Spis treści:
1. Auroxetyn - działanie
2. Auroxetyn - wskazania
3. Auroxetyn - przeciwwskazania
4. Auroxetyn - dawkowanie
5. Auroxetyn - interakcje z innymi lekami
6. Auroxetyn - ciąża
7. Auroxetyn - skutki uboczne
8. Auroxetyn - środki ostrożności
9. Auroxetyn - producent

Działanie

Auroxetyn - Wysoce selektywny i silny inhibitor presynaptycznego nośnika noradrenaliny. Przypuszcza się, że nie wpływa on bezpośrednio na nośniki serotoniny czy dopaminy. Atomoksetyna ma minimalne powinowactwo do innych receptorów noradrenergicznych lub innych nośników neuroprzekaźników czy receptorów neuroprzekaźników. Atomoksetyna ulega oksydacji do dwóch głównych metabolitów: 4-hydroksyatomoksetyny i N-demetyloatomoksetyny. 4-hydroksyatomoksetyna jest inhibitorem presynaptycznego nośnika noradrenaliny, a także wykazuje pewną hamującą aktywność wobec nośnika serotoniny. Ponieważ 4-hydroksyatomoksetyna ulega glukuronizacji, jej wpływ na nośnik serotoniny jest prawdopodobnie minimalny. N-demetyloatomoksetyna ma znacznie mniejszą aktywność farmakologiczną niż atomoksetyna. Atomoksetyna nie wykazuje działania psychostymulującego. Skutecznie łagodzi objawy nadpobudliwości ruchowej z deficytem uwagi (ADHD) podczas leczenia, a także skutecznie zapobiega nawrotom choroby. Lek nie nasila tików u chorych z ADHD oraz współistniejących tików ruchowych czy zespołu Tourette'a. Szybko i niemal całkowicie jest wchłaniana po podaniu doustnym i osiąga C_max po ok. 1-2 h. Biodostępność wynosi 63-94%, w zależności od zmienności osobniczej w umiarkowanym metabolizmie pierwszego przejścia. W 98% wiąże się z białkami osocza. Atomoksetyna ulega biotransformacji głównie za pośrednictwem ścieżki enzymatycznej CYP2D6. T_0,5 wynosi 3,6 h u osób silnie metabolizujących oraz 21 h u osób słabo metabolizujących. Jest wydalana głównie z moczem.

Wskazania

Auroxetyn - Leczenie nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) u dzieci ≥6 lat, młodzieży i dorosłych jako element kompleksowego programu leczenia. Leczenie powinno być rozpoczęte przez lekarza specjalistę w leczeniu ADHD, takiego jak pediatra, psychiatra dzieci i młodzieży lub psychiatra. Diagnozę należy stawiać zgodnie z aktualną klasyfikacją DSM lub wytycznymi zawartymi w ICD. U osób dorosłych należy potwierdzić utrzymywanie się objawów ADHD, które występowały jeszcze w dzieciństwie. Wskazane jest potwierdzenie przez trzecią stronę. Nie należy rozpoczynać stosowania preparatu, jeżeli nie można zweryfikować występowania objawów ADHD w dzieciństwie. Rozpoznanie nie może opierać się jedynie na stwierdzeniu obecności jednego lub więcej objawów ADHD. Na podstawie oceny klinicznej pacjent powinien wykazywać ADHD o nasileniu co najmniej umiarkowanym, na co wskazuje co najmniej umiarkowane zaburzenie funkcjonowania w 2 lub więcej środowiskach (np. funkcjonowania w społeczeństwie, w szkole i (lub) w pracy) wpływające na kilka aspektów życia danej osoby. Pełen program leczenia zazwyczaj obejmuje działania psychologiczne, edukacyjne i społeczne. Celem programu jest stabilizacja pacjentów z zespołem zachowań, które mogą obejmować objawy takie jak: długotrwale utrzymujące się trudności w dłuższym skupieniu uwagi, rozpraszanie uwagi, niestabilność emocjonalna, impulsywność, nadpobudliwość o umiarkowanym lub ciężkim nasileniu, nieznaczne objawy neurologiczne i nieprawidłowe wyniki badania EEG. Zdolność uczenia się może być zaburzona lub nie. Nie u wszystkich pacjentów z tym zespołem jest wskazane leczenie farmakologiczne. Decyzję o zastosowaniu preparatu należy podjąć po szczegółowej ocenie ciężkości objawów i zaburzeń w stosunku do wieku pacjenta i utrzymywania się objawów.

