Spis treści:
1. Coryol - działanie
2. Coryol - wskazania
3. Coryol - przeciwwskazania
4. Coryol - dawkowanie
5. Coryol - interakcje z innymi lekami
6. Coryol - ciąża
7. Coryol - skutki uboczne
8. Coryol - środki ostrożności
9. Coryol - producent

Działanie

Coryol - Lek rozszerzający naczynia, nieselektywny β-adrenolityk, który zmniejsza naczyniowy opór obwodowy dzięki wybiórczej blokadzie receptorów α₁ i hamuje układ renina-angiotensyna poprzez nieselektywną blokadę receptorów β. Nie wykazuje wewnętrznej aktywności sympatykomimetycznej. Działa stabilizująco na błonę komórkową. Karwedylol jest racematem dwóch stereoizomerów: oba enancjomery wykazują działanie blokujące receptory α-adrenergiczne; nieselektywne blokowanie receptorów adrenergicznych β₁ i β₂ związane jest głównie z enancjomerem S(-). Wykazano właściwości przeciwutleniające karwedylolu. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym obniżeniu ciśnienia krwi nie towarzyszy zwiększenie oporu obwodowego. Częstość pracy serca zmniejsza się nieznacznie; objętość wyrzutowa pozostaje niezmieniona. Przepływ krwi przez nerki i czynność nerek oraz obwodowy przepływ krwi pozostają w normie. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym karwedylol zwiększa stężenie norepinefryny we krwi. W długotrwałym leczeniu pacjentów z dławicą piersiową karwedylol wykazał działanie przeciwniedokrwienne i łagodzące ból; ponadto zmniejszał obciążenie wstępne i następcze serca. U pacjentów z zaburzeniem czynności lewej komory lub zastoinową niewydolnością serca karwedylol korzystnie wpływa na hemodynamikę oraz frakcję wyrzutową i wymiary lewej komory. Nie wykazuje niekorzystnego wpływu na profil lipidów i na stężenie elektrolitów we krwi. Całkowita biodostępność karwedylolu podawanego doustnie wynosi około 25%. Maksymalne stężenie we krwi występuje po 1 h. Wiąże się z białkami osocza w 98-99%. Jest metabolizowany w wątrobie głównie przez oksydację pierścienia aromatycznego i glukuronidację. Wydalany jest z głównie z kałem, w mniejszej części wydalany jest przez nerki w postaci metabolitów. Średni T_0,5 wynosi 6-10 h.

Wskazania

Coryol - Nadciśnienie tętnicze samoistne. Przewlekła, stabilna dławica piersiowa. Leczenie wspomagające przewlekłej, stabilnej niewydolności serca o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego.

Przeciwwskazania

Coryol - Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Niestabilna i (lub) niewyrównana niewydolność serca. Niewydolność serca klasy IV wg NYHA, wymagająca dożylnego podawania leków o działaniu inotropowym. Obturacyjna choroba płuc. Skurcz oskrzeli lub astma oskrzelowa w wywiadzie. Klinicznie istotne zaburzenia czynności wątroby. Blok przesionkowo-komorowy IIst. i IIIst. (chyba, że wszczepiono stały stymulator serca). Ciężka bradykardia (<50 uderzeń na minutę). Zespół chorego węzła zatokowego (w tym blok zatokowo-przedsionkowy). Wstrząs kardiogenny. Ciężkie niedociśnienie tętnicze (ciśnienie skurczowe krwi <85 mmHg). Dławica Prinzmetala. Nieleczony guz chromochłonny nadnerczy. Kwasica metaboliczna. Ciężkie zaburzenia krążenia w tętnicach obwodowych. Jednoczesne dożylne podawanie werapamilu lub diltiazemu.

