Spis treści:
1. Argadopin - działanie
2. Argadopin - wskazania
3. Argadopin - przeciwwskazania
4. Argadopin - dawkowanie
5. Argadopin - interakcje z innymi lekami
6. Argadopin - ciąża
7. Argadopin - skutki uboczne
8. Argadopin - środki ostrożności
9. Argadopin - producent

Działanie

Argadopin - Inhibitor oksydazy ksantynowej. Allopurynol i jego główny metabolit oksypurynol zmniejszają stężenie kwasu moczowego w osoczu i w moczu przez hamowanie aktywności oksydazy ksantynowej, enzymu katalizującego utlenianie hipoksantyny do ksantyny oraz ksantyny do kwasu moczowego. U niektórych pacjentów z hiperurykemią, oprócz hamowania katabolizmu puryn zmniejszone zostaje również wytwarzanie puryn de novo przez hamowanie na zasadzie sprzężenia zwrotnego fosforybozylotransferazy hipoksantynowo-guaninowej. Allopurynol jest czynny po podaniu doustnym i szybko wchłania się z górnego odcinka przewodu pokarmowego. Biodostępność leku ocenia się na 67-90%. Maksymalne stężenie leku w osoczu występuje zwykle po ok. 1,5 h, następnie stężenie leku szybko zmniejsza się tak, że po 6 h jest już trudne do wykrycia. Maksymalne stężenie oksypurynolu w osoczu występuje zwykle po 3-5 h po doustnym podaniu i utrzymuje się znacznie dłużej. Allopurynol wiąże się z białkami osocza w nieznacznym stopniu. Około 20% przyjętej dawki allopurynolu wydalane jest z kałem. Allopurynol ulega wydaleniu głównie po przemianie metabolicznej do oksypurynolu, katalizowanej przez oksydazę ksantynową oraz oksydazę aldehydową. Mniej niż 10% leku jest wydalane w moczu w postaci niezmienionej. T_0,5 allopurynolu w osoczu wynosi 0,5-1,5 h. Oksypurynol jest słabszym inhibitorem oksydazy ksantynowej niż allopurynol, ale jego T_0,5 jest znacznie dłuższy i ocenia się, że wynosi u człowieka ok. 13-30 h. Dlatego też pojedyncza dobowa dawka preparatu hamuje aktywność oksydazy ksantynowej przez okres 24 h. Klirens allopurynolu i oksypurynolu zmniejsza się znacznie u pacjentów z niewydolnością nerek, co zwiększa stężenie leku w osoczu w przypadku długotrwałego stosowania.

Wskazania

Argadopin - Dorośli. Leczenie wszystkich postaci hiperurykemii, których nie można kontrolować dietą, w tym hiperurykemia wtórna różnego pochodzenia i powikłania kliniczne stanów przebiegających z hiperurykemią, zwłaszcza jawna dna moczanowa, nefropatia moczanowa oraz w celu rozpuszczenia złogów i zapobiegania powstawaniu kamieni moczanowych. Leczenie nawracającej kamicy nerkowej z kamieniami nerkowymi o mieszanym składzie wapniowo-szczawianowym, z towarzyszącą hiperurykemią, gdy leczenie płynami, dietą i innymi sposobami okazało się nieskuteczne. Dzieci i młodzież. Wtórna hiperurykemia różnego pochodzenia. Nefropatia moczanowa w przebiegu leczenia białaczki. Zaburzenia związane z dziedzicznym niedoborem enzymów, zespół Lescha-Nyhana (częściowy niedobór lub całkowity brak fosforybozylotransferazy hipoksantynowo-guaninowej) oraz niedobór fosforybozylotransferazy adeninowej.

