Spis treści:
1. Caramlo - działanie
2. Caramlo - wskazania
3. Caramlo - przeciwwskazania
4. Caramlo - dawkowanie
5. Caramlo - interakcje z innymi lekami
6. Caramlo - ciąża
7. Caramlo - skutki uboczne
8. Caramlo - środki ostrożności
9. Caramlo - producent

Działanie

Caramlo - Preparat hipotensyjny stanowiący połączenie amlodypiny (antagonisty kanału wapniowego) oraz kandesartanu (antagonisty receptora angiotensyny II - AIIRA). Skojarzenie tych substancji wywiera dodatkowe działanie przeciwnadciśnieniowe, obniżając ciśnienie krwi w większym stopniu, niż każdy ze składników osobno. Amlodypina hamuje przepływ jonów wapnia przez błonę komórkową do wnętrza komórki mięśni gładkich naczyń krwionośnych i mięśnia sercowego. Rozszerza tętniczki obwodowe zmniejszając całkowity opór obwodowy oraz rozszerza główne tętnice wieńcowe i tętniczki wieńcowe, zarówno w obszarach prawidłowych, jak i zmienionych wskutek niedokrwienia. Amlodypina dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego, osiągając C_max  po 6-12 h. Biodostępność wynosi 64-80%. Pokarm nie wpływa na biodostępność. W 97,5% wiąże się  z białkami osocza. W znacznym stopniu jest metabolizowana przez wątrobę do nieczynnych metabolitów. T_0,5 wynosi 35-50 h. Wydalana jest z moczem: w 10% w postaci niezmienionej, a w 60% w postaci metabolitów. Kandesartan cyleksetylu jest prolekiem. Podczas wchłaniania z przewodu pokarmowego jest szybko przekształcany na drodze hydrolizy estru do postaci czynnej - kandesartanu. Kandesartan silnie i wybiórczo wiąże się z receptorami AT₁. Nie wpływa na aktywność konwertazy angiotensyny, nie nasila działania bradykininy, nie wiąże się oraz nie blokuje innych receptorów hormonalnych lub kanałów jonowych pełniących ważną rolę w regulacji krążenia. Całkowita biodostępność kandesartanu podanego w postaci tabletki wynosi ok. 14%. C_max występuje po 3-4 h. Pokarm nie wpływa na AUC. Kandesartna silnie wiąże się z białkami (>99%). Jest w niewielkim stopniu jest metabolizowany przez CYP2C9. Wydalany jest z moczem (26% w postaci kandesartanu, a 7% w postaci nieczynnych metabolitów) i żółcią (56% w postaci macierzystej i 10% postaci nieczynnych metabolitów). T_0,5  wynosi 9 h.

Wskazania

Caramlo - Leczenie zastępcze nadciśnienia tętniczego u pacjentów dorosłych, u których uzyskano odpowiednią kontrolę ciśnienia w wyniku stosowania amlodypiny i kandesartanu w takich samych dawkach jak w leku złożonym.

Przeciwwskazania

Caramlo - Nadwrażliwość na substancje czynne, pochodne dihydropirydyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężkie niedociśnienie. Wstrząs, w tym wstrząs kardiogenny. Zwężenie drogi odpływu z lewej komory serca (np. stenoza aortalna dużego stopnia). Niestabilna hemodynamicznie niewydolność serca po ostrym zawale mięśnia sercowego. Ciężkie zaburzenie czynności wątroby i (lub) cholestaza. Jednoczesne stosowanie z alskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). II i III trymestr ciąży.

