliperidonu stwierdzano wystąpienie leukopenii, neutropenii i agranulocytozy. Pacjentów z istotną klinicznie leukopenią lub polekową leukopenią/neutropenią w wywiadzie należy obserwować przez pierwsze kilka miesięcy leczenia. Należy rozważyć odstawienie preparatu przy pierwszym objawie istotnego klinicznie zmniejszenia liczby leukocytów, wobec braku innych czynników przyczynowych. Pacjentów ze znaczącą klinicznie neutropenią należy uważnie obserwować, czy nie występuje u nich gorączka lub inne objawy infekcji, oraz podjąć natychmiastowe leczenie w razie wystąpienia takich objawów. U pacjentów z ciężką neutropenią (bezwzględna liczba neutrofilów <1 x 10⁹/l) należy przerwać stosowanie leku i badać liczbę leukocytów do momentu powrotu wyniku do normy. Po wprowadzeniu preparatu do obrotu rzadko stwierdzano reakcje anafilaktyczne u pacjentów, którzy wcześniej tolerowali doustny rysperydon lub doustny paliperydon. Jeśli wystąpią reakcje nadwrażliwości należy przerwać stosowanie paliperidonu, wdrożyć w razie potrzeby odpowiednie środki wspomagające i obserwować pacjenta do czasu ustąpienia objawów. Podczas leczenia paliperydonem stwierdzano wystąpienie hiperglikemii, cukrzycy i zaostrzenia przebiegu wcześniej występującej cukrzycy w tym śpiączkę cukrzycową i kwasicę ketonową. Zaleca się prowadzenie odpowiedniej obserwacji klinicznej zgodnie z wytycznymi terapii przeciwpsychotycznej. Pacjentów należy obserwować pod kątem występowania objawów hiperglikemii, a pacjentów z cukrzycą należy regularnie badać, czy nie pogarsza się u nich kontrola glikemii. Podczas stosowania paliperidonu zgłaszano znaczne zwiększenie masy ciała. Należy regularnie kontrolować masę ciała. Paliperydon należy stosować ostrożnie u pacjentów z wcześniej występującym nowotworem, który może być zależny od prolaktyny. Ze względu na działanie blokujące receptory α-adrenergiczne paliperydon może wywoływać u niektórych pacjentów niedociśnienie ortostatyczne. Preparat należy stosować ostrożnie u pacjentów z rozpoznaną chorobą układu sercowo-naczyniowego (np. niewydolnością serca, zawałem lub niedokrwieniem serca albo zaburzeniami przewodnictwa), chorobą naczyń mózgowych lub stanami predysponującymi pacjenta do niedociśnienia (np. odwodnienie i hipowolemia). Należy zachować ostrożność podczas stosowania paliperidonu u pacjentów, u których występowały wcześniej drgawki lub stany mogące obniżać próg drgawkowy. Stężenia paliperydonu w osoczu są zwiększone u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, dlatego u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek zaleca się dostosowanie dawki. Nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr < 50 ml/min). Brak dostępnych danych dotyczących pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (klasa C wg Childa-Pugha) - zaleca się ostrożność podczas stosowania paliperydonu u takich pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem, u których występuje ryzyko udaru mózgu, należy zachować ostrożność podczas stosowania preparatu. Prezentowane poniżej informacje uzyskano dla rysperydonu, ale przyjmuje się je jako wiążące również dla paliperydonu: A. w metaanalizie 17 badań klinicznych z grupą kontrolną, w grupie pacjentów w podeszłym wieku z otępieniem leczonych innymi atypowymi lekami przeciwpsychotycznymi, w tym rysperydonem, arypiprazolem, olanzapiną i kwetiapiną, stwierdzono większe ryzyko zgonu niż w grupie placebo; wśród pacjentów leczonych rysperydonem śmiertelność wyniosła 4% w porównaniu do 3,1% u pacjentów przyjmujących placebo; B. w randomizowanych badaniach klinicznych z grupą kontrolną placebo przeprowadzonych u pacjentów z otępieniem stosujących niektóre atypowe leki przeciwpsychotyczne, w tym rysperydon, arypiprazol i olanzapinę, wystąpiło około 3-krotne zwiększenie ryzyka naczyniowo-mózgowych działań niepożądanych. Podczas przepisywania paliperydonu pacjentowi z chorobą Parkinsona lub otępieniem z obecnością ciał Lewyego (DLB) należy rozważyć stosunek ryzyka do korzyści, ze względu na podwyższone w tych grupach pacjentów ryzyko wystąpienia złośliwego zespołu neuroleptycznego (NMS), jak również zwiększoną wrażliwość na leki przeciwpsychotyczne. Zwiększona wrażliwość na leki przeciwpsychotyczne może manifestować się splątaniem, zaburzeniem świadomości, niestabilnością postawy ciała z częstymi upadkami, co towarzyszy objawom pozapiramidowym. Odnotowano przypadki priapizmu wywołane przez paliperydon podawany doustnie. Należy poinformować pacjentów, aby zgłosili się pilnie do lekarza, jeśli objawy priapizmu nie ustąpią w ciągu 4 h. Lekom przeciwpsychotycznym przypisywano właściwość zakłócania zdolności organizmu do obniżania temperatury podstawowej ciała. Zaleca się zachowanie odpowiedniej ostrożności w przypadku przypisywania paliperydonu pacjentom, którzy mogą znaleźć się w sytuacjach sprzyjających podwyższeniu podstawowej temperatury ciała, np.: podejmujących intensywny wysiłek fizyczny, narażonych na działanie skrajnie wysokich temperatur, przyjmujących jednocześnie leki o działaniu przeciwcholinergicznym lub odwodnionych. Podczas stosowania leków przeciwpsychotycznych zgłaszano incydenty żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (VTE). U pacjentów leczonych lekami przeciwpsychotycznymi często występują nabyte czynniki ryzyka zakrzepicy z zatorami w układzie żylnym, z tego względu przed rozpoczęciem oraz w trakcie leczenia paliperydonem należy rozpoznać wszystkie potencjalne czynniki zwiększające ryzyko wystąpienia żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej oraz podjąć odpowiednie środki zapobiegawcze. W badaniach przedklinicznych z użyciem paliperydonu obserwowano działanie przeciwwymiotne. Działanie to może maskować objawy przedmiotowe i podmiotowe przedawkowania niektórych leków lub stany, takie jak niedrożność jelit, zespół Reyea i nowotwór mózgu. Należy uważać, aby uniknąć nieumyślnego podania leku do naczynia krwionośnego. U pacjentów przyjmujących leki o działaniu antagonistycznym na receptory α_1a-adrenergiczne,  takie jak paliperydon, stwierdzano podczas operacji usunięcia zaćmy śródoperacyjny zespół wiotkiej tęczówki (IFIS). Zespół IFIS może zwiększać ryzyko powikłań ocznych w trakcie i po zabiegu. Przed zabiegiem trzeba poinformować wykonującego go okulistę o aktualnym lub wcześniejszym przyjmowaniu leków o działaniu antagonistycznym na receptory α_1a-adrenergiczne. Nie ustalono możliwych korzyści z odstawienia leków blokujących receptory α₁ przed zabiegiem usunięcia zaćmy i należy to rozważyć wobec ryzyka przerwania leczenia przeciwpsychotycznego. Lek zawiera <1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, tzn. uznaje się go za „wolny od sodu”.

Producent

Egis Pharmaceuticals