Spis treści:
1. Uromitexan - działanie
2. Uromitexan - wskazania
3. Uromitexan - przeciwwskazania
4. Uromitexan - dawkowanie
5. Uromitexan - interakcje z innymi lekami
6. Uromitexan - ciąża
7. Uromitexan - skutki uboczne
8. Uromitexan - środki ostrożności
9. Uromitexan - producent

Działanie

Uromitexan - Lek działa ochronnie na błonę śluzową dróg moczowych w stosunku do metabolitów cytostatyków oksazafosforynowych (ifosfamid, trofosfamid, cyklofosfamid), które działają drażniąco na drogi moczowe i powodują krwotoczne zapalenie błony śluzowej. Mechanizm działania uroprotekcyjnego leku polega zarówno na stabilizacji urotoksycznych hydroksylowych metabolitów oksazofosforynowych, jak i tworzeniu na drodze addycji nietoksycznych związków z akroleiną co pozwala na miejscową detoksykację w dolnych drogach moczowych. Po podaniu dożylnym w postaci wolnego związku tiolowego mesna ulega we krwi szybkiej przemianie do swojego metabolitu - dwusiarczku mesny, którego znaczna część po filtracji kłębkowej ulega ponownej redukcji do wolnego związku tiolowego. Mesna wiąże się z białkami w 69-75%. Po dożylnym podaniu dawki 800 mg, T_0,5 mesny i dimesny we krwi wynoszą odpowiednio 0,36 h i 1,17 h. Ok. 32% i 33% podanej dawki było wydalane z moczem w ciągu 24 h odpowiednio jako mesna i dimesna. Większość odzyskiwanej dawki była wydalana w ciągu 4 h.

Wskazania

Uromitexan - Środek profilaktyczny, zmniejszający częstość występowania krwotocznego zapalenia pęcherza moczowego wywołanego podawaniem oksazafosforyn (ifosfamidu, cyklofosfamidu, trofosfamidu). Lek należy zawsze podawać z ifosfamidem. W przypadku stosowania cyklofosfamidu lub trofosfamidu, lek należy podawać w dawkach przekraczających 10 mg/kg mc. oksazafosforyny oraz u wszystkich pacjentów z grupy podwyższonego ryzyka (przebyta radioterapia nowotworów narządów miednicy, zapalenie pęcherza moczowego związane z wcześniejszym leczeniem ifosfamidem, cyklofosfamidem lub trofosfamidem lub przebyte choroby dróg moczowych).

Przeciwwskazania

Uromitexan - Nadwrażliwość na składniki leku lub inne związki tiolowe. Ciąża i laktacja.

Dawkowanie

Uromitexan - Dorośli. Terapia powinna trwać tak długo jak leczenie oksazafosforyną i dalej do czasu, gdy stężenie metabolitów oksazafosforyny w moczu zmniejszy się do wartości nietoksycznych. Dożylnie we wstrzyknięciach w dawkach stanowiących 20% dawki oksazafosforyny w godzinie 0 (w momencie podawania oksazafosforyny), a następnie po 4 i 8 h. W leczeniu wysokimi dawkami oksazafosforyny (np. przed przeszczepem szpiku kostnego) całkowita dawka leku może być zwiększona do 120-160% dawki oksazafosforyny. Zaleca się, aby od podania 20% dawki leku (związanej z całkowitą dawką oksazafosforyny) w godzinie 0 pozostałą dawkę podawać dożylnie w sposób ciągły przez okres 24 h przy pomocy pompy infuzyjnej. Można również zastosować pojedyncze wstrzyknięcia metodą bolus: dorośli - odpowiednio 3 x 40% (godzina 0, 4, 8) lub 4 x 40% (godzina 0, 3, 6, 9). Zamiast wstrzyknięci bolusowych można zastosować krótkie, 15-minutowe infuzje. Wykazano, że przy ciągłej infuzji ifosfamidu korzystne jest podawanie preparatu w godzinie 0 po początkowej dawce 20% we wstrzyknięciu metodą bolus (początek infuzji - godzina 0), po których następuje infuzja 100% dawki ifosfamidu. Ochronę dróg moczowych należy kontynuować przez 6-12 h po zakończeniu infuzji ifosfamidu. Dzieci. Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania leku nie zostały ustalone; może zajść konieczność skrócenia odstępów pomiędzy kolejnymi dawkami i (lub) zwiększenia liczby poszczególnych dawek. Doświadczenie kliniczne po podaniu dawek konwencjonalnych wykazało, że w pojedynczych przypadkach korzystnie jest podawać lek w krótszych odstępach czasu (np. co 3 h, całkowita dawka leku = 60% dawki oksazafosforyny). W przypadku terapii bardzo wysokimi dawkami oksazafosforyny wstrzyknięcia bolusowe leku należy zawsze podawać w krótszych odstępach czasu (np. 20% w godzinie 0, 1, 3, 6, 9, 12). Zamiast wstrzyknięć bolusowych można zastosować krótkie, 15-minutowe infuzje. Pacjenci z uszkodzonym nabłonkiem dróg moczowych w wyniku wcześniejszego leczenia oksazafosforynami lub napromieniania narządów miednicy, lub pacjenci, u których standardowe dawki leku nie zapewniają odpowiedniej ochrony, np. pacjenci z chorobami dróg moczowych: dawkę 40% dawki oksazafosforyny należy podawać w odstępach krótszych niż 4 h i (lub) zwiększyć liczbę dawek.