Dawkowanie

Caramlo - Doustnie. Dorośli: pacjenci powinni stosować dawkę odpowiadającą ich wcześniejszemu leczeniu. Maksymalna dawka dobowa cyleksetylu kandesartanu wynosi 32 mg,  amlodypiny - 10 mg. Dzieci i młodzież. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności leku u dzieci <18 lat. Szczególne grupy pacjentów. U osób w podeszłym wieku (≥65 lat) wymagana jest ostrożność podczas zwiększania dawki. Nie określono zaleceń dotyczących dawkowania dla pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby; lek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby oraz u pacjentów z cholestazą. Nie jest wymagane dostosowanie dawkowania u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek (CCr >15 ml/min); u pacjentów z umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek zaleca się monitorowanie stężenia potasu i kreatyniny. Amlodypina nie podlega dializie. Sposób podania. Tabletki można stosować z posiłkiem lub bez posiłku. Tabl. 16 mg+10 mg można podzielić na równe dawki.

Interakcje z innymi lekami

Caramlo - Działanie przeciwnadciśnieniowe może zostać nasilone podczas jednoczesnego stosowania leku z innymi preparatami hipotensyjnymi zarówno, jeśli były zalecone do leczenia nadciśnienia, jak też w innym wskazaniu. Amlodypina. Silne lub umiarkowane inhibitory CYP3A4 (np. inhibitory proteazy, azolowe leki przeciwgrzybicze, werapamil, diltiazem, makrolidy, tj. erytromycyna lub klarytromycyna) mogą znacznie zwiększać ekspozycję na amlodypinę (kliniczne przełożenie tych zmian może być bardziej widoczne u osób w podeszłym wieku) - może być konieczne kliniczne monitorowanie i dostosowanie dawki. Stosowanie amlodypiny z grejpfrutem lub sokiem grejpfrutowym nie jest wskazane, ze względu na ryzyko zwiększenia biodostępności leku. Induktory CYP3A4 (np. ryfampicyna, ziele dziurawca) mogą zmniejszać stężenie amlodypiny we krwi - zachować ostrożność. Ze względu na ryzyko hiperkaliemii zaleca się unikanie jednoczesnego podawania antagonistów wapnia u pacjentów podatnych na hipertermię złośliwą i w leczeniu hipertermii złośliwej (dantrolen i.v.). Podczas jednoczesnego stosowania z amlodypiną występuje ryzyko zwiększenia stężenia takrolimusu we krwi -należy kontrolować jego stężenie. Amlodypina nie wpływa na farmakokinetykę atorwastatyny, digoksyny lub warfaryny. Amlodypina jest słabym inhibitorem CYP3A, podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów mTOR (takich jak: syrolimus, temsyrolimus, ewerolimus, które są substratami CYP3A), amlodypina może zwiększać narażenie na inhibitory mTOR. U pacjentów po przeszczepieniu nerki przyjujących amlodypinę, obserwowano zmienne zwiększenie minimalnego stężenia cyklosporyny (średnio 0-40%); należy rozważyć monitorowanie stężenia cyklosporyny u tych pacjentów i w razie potrzeby zmniejszyć dawkę cyklosporyny. Jednoczesne wielokrotne podawanie dawek 10 mg amlodypiny z 80 mg symwastatyny powoduje 77% zwiększeniem ekspozycji na symwastatynę - u pacjentów leczonych amlodypiną należy ograniczyć dawkę symwastatyny do 20 mg/dobę. Kandesartan. Podwójna blokada układu RAA, np. poprzez zastosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem zwiększa częstość występowania niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzeń czynności nerek, w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii - takie połączenie nie jest zalecane; jeśli takie skojarzenie jest konieczne, powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty łącznie z dokładnym monitorowaniem czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia krwi. Antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE oraz nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Stosowanie kandesartanu z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). Stosowanie kandesartanu i leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu, zamienników soli kuchennej zawierających potas oraz leków zwiększających stężenie potasu we krwi (np. heparyny) zwiększa ryzyko  hiperkaliemii - należy monitorować stężenia potasu we krwi. Leczenie skojarzone inhibitorem ACE, lekiem moczopędnym oszczędzającym potas (np. spironolakton) i kandesartanem nie jest zalecane i należy je rozważyć jedynie po starannej ocenie potencjalnych korzyści i ryzyka. Kandesartan może powodować zwiększenie stężenia litu we krwi, nasilając jego toksyczność - stosowanie z litem nie jest zalecane; jeśli jest konieczne, zaleca się ścisłe monitorowanie stężenia litu we krwi. NLPZ (w tym selektywne inhibitory COX-2, kwas acetylosalicylowy w dawkach przeciwzapalnych) mogą osłabiać hipotensyjne działanie kandesartanu; ponadto zwiększa się ryzyko pogorszenia czynności nerek - z tego względu zaleca się kontrolę czynności nerek na początku leczenia skojarzonego, później okresowo, jak również zapewnienie odpowiedniego nawodnienia pacjenta. Nie oczekuje się interakcji z: hydrochlorotiazydem, warfaryną, digoksyną, doustnymi środkami antykoncepcyjnymi (np. etynyloestradio i lewonorgestrel), glibenklamidem, nifedypiną oraz enalaprylem.