Przeciwwskazania

Auroxetyn - Nadwrażliwość na atomoksetynę lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Nie należy podawać jednocześnie z inhibitorami MAO; nie należy stosować przez co najmniej 2 tyg. po zakończeniu leczenia inhibitorami MAO; leczenia inhibitorami MAO nie należy rozpoczynać przez 2 tyg. po odstawieniu atomoksetyny. Nie należy stosować u pacjentów z jaskrą z wąskim kątem przesączania, ponieważ w badaniach klinicznych stosowanie atomoksetyny wiązało się ze zwiększeniem częstości występowania rozszerzenia źrenic. Nie należy stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami sercowo-naczyniowymi lub zaburzeniami naczyń mózgowych; ciężkie zaburzenia sercowo-naczyniowe mogą obejmować: ciężkie nadciśnienie tętnicze, niewydolność serca, miażdżycę zarostową tętnic, dławicę piersiową, hemodynamicznie istotne wrodzone wady serca, kardiomiopatie, zawał mięśnia sercowego, zaburzenia rytmu serca potencjalnie zagrażające życiu i kanałopatie (zaburzenia spowodowane nieprawidłowym działaniem kanałów jonowych); ciężkie zaburzenia naczyń mózgowych mogą obejmować tętniaka lub udar mózgu. Nie należy stosować u pacjentów ze stwierdzonym aktualnie lub w przeszłości guzem chromochłonnym nadnerczy.

Dawkowanie

Auroxetyn - Doustnie. Dzieci lub młodzież o mc. do 70 kg: leczenie rozpocząć od całkowitej dawki dobowej 0,5 mg/kg mc., utrzymując dawkę  przez co najmniej 7 dni przed zwiększeniem jej odpowiednio do odpowiedzi klinicznej i tolerancji; zalecana dawka podtrzymująca to ok.1,2 mg/kg mc. na dobę (nie stwierdzono żadnych dodatkowych korzyści w przypadku stosowania większych dawek). Dzieci lub młodzież o mc. większej niż 70 kg: leczenie rozpocząć od całkowitej dawki dobowej 40 mg, utrzymując dawkę przez co najmniej 7 dni przed zwiększeniem jej odpowiednio do odpowiedzi klinicznej i tolerancji; zalecana dawka podtrzymująca to 80 mg; maksymalna dawka dobowa to 100 mg. W niektórych przypadkach może być wskazane kontynuowanie leczenia w wieku dorosłym. Dorośli: leczenie rozpocząć od całkowitej dawki dobowej 40 mg, utrzymując dawkę przez co najmniej 7 dni przed zwiększeniem jej odpowiednio do odpowiedzi klinicznej i tolerancji; zalecana dawka podtrzymująca to 80 –100 mg; maksymalna dawka dobowa to 100 mg. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z umiarkowaną niewydolnością wątroby (stopień B według klasyfikacji Child-Pugh) początkowe i docelowe dawki powinny być zmniejszone do 50% zwykle stosowanej dawki. U pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby (stopień C według klasyfikacji Child-Pugh) początkową dawkę i docelowe dawki należy zmniejszyć do 25% zwykle stosowanej dawki. U pacjentów z niewydolnością nerek lek stosować z ogólnie zalecanym schematem dawkowania. U pacjentów posiadających genotyp, który warunkuje słabą aktywność enzymu CYP2D6, należy rozważyć zastosowanie mniejszej dawki początkowej i wolniejsze zwiększanie dawki leku. Nie prowadzono systematycznych badań dotyczących stosowania atomoksetyny u pacjentów w wieku powyżej 65 lat. Nie określono bezpieczeństwa i skuteczności preparatu u dzieci w wieku poniżej 6 lat - nie należy stosować. Sposób podania. Lek można przyjmować rano w pojedynczej dawce dobowej lub w przypadku nie odpowiedniej tolerancji lub skuteczności leku, korzystne może być przyjmowanie dwóch równych dawek podzielonych, rano i późnym popołudniem lub wczesnym wieczorem; przyjmować niezależnie od posiłku.

