Toviaz

Spis treści:
1. Toviaz - działanie
2. Toviaz - wskazania
3. Toviaz - przeciwwskazania
4. Toviaz - dawkowanie
5. Toviaz - interakcje z innymi lekami
6. Toviaz - ciąża
7. Toviaz - skutki uboczne
8. Toviaz - środki ostrożności
9. Toviaz - producent

Działanie

Toviaz - Konkurencyjny, swoisty antagonista receptorów muskarynowych. Powoduje statystycznie istotne zmniejszenie częstości oddawania moczu oraz ilości przypadków nietrzymania moczu z powodu naglącego parcia. Fezoteryna podlega szybkiej i intensywnej hydrolizie w wyniku działania nieswoistych esteraz osoczowych do pochodnej 5-hydroksymetylowej - głównego aktywnego metabolitu, który odpowiada za działanie farmakologiczne leku. Biodostępność czynnego metabolitu wynosi 52%. Maksymalne stężenia w osoczu są osiągane po ok. 5 h. Terapeutyczne stężenia w osoczu są osiągane po pierwszym podaniu fezoterodyny. Czynny metabolit wiąże się z białkami osocza w małym stopniu, ok. 50% czynnego metabolitu wiąże się z albuminą i alfa-1 kwaśną glikoproteiną. Aktywny metabolit podlega dalszym przemianom w wątrobie do metabolitów karboksylowych, karboksy-N-deizopropylowych i N-deizopropylowych przy udziale CYP2D6 i CYP3A4. Żaden z tych metabolitów nie wpływa istotnie na aktywność antymuskarynową leku. Średnie wartości stężenia maksymalnego w osoczu i AUC dla aktywnego metabolitu są odpowiednio 1,7- i 2-krotnie większe u osób słabo metabolizujących przez CYP2D6 w porównaniu do osób intensywnie metabolizujących przez ten enzym. Lek w ok. 70% wydalany jest z moczem w postaci metabolitów, w 7% - z kałem. Końcowy T_0,5 aktywnego metabolitu po podaniu doustnym wynosi ok. 7 h i zależy od szybkości wchłaniania.

Wskazania

Toviaz - Leczenie objawów (zwiększonej częstotliwości oddawania moczu i (lub) naglącego parcia na mocz i (lub) nietrzymania moczu z powodu naglącego parcia), które mogą występować u dorosłych pacjentów z zespołem pęcherza nadreaktywnego.

Przeciwwskazania

Toviaz - Nadwrażliwość na substancję czynną, orzeszki ziemne lub soję, lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Zatrzymanie moczu. Zatrzymanie treści żołądkowej. Niekontrolowana jaskra z wąskim kątem przesączania. Myasthenia gravis. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby (klasa C wg klasyfikacji Child-Pugh). Jednoczesne stosowanie silnych inhibitorów CYP3A4 u osób z umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami czynności wątroby lub nerek. Ciężkie wrzodziejące zapalenie jelita grubego. Toksyczne rozszerzenie okrężnicy.

Dawkowanie

Toviaz - Doustnie. Dorośli (w tym osoby w podeszłym wieku): zalecana dawka początkowa wynosi 4 mg raz na dobę; w zależności od indywidualnej odpowiedzi pacjenta, dawkę można zwiększyć do 8 mg raz na dobę. Maksymalna dawka dobowa wynosi 8 mg. Pełny efekt terapeutyczny był obserwowany pomiędzy 2. a 8. tyg. leczenia, dlatego ponowną ocenę skuteczności zaleca się po 8 tyg. leczenia. U pacjentów z prawidłową czynnością nerek i wątroby otrzymujących jednocześnie silne inhibitory CYP3A4, maksymalna dawka dobowa leku wynosi 4 mg raz na dobę. Szczególne grupy pacjentów. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności leku u dzieci i młodzieży. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: niewielkie (GFR 50-80 ml/min) lub umiarkowane (GFR 30-50 ml/min) zaburzenia czynności nerek - 4 mg na dobę, dawkę można ostrożnie zwiększyć do 8 mg na dobę; ciężkie zaburzenia czynności nerek (GFR <30 ml/min) - 4 mg na dobę. Jednoczesne stosowanie inhibitorów CYP3A4 o średniej sile działania: u pacjentów z niewielkimi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek dawka wynosi 4 mg; u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek należy unikać stosowania leku. Jednoczesne stosowanie silnych inhibitorów CYP3A4: u pacjentów z niewielkimi zaburzeniami czynności nerek należy unikać stosowania leku; u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek stosowanie leku jest przeciwwskazane. Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby: niewielkie zaburzenia czynności wątroby - 4 mg na dobę, dawkę można ostrożnie zwiększyć do 8 mg na dobę; umiarkowane zaburzenia czynności wątroby - 4 mg na dobę. Jednoczesne stosowanie inhibitorów CYP3A4 o średniej sile działania: u pacjentów z niewielkimi zaburzeniami czynności wątroby - 