Ciąża

Caramlo - Stosowanie leku w I trymestrze ciąży nie jest zalecane. Stosowanie w II i III trymestrze ciąży jest przeciwwskazane (ze względu na kandesartan). Kandesartan stosowany w II i III trymestrze ciąży działa toksycznie na rozwój płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) oraz noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia) - w przypadku, gdy ekspozycja na lek miała miejsce od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie badania usg czaszki i nerek płodu; dzieci, których matki przyjmowały lek podczas ciąży, powinny być poddane dokładnej obserwacji w kierunku niedociśnienia. Brak jest informacji odnośnie stosowania amlodypiny oraz kandesartanu podczas karmienia piersią - stosowanie leku złożonego w okresie karmienia piersią nie jest zalecane. U niektórych pacjentów leczonych antagonistami wapnia opisywano odwracalne zmiany biochemiczne w główce plemników. Dane kliniczne dotyczące potencjalnego wpływu amlodypiny na płodność są niewystarczające. W jednym badaniu na szczurach stwierdzono niepożądane działania na płodność samców. Badania na zwierzętach wykazały, iż kandesartan nie miał niepożądanego wpływu na płodność szczurów.

Skutki uboczne

Caramlo - Amlodypina. Bardzo często: obrzęk. Często: senność, zawroty głowy, ból głowy (zwłaszcza na początku leczenia), zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenie), duszność, kołotanie serca, zaczerwienienie twarzy, duszność, ból brzucha, nudności, niestrawność, zmiany rytmu wypróżnień (w tym biegunka i zaparcie), obrzęk okolicy kostek, bolesne skurcze mięśni, uczucie zmęczenia, osłabienie. Niezbyt często: depresja, zmiany nastroju (w tym lęk), bezsenność, drżenie, zaburzenie smaku, omdlenie, niedoczulica, parestezja, szumy uszne pochodzenia błędnikowego, zaburzenia rytmu serca (w tym bradykardia, tachykardia komorowa i migotanie przedsionków), niedociśnienie, kaszel, zapalenie błony śluzowej nosa, wymioty, suchość błony śluzowej jamy ustnej, łysienie, plamica, odbarwienie skóry, nadmierne pocenie, świąd, wysypka, osutka, pokrzywka, bóle stawów, bóle mięśni, bóle pleców, zaburzenia mikcji, nokturia, zwiększona częstość oddawania moczu, impotencja, ginekomastia, ból w klatce piersiowej, ból, złe samopoczucie, zwiększenie masy ciała, zmniejszenie masy ciała. Rzadko: splątanie. Bardzo rzadko: leukopenia, trombocytopenia, reakcje alergiczne, hiperglikemia, wzmożone napięcie mięśniowe, neuropatia obwodowa, zawał mięśnia sercowego, zapalenie naczyń, zapalenie naczyń, zapalenie trzustki, zapalenie błony śluzowej żołądka, przerost dziąseł, zapalenie wątroby, żółtaczka, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (najczęściej z cholestazą), obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy, złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona, obrzęk Quinckego, nadwrażliwość na światło. Częstość nieznana: zaburzenia pozapiramidowe, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka. Kandesartan. Często: zakażenia dróg oddechowych, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego i (lub) zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, ból głowy. Bardzo rzadko: leukopenia, neutropenia i agranulocytoza, hiperkaliemia, hiponatremia, nudności, obrzęk naczynioruchowy jelit, kaszel, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, zaburzenia czynności wątroby lub zapalenie wątroby, obrzęk naczynioruchowy, wysypka, pokrzywka, świąd, ból pleców, bóle stawów, bóle mięśni, zaburzenia czynności nerek (w tym niewydolność nerek u predysponowanych pacjentów). Częstość nieznana: biegunka.