Interakcje z innymi lekami

Auroxetyn - Atomoksetyny nie stosować z inhibitorami MAO. Należy zachować ostrożność podczas stosowania atomoksetyny w skojarzeniu z serotoninergicznymi produktami leczniczymi, selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI), opioidami takimi, jak tramadol oraz z czteropierścieniowymi lub trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi, ze względu na zwiększone ryzyko zespołu serotoninowego, który jest stanem mogącym zagrażać życiu. U pacjentów przyjmujących inhibitory enzymu CYP2D6 (np. fluoksetyna, paroksetyna, chinidyna, terbinafina), ekspozycja na atomoksetynę może zwiększyć się 6-8 razy, a stężenie maksymalne w stanie równowagi może zwiększyć się ok. 3-4 razy - może być konieczne wolniejsze zwiększanie dawki i zmniejszenie docelowej dawki atomoksetyny. U pacjentów, u których po ustaleniu optymalnej dawki atomoksetyny zalecono stosowanie inhibitora enzymu CYP2D6, należy ponownie ocenić odpowiedź kliniczną i tolerancję leku, aby stwierdzić, czy nie potrzebna jest modyfikacja dawki. Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania preparatu i silnych inhibitorów enzymów cytochromu P450, z wyjątkiem CYP2D6, u pacjentów posiadających słabo metabolizujący CYP2D6, ponieważ nie jest znane ryzyko istotnego zwiększenia ekspozycji na atomoksetynę w warunkach in vivo. Atomoksetyna u pacjentów przyjmujących duże dawki salbutamolu (lub innych ß₂ agonistów) w nebulizacji lub ogólnoustrojowo (doustnie lub dożylnie) może nasilać wpływ salbutamolu na układ sercowo-naczyniowy - należy zachować ostrożność. Należy zwrócić uwagę na monitorowanie szybkości akcji serca i ciśnienia tętniczego krwi podczas jednoczesnego stosowania atomoksetyny i salbutamolu; w razie istotnego zwiększenia szybkości akcji serca i ciśnienia tętniczego krwi może być uzasadniona modyfikacja dawek tych leków. W przypadku jednoczesnego stosowania atomoksetyny i innych leków powodujących wydłużenie odstępu QT (leki neuroleptyczne, leki przeciwarytmiczne z grupy IA i III, moksyfloksacyna, erytromycyna, metadon, meflochina, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, lit, cyzapryd), leków powodujących zaburzenie równowagi elektrolitowej (moczopędne leki z grupy tiazydów) i inhibitorów enzymu CYP2D6, możliwe jest zwiększenie ryzyka wydłużenia odstępu QT. Zaleca się ostrożność podczas jednoczesnego stosowania atomoksetyny z lekami obniżającymi próg drgawkowy (leki przeciwdepresyjne, leki neuroleptyczne, meflochina, buproprion, tramadol; ryzyko wystąpienia napadów drgawek), z lekami zwiększającymi ciśnienie krwi (należy kontrolować ciśnienie krwi), z lekami działającymi na noradrenalinę (imipramina, wenlafaksyna, mirtazapina, pseudoefedryna, fenylefryna) oraz z lekami przeciwnadciśnieniowymi (atomoksetyna może zmniejszać skuteczność tych leków; należy kontrolować ciśnienie krwi). Leki zwiększające pH żołądka (wodorotlenek magnezu lub wodorotlenek glinu, omeprazol) nie wpływały na biodostępność atomoksetyny. Warfaryna, kwas acetylosalicylowy, fenytoina i diazepam nie wpływały na wiązanie się atomoksetyny z białkami osocza i analogicznie atomoksetyna nie wpływała na wiązanie się tych związków z albuminą ludzką.

Ciąża

Auroxetyn - Z powodu ograniczonych danych klinicznych nie należy stosować preparatu w ciąży, chyba że spodziewane korzyści dla matki przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu. Ze względu na brak badań, należy unikać stosowania atomoksetyny u kobiet karmiących piersią.