Dawkowanie

Coryol - Doustnie. Nadciśnienie tętnicze samoistne. Karwedylol może być stosowany w leczeniu nadciśnienia w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi, szczególnie z tiazydowymi lekami moczopędnymi. Zalecane jest podawanie raz na dobę, jednak zalecana maksymalna dawka pojedyncza wynosi 25 mg, natomiast zalecana maksymalna dawka dobowa wynosi 50 mg podawana raz na dobę lub w dwóch dawkach podzielonych. Dorośli: zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg jeden raz na dobę przez pierwsze 2 doby. Następnie leczenie kontynuuje się z zastosowaniem dawki 25 mg na dobę. W razie konieczności dawkę można stopniowo zwiększać co 2 tygodnie lub w dłuższych odstępach czasu. U pacjentów w podeszłym wieku: dawka początkowa wynosi 12,5 mg raz na dobę; taka dawka może także być wystarczająca w dalszym leczeniu. Jeśli jednak podczas stosowania takiej dawki obserwuje się niedostateczną reakcję terapeutyczną, dawkę można stopniowo zwiększać, w odstępach dwutygodniowych lub dłuższych, do zalecanej maksymalnej dawki dobowej wynoszącej 50 mg, podawanej raz na dobę lub w dawkach podzielonych. Przewlekła, stabilna dławica piersiowa. Zalecane jest przyjmowanie leku dwa razy na dobę. Dorośli: dawka początkowa wynosi 12,5 mg 2 razy na dobę przez pierwsze dwie doby. Następnie leczenie kontynuuje się z zastosowaniem dawki 25 mg dwa razy na dobę. W razie konieczności dawkę można w dalszym ciągu stopniowo zwiększać w odstępach dwutygodniowych lub rzadziej. Zalecana maksymalna dawka dobowa to 100 mg w dawkach podzielonych (2 razy na dobę). U pacjentów w podeszłym wieku: zalecana dawka początkowa wynosi 12,5 mg 2 razy na dobę przez 2 doby. Następnie leczenie kontynuuje się z zastosowaniem dawki 25 mg 2 razy na dobę, co jest zalecaną maksymalną dawką dobową. Niewydolność serca. W umiarkowanej do ciężkiej niewydolności serca, jako uzupełnienie konwencjonalnej terapii podstawowej z zastosowaniem leków moczopędnych, inhibitorów ACE, glikozydów naparstnicy i (lub) środków rozszerzających naczynia krwionośne. Pacjent powinien być w stanie stabilnym klinicznie (bez zmian w klasie NYHA, bez hospitalizacji z powodu niewydolności serca), a leczenie podstawowe może być ustabilizowane w okresie co najmniej 4 tyg. przed rozpoczęciem stosowania leku. Dodatkowo pacjent powinien mieć zmniejszoną frakcję wyrzutową lewej komory, tętno powinno wynosić >50 uderzeń/min, a ciśnienie skurczowe krwi >85 mmHg. Dawka początkowa wynosi 3,125 mg 2 razy na dobę przez 2 tyg., jeśli dawka jest tolerowana, można ją zwiększać w odstępach nie krótszych niż 2 tyg. do 6,25 mg 2 razy na dobę, następnie do 12,5 mg 2 razy na dobę i do 25 mg 2 razy na dobę. Dawkę należy zwiększać do największej tolerowanej dawki. Zalecana maksymalna dawka wynosi 25 mg 2 razy na dobę w przypadku wszystkich pacjentów z ciężką zastoinową niewydolnością serca (CHF) oraz dla pacjentów z łagodną