Interakcje z innymi lekami

Uromitexan - Lek nie wpływa na ogólnoustrojowe działanie oksazafosforyn oraz na nowotworowe działanie innych cytostatyków (doksorubicyny, BCNU, metotreksatu, winkrystyny) ani na działanie terapeutyczne innych leków, takich jak glikozydy naparstnicy.

Ciąża

Uromitexan - Brak odpowiednich, dobrze kontrolowanych badań z udziałem kobiet w ciąży. Lek należy stosować w ciąży tylko wówczas, gdy jest to wyraźnie konieczne. Nie wiadomo, czy mesna lub dimesna są wydalane z mlekiem kobiecym, należy podjąć decyzję o przerwaniu karmienia lub zaprzestaniu stosowania leku.

Skutki uboczne

Uromitexan - Bardzo często: ból głowy, uczucie pustki w głowie, ospałość/senność; nagłe zaczerwienienie twarzy; ból brzucha/kolka, nudności, biegunka; wysypka, świąd i wysypka w miejscu infuzji, gorączka, objawy grypopodobne. Często: zapalenie gardła; powiększenie węzłów chłonnych; brak apetytu, uczucie odwodnienia; bezsenność, koszmary senne, zawroty głowy, parestezje, przeczulica, omdlenia, niedoczulica, zaburzenia uwagi; zapalenie spojówek, światłowstręt, niewyraźne widzenie; kołatanie serca; zatkanie nosa, kaszel, ból opłucnowy, suchość w ustach, skurcz oskrzeli, duszność uczucie dyskomfortu dotyczące krtani, krwawienie z nosa, podrażnienie błon śluzowych; wzdęcia, wymioty, palący ból (zamostkowy lub w nadbrzuszu), zaparcia; krwawienie z dziąseł, zwiększona aktywność aminotransferaz; świąd, nadmierne pocenie się; ból stawów, ból pleców, ból kończyn, ból żuchwy, bóle mięśni; trudności w oddawaniu moczu; w miejscu infuzji: ból, rumień, pokrzywka, obrzęk; dreszcze, zmęczenie, ból w klatce piersiowej złe samopoczucie. Bardzo rzadko: reakcje anafilaktoidalne; uniesienie odcinka ST; reakcje krążeniowe; swędzenie, zaczerwienienie, tworzenie się pęcherzyków, toksyczna nekroliza naskórka (zespół Lyella); obrzęk pokrzywkowy, miejscowy obrzęk tkanek; ból kończyn i stawów; osłabienie, reakcje błony śluzowej, brak energii, wyczerpanie; zmniejszenie liczby płytek krwi, zwiększona częstość oddechów, wzrost niektórych prób wątrobowych. Częstość nieznana: trombocytopenia (nadwrażliwość), pancytopenia, leukopenia, limfopenia, eozynofilia, reakcje nadwrażliwości, anafilaksja; drgawki; obrzęk wokół oczu; tachykardia, nieprawidłowy elektrokardiogram; niedociśnienie lub nadciśnienie tętnicze; przyspieszenie częstości oddechów, niewydolność oddechowa, niedotlenienie, zmniejszenie saturacji, krwioplucie; zapalenie jamy ustnej, nieprzyjemny smak; zapalenie wątroby, zwiększona aktywność gammaglutamylotransferazy, zwiększona aktywność fosfatazy zasadowej we krwi; zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, wysypka polekowa, owrzodzenia i (lub) pęcherze/tworzenie się pęcherzy, obrzęk