Spis treści:
1. Airbufo Forspiro - działanie
2. Airbufo Forspiro - wskazania
3. Airbufo Forspiro - przeciwwskazania
4. Airbufo Forspiro - dawkowanie
5. Airbufo Forspiro - interakcje z innymi lekami
6. Airbufo Forspiro - ciąża
7. Airbufo Forspiro - skutki uboczne
8. Airbufo Forspiro - środki ostrożności
9. Airbufo Forspiro - producent

Działanie

Airbufo Forspiro - Preparat zawiera budezonid i formoterol - substancje o różnym mechanizmie działania działające addycyjnie w odniesieniu do zmniejszenia liczby zaostrzeń astmy. Budezonid jest glikokortykosteroidem, który podany wziewnie wykazuje zależne od dawki działanie przeciwzapalne w drogach oddechowych, co powoduje złagodzenie objawów astmy i zmniejszenie liczby jej zaostrzeń. Formoterol jest selektywnym agonistą receptora β₂-adrenergicznego, który podany wziewnie powoduje szybki i długo utrzymujący się rozkurcz mięśni gładkich oskrzeli u pacjentów z odwracalną obturacją dróg oddechowych. Działanie rozszerzające oskrzela zależy od dawki, a jego początek występuje w ciągu 1-3 min i po inhalacji pojedynczej dawki utrzymuje się przez co najmniej 12 h. Wykazano biorównoważność połączenia stałych dawek budezonidu i formoterolu oraz leków zawierających te pojedyncze substancje czynne w odniesieniu do ogólnoustrojowej ekspozycji na budezonid i formoterol. Podany wziewnie budezonid jest szybko wchłaniany i osiąga C_max w osoczu w ciągu 30 min. Średnia depozycja budezonidu w płucach po podaniu wziewnym z użyciem inhalatora proszkowego wynosi 32-44% dostarczonej dawki. Biodostępność ogólnoustrojowa wynosi ok. 49% dostarczonej dawki. Podany wziewnie formoterol jest szybko wchłaniany i osiąga C_max w osoczu w ciągu 10 min po inhalacji. Średnia depozycja formoterolu w płucach po podaniu wziewnym z użyciem inhalatora proszkowego wynosi 28-49% dostarczonej dawki, a jego biodostępność ogólnoustrojowa ok. 61% dostarczonej dawki. Formoterol wiąże się z białkami osocza w ok. 50%, a budezonid w 90%. Formoterol jest unieczynniany w procesie sprzęgania (powstają czynne metabolity O-demetylowane i deformylowane, ale stwierdza się je głównie jako nieaktywne związki sprzężone). Budezonid podlega znacznemu (ok. 90%) metabolizmowi pierwszego przejścia przez wątrobę, z wytworzeniem związków o małej aktywności glikokortykosteroidowej. Większa część dawki formoterolu jest metabolizowana w wątrobie, a następnie wydalana przez nerki. Po inhalacji 8-13% dostarczonej dawki formoterolu jest wydalane w moczu w niezmienionej postaci. Końcowy T_0,5 formoterolu w fazie eliminacji wynosi średnio 17 h. Budezonid jest eliminowany w procesie metabolizmu głównie z udziałem CYP3A4. Metabolity budezonidu są wydalane w moczu w postaci niezmienionej lub sprzężonej. Tylko nieznaczna ilość budezonidu wykrywana jest w moczu w postaci niezmienionej. T_0,5 budezonidu w osoczu w fazie eliminacji po podaniu dożylnym wynosi średnio 4 h.

Wskazania

Airbufo Forspiro - Astma. Systematyczne leczenie astmy u dorosłych i młodzieży (≥12 lat), u których właściwe jest jednoczesne stosowanie wziewnego glikokortykosteroidu i długo działającego agonisty receptorów β₂-adrenergicznych, gdy: leczenie wziewnymi glikokortykosteroidami i stosowanymi doraźnie krótko działającymi wziewnymi agonistami receptorów β₂-adrenergicznych nie zapewniło odpowiedniej kontroli objawów choroby lub stosowane osobno wziewne glikokortykosteroidy i długo działający agoniści receptorów β₂-adrenergicznych zapewniły odpowiednią kontrolę objawów choroby. Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP). Objawowe leczenie dorosłych (≥18 lat) z POChP z natężoną objętością wydechową pierwszosekundową (FEV₁) <70 % wartości należnej (po podaniu leku rozszerzającego oskrzela) i zaostrzeniem choroby w wywiadzie mimo systematycznej terapii lekami rozszerzającymi oskrzela.