lub umiarkowaną CHF o masie ciała <85 kg, oraz 50 mg 2 razy na dobę dla pacjentów z łagodną lub umiarkowaną CHF o masie ciała >85 kg. Na początku leczenia i podczas zwiększania dawki może wystąpić przejściowe nasilenie objawów niewydolności serca, szczególnie u pacjentów z ciężką niewydolnością serca i (lub) otrzymujących duże dawki leków moczopędnych; nie wymaga to zwykle przerwania leczenia, lecz nie należy zwiększać dawki. Po rozpoczęciu leczenia lub zwiększeniu dawki pacjent powinien pozostawać pod obserwacją lekarza/kardiologa przez 2 h. Przed każdym zwiększeniem dawki należy zbadać pacjenta pod kątem możliwych objawów nasilenia niewydolności serca lub objawów nadmiernego rozszerzenia naczyń krwionośnych (np. czynność nerek, masa ciała, ciśnienie krwi, częstość i miarowość akcji serca). Nasilenie niewydolności serca lub zatrzymanie płynów leczy się zwiększając dawkę leku moczopędnego, dawki karwedylolu nie należy zwiększać, aż do ustabilizowania stanu pacjenta. W przypadku wystąpienia bradykardii lub wydłużenia czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego, należy najpierw oznaczyć stężenie digoksyny. Czasami konieczne może być zmniejszenie dawki karwedylolu lub czasowe przerwanie leczenia. Nawet w takich przypadkach często można kontynuować dostosowywanie dawki karwedylolu. W przypadku cukrzycy niezależnej od insuliny (NIDDM) lub cukrzycy zależnej od insuliny (IDDM) należy regularnie kontrolować czynność nerek, liczbę płytek krwi oraz stężenie glukozy podczas dostosowywania dawki. Jednak po dostosowaniu dawki można zmniejszyć częstość kontroli. Jeśli karwedylol został odstawiony na dłużej niż 2 tyg., leczenie należy ponownie rozpocząć od dawki 3,125 mg 2 razy na dobę i stopniowo zwiększać dawkę. Specjalne instrukcje dotyczące dawkowania. Podobnie jak w przypadku wszystkich leków beta-adrenolitycznych, leczenia nie należy przerywać nagle, raczej stopniowo zmniejszać dawkę w odstępach tygodniowych; jest to szczególnie ważne w przypadku pacjentów ze współistniejącą chorobą wieńcową. Szczególne grupy pacjentów. Dane farmakokinetyczne i badania kliniczne u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (w tym z niewydolnością nerek) wskazują na konieczność dostosowania dawki w przypadku umiarkowanych lub ciężkich zaburzeń czynności nerek. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby konieczne może być dostosowanie dawki. Nie ma dostatecznych danych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa stosowania karwedylolu u dzieci i młodzieży poniżej 18 lat. Sposób podania. Tabletki należy zażywać z odpowiednią ilością płynu. Nie jest konieczne zażywanie tabletek w trakcie posiłków. Jednak zalecane jest, by pacjenci z niewydolnością serca zażywali karwedylol z jedzeniem, aby spowolnić wchłanianie i zmniejszyć ryzyko niedociśnienia ortostatycznego. Tabletki 6,25 mg, 12,5 mg i 25 mg można podzielić na połowy.