Środki ostrożności

Caramlo - Amlodypina. Nie określono bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym. Niewydolność serca. Pacjenci z niewydolnością serca powinni być leczeni ostrożnie. W długoterminowym badaniu kontrolowanym placebo z udziałem pacjentów z ciężką niewydolnością serca (klasa III i IV wg NYHA) zgłaszana częstość występowania obrzęku płuc była większa w grupie leczonej amlodypiną niż w grupie placebo. Antagonistów wapnia, w tym amlodypinę, należy ostrożnie stosować u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, gdyż mogą one zwiększać w przyszłości ryzyko incydentów sercowo-naczyniowych oraz śmiertelność. Zaburzenia czynności wątroby. U pacjentów z zaburzoną czynnością wątroby okres półtrwania amlodypiny jest dłuższy a wartości AUC większe; zalecenia dotyczące dawkowania nie zostały określone. Zatem podawanie amlodypiny należy rozpoczynać od dawek mieszczących się w dolnej granicy zakresu dawkowania oraz należy zachować ostrożność, zarówno na początku leczenia, jak i podczas zwiększania dawki. U pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby może być konieczne powolne ustalanie odpowiedniej dawki oraz staranne monitorowanie. Niewydolność nerek. Amlodypinę można stosować u tych pacjentów w zwykłych dawkach. Zmiany w osoczowych stężeniach amlodypiny nie są powiązane ze stopniem zaburzenia czynności nerek. Amlodypina nie podlega dializie. Kandesartan. Zaburzenie czynności nerek. Podobnie jak w przypadku innych leków hamujących układ renina-angiotensyna-aldosteron, podczas leczenia kandesartanem u pacjentów podatnych można się spodziewać wystąpienia zmian w czynności nerek. Gdy kandesartan stosowany jest u pacjentów z nadciśnieniem oraz z zaburzeniem czynności nerek, zaleca się okresowe monitorowanie osoczowych stężeń potasu i kreatyniny. Istnieje ograniczone doświadczenie u pacjentów z bardzo ciężką lub schyłkową niewydolnością nerek (CCr < 15 ml/min). W tej grupie pacjentów dawka kandesartanu powinna być ustalana ostrożnie w oparciu o dokładną kontrolę ciśnienia tętniczego. U pacjentów leczonych z powodu niewydolności serca, zwłaszcza u pacjentów w wieku 75 lat i starszych oraz u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, należy okresowo kontrolować czynność nerek. Podczas zwiększania dawki kandesartanu zaleca się monitorowanie stężenia kreatyniny i potasu w surowicy. Badania kliniczne dotyczące niewydolności serca nie obejmowały pacjentów ze stężeniem kreatyniny w surowicy > 265 μmol/1 (> 3 mg/dl). Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA). Istnieją dowody, iż jednoczesne stosowanie inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE), antagonistów receptora angiotensyny II (AIIRA) lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek). W związku z tym nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny II lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty, a parametry życiowe pacjenta, takie jak: czynność nerek, stężenie elektrolitów oraz ciśnienie krwi powinny być ściśle monitorowane. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Hemodializa. Podczas dializy ciśnienie krwi może być szczególnie podatne na zmiany, spowodowane blokadą receptora AT1 wskutek zmniejszonej objętości osocza i aktywacji układu renina-angiotensyna-aldosteron. Dlatego też u pacjentów poddawanych hemodializie dawka kandesartanu powinna być ostrożnie ustalana, przy jednoczesnym kontrolowaniu ciśnienia krwi. Zwężenie tętnicy nerkowej. U pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej czynnej nerki, leki wpływające na układ renina-angiotensyna-aldosteron, w tym antagoniści receptora angiotensyny II (AIIRA) mogą powodować zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy. Przeszczepienie nerki. Istnieje ograniczone doświadczenia kliniczne odnośnie zastosowania kandesartanu u pacjentów po przebytym przeszczepieniu nerki. Niedociśnienie. U pacjentów z niewydolnością serca podczas leczenia kandesartanem może wystąpić niedociśnienie. Może do niego dojść również u pacjentów z nadciśnieniem w przypadku zmniejszonej objętości krwi krążącej, takich jak pacjenci otrzymujący duże dawki leków moczopędnych. Podczas rozpoczynania leczenia należy zachować ostrożność oraz należy wyrównać hipowolemię. Znieczulenie i zabiegi chirurgiczne. Podczas znieczulenia i zabiegów chirurgicznych u pacjentów leczonych antagonistami receptora angiotensyny II może wystąpić niedociśnienie, spowodowane zahamowaniem układu renina-angiotensyna. Bardzo rzadko niedociśnienie może być na tyle ciężkie, że uzasadniałoby zastosowanie płynów podawanych dożylnie i (lub) leków wazopresyjnych. Zwężenie zastawki aortalnej i mitralnej (przerostowa kardiomiopatia zawężająca). Tak jak w przypadku innych leków rozszerzających naczynia, zaleca się szczególną ostrożność u pacjentów z hemodynamicznie istotnym zwężeniem zastawki aortalnej lub mitralnej, lub przerostową kardiomiopatią zawężającą. Hiperaldosteronizm pierwotny. Pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem na ogół nie odpowiadają na leki przeciwnadciśnieniowe działające poprzez blokadę układu renina-angiotensyna-aldosteron. Dlatego też stosowanie kandesartanu w tej populacji nie jest zalecane. Hiperkaliemia. Skojarzone stosowanie kandesartanu z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, suplementami potasu, zamiennikami soli kuchennej zawierającymi potas lub z innymi preparatami mogącymi zwiększyć stężenie potasu (np. heparyna, kotrimoksazol, będący skojarzeniem trimetoprimu i sulfametoksazolu) u pacjentów z nadciśnieniem może prowadzić do zwiększenia stężenia potasu w osoczu. W razie potrzeby należy rozpocząć monitorowanie stężenia potasu. U pacjentów z niewydolnością serca leczonych kandesartanem może wystąpić hiperkaliemia. Zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia potasu w surowicy. Leczenie skojarzone inhibitorem ACE, lekiem moczopędnym oszczędzającym potas (np. spironolakton) i kandesartanem nie jest zalecane i należy je rozważyć jedynie po starannej ocenie potencjalnych korzyści i ryzyka.Obrzęk naczynioruchowy jelit. U pacjentów leczonych antagonistami receptora angiotensyny II, w tym kandesartanem, notowano występowanie obrzęku naczynioruchowego jelit. U tych pacjentów występowały ból brzucha, nudności, wymioty i biegunka. Objawy ustąpiły po przerwaniu leczenia antagonistami receptora angiotensyny II. Jeśli u pacjenta zostanie rozpoznany obrzęk naczynioruchowy jelit, należy przerwać stosowanie kandesartanu i rozpocząć odpowiednią obserwację do czasu całkowitego ustąpienia objawów. Substancje pomocnicze. Tabl. 8 mg/5 mg, tabl. 16 mg/5 mg oraz tabl. 16 mg/10 mg zawierają laktozę - nie należy ich stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Tabl. 8 mg/5 mg oraz tabl. 16 mg/10 mg zawierają mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu w jednej tabletce, co oznacza, że lek jest „wolny od sodu".

Producent

Zentiva