Przeciwwskazania

Airbufo Forspiro - Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Dawkowanie

Airbufo Forspiro - Wziewnie. Astma. Lek nie jest przeznaczony do rozpoczynania leczenia astmy. Wymaganą dawkę każdego ze składników wchodzących w skład preparatu należy ustalać indywidualnie, zależnie od ciężkości choroby. Należy to brać pod uwagę nie tylko podczas rozpoczynania leczenia preparatem złożonym, ale również podczas ustalania dawki podtrzymującej. Jeśli u danego pacjenta konieczne jest zastosowanie leku złożonego w dawkach innych niż dostępne w inhalatorze Airbufo Forspiro, należy uzupełnić dawki przepisując wziewnych agonistów receptorów β₂-adrenergicznych i (lub) glikokortykosteroidów w osobnych inhalatorach. Dawkę należy ustalać tak, aby uzyskać najmniejszą dawkę zapewniającą skuteczną kontrolę objawów. Lekarz prowadzący powinien systematycznie oceniać stan pacjenta, aby sprawdzić, czy dawka budezonidu z formoterolem pozostaje optymalna. Jeśli najmniejsza zalecana dawka pozwoliła na długotrwale opanowanie objawów choroby, następnym krokiem może być próba leczenia samym wziewnym glikokortykosteroidem. Jeśli wskazane jest zmniejszenie dawki lub przepisanie dawki większej niż dostarczona przez lek Airbufo Forspiro, konieczna jest zmiana na inne połączenie budezonidu i formoterolu fumaranu o ustalonej dawce zawierające odpowiednio mniejszą lub większą dawkę wziewnego glikokortykosteroidu. Preparat w dawce 160 µg+4,5 µg można stosować na dwa sposoby: w leczeniu podtrzymującym lub w leczeniu podtrzymującym i doraźnym; preparat w dawce 320 µg+9 µg - wyłącznie jako leczenie podtrzymujące. Leczenie podtrzymujące. Należy zalecić pacjentowi, aby zawsze miał przy sobie osobny, szybko działający lek rozszerzający oskrzela do zastosowania w razie konieczności. Dorośli (w wieku co najmniej 18 lat): dawka 160 µg+4,5 µg - 1-2 inhalacje  2 razy na dobę, u niektórych pacjentów może być konieczne zwiększenie dawki maksymalnie do 4 inhalacji 2 razy na dobę; dawka 320 µg+9 µg - 1 inhalacja 2 razy na dobę, u niektórych pacjentów może być konieczne zwiększenie dawki maksymalnie do 2 inhalacji 2 razy na dobę. Młodzież (12-17 lat): dawka 160 µg+4,5 µg - 1-2 inhalacje 2 razy na dobę; dawka 320 µg+9 µg - 1 inhalacja 2 razy na dobę. W praktyce, jeśli dawkowanie 2 razy na dobę zapewniło kontrolę objawów, w ramach ustalania najmniejszej skutecznej dawki można zastosować lek raz na dobę, jeśli w opinii lekarza utrzymanie kontroli objawów wymaga podawania długo działającego leku rozszerzającego oskrzela w skojarzeniu z wziewnym glikokortykosteroidem. Zwiększenie zapotrzebowania na stosowanie doraźne szybko działającego leku rozszerzającego oskrzela wskazuje na pogorszenie przebiegu choroby i wymaga ponownej oceny leczenia astmy. Dzieci w wieku poniżej 12 lat: ze względu na brak danych, nie zaleca się stosowania preparatu u dzieci w wieku poniżej 12 lat. Leczenie podtrzymujące i doraźne. Pacjent przyjmuje lek codziennie w leczeniu podtrzymującym oraz dodatkowo w razie potrzeby, w odpowiedzi na