Spis treści:
1. Staveran - działanie
2. Staveran - wskazania
3. Staveran - przeciwwskazania
4. Staveran - dawkowanie
5. Staveran - interakcje z innymi lekami
6. Staveran - ciąża
7. Staveran - skutki uboczne
8. Staveran - środki ostrożności
9. Staveran - producent

Działanie

Staveran - Antagonista wapnia. Hamuje napływ jonów wapnia do komórek mięśnia sercowego oraz komórek mięśni gładkich naczyń. Zmniejsza zapotrzebowanie mięśnia sercowego na tlen przez bezpośrednią ingerencję w procesy przemiany materii decydujące o zużyciu energii, jak również pośrednio - przez zmniejszenie obciążenia następczego. W wynika zablokowania działania wapnia na mięśnie gładkie naczyń wieńcowych dochodzi do zwiększenia przepływu krwi w ich obrębie (również w obszarach poza zwężeniem) oraz do zniesienia ich skurczu. Werapamil zapobiega niedokrwieniu i bólom wieńcowym oraz zmniejsza je we wszystkich postaciach choroby niedokrwiennej serca. Przeciwnadciśnieniowe działanie leku polega na zmniejszeniu naczyniowego oporu obwodowego, bez odruchowego przyspieszenia czynności serca. Działanie antyarytmiczne werapamilu jest związane z wpływem na węzeł przedsionkowo-komorowy. Normalizuje rytm zatokowy i częstość rytmu komór. Prawidłowa częstość serca pozostaje niezmieniona lub nieznacznie zwalnia. Po podaniu doustnym więcej niż 90% werapamilu szybko wchłania się z jelita cienkiego. Średnia układowa biodostępność niezmienionego związku po podaniu pojedynczej dawki werapamilu o niemodyfikowanym uwalnianiu wynosi 22%, a preparatu o przedłużonym uwalnianiu -około 33%, w wyniku znacznego stopnia efektu pierwszego przejścia przez wątrobę. Biodostępność jest około 2 razy większa podczas podawania dawek wielokrotnych. Cmax obserwuje się po 1-2 h po podaniu dawki leku o niemodyfikowanym uwalnianiu oraz po 4-5 h po podaniu leku o przedłużonym uwalnianiu. Pokarm nie ma wpływu na biodostępność werapamilu. Lek wiąże się z białkami osocza w około 90%. Jest w znacznym stopniu metabolizowany przy udziale izoenzymów cytochromu P450: CYP3A4, CYP1A2, CYP2C8, CYP2C9 i CYP2C18, tylko jeden metabolit (norwerapamil) posiada istotne działanie farmakologiczne (ok. 20 % działania macierzystego leku). T_0,5 wynosi 3-7 h. Werapamil i jego metabolity są wydalane głównie przez nerki, 3-4% w postaci niezmienionej. Około 50% dawki wydalane jest przez nerki w ciągu 24 h, a 70% - w ciągu pięciu dni. Z kałem wydalane jest do 16% podanej dawki. Werapamilu nie można usunąć z ustroju drogą hemodializy. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, T_0,5 jest dłuższy ze względu na mniejszy klirens i większą objętość dystrybucji.

Wskazania

Staveran - Nadciśnienie tętnicze. Profilaktyka i leczenie choroby wieńcowej: przewlekła stabilna dławica piersiowa, niestabilna dławica piersiowa, dławica Prinzmetala, dławica po zawale mięśnia sercowego bez niewydolności serca, gdy nie jest wskazane stosowanie leków β-adrenolitycznych. Zaburzenia rytmu serca takie jak: napadowy częstoskurcz nadkomorowy, migotanie lub trzepotanie przedsionków z szybką czynnością komór (z wyłączeniem zespołu WPW lub zespołu LGL). Lek jest wskazany do stosowania u dorosłych, dzieci i młodzieży.

Przeciwwskazania

Staveran - Nadwrażliwość na chlorowodorek werapamilu lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Wstrząs kardiogenny. Blok przedsionkowo-komorowy II i IIIst. (z wyjątkiem pacjentów ze sprawnym stymulatorem serca). Zespół chorego węzła zatokowo-przedsionkowego (z wyjątkiem pacjentów ze sprawnym stymulatorem serca). Niewydolność serca ze zmniejszeniem frakcji wyrzutowej poniżej 35% oraz (lub) ciśnieniem zaklinowania w tętnicy płucnej powyżej 20 mmHg (jeśli nie jest wtórne do częstoskurczu nadkomorowego ustępującego po leczeniu werapamilem). Migotanie/trzepotanie przedsionków z obecnością dodatkowej drogi przewodzenia np. zespół WPW, zespół LGL (w przypadku podania werapamilu u tych pacjentów istnieje ryzyko wystąpienia tachyarytmii komorowej, w tym migotania komór). Jednoczesne dożylne stosowanie leków blokujących receptory ß-adrenergiczne. Jednoczesne stosowanie iwabradyny.