Przeciwwskazania

Argadopin - Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Dawkowanie

Argadopin - Doustnie. Dorośli. Leczenie należy rozpocząć od małej dawki leku np. 100 mg na dobę, dawkę tę należy zwiększać wyłącznie, gdy uzyskane stężenie moczanów w surowicy nie jest zadowalające. Zaleca się następujące schematy dawkowania: 100-200 mg na dobę w stanach lekkich; 300-600 mg na dobę w stanach umiarkowanie ciężkich; 700-900 mg na dobę w stanach ciężkich. Jeśli konieczne jest obliczenie dawki na kg mc., należy stosować 2-10 mg/kg mc./dobę. Dzieci i młodzież. Argadopin, 100 mg: ≥15 kg mc. Argadopin, 300 mg: ≥45 kg mc. Dzieci <15 lat: 10 do 20 mg/kg mc./dobę, do maksymalnej dawki 400 mg na dobę podawanej w 3 dawkach podzielonych. Stosowanie leku u dzieci jest rzadko wskazane, z wyjątkiem chorób nowotworowych (zwłaszcza białaczki) i niektórych zaburzeń enzymatycznych, takich jak zespół Lescha-Nyhana. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę leku. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, dostosowuje się dawkowanie do czynności nerek (CCr >20 ml/min - zwykła dawka dobowa; CCr 10 do 20 ml/min - 100 do 200 mg/dobę; CCr <10 ml/min - 100 mg/dobę lub dłuższe odstępy między dawkami). W ciężkiej niewydolności nerek wskazane może być stosowanie dawki mniejszej niż 100 mg/dobę lub podawanie dawki 100 mg w odstępach dłuższych niż jedna doba. Jeśli możliwe jest kontrolowanie stężenia oksypurynolu w osoczu, dawkowanie allopurynolu należy ustalić tak, aby stężenie oksypurynolu było mniejsze niż 100 µmol/l (15,2 mg/l). U pacjentów dializowanych 2 lub 3 razy w tygodniu należy rozważyć alternatywny schemat dawkowania: podawanie 300-400 mg preparatu tuż po każdej dializie, bez podawania kolejnych dawek do czasu następnego zabiegu. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby należy stosować zmniejszone dawki (na początku leczenia zaleca się okresowe badanie czynności wątroby). U pacjentów z chorobami z intensywnym obrotem moczanowym, np. w chorobach nowotworowych, w zespole Lescha-Nyhana, zaleca się wyrównanie hiperurykemii i (lub) hiperurykozurii z zastosowaniem preparatu przed rozpoczęciem leczenia cytotoksycznego. Istotne jest zapewnienie właściwego nawodnienia pacjenta w celu utrzymania optymalnej diurezy oraz alkalizacja moczu w celu zwiększenia rozpuszczalności moczanów/kwasu moczowego. Zaleca się dawki mieszczące się w dolnych granicach zalecanego zakresu dawkowania. W przypadku pacjentów z nefropatią moczanową lub inną patologią zaburzającą czynność nerek, należy przestrzegać zaleceń dla pacjentów z niewydolnością nerek. Powyższe zalecenia mają na celu zmniejszenie ryzyka odkładania złogów ksantyny oraz (lub) oksypurynolu, co mogłoby niekorzystnie wpłynąć na stan kliniczny pacjenta. Monitorowanie pacjentów. We właściwych odstępach czasu należy oznaczać stężenie moczanów w surowicy i w moczu oraz kwasu moczowego w moczu, w celu dostosowania dawki leku. Sposób podania. Lek należy przyjmować raz na dobę po posiłku. Jeśli dawka dobowa jest >300 mg i wystąpią objawy nietolerancji ze strony przewodu pokarmowego, lek można podawać w dawkach podzielonych.

Interakcje z innymi lekami

Argadopin - Zaburzenia składu krwi występują częściej, gdy allopurynol podaje się z cytostatykami (np. cyklofosfamid, doksorubicyna, bleomycyna, prokarbazyna, halogenki alkilowe), niż gdy te substancje czynne są podawane osobno (należy kontrolować morflogię krwi). Wodorotlenek glinu może osłabiać działanie allopurynolu; należy zachować odstęp ≥3 h między przyjmowaniem obu leków. Azatiopryna jest metabolizowana do 6-merkaptouryny, inaktywowanej w wyniku działania oksydazy ksantynowej. Podczas jednoczesnego stosowania z allopurynolem dawkę 6-merkaptopuryny lub azatiopryny należy zmniejszyć do 1/4 zwykłej dawki. Aallopurynol wydłuża okres półtrwania widarabiny (zaleca się uważną obserwację pacjenta w celu wykrycia objawów zwiększonego działania toksycznego). Salicylany i leki o działaniu urykozurycznym przyjmowane w dużych dawkach mogą zmniejszać skuteczność leczniczą allopurynolu. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, jednoczesne stosowanie allopurynolu i chlorpropamidu może spowodować zwiększone ryzyko przedłużenia działania hipoglikemizującego. Należy uważnie monitorować pacjentów przyjmujących jednocześnie leki przeciwzakrzepowe. Allopurynol może hamować utlenianie fenytoiny w wątrobie. Opisano hamowanie metabolizmu teofiliny; na początku leczenia oraz podczas zwiększania dawki allopurynolu należy kontrolować stężenie teofiliny. Ze względu na ryzyko występowania wysypek skórnych, u pacjentów leczonych allopurynolem, jeżeli to tylko możliwe zaleca się stosowanie innych antybiotyków niż ampicylina lub amoksycylina. Jednoczesne przyjmowanie allopurynolu z cyklosporyną może zwiększać stężenie cyklosporyny w osoczu. Nie zaleca się jednoczesnego podawania allpurynolu oraz dydanozyny; jeśli skojarzenie to jest konieczne, może wymagać zmniejszenia dawki dydanozyny i dokładnego monitorowania stanu pacjenta. Jednoczesne  stosowanie allopurynolu i furosemidu może powodować zwiększenie stężenia moczanów w surowicy krwi oraz stężenia oksypurynolu w osoczu. Jednoczesne stosowanie allopurynolu z lekami moczopędnymi, szczególnie tiazydowymi i szczególnie przy zaburzonej czynności nerek, zwiększa ryzyko nadwrażliwości. W przypadku jednoczesnego stosowania allopurynolu z inhibitorami konwertazy angiotensyny, szczególnie przy zaburzonej czynności nerek zgłaszano zwiększone ryzyko nadwrażliwości. Jednoczesne stosowanie allopurynolu i kaptoprylu wiąże się ze zwiększonym ryzykiem reakcji skórnych, zwłaszcza u pacjentów z przewlekłą niewydolnością nerek.