Interakcje z innymi lekami

Coryol - Interakcje farmakokinetyczne. Karwedylol jest zarówno substratem jak i inhibitorem glikoproteiny P. Dlatego też biodostępność leków transportowanych przez glikoproteinę P może zwiększać się przy jednoczesnym podawaniu karwedylolu. Dodatkowo induktory lub inhibitory glikoproteiny P mogą zmieniać biodostępność karwedylolu. W badaniach z udziałem zdrowych ochotników oraz pacjentów z niewydolnością serca wykazano zwiększenie narażenie na digoksynę do 20%. U mężczyzn obserwowano znacznie większe oddziaływanie niż w przypadku kobiet. Dlatego zaleca się kontrolowanie stężenia digoksyny podczas rozpoczynania leczenia, zwiększania dawki i przerywania leczenia karwedylolem. Karwedylol nie wpływa na stężenie digoksyny podawanej dożylnie. Cymetydyna powodowała wzrost AUC o ok. 30%, ale nie spowodowała zmian C_max. Może być konieczne zachowanie ostrożności u pacjentów otrzymujących inhibitory różnego rodzaju oksydaz, np. cymetydynę, ponieważ stężenie karwedylolu w osoczu może wzrosnąć. Jednakże, biorąc pod uwagę względnie niewielki wpływ cymetydyny na stężenie karwedylolu, prawdopodobieństwo wystąpienia klinicznie istotnych interakcji jest niewielkie. W dwóch badaniach z udziałem pacjentów po przeszczepieniu nerki i serca, otrzymujących doustnie cyklosporynę, wykazano zwiększenie stężenia cyklosporyny w osoczu po rozpoczęciu podawania karwedylolu. Jak się wydaje, karwedylol zwiększa narażenie na cyklosporynę podawaną doustnie o ok. 10 - 20%. W celu utrzymania stężenia leczniczego cyklosporyny konieczne było zmniejszenie dawki cyklosporyny średnio o 10-20%. Mechanizm tej interakcji nie jest dokładnie znany, może przypuszczalnie polegać na hamowaniu przez karwedylol jelitowej glikoproteiny P. Z powodu dużej osobniczej zmienności stężenia cyklosporyny, zaleca się dokładnie kontrolowanie stężenie cyklosporyny po rozpoczęciu leczenia karwedylolem oraz odpowiednie dostosowanie dawki cyklosporyny. Nie przewiduje się interakcji z karwedylolem w przypadku dożylnego podania cyklosporyny. Ponadto istnieją dowody na to, że CYP3A4 bierze udział w metabolizmie karwedylolu. Ponieważ takrolimus jest substratem glikoproteiny P i CYP3A4, karwedylol może również wpływać na jego farmakokinetykę poprzez te mechanizmy interakcji. Inhibitory i induktory CYP2D6 i CYP2C9 mogą zmieniać stereoselektywnie metabolizm układowy i (lub) przedukładowy karwedylolu, powodując zwiększenie lub zmniejszenie stężenia R- i S- karwedylolu w surowicy krwi. Poniżej podano niektóre przykłady interakcji obserwowane u pacjentów lub zdrowych osób, lecz lista ta nie jest wyczerpująca. W badaniu przeprowadzonym z udziałem 12 zdrowych osób, podczas jednoczesnego podawania ryfampicyny obserwowano zmniejszenie narażenia na karwedylol o około 60% oraz osłabienie działania karwedylolu na ciśnienie skurczowe krwi. Mechanizm tej interakcji nie jest znany, może wynikać z indukcji jelitowej glikoproteiny P przez ryfampicynę. Należy dokładnie kontrolować skuteczność leczenia β-adrenolitycznego u pacjentów przyjmujących jednocześnie karwedylol i ryfampicynę. Badanie in vitro z mikrosomami wątroby ludzkiej wykazało, że amiodaron i deetyloamiodaron hamują oksydację R- i S-enancjomeru karwedylolu. Stężenie minimalne R- i S-enancjomeru karwedylolu było znacząco, o 2,2 raza większe u pacjentów z niewydolnością serca przyjmujących jednocześnie karwedylol i amiodaron, w porównaniu z pacjentami otrzymującymi karwedylol w monoterapii. Wpływ na S-enancjomer karwedylolu przypisano deetyloamiodaronowi - metabolitowi amiodaronu, który jest silnym inhibitorem CYP2C9. Zaleca się kontrolowanie skuteczności leczenia β-adrenolitycznego u pacjentów leczonych karwedylolem w skojarzeniu z amiodaronem. W randomizowanym, krzyżowym badaniu z udziałem 10 pacjentów z niewydolnością serca, podanie karwedylolu w skojarzeniu z fluoksetyną, silnym inhibitorem CYP2D6, spowodowało stereoselektywną inhibicję metabolizmu karwedylolu z 77% zwiększeniem średniego AUC enancjomeru R(+) i nieistotnym statystycznie 35% zwiększeniem AUC enancjomeru S(-) w porównaniu do grupy placebo. Pomimo tego, pomiędzy grupami terapeutycznymi, nie zaobserwowano żadnych różnic w działaniach niepożądanych, ciśnieniu