Skutki uboczne

Auroxetyn - Dzieci i młodzież. Bardzo często: zmniejszenie łaknienia; ból głowy, senność; ból brzucha, wymioty, nudności; zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi, zwiększenie tętna. Często: anoreksja (utrata łaknienia); drażliwość, wahania nastroju, bezsenność, pobudzenie, lęk, depresja i obniżony nastrój, tiki; zawroty głowy; rozszerzenie źrenic; zaparcie, niestrawność; zapalenie skóry, świąd, wysypka; zmęczenie, letarg, ból w klatce piersiowej; zmniejszenie masy ciała. Niezbyt często: zachowania samobójcze, agresja, wrogość, chwiejność emocjonalna, psychoza (w tym halucynacje); omdlenie, drżenie, migrena, parestezje, niedoczulica, napad drgawek; niewyraźne widzenie; kołatanie serca, częstoskurcz zatokowy, wydłużenie odstępu QT; duszność; zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi; nadmierne pocenie się, reakcje alergiczne; osłabienie. Rzadko: zespół Raynauda; nieprawidłowe/podwyższone wyniki testów wątrobowych, żółtaczka, zapalenie wątroby, uszkodzenie wątroby, ostra niewydolność wątroby, uczucie parcia na pęcherz, zatrzymanie moczu; priapizm, ból narządów płciowych mężczyzn. Częstość nieznana: bruksizm. Dorośli. Bardzo często: zmniejszenie łaknienia; bezsenność; ból głowy; suchość w jamie ustnej, nudności; zwiększenie ciśnienia tętniczego krwi, zwiększenie tętna. Często: pobudzenie, zmniejszenie libido, zaburzenia snu, depresja, obniżenie nastroju, lęk; zawroty głowy, zaburzenia smaku, parestezja, senność (uspokojenie polekowe), drżenie; kołatanie serca, częstoskurcz; uderzenia gorąca; ból brzucha, zaparcie, niestrawność, wzdęcie z oddawaniem wiatrów, wymioty; zapalenie skóry, nadmierne pocenie się, wysypka; bolesne lub trudne oddawanie moczu, uczucie parcia na pęcherz, zatrzymanie moczu, częstsze odczuwanie pragnienia; bolesne miesiączkowanie, zaburzenia wytrysku, zaburzenie erekcji, zapalenie gruczołu krokowego, ból narządów płciowych u mężczyzn; osłabienie, zmęczenie, letarg, dreszcze, drażliwość; zmniejszenie masy ciała. Niezbyt często: zachowania samobójcze, agresja, wrogość, chwiejność emocjonalna, niepokój ruchowy, tiki; omdlenie, migrena, niedoczulica; niewyraźne widzenie; wydłużenie odstępu QT; uczucie zimna w kończynach; duszność; reakcje alergiczne, świąd, pokrzywka; kurcz mięśni; nagłe parcie na pęcherz; brak wytrysku, nieregularne miesiączki, zaburzenia orgazmu; uczucie zimna, ból w klatce piersiowej. Rzadko: psychoza (w tym halucynacje); napady drgawek; zespół Raynauda; nieprawidłowe/podwyższone wyniki testów wątrobowych, żółtaczka, zapalenie wątroby, uszkodzenie wątroby, ostra niewydolność wątroby, zwiększone stężenie bilirubiny we krwi; priapizm.