występujące objawy. Należy zalecić pacjentowi, aby zawsze miał przy sobie Airbufo Forspiro do zastosowania w razie konieczności. Podawanie leku w leczeniu podtrzymującym i doraźnym należy rozważyć szczególnie u pacjentów z: niewystarczającą kontrolą objawów astmy i częstą potrzebą stosowania leku rozszerzającego oskrzela, zaostrzeniami objawów astmy w przeszłości, które wymagały interwencji medycznej. U pacjentów, którzy często stosują doraźnie dużą ilość inhalacji należy ściśle kontrolować występowanie działań niepożądanych zależnych od dawki. Dorośli i młodzież (w wieku co najmniej 12 lat): zalecana dawka podtrzymująca to 2 inhalacje na dobę, podawane jako 1 inhalacja rano i 1 inhalacja wieczorem lub jako 2 inhalacje podawane albo rano, albo wieczorem. U niektórych pacjentów odpowiednia może być dawka podtrzymująca w postaci 2 inhalacji 2 razy na dobę. W razie wystąpienia objawów pacjent powinien przyjąć doraźnie 1 dodatkową inhalację. Jeśli po kilku minutach objawy nie ustąpią, należy przyjąć dodatkową inhalację. Nie wolno przyjmować jednorazowo więcej niż 6 inhalacji. Zazwyczaj nie jest konieczne przyjmowanie więcej niż 8 inhalacji na dobę, ale przez ograniczony czas można stosować do 12 inhalacji na dobę. Pacjentom, którzy stosują więcej niż 8 inhalacji na dobę, należy zdecydowanie zalecić skontaktowanie się z lekarzem prowadzącym. Należy ponownie ocenić stan pacjenta i rozważyć zmianę leczenia podtrzymującego. Dzieci w wieku poniżej 12 lat: nie zaleca się stosowania leku u dzieci w leczeniu podtrzymującym i doraźnym. POChP. Dorośli: dawka 160 µg+4,5 µg - 2 inhalacje 2 razy na dobę; dawka 320 µg+9 µg - 1 inhalacja 2 razy na dobę. Odstawianie leku. W razie przerywania leczenia zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki. Leczenia nie należy przerywać w sposób nagły. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma szczególnych zaleceń dotyczących dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku. Nie ma danych dotyczących stosowania leku u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek. Ponieważ budezonid i formoterol eliminowane są z organizmu głównie poprzez metabolizm wątrobowy, u pacjentów z ciężką marskością wątroby spodziewane jest zwiększenie ekspozycji na obie substancje czynne. Sposób podania. Pacjentowi należy zademonstrować sposób stosowania inhalatora i systematycznie kontrolować, czy używany jest prawidłowo. W inhalatorze znajduje się 60 dawek leku w zwiniętym pasku foliowym. Inhalator ma licznik dawek, który wskazuje, ile dawek pozostało (od 60 do 0). Oznakowanie ostatnich 10 dawek pojawia się na czerwonym tle. Inhalator nie jest przeznaczony do wielokrotnego napełniania. Zużyty inhalator należy usunąć i zastąpić nowym. W celu zminimalizowania ryzyka zakażeń grzybiczych jamy ustnej i gardła należy zalecić pacjentowi wypłukanie jamy ustnej wodą po każdej inhalacji dawki podtrzymującej. W razie wystąpienia pleśniawek w obrębie jamy ustnej i gardła pacjent powinien wypłukać jamę ustną wodą także po przyjęciu dawki stosowanej doraźnie.