tętniczym lub częstości rytmu serca. W badaniu z udziałem 12 zdrowych osób oceniano wpływ pojedynczej dawki paroksetyny - silnego inhibitora CYP2D6 na farmakokinetykę karwedylolu po jednokrotnym podaniu doustnym. Mimo istotnego zwiększenia narażenia na R- i S-enancjomer karwedylolu, u zdrowych uczestników nie stwierdzono żadnych skutków klinicznych. Wykazano, że spożycie alkoholu ma ostre działanie hipotensyjne, które może nasilać obniżenie ciśnienia krwi wywołane przez karwedylol. Ponieważ karwedylol jest rozpuszczalny w etanolu, obecność alkoholu może wpływać na szybkość i (lub) stopień wchłaniania karwedylolu w jelitach. Ponadto karwedylol jest częściowo metabolizowany przez CYP2E1, enzym, o którym wiadomo, że jest indukowany i hamowany przez alkohol. Spożycie pojedynczej dawki 300 ml soku grejpfrutowego powoduje 1,2-krotny wzrost AUC karwedylolu w porównaniu z wodą. Chociaż znaczenie kliniczne jest niejasne, pacjenci powinni unikać jednoczesnego spożywania soku grejpfrutowego przynajmniej do czasu ustalenia stabilnej zależności dawka-odpowiedź. Interakcje farmakodynamiczne. Leki β-adrenolityczne mogą nasilać działanie insuliny i doustnych leków przeciwcukrzycowych. Mogą również osłabiać lub maskować objawy hipoglikemii (szczególnie tachykardię). U pacjentów przyjmujących insulinę lub doustne leki przeciwcukrzycowe zaleca się systematyczną kontrolę stężenia glukozy we krwi. Ze względu na możliwość wystąpienia objawów niedociśnienia i (lub) ciężkiej bradykardii zaleca się monitorowanie pacjentów przyjmujących jednocześnie lek o działaniu β-adrenolitycznym i lek, który może zmniejszyć stężenie katecholamin (np. rezerpinę lub inhibitor monoaminooksydazy). Jednoczesne stosowanie leków beta-adrenolitycznych i digoksyny może wydłużyć czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego (AV). Jednoczesne stosowanie niedihydropirydynowych antagonistów kanału wapniowego, amiodaronu lub innych leków przeciwarytmicznych z karwedylolem mogą powodować wzrost ryzyka zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Podczas jednoczesnego podawania karwedylolu i diltiazemu obserwowano pojedyncze przypadki zaburzeń przewodzenia (rzadko prowadzące do zaburzeń hemodynamicznych). Podobnie jak w przypadku innych β-adrenolityków, jeśli karwedylol jest podawany doustnie z nie-dihydropirydynowymi antagonistami wapnia typu werapamilu lub dialtiazemu, z amiodaronem bądź innymi lekami przeciwarytmicznymi, należy monitorować EKG i ciśnienie tętnicze. Krótko po rozpoczęciu leczenia β-adrenolitykami zgłaszano występowanie bradykardii, zatrzymania czynności serca oraz migotania komór u pacjentów przyjmujących amiodaron. Istnieje ryzyko niewydolności serca w przypadku jednoczesnego dożylnego leczenia lekami przeciwarytmicznymi klasy Ia lub Ic. Jednoczesne podawanie klonidyny z lekami o właściwościach β-adrenolitycznych może nasilić obniżający wpływ na ciśnienie tętnicze krwi i częstość akcji serca. W przypadku kończenia leczenia skojarzonego lekami β-adrenolitycznymi i klonidyną, najpierw należy odstawić β-antagonistę. Terapię klonidyną można przerwać kilka dni później, stopniowo zmniejszając dawkę. Podobnie jak w przypadku innych leków o właściwościach β-adrenolitycznych, karwedylol może nasilać działanie jednocześnie podawanych leków o działaniu przeciwnadciśnieniowym (np. antagoniści receptora α1) lub leków, dla których niedociśnienie stanowi część profilu działań niepożądanych. Podczas znieczulenia należy zwrócić szczególną uwagę na synergistyczny ujemny wpływ inotropowy oraz wpływ podwyższający ciśnienie tętnicze krwi karwedylolu i leków znieczulających. Działanie przeciwnadciśnieniowe karwedylolu ulega osłabieniu ze względu na zatrzymanie wody i sodu. Jednoczesne stosowanie NLPZ i β-adrenolityków może spowodować zwiększenie ciśnienia tętniczego i pogorszenie kontroli ciśnienia. Przy jednoczesnym stosowaniu azotanów występuje zwiększone działanie obniżające ciśnienie. Przy jednoczesnym stosowaniu ergotaminy występuje nasilone zwężenie naczyń krwionośnych. Niekardioselektywne β-adrenolityki równoważą działanie rozszerzające oskrzela agonistów receptorów β, rozszerzających oskrzela, zaleca się dokładną obserwację pacjentów.