Dawkowanie

Staveran - Doustnie. Dawkę należy dostosować indywidualnie w zależności od nasilenia choroby. Długoletnie doświadczenia kliniczne potwierdzają, że we wszystkich wskazaniach dobowa dawka wynosi zazwyczaj 240 mg - 360 mg. Podczas długookresowego stosowania dawka dobowa nie powinna przekraczać 480 mg, natomiast w leczeniu krótkookresowym można stosować większą dawkę. Czas stosowania leku jest nieograniczony. Po długim stosowaniu nie wolno gwałtownie odstawiać leku, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki. Dorośli i młodzież o mc. >50 kg. Nadciśnienie: 120 - 480 mg na dobę w 3 dawkach podzielonych. Choroba wieńcowa, napadowy częstoskurcz nadkomorowy, migotanie przedsionków i trzepotanie przedsionków: 120 - 480 mg na dobę w 3-4 dawkach podzielonych. Dzieci i młodzież (wyłącznie w zaburzeniach rytmu serca). Wiek do 6 lat: 80 - 120 mg werapamilu na dobę w 2-3 dawkach. Wiek od 6 do 14 lat: 80 - 360 mg werapamilu na dobę w 2,3 lub 4 dawkach podzielonych. Szczególne grupy pacjentów. Należy zachować szczególną ostrożność podczas określania dawki u pacjentów z niewydolnością wątroby i w początkowym okresie leczenia podawać małe dawki. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy zachować ostrożność i dokładnie monitorować stan pacjenta. Sposób podania. Tabletki należy przyjmować w czasie lub zaraz po posiłku, z niewielką ilością płynu. Nie należy stosować leku z sokiem grejpfrutowym.