Interakcje z innymi lekami

Airbufo Forspiro - Silne inhibitory CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, worykonazol, pozakonazol, klarytromycyna, telitromycyna, nefazodon, kobicystat i inhibitory proteazy HIV) mogą znacząco zwiększać stężenie budezonidu w osoczu, dlatego należy unikać jednoczesnego stosowania. Jeśli nie jest to możliwe, przerwa między podaniem inhibitora i budezonidu powinna być możliwie najdłuższa. Nie zaleca się stosowania preparatu w leczeniu podtrzymującym i doraźnym u pacjentów przyjmujących silne inhibitory CYP3A4. Ketokonazol w dawce 200 mg raz na dobę zwiększał ok. 6-krotnie stężenie jednocześnie przyjętego doustnie budezonidu (w pojedynczej dawce 3 mg). Gdy ketokonazol podawany był po 12 h od zastosowania budezonidu, stężenie w osoczu zwiększało się średnio tylko 3-krotnie. Znaczące zwiększenie stężenia w osoczu (przeciętnie 4-krotne) może wystąpić, jeśli itrakonazol w dawce 200 mg raz na dobę podaje się jednocześnie z wziewnym budezonidem (w pojedynczej dawce 1000 µg). β-adrenolityki mogą zmniejszać lub hamować działanie formoterolu, dlatego leku nie należy stosować razem z β-adrenolitykami (również w kroplach do oczu), chyba że istnieją bardzo istotne przyczyny. Jednoczesne leczenie chinidyną, dyzopiramidem, prokainamidem, pochodnymi fenotiazyny, lekami przeciwhistaminowymi (terfenadyną) oraz trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi może spowodować wydłużenie odstępu QTc i zwiększać ryzyko komorowych zaburzeń rytmu. Ponadto lewodopa, lewotyroksyna, oksytocyna i alkohol mogą zmniejszyć tolerancję mięśnia sercowego na β₂-sympatykomimetyki. Jednoczesne stosowanie z inhibitorami MAO, w tym z lekami o podobnych właściwościach (tj. furazolidon i prokarbazyna), może powodować zwiększenie ciśnienia tętniczego. Istnieje zwiększone ryzyko arytmii u pacjentów poddawanych jednocześnie znieczuleniu ogólnemu z zastosowaniem węglowodorów halogenowych. Jednoczesne stosowanie innych leków o działaniu β-adrenolitycznym lub cholinolitycznym może mieć addytywne działanie rozszerzające oskrzela. Hipokaliemia może zwiększać skłonność do zaburzeń rytmu serca u pacjentów leczonych glikozydami naparstnicy. Hipokaliemia może być skutkiem leczenia agonistą receptorów β₂-adrenergicznych i mogą ją nasilać jednocześnie stosowane pochodne ksantyny, kortykosteroidy i leki moczopędne. Nie obserwowano interakcji budezonidu i formoterolu z innymi lekami stosowanymi w leczeniu astmy oskrzelowej.

Ciąża

Airbufo Forspiro - Lek można stosować w okresie ciąży tylko wtedy, gdy korzyści przewyższają możliwe ryzyko. Należy zastosować najmniejszą skuteczną dawkę budezonidu, która zapewnia odpowiednią kontrolę astmy. Brak odpowiednich danych dotyczących stosowania formoterolu u kobiet w ciąży. U zwierząt formoterol wywoływał działania niepożądane w badaniach nad rozrodczością przy bardzo dużej ekspozycji ogólnoustrojowej. Dane dotyczące około 2000 kobiet stosujących wziewnie budezonid w czasie ciąży nie wskazują na zwiększone ryzyko działania teratogennego. W badaniach na zwierzętach wykazano, że glikokortykosteroidy powodują wady rozwojowe. Jest mało prawdopodobne, aby dane te miały znaczenie u ludzi stosujących budezonid w zalecanych dawkach. Badania na zwierzętach wykazały również wpływ nadmiernej (ale przy ekspozycjach poniżej zakresu dawek o działaniu teratogennym) dawki glikokortykosteroidów w okresie prenatalnym na zwiększone ryzyko opóźnienia rozwoju wewnątrzmacicznego, wystąpienia chorób sercowo-naczyniowych w wieku dorosłym, trwałych zmian wysycenia receptora glikokortykosteroidowego oraz zmian w obrocie i działaniu neuroprzekaźników. Stosowanie leku u kobiet karmiących piersią można rozważać tylko wtedy, gdy spodziewane korzyści dla matki przewyższają jakiekolwiek ryzyko dla dziecka. Budezonid przenika do mleka kobiecego, jednak stosowany w dawkach leczniczych nie powinien mieć wpływu na dziecko karmione piersią. Nie wiadomo, czy formoterol przenika do mleka kobiecego. U szczurów wykazano małe stężenie fmmoterolu w mleku karmiących samic. Badania na zwierzętach dotyczące wpływu formoterolu na reprodukcję wykazały niewielkie zmniejszenie płodności u samców szczurów przy ekspozycji ogólnoustrojowej na duże dawki.