Ciąża

Coryol - Preparatu nie należy stosować w czasie ciąży, chyba że potencjalne korzyści przeważają nad potencjalnym ryzykiem. Badania na zwierzętach wykazały wpływ na ciążę, rozwój embrionalny/płodowy, poród, toksyczność reprodukcyjną i rozwój po urodzeniu. Leki β-adrenolityczne zmniejszają przepływ krwi przez łożysko, co może spowodować wewnątrzmaciczną śmierć płodu oraz niewczesne lub przedwczesne porody. U płodu i noworodka mogą wystąpić działania niepożądane (zwłaszcza hipoglikemia i bradykardia). Ryzyko powikłań sercowych i płucnych u noworodków w okresie poporodowym może ulec zwiększeniu. Nie zaleca się karmienia piersią podczas przyjmowania leku.

Skutki uboczne

Coryol - Bardzo często: ból i zawroty głowy, niewydolność serca, niedociśnienie, zmęczenie. Często: zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zakażenia górnych dróg oddechowych, zakażenia dróg moczowych, niedokrwistość, zwiększenie masy ciała, hipercholesterolemia, hiperglikemia lub hipoglikemia u pacjentów z cukrzycą, depresja, obniżony nastrój, omdlenie i stan przedomdleniowy, zaburzenia widzenia, zmniejszone wydzielanie łez (zespół suchego oka), podrażnienie oczu, bradykardia, hiperwolemia, przewodnienie, niedociśnienie ortostatyczne, zaburzenia krążenia obwodowego (ziębnięcie kończyn, choroba naczyń obwodowych, zaostrzenie chromania przestankowego, objaw Raynauda), duszność, obrzęk płuc, astma u pacjentów z grupy ryzyka, nudności, biegunka, wymioty, niestrawność, ból brzucha, ból kończyn, niewydolność nerek i zaburzenia czynności nerek u pacjentów z uogólnioną miażdżycą naczyń i (lub) ze współistniejącą niewydolnością nerek, obrzęk, ból. Niezbyt często: zaburzenia snu, parestezja, blok przedsionkowo-komorowy, dławica piersiowa, zaparcia, reakcje skórne (np. wysypka alergiczna, zapalenie skóry, pokrzywka, świąd, łuszczycowe i liszajowate zmiany skórne), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, łysienie, zaburzenia erekcji. Rzadko: trombocytopenia, obrzęk błony śluzowej nosa, objawy grypopodobne, suchość błony śluzowej jamy ustnej, zaburzenia oddawania moczu. Bardzo rzadko: leukopenia, reakcje nadwrażliwości, zwiększenie aktywności ALAT, AspAT i GGTP. Częstość występowania działań niepożądanych z wyjątkiem zawrotów głowy, zaburzeń widzenia i bradykardii, nie jest zależna od stosowanej dawki. Zawroty głowy, omdlenie, ból głowy i astenia są zwykle łagodne i występują częściej na początku leczenia. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca podczas zwiększania dawki karwedylolu może wystąpić nasilenia niewydolności serca lub zatrzymanie płynów. Niewydolność serca jest często zgłaszanym działaniem niepożądanym zarówno u pacjentów otrzymujących placebo (14,5%) jak i u pacjentów przyjmujących karwedylol (15,4%) u pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory po ostrym zawale mięśnia sercowego. Odwracalne pogorszenie czynności nerek obserwowano podczas leczenia karwedylolem pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca z niskim ciśnieniem tętniczym, chorobą niedokrwienną serca i rozlaną chorobą naczyń i (lub) niewydolnością nerek. Leki β-adrenolityczne mogą powodować ujawnienie się cukrzycy utajonej, nasilenie istniejącej cukrzycy lub hamowanie mechanizmów regulujących stężenie glukozy we krwi. Karwedylol może powodować omamy. U predysponowanych pacjentów (np. pacjentów w podeszłym wieku lub pacjentów z wcześniej występującą bradykardią, dysfunkcją węzła zatokowego lub blokiem przedsionkowo-komorowym) może wystąpić zahamowanie zatokowe. Karwedylol może powodować nietrzymanie moczu u kobiet, które ustępuje po przerwaniu leczenia.