Interakcje z innymi lekami

Staveran - Werapamil jest metabolizowany przez izoenzymy 3A4, 1A2, 2C8, 2C9 i 2C18 cytochromu P450. Jest inhibitorem CYP3A4 i glikoproteiny P. Inhibitory lub induktory CYP3A4 odpowiednio zwiększają lub zmniejszają stężenie werapamilu we krwi. Podczas jednoczesnego stosowania werapamilu z prazosyną lub terazosyną występuje addycyjne działanie hipotensyjne (werapamil zwiększa C_max prazosyny, bez wpływu na T_0,5 oraz zwiększa AUC terazosyny i jej C_max). Werapamil wywiera niewielki wpływ na klirens osoczowy flekainidu oraz zmniejsza klirens chinidyny po podaniu doustnym. Leczenie skojarzone z chinidyną zwiększa ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego, a u pacjentów z kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu może wystąpić obrzęk płuc. Werapamil zwiększa AUC i C_max metoprololu i propranololu u pacjentów z dławicą piersiową. Podczas leczenia skojarzonego z lekami przeciwarytmicznymi i β-adrenolitycznymi występuje wzajemne nasilanie działania na układ krążenia (blok przedsionkowo-komorowy wyższego stopnia, wyraźniejsze zwolnienie czynności serca, wywołanie niewydolności serca i nasilenie niedociśnienia tętniczego). Jednoczesne stosowanie z lekami hipotensyjnymi, moczopędnymi lub rozszerzającymi naczynia krwionośne powoduje nasilenie efektu hipotensyjnego. Teofilina zmniejsza klirens werapamilu. Werapamil zwiększa AUC karbamazepiny u pacjentów z oporną na leczenie padaczką częściową. Werapamil zwiększa stężenie karbamazepiny, co może powodować: podwójne widzenie, ból i zawroty głowy lub ataksję. Fenytoina zmniejsza stężenie werapamilu w osoczu. Werapamil zwiększa AUC imipraminy, nie wywiera wpływu na stężenie aktywnego metabolitu - dezypraminy. Werapamil zwiększa C_max i AUC glibenklamidu i kolchicyny (należy zmniejszyć dawki kolchicyny). Klarytromycyna i erytromycyna mogą zwiększać stężenia werapamilu. Ryfampicyna może osłabiać działanie hipotensyjne werapamilu, zmniejszając AUC, C_max i jego biodostępność. Telitromycyna może podwyższać stężenie werapamilu. U pacjentów z rakiem drobnokomórkowym płuc, werapamil podany doustnie zwiększał AUC doksorubicyny C_max. Fenobarbital zwiększa klirens werapamilu. Werapamil zwiększa AUC i C_max buspironu i midazolamu. Werapamil obniża całkowity klirens i klirens nerkowy digitoksyny. U osób zdrowych, werapamil zwiększał C_max, C_ss i AUC digoksyny. Podczas skojarzonego leczenia należy zmniejszyć dawkę digoksyny. Cymetydyna podwyższa AUC werapamilu, obniżając jednocześnie jego klirens. Werapamil podwyższa AUC, C_ss i C_max cyklosporyny. Werapamil może podwyższać stężenie ewerolimusa, syrolimusa i takrolimusa. Werapamil może zwiększać stężenie atorwastatyny i lowastatyny, atorwastatyna i lowastatyna podwyższa AUC werapamilu. Werapamil zwiększa AUC i C_max symwastatyny. Leczenie inhibitorami reduktazy hydroksymetyloglutarylo-koenzymu A (np. symwastatyną, atorwastatyną, lowastatyną) u pacjentów stosujących werapamil należy rozpocząć od podawania najmniejszej możliwej dawki, którą następnie dostosowuje się przez stopniowe zwiększanie. Jeśli stosowanie werapamilu rozpoczyna się u pacjentów już przyjmujących inhibitor reduktazy hydroksymetyloglutarylo-koenzymu A, należy rozważyć zmniejszenie dawki statyny, a następnie powtórnie ją dostosować uwzględniając stężenie cholesterolu w surowicy. Fluwastatyna, prawastatyna i rozuwastatyna nie są metabolizowane przez CYP3A4 i prawdopodobieństwo interakcji z werapamilem jest mniejsze. Werapamil podwyższa AUC i C_max almotryptanu. Sulfinpyrazon zwiększa klirens werapamilu oraz zmniejsza jego biodostępność; działanie hipotensyjne może być mniejsze. Sok grejpfrutowy zwiększa AUC i C_max werapamilu, nie zaleca się jednoczesnego stosowania. Preparaty dziurawca zwyczajnego obniżają AUC i C_max werapamilu. Ze względu na możliwe działanie hamujące metabolizm wywierane przez niektóre leki przeciwwirusowe przeciw HIV takie jak, rytonawir może się zwiększyć stężenie werapamilu w osoczu, należy zachować ostrożność lub zmniejszyć dawkę werapamilu. Werapamil nasila neurotoksyczność litu. Werapamil nasila działanie leków blokujących przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe. Konieczne może być zmniejszenie dawki werapamilu i (lub) dawki leku blokującego przekaźnictwo nerwowo-mięśniowe. Leczenie skojarzone z kwasem acetylosalicylowym zwiększa skłonność do krwawień. Spożycie alkoholu etylowego podczas stosowania werapamilu prowadzi do zwiększenia stężenia etanolu we krwi. Jednoczesne stosowanie iwabradyny jest przeciwwskazane. Podczas jednoczesnego podawania werapamilu w postaci doustnej i  eteksylanu dabigatranu (150 mg), substratu glikoproteiny P, C_max i AUC dabigatranu zwiększyły się, ale nasilenie tej zmiany było różne, w zależności od czasu pomiędzy podaniami i postaci farmaceutycznej werapamilu. Jednoczesne podanie 120 mg werapamilu w postaci o natychmiastowym uwalnianiu na 1. h przed podaniem pojedynczej dawki dabigatranu spowodowało zwiększenie narażenia na dabigatran (zwiększenie C_max o ok. 180%, a AUC o ok. 150%). Nie stwierdzono żadnych istotnych interakcji podczas podawania werapamilu 2 h po podaniu dabigatranu (zwiększenie C_max o ok 10% i AUC o ok. 20%). Zaleca się ścisły nadzór kliniczny podczas jednoczesnego stosowania, w szczególności jeśli wystąpi krwawienie, zwłaszcza u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Jednoczesne podawanie werapamilu i metforminy może zmniejszyć skuteczność metforminy.