Skutki uboczne

Airbufo Forspiro - Często: kandydoza jamy ustnej i gardła, zapalenie płuc (u pacientów z POChP), ból głowy, drżenie, kołatanie serca, niewielkie podrażnienie gardła, kaszel, dysfonia (w tym chrypka). Niezbyt często: agresja, nadmierna aktywność psychoruchowa, niepokój, zaburzenia snu, zawroty głowy, nieostre widzenie, tachykardia, nudności, łatwe powstawanie siniaków, kurcze mięśni. Rzadko: natychmiastowa lub opóźniona reakcja nadwrażliwości (np. wykwity skórne, pokrzywka, świąd, zapalenie skóry, obrzęk naczvnioruchowy i reakcja anafilaktyczna), hipokaliemia, zaburzenia rytmu serca (np. migotanie przedsionków, częstoskurcz nadkomorowy, skurcze dodatkowe), skurcz oskrzeli. Bardzo rzadko: zespół Cushinga, zahamowanie czynności nadnerczy, opóźnienie tempa wzrostu, zmniejszenie gęstości mineralnej kości, hiperglikemia, depresja, zmiany zachowania (głównie u dzieci), zaburzenia smaku, zaćma i jaskra, dławica piersiowa, wydłużenie odstępu QTc, zmiany ciśnienia tętniczego, paradoksalny skurcz oskrzeli. Po zastosowaniu wziewnych glikokortykosteroidów, zwłaszcza w dużych dawkach i przez długi czas, mogą wystąpić objawy ogólnoustrojowe. Prawdopodobieństwo ich wystąpienia jest znacznie mniejsze po zastosowaniu glikokortykosteroidów wziewnych niż doustnych. Do możliwych objawów ogólnoustrojowych należą: zespól Cushinga, cechy cushingoidalne, zahamowanie czynności kory nadnerczy, spowolnienie tempa wzrostu u dzieci i młodzieży, zmniejszenie gęstości mineralnej kości, zaćma i jaskra oraz znacznie rzadziej szereg zaburzeń psychicznych lub zmian zachowania, w tym nadmierna aktywność psychoruchowa, zaburzenia snu, lęk, depresja lub agresja (szczególnie u dzieci). Może też wystąpić zwiększona podatność na zakażenia oraz mniejsza zdolność przystosowania się do sytuacji stresowych. Działania takie zależą prawdopodobnie od dawki, czasu ekspozycji, jednoczesnej i wcześniejszej ekspozycji na steroidy oraz od indywidualnej wrażliwości. Leczenie agonistami receptorów β₂-adrenergicznych może powodować zwiększenie stężenia insuliny, wolnych kwasów tłuszczowych, glicerolu i ciał ketonowych we krwi. U dzieci otrzymujących przez długi czas wziewnie kortykosteroidy zaleca się regularne kontrolowanie wzrostu.