Środki ostrożności

Coryol - Zastoinowa przewlekła niewydolność serca. U pacjentów z zastoinową niewydolnością serca podczas zwiększania dawki leku może wystąpić pogorszenie niewydolności serca lub zatrzymanie płynów. Jeśli wystąpią takie objawy, należy zwiększyć dawki diuretyków, natomiast dawki leku nie należy zwiększać do momentu uzyskania stabilizacji klinicznej. Niekiedy konieczne może być zmniejszenie dawki leku, a w rzadkich przypadkach - przerwanie jego stosowania. Epizody takie nie wykluczają późniejszego pomyślnego zwiększenia dawki leku. Lek należy stosować ostrożnie w skojarzeniu z glikozydami naparstnicy, ponieważ oba leki mogą wydłużać czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Zaburzenia czynności nerek w zastoinowej niewydolności serca. Przemijające pogorszenie czynności nerek obserwowano w czasie leczenia karwedylolem pacjentów z przewlekłą niewydolnością serca z niskim ciśnieniem tętniczym krwi (ciśnienie skurczowe <100 mmHg), chorobą niedokrwienną serca oraz uogólnioną miażdżycą naczyń i (lub) ze współistniejącą niewydolnością nerek. U pacjentów z CHF oraz z powyższymi czynnikami ryzyka czynność nerek należy kontrolować podczas zwiększania dawki leku, terapię należy przerwać lub zmniejszyć dawkę leku w przypadku pogorszenia czynności nerek. Zaburzenia czynności lewej komory po ostrym zawale mięśnia sercowego. Przed rozpoczęciem leczenia karwedylolem konieczne jest, aby pacjent z zaburzeniem czynności lewej komory po ostrym zawale mięśnia sercowego był stabilny hemodynamicznie i otrzymywał lek z grupy inhibitorów ACE przez co najmniej 48 h, a dawka inhibitora ACE była stabilna przez ostatnie 24 h. Przewlekła obturacyjna choroba płuc. Karwedylol należy stosować z ostrożnością u pacjentów z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc i skłonnością do skurczu oskrzeli, nieleczonych lekami doustnymi lub wziewnymi, i tylko wówczas, gdy spodziewane korzyści przeważają nad możliwym ryzykiem. U pacjentów ze skłonnością do występowania reakcji bronchospastycznych w wyniku możliwego wzrostu oporu dróg oddechowych mogą wystąpić zaburzenia oddechowe. Pacjenci powinni być uważnie monitowani na początku leczenia oraz podczas zwiększania dawki karwedylolu, należy zmniejszyć dawkę karwedylolu w przypadku wystąpienia skurczu oskrzeli. Cukrzyca. Należy zachować ostrożność podczas podawania leku u pacjentów z cukrzycą, ponieważ karwedylol może powodować pogorszenie kontroli stężenia glukozy w krwi, bądź może maskować lub łagodzić wczesne objawy ostrej hipoglikemii. Ogólnie u pacjentów przyjmujących insulinę preferowane są leki inne niż leki β-adrenolityczne. Dlatego u pacjentów z cukrzycą konieczne jest regularne kontrolowanie stężenia glukozy we krwi podczas rozpoczynania terapii lekiem lub zwiększania jego dawki oraz odpowiednia modyfikacja terapii hipoglikemicznej. Stężenie glukozy we krwi należy także starannie kontrolować po dłuższych okresach głodzenia. Choroba naczyń obwodowych i Zespół Raynauda. Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobą naczyń obwodowych (np. zespół Raynauda), ponieważ leki β-adrenolityczne mogą przyspieszyć lub pogorszyć objawy niewydolności tętniczej. Tyreotoksykoza. Lek może maskować objawy tyreotoksykozy. Bradykardia. Lek może wywołać bradykardię, jeśli tętno pacjenta spadnie poniżej 55 uderzeń na minutę, dawkę leku należy zmniejszyć. Blok serca 1. stopnia. U pacjentów z blokiem serca 1. stopnia karwedylol należy stosować ostrożnie ze względu na jego ujemne działanie dromotropowe. Nadwrażliwość. Należy zachować ostrożność w przypadku podawania leku pacjentom z ciężkimi reakcjami nadwrażliwości w wywiadzie oraz poddawanych leczeniu odczulającemu, ponieważ leki β-adrenolityczne mogą zwiększać wrażliwość na alergeny oraz nasilać reakcje nadwrażliwości. Ciężkie niepożądane reakcje skórne. Podczas leczenia karwedylolem obserwowano bardzo rzadkie przypadki ciężkich niepożądanych reakcji skórnych, takich jak toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka oraz zespół Stevensa-Johnsona. Karwedylol należy na stałe odstawić u pacjentów, u których wystąpiły ciężkie niepożądane reakcje skórne, które można powiązać ze stosowaniem tego leku. Łuszczyca. Pacjentom z łuszczycą w wywiadzie związaną z terapią lekami β-adrenolitycznymi, lek należy podawać wyłącznie po uwzględnieniu stosunku ryzyka do korzyści. Interakcje z innymi lekami. Może występować wiele interakcji farmakokinetycznych i farmakodynamicznych z innymi preparatami (np. digoksyną, cyklosporyną, ryfampicyną, lekami znieczulającymi, lekami przeciwarytmicznymi). Jednoczesne podawanie z debryzochiną: pacjenci, u których stwierdzono słaby metabolizm debryzochiny powinni być poddani ścisłej obserwacji podczas rozpoczynania leczenia. Guz chromochłonny: u pacjentów z guzem chromochłonnym leczenie alfa-adrenolitykiem należy rozpocząć przed wprowadzeniem β-adenoliyku. Mimo, że karwedylol wykazuje aktywność farmakologiczną alfa- i β-adenoliyku, brak danych dotyczących stosowania karwedylolu w przypadku tej choroby. Dlatego podczas stosowania leku u pacjentów z guzem chromochłonnym należy zachować ostrożność. Dławica piersiowa Prinzmetala: leki o nieselektywnym działaniu na receptory β mogą wywołać ból w klatce piersiowej u pacjentów z dławicą piersiową Prinzmetala. Brak doświadczeń klinicznych w zakresie stosowania karwedylolu u tych pacjentów, jednakże wpływ leku na receptory alfa może zapobiec wystąpieniu tych objawów. Podczas podawania leku u pacjentów z dławicą piersiową Prinzmetala należy zachować ostrożność. Soczewki kontaktowe: pacjentów noszących soczewki kontaktowe należy poinformować o możliwym zmniejszeniu wydzielania łez. Zespół odstawienny: leczenia karwedylolem nie należy przerywać w sposób nagły, zwłaszcza u pacjentów z niedokrwienną chorobą serca. Odstawianie karwedylolu powinno odbywać się stopniowo (w ciągu 2 tygodni). Substancje pomocnicze. Lek zawiera laktozę, pacjenci z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni stosować tego leku. Lek zawiera sacharozę, pacjenci z rzadką dziedziczną nietolerancją fruktozy, zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy lub z niedoborem sacharazy-izomaltazy nie powinni stosować tego leku

Producent

Krka