naczynioruchowy, trwałe odczyny polekowe, wysypka spowodowana nadwrażliwością na światło, pokrzywka, uczucie pieczenia, rumień, ostra niewydolność nerek; obrzęk twarzy, obrzęk obwodowy, astenia; objawy rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego w badaniach laboratoryjnych, wydłużony czas protrombinowy, wydłużony czas kaolinowo-kefalinowy. U niektórych pacjentów zdarzenia niepożądane wystąpiły podczas pierwszego podania mesny, a u innych po drugim lub trzecim podaniu. Ogólnie, wszystkie objawy niepożądane wystąpiły w ciągu kilku godzin. U niektórych pacjentów nie wystąpiły dalsze reakcje niepożądane po pierwszym zdarzeniu, podczas gdy u innych pacjentów wystąpiło zaostrzenie zdarzeń podczas wielokrotnego stosowania leku. U niektórych pacjentów, u których wystąpiły miejscowe reakcje skórne w miejscu wstrzyknięcia, kolejne podanie mesny spowodowało reakcję skórną w innych obszarach. W badaniach farmakokinetycznych u zdrowych ochotników podanie pojedynczych dawek mesny zwykle wiązało się z szybkim (w ciągu 24 godzin), a w niektórych przypadkach znacznym zmniejszeniem liczby limfocytów, co było zjawiskiem odwracalnym w ciągu 1 tygodnia od podania. W badaniach farmakokinetycznych z udziałem zdrowych ochotników, podanie mesny jednego dnia lub przez kilka dni w niektórych przypadkach powodowało umiarkowane, przemijające, zwiększenie stężenia fosforu w surowicy. U pacjentów z chorobami autoimmunologicznymi leczonych cyklofosfamidem i mesną częściej występowały reakcje nadwrażliwości.

Środki ostrożności

Uromitexan - Lek należy stosować po starannej analizie stosunku ryzyka do korzyści u pacjentów z chorobami autoimmunologicznymi. Zaobserwowano ciężkie, jak i niewielkie reakcje nadwrażliwości, związane ze stosowaniem mesny w leczeniu ciężkich układowych chorób autoimmunologicznych oraz nowotworów (przypominały obraz kliniczny posocznicy, a u pacjentów z chorobami autoimmunologicznymi, przypominały zaostrzenie choroby podstawowej). Mogą one ulegać pogorszeniu przy ponownej ekspozycji na mesnę, a w niektórych sytuacjach mogą być zagrożeniem dla życia. Lek nie zapobiega występowaniu krwotocznego zapalenia pęcherza u wszystkich pacjentów, stąd należy codziennie przed rozpoczęciem leczenia oksazafosforyną badać poranną próbkę moczu na obecność krwi. W przypadku wystąpienia krwiomoczu podczas stosowania leku łącznie z oksazafosforynami w zalecanych dawkach, w zależności od nasilenia krwiomoczu można rozpocząć zmniejszanie dawki oksazafosforyny lub jej odstawienie. Należy zachować ostrożność u pacjentów w podeszłym wieku, z uwagi na częstsze występowanie zaburzeń czynności wątroby, nerek i serca oraz współistniejące choroby lub równocześnie stosowane leki.

Producent

Baxter Oncology