Środki ostrożności

Airbufo Forspiro - Pacjentom należy zalecić, aby przez cały czas mieli przy sobie wziewny lek rozszerzający oskrzela do stosowania doraźnego, albo lek Airbufo Forspiro (pacjenci z astmą stosujący ten lek w leczeniu podtrzymującym i doraźnym) lub osobny szybko działający lek rozszerzający oskrzela (wszyscy pacjenci stosujący lek Airbufo Forspiro wyłącznie w leczeniu podtrzymującym). Pacjentom należy przypominać o konieczności stosowania dawki podtrzymującej leku zgodnie z zaleceniami, nawet przy braku objawów astmy. Nie badano stosowania leku w zapobieganiu objawom, np. przed wysiłkiem. Dodatkowe inhalacje preparatu należy stosować w razie wystąpienia objawów astmy, lecz nie są one przeznaczone do regularnego stosowania profilaktycznego, np. przed wysiłkiem. Do tego celu należy rozważyć zastosowanie szybko działającego leku rozszerzającego oskrzela. Po opanowaniu objawów astmy można rozważyć stopniowe zmniejszanie dawki preparatu. Podczas stopniowego zmniejszania dawki ważne jest regularne kontrolowanie stanu pacjentów. Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę. Nie należy rozpoczynać stosowania preparatu podczas zaostrzenia, znacznego lub ostrego pogorszenia przebiegu astmy. Podczas leczenia preparatem mogą wystąpić ciężkie działania niepożądane związane z astmą oraz jej zaostrzenia. Pacjentom należy zalecić kontynuowanie leczenia i zwrócenie się do lekarza w razie nieuzyskania kontroli objawów astmy lub nasilenia jej objawów po rozpoczęciu stosowania preparatu. Nie ma danych z badań klinicznych dotyczących stosowania budezonidu z formoterolem u pacjentów z POChP, u których wartość FEV₁ przed podaniem leku rozszerzającego oskrzela wynosiła >50% wartości należnej, a po podaniu leku rozszerzającego oskrzela wynosiła <70% wartości należnej. U pacjenta, u którego wystąpi paradoksalny skurcz oskrzeli, stosowanie preparatu należy natychmiast przerwać, ocenić stan pacjenta i w razie konieczności wdrożyć inne leczenie. Paradoksalny skurcz oskrzeli reaguje na szybko działające wziewne leki rozszerzające oskrzela i należy go leczyć natychmiast. Podczas stosowania wszystkich wziewnych kortykosteroidów, zwłaszcza w dużych dawkach przez długi czas, mogą wystąpić objawy ogólne; prawdopodobieństwo ich wystąpienia po zastosowaniu wziewnych kortykosteroidów jest znacznie mniejsze niż po podaniu kortykosteroidów doustnych. Możliwość wpływu na gęstość mineralną kości należy brać pod uwagę szczególnie u pacjentów stosujących długotrwale duże dawki leku, u których współistnieją czynniki ryzyka rozwoju osteoporozy. Długoterminowe badania z zastosowaniem u dzieci wziewnego budezonidu w średniej dawce dobowej 400 µg (dawka odmierzona) lub u dorosłych w dawce dobowej 800 µg (dawka odmierzona) nie wykazały istotnego wpływu na gęstość mineralną kości. Brak dostępnych informacji dotyczących działania budezonidu z formoterolem w większych dawkach. W razie jakichkolwiek przypuszczeń, że wcześniejsze leczenie steroidami o działaniu ogólnym spowodowało zaburzenia czynności nadnerczy, należy zachować ostrożność podczas zmiany leczenia na lek Airbufo Forspiro. Korzystne działanie wziewnego budezonidu minimalizuje zwykle zapotrzebowanie pacjenta na steroidy doustne, ale u pacjentów zmieniających leczenie z steroidów doustnych na wziewne istnieje nadal ryzyko utrzymywania się przez dłuższy czas zmniejszonej rezerwy nadnerczowej. Powrót do właściwego stanu może nastąpić po długim czasie od przerwania leczenia doustnymi steroidami, dlatego zmiana terapii z doustnych steroidów na wziewny budezonid może wiązać się z ryzykiem wynikającym z zaburzeń czynności nadnerczy przez dłuższy czas. W takiej sytuacji należy regularnie kontrolować czynność osi HPA (podwzgórze-przysadka-nadnercza). Długotrwałe stosowanie wziewnych kortykosteroidów w dużych dawkach, zwłaszcza większych niż zalecane może również powodować klinicznie znaczące zahamowanie czynności nadnerczy. Dlatego w okresach stresu (takiego jak ostre zakażenie lub zabieg chirurgiczny w trybie planowym) należy rozważyć dodatkowe zastosowanie kortykosteroidów o działaniu ogólnym. Szybkie zmniejszenie dawki steroidów może spowodować ostry przełom nadnerczowy. Podmiotowe i przedmiotowe objawy występujące podczas ostrego przełomu nadnerczowego mogą być w pewnym stopniu maskowane, ale mogą to być: jadłowstręt, ból brzucha, zmniejszenie masy ciała, zmęczenie, ból głowy, nudności, wymioty, zaburzenia świadomości, drgawki, niedociśnienie tętnicze i hipoglikemia. Nie należy przerywać w sposób nagły leczenia uzupełniającego steroidami ogólnoustrojowymi lub wziewnym budezonidem. Podczas zmiany terapii z doustnej na wziewną występuje zwykle osłabienie