Środki ostrożności

Auroxetyn - Przed rozpoczęciem leczenia należy zebrać wywiad chorobowy i przeprowadzić podstawową ocenę wydolności układu krążenia pacjenta, w tym również zmierzyć ciśnienie tętnicze krwi i tętno. Ponadto podczas leczenia należy regularnie kontrolować wydolność układu krążenia przez pomiar ciśnienia tętniczego krwi i tętna oraz zapisując go na siatce centylowej po każdej modyfikacji dawki, a następnie nie rzadziej niż co 6 miesięcy. U pacjentów leczonych atomoksetyną zgłaszano zachowania samobójcze (próby samobójcze i myśli samobójcze). Pacjentów, u których rozpoczęto leczenie ADHD należy uważnie obserwować, czy nie występują u nich lub czy nie nasilają się zachowania samobójcze. Należy zachować ostrożność u pacjentów ze stwierdzonymi wadami serca (ryzyko nagłej śmierci; zaleca się konsultację kardiologa), z nadciśnieniem, częstoskurczem czy chorobą układu krążenia lub chorobą naczyń mózgowych oraz u pacjentów z chorobami predysponującymi do niedociśnienia lub u pacjentów z chorobami związanymi z możliwością wystąpienia nagłych zmian rytmu serca lub ciśnienia krwi. Pacjenci, u których podczas leczenia atomoksetyną wystąpią objawy, takie jak kołatanie serca, powysiłkowy ból w klatce piersiowej, omdlenie o niewyjaśnionej przyczynie, duszność lub inne objawy choroby serca, powinni pilnie przejść specjalistyczne badanie kardiologiczne. Ponadto należy zachować ostrożność u pacjentów z wrodzonym lub nabytym zespołem wydłużonego odstępu QT lub u których w rodzinie stwierdzono występowanie zespołu wydłużonego odstępu QT. Pacjenci z dodatkowymi czynnikami ryzyka chorób naczyń mózgowych po rozpoczęciu stosowania atomoksetyny powinni być badani w czasie każdej wizyty lekarskiej w kierunku występowania objawów neurologicznych. U pacjentów z żółtaczką lub wynikami laboratoryjnymi wskazującymi na uszkodzenie wątroby należy przerwać stosowanie leku i nie rozpoczynać ponownie leczenia. W przypadku wystąpienia objawów psychotycznych i maniakalnych, należy rozważyć związek przyczynowy ze stosowaniem leku i rozważyć jego odstawienie. Należy zachować ostrożność podczas rozpoczynania stosowania preparatu u pacjentów, u których występowały napady drgawek; w przypadku wystąpienia napadu drgawek lub zwiększenia częstości napadów drgawek o nieustalonej przyczynie należy rozważyć przerwanie stosowania leku. Pacjentów należy uważnie obserwować, czy nie występują u nich lub czy nie nasilają się agresywne zachowania, wrogość lub chwiejność emocjonalna. Zgłaszano ciężkie przypadki dotyczące dzieci i młodzieży, włącznie ze zgłoszeniami napaści fizycznej lub stosowania gróźb i myśli o krzywdzeniu innych. Rodzinom i opiekunom dzieci i młodzieży leczonych atomoksetyną należy doradzić, aby w razie zauważenia istotnych zmian nastroju lub wzorców zachowań, szczególnie po rozpoczęciu leczenia lub zmianie dawki, niezwłocznie powiadomili o tym przedstawiciela fachowego personelu medycznego. Lekarze powinni ocenić konieczność modyfikacji dawki lub przerwania leczenia u pacjentów, u których odnotowano zmiany zachowania. Podczas przyjmowania leku możliwe są reakcje alergiczne (reakcje anafilaktyczne, wysypka, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka). Podczas stosowania atomoksetyny należy kontrolować wzrost i rozwój pacjenta. Należy kontrolować pacjentów wymagających długotrwałego leczenia oraz rozważyć zmniejszenie dawki leku lub przerwanie leczenia u tych pacjentów, u których nie następuje odpowiedni wzrost lub przyrost masy ciała. Dane kliniczne nie wykazują szkodliwego wpływu na funkcje poznawcze i dojrzewanie płciowe, jednak należy obserwować pacjentów wymagających długotrwałego leczenia. Należy monitorować pacjentów z ADHD leczonych atomoksetyną na wypadek pojawienia się lub nasilenia objawów lękowych, obniżonego nastroju, depresji lub tików. Zgłaszano przypadki występowania zespołu serotoninowego po zastosowaniu atomoksetyny jednocześnie z innymi lekami o działaniu serotoninergicznym (np. SNRI, SSRI, innymi lekami należącymi do grupy SNRI, tryptanami, opioidami i trójpierścieniowymi i czteropierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi). Jeśli stosowanie skojarzonego leczenia jest uzasadnione, ważne jest szybkie rozpoznanie objawów zespołu serotoninowego. Objawy te mogą obejmować zmiany stanu psychicznego, niestabilność autonomicznego układu nerwowego, zaburzenia nerwowomięśniowe i (lub) objawy żołądkowo-jelitowe. Jeśli podejrzewa się wystąpienie zespołu serotoninowego, należy rozważyć zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia, w zależności od nasilenia objawów. U pacjentów z wolno metabolizującym CYP2D6 ryzyko wystąpienia działań niepożądanych jest większe, należy rozważyć zastosowanie mniejszej dawki początkowej i wolniejsze zwiększanie dawki leku. Ze względu na brak badań, nie należy stosować preparatu u dzieci poniżej 6 lat. Lek nie jest wskazany do stosowania w leczeniu epizodów dużej depresji i (ani) lęku, gdyż wyniki badań klinicznych przeprowadzonych z udziałem osób dorosłych w tych wskazaniach ale bez ADHD, nie wykazały jakichkolwiek różnic w działaniu w porównaniu z placebo.

Producent

Aurovitas Pharma Polska