Ciąża

Staveran - Preparat można stosować w ciąży tylko wtedy, gdy jest to bezwzględnie konieczne. Badania na zwierzętach nie wykazują bezpośredniego lub pośredniego szkodliwego działania związanego z toksycznym wpływem na rozród. Badania wpływu na rozród przeprowadzone na zwierzętach nie zawsze pozwalają na przewidzenie reakcji u ludzi. Werapamil przenika przez barierę łożyska (wykrywano go we krwi pępowinowej) i do mleka kobiecego. Dzieci karmione piersią, otrzymują 0,1-1% dawki doustnej przyjętej przez matkę. Ze względu na możliwość wystąpienia ciężkich działań niepożądanych u karmionych piersią niemowląt, werapamil można stosować w okresie laktacji, jedynie wtedy, gdy jest to istotne dla zdrowia matki.

Skutki uboczne

Staveran - Często: ośrodkowe zawroty głowy, ból głowy, rzadkoskurcz, zaczerwienienie skóry z uczuciem gorąca, niedociśnienie tętnicze, zaparcia, nudności, obrzęki obwodowe. Niezbyt często: kołatanie serca, częstoskurcz, ból brzucha, biegunka, uczucie zmęczenia. Rzadko: senność, parestezje, drżenie mięśni, szumy uszne, wymioty, suchość błony śluzowej jamy ustnej, nadmierna potliwość. Ponadto: reakcje nadwrażliwości, zaburzenia pozapiramidowe, porażenie (po wprowadzeniu do obrotu informowano o jednym przypadku niedowładu czterokończynowego po jednoczesnym zastosowaniu werapamilu i kolchicyny; mógł on być spowodowany przez kolchicynę, która przeniknęła barierę krew-mózg w wyniku zahamowania przez werapamil CYP3A i Pgp), napady drgawkowe, hiperkaliemia, zaburzenia widzenia, obwodowe zawroty głowy, blok przedsionkowo-komorowy (Ist., IIst. lub IIIst.), niewydolność serca, zatrzymanie akcji węzła zatokowego, rzadkoskurcz zatokowy, asystolia, skurcz oskrzeli, duszność, obrzęk płuc, dyskomfort w jamie brzusznej, przerost dziąseł, niedrożność jelit, obrzęk naczynioruchowy, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, łysienie, swędzenie, świąd, plamica, wysypka plamisto-grudkowa, pokrzywka, bóle stawów i mięśni, osłabienie siły mięśni, niewydolność nerek, częste oddawanie moczu, zaburzenia erekcji, mlekotok, ginekomastia, zwiększenie stężenia prolaktyny we krwi, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, wystąpienie cech uszkodzenia komórek wątrobowych.

Środki ostrożności

Staveran - Należy zachować ostrożność u pacjentów z: ostrym zawałem mięśnia sercowego powikłanym rzadkoskurczem, znacznym niedociśnieniem tętniczym, zaburzeniami czynności lewej komory, zaburzeniami przewodzenia nerwowo-mięśniowego (miastenia, zespół Lamberta i Eatona, późne stadia dystrofii mięśniowej Duchenne'a), z zaburzeniami czynności nerek (werapamilu nie można usunąć z ustroju drogą hemodializy) lub z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Werapamil działa na węzeł przedsionkowo-komorowy oraz węzeł zatokowo-przedsionkowy (może powodować blok przedsionkowo-komorowy IIst. lub IIIst., rzadkoskurcz oraz w skrajnych przypadkach - asystolię); wydłuża czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Należy stosować z zachowaniem ostrożności, ponieważ w przypadku wystąpienia bloku przedsionkowo-komorowego IIst. lub IIIst. (przeciwwskazanie) lub jednowiązkowego, dwuwiązkowego lub trójwiązkowego bloku pęczka Hisa należy zaprzestać stosowania i, w razie potrzeby, wdrożyć odpowiednie leczenie. Przed rozpoczęciem stosowania werapamilu, należy wyrównać niewydolność serca u pacjentów z frakcją wyrzutową >35%, zaleca się przez stosowanie odpowiedniego leczenia cały czas. Ostrożnie stosować u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym Ist., bradykardią (<50 uderzeń/min), tachykardią komorową (QRS ≥ 0,12 s), niedociśnieniem tętniczym (ciśnienie skurczowe poniżej 90 mmHg. Preparat zawiera laktozę - nie stosować u pacjentów z dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Tabl. 40 mg i 80 mg zawierają żółcień pomarańczową, a tabl. 120 mg  żółcień chinolinową, które mogą powodować reakcje alergiczne.

Producent

Polpharma