działania ogólnego steroidów, co może być przyczyną pojawienia się objawów alergii lub zapalenia stawów, takich jak zapalenie błony śluzowej nosa, wyprysk oraz ból mięśni i stawów. Należy rozpocząć leczenie objawowe. Należy podejrzewać możliwość niewystarczającego działania glikokortykosteroidów, jeśli (rzadko) wystąpią takie objawy, jak zmęczenie, ból głowy, nudności i wymioty. W takich przypadkach niekiedy konieczne jest czasowe zwiększenie dawki doustnych glikokortykosteroidów. Należy unikać jednoczesnego stosowania z itrakonazolem, rytonawirem lub innymi silnymi inhibitorami CYP3A4. Jeśli nie jest to możliwe, należy zachować jak najdłuższą przerwę między zastosowaniem leków. Nie zaleca się stosowania preparatu w leczeniu podtrzymującym i doraźnym u pacjentów stosujących silne inhibitory CYP3A4. Spodziewane jest, że jednoczesne leczenie inhibitorami CYP3A (w tym lekami zawierającymi kobicystat) zwiększy ryzyko ogólnoustrojowych działań niepożądanych. Należy unikać takiego połączenia, chyba że korzyść przewyższa zwiększone ryzyko ogólnoustrojowych działań niepożądanych glikokortykosteroidów. Preparat należy stosować ostrożnie u pacjentów z nadczynnością tarczycy, guzem chromochłonnym nadnerczy, cukrzycą, nieleczoną hipokaliemią, kardiomiopatią przerostową zawężającą, idiopatycznym podzastawkowym zwężeniem aorty, ciężkim nadciśnieniem tętniczym, tętniakiem lub innymi ciężkimi chorobami układu sercowo-naczyniowego, takimi jak choroba niedokrwienna serca, tachyarytmie lub ciężka niewydolność serca. Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z wydłużeniem odstępu QTc, gdyż sam formoterol może powodować wydłużenie odstępu QTc. U pacjentów z czynną lub przebytą gruźlicą płuc, grzybiczymi lub wirusowymi zakażeniami dróg oddechowych należy ponownie rozważyć konieczność stosowania kortykosteroidów wziewnych oraz ich dawkę. Stosowanie dużych dawek agonistów receptorów β₂-adrenergicznych może spowodować wystąpienie ciężkiej hipokaliemii. Jeśli agonista receptorów β₂-adrenergicznych i leki, które mogą spowodować hipokaliemię lub nasilić działanie hipokaliemiczne (tj. pochodne ksantyny, steroidy i leki moczopędne) stosowane są jednocześnie, możliwe jest zwiększenie hipokaliemicznego działania agonisty receptorów β₂-adrenergicznych. Szczególną ostrożność zaleca się u pacjentów z niestabilną astmą, którzy stosują zmienne dawki leków rozszerzających oskrzela, u pacjentów z ostrą, ciężką astmą, gdyż ryzyko może być zwiększone przez niedotlenienie i inne stany, w których prawdopodobne jest wystąpienie hipokaliemii. W tych przypadkach zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w surowicy. U pacjentów z cukrzycą należy rozważyć dodatkowe kontrole stężenia glukozy w surowicy. Jeśli u pacjenta wystąpią objawy takie jak nieostre widzenie lub inne zaburzenia widzenia, należy rozważyć skierowanie go do okulisty w celu ustalenia możliwych przyczyn, do których należą zaćma, jaskra lub rzadkie choroby, takie jak centralna chorioretinopatia surowicza (CSCR), którą zgłaszano po ogólnoustrojowym i miejscowym stosowaniu kortykosteroidów. Zaleca się regularne kontrolowanie wzrostu dzieci otrzymujących długotrwale wziewne glikokortykosteroidy. W razie spowolnienia tempa wzrostu należy zweryfikować leczenie w celu zmniejszenia dawki wziewnego glikokortykosteroidu, jeśli to możliwe do najmniejszej dawki zapewniającej kontrolę objawów astmy. Należy dokładnie rozważyć stosunek korzyści ze stosowania glikokortykosteroidu do możliwego ryzyka zahamowania tempa wzrostu. Ponadto należy rozważyć skierowanie pacjenta do pediatry pulmonologa. Ograniczone dane z długotrwałych badań wskazują, że większość dzieci i młodzieży leczonych wziewnym budezonidem osiąga spodziewany wzrost w wieku dorosłym. Obserwowano jednak na początku leczenia niewielkie, przemijające spowolnienie tempa wzrostu (ok. 1 cm), które występuje zazwyczaj w 1. roku leczenia. U pacjentów z POChP otrzymujących wziewne kortykosteroidy obserwowano zwiększoną częstość zapalenia płuc, w tym zapalenia płuc wymagającego hospitalizacji. Lekarze powinni szczególnie wnikliwie obserwować, czy u pacjentów z POChP nie rozwija się zapalenie płuc, ponieważ kliniczne objawy takich zakażeń oraz zaostrzenia POChP często się nakładają. Do czynników ryzyka zapalenia płuc u pacjentów z POChP należą: aktualne palenie tytoniu, podeszły wiek, niski BMI i ciężka postać POChP. Preparat zawiera laktozę (4,4 mg/dawkę inhalacyjną 160 µg+4,5 µg lub 7,9 mg/dawkę inhalacyjną 320 µg+9 µg) - taka ilość laktozy nie stanowi zwykle problemu u pacjentów z nietolerancją laktozy; laktoza zawiera małe ilości białek mleka, które mogą wywoływać reakcje alergiczne.

Producent

Sandoz