Ciąża

Argadopin - Bezpieczeństwo stosowania allopurynolu u kobiet w ciąży nie jest wystarczająco udokumentowane. Preparat można stosować w ciąży tylko wtedy, gdy nie ma bezpieczniejszej alternatywy, a sama choroba wiąże się z ryzykiem dla matki lub nienarodzonego dziecka. Allopurynol i jego metabolit, oksypurynol, są wydzielane z mlekiem kobiet karmiących piersią. Nie zaleca się stosowania allopurynolu podczas karmienia piersią. Należy podjąć decyzję, czy podczas stosowania allopurynolu przerwać karmienie piersią, czy przerwać lub nie podejmować karmienia piersią, biorąc pod uwagę korzyść z karmienia dla dziecka i korzyść z leczenia dla matki.

Skutki uboczne

Argadopin - Często: zwiększone stężenie hormonu tyreotropowego we krwi. Niezbyt często: nadwrażliwość, wymioty, nudności, biegunka, nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby, wysypka. Rzadko: zapalenie wątroby (w tym martwica wątroby i ziarniniakowe zapalenie wątroby), zespół Stevensa-Johnsona/toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka. Bardzo rzadko: czyraczność, agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, małopłytkowość, limfadenopatia angioimmunoblastyczna, reakcja anafilaktyczna, cukrzyca, hiperlipidemia, depresja, śpiączka, porażenie, ataksja, neuropatia obwodowa, parestezje, senność, ból głowy, zaburzenia smaku, zaćma, zaburzenia widzenia, zmiany w obszarze plamki żółtej, zawroty głowy pochodzenia obwodowego, dławica piersiowa, bradykardia, nadciśnienie tętnicze, krwawe wymioty, biegunka tłuszczowa, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, zmiana częstości wypróżnień, obrzęk naczynioruchowy, wysypka polekowa, łysienie, zmiana koloru włosów, krwiomocz, azotemia, niepłodność mężczyzn, zaburzenia wzwodu, ginekomastia, obrzęki, złe samopoczucie, osłabienie, gorączka. Częstość nieznana: jałowe zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych.

Środki ostrożności

Argadopin - Reakcje nadwrażliwości mogą przejawiać się w różnoraki sposób, w tym jako rumień grudkowo-plamkowy, zespół nadwrażliwości (znany także jako reakcje z eozynofilią i objawami ogólnoustrojowymi - DRESS), SJS/TEN. Reakcje te są rozpoznaniami klinicznymi, a ich postacie kliniczne stanowią podstawę do podejmowania decyzji o stosowaniu leku. W razie wystąpienia takich reakcji w każdym momencie leczenia należy natychmiast przerwać stosowanie leku. Nie należy ponownie podawać leku pacjentom z zespołem nadwrażliwości oraz SJS/TEN. Kortykosteroidy mogą być pomocne w leczeniu skórnych reakcji nadwrażliwości. Wykazano związek obecności allelu HLA-B*5801 z ryzykiem rozwoju zespołu nadwrażliwości (DRESS) oraz SJS/TEN związanych z allopurynolem. Częstość występowania allelu HLA-B*5801 jest bardzo różna między populacjami etnicznymi: do 20% w populacji chińskiej (Han), 8-15% w populacji tajskiej, ok. 12% w populacji koreańskiej oraz 1-2% u osób pochodzenia japońskiego oraz europejskiego. Należy rozważyć przeprowadzenie badania przesiewowego w celu wykrycia HLA-B*5801 przed rozpoczęciem leczenia allopurynolem w podgrupach pacjentów o znanej, dużej częstości występowania tego allelu. Przewlekła choroba nerek może dodatkowo zwiększać ryzyko u tych pacjentów. Jeśli nie będzie możliwe przeprowadzenie genotypowania HLA-B*5801 u pacjentów pochodzenia chińskiego (Han), tajskiego lub koreańskiego, rozpoczęcie leczenia musi poprzedzać dokładna ocena korzyści i uznanie, że przeważają one nad możliwym większym ryzykiem. Zastosowanie genotypowania w innych populacjach pacjentów nie zostało określone. Jeśli pacjent jest nosicielem allelu HLA-B*5801 [dotyczy to zwłaszcza osób pochodzenia chińskiego (Han), tajskiego lub koreańskiego], nie należy rozpoczynać leczenia allopurynolem, chyba że nie są dostępne inne opcje leczenia, a korzyści z leczenia przewyższają zagrożenia. Należy szczególnie uważnie obserwować pacjentów w kierunku występowania objawów DRESS albo SJS/TEN a pacjentów należy poinformować, aby w razie pojawienia się pierwszych objawów natychmiast przerwali leczenie. Objawy SJS lub TEN mogą wystąpić nawet u pacjentów, u których wynik badania wykrywającego HLA-B*5801 był negatywny, niezależnie od ich pochodzenia etnicznego. U pacjentów z przewlekłymi zaburzeniami czynności nerek leczonych jednocześnie lekami moczopędnymi (w szczególności diuretykami pętlowymi) może wystąpić zwiększone ryzyko rozwoju reakcji nadwrażliwości, w tym SJS i (lub) TEN związanych ze stosowaniem allopurynolu. Należy szczególnie uważnie obserwować pacjentów w kierunku występowania objawów zespołu nadwrażliwości lub SJS/TEN, a pacjentów należy poinformować o konieczności natychmiastowego i trwałego zaprzestania leczenia po pierwszym pojawieniu się objawów. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek należy stosować zmniejszone dawki. U pacjentów leczonych z powodu nadciśnienia tętniczego lub niewydolności serca, na przykład za pomocą leków moczopędnych oraz inhibitorów ACE, mogą jednocześnie występować zaburzenia czynności nerek, dlatego też allopurynol należy stosować ostrożnie w tej grupie pacjentów. Ogólnie uważa się, że bezobjawowa hiperurykemia nie jest wskazaniem do stosowania preparatu i może być wyrównana przez podawanie płynów, zastosowanie odpowiedniej diety oraz leczenie jej przyczyny. Nie należy rozpoczynać leczenia allopurynolem przed całkowitym ustąpieniem ostrego napadu dny, ponieważ może to wywołać kolejne napady. W początkowym okresie stosowania preparatu, podobnie jak w przypadku środków urykozurycznych, może wystąpić ostre dnawe zapalenie stawów. Dlatego też, zaleca się profilaktyczne stosowanie odpowiedniego leku przeciwzapalnego lub kolchicyny przez co najmniej jeden miesiąc. Należy zasięgnąć odpowiednich informacji z literatury fachowej, dotyczących szczegółowych zaleceń dawkowania oraz środków ostrożności i ostrzeżeń. Jeśli u pacjenta przyjmującego allopurynol wystąpi ostry napad dny, należy kontynuować leczenie allopurynolem nie zmieniając dawki preparatu i jednocześnie podawać odpowiedni środek przeciwzapalny. W stanach, w których występuje znaczne zwiększenie wytwarzania moczanów (np. w chorobach nowotworowych i podczas ich leczenia, w zespole Lesch-Nyhana), całkowite stężenie ksantyny w moczu może, w rzadkich przypadkach, zwiększyć się na tyle, by spowodować odkładanie się złogów ksantynowych w drogach moczowych. Ryzyko to można zminimalizować zapewniając właściwe nawodnienie pacjenta w celu uzyskania optymalnego rozcieńczenia moczu. Prawidłowe leczenie preparatem doprowadza do rozpuszczenia dużych kamieni moczanowych znajdujących się w miedniczkach nerkowych, istnieje niewielka możliwość ich zaklinowania się w moczowodzie. W długoterminowym otwartym badaniu kontynuacyjnym zaobserwowano zwiększone wartości TSH (>5,5 μIU/ml) u pacjentów poddanych długotrwałemu leczeniu allopurynolem (5,8%). Należy zachować ostrożność podczas stosowania allopurynolu u pacjentów z zaburzeniami czynności tarczycy. Preparat zawiera laktozę, nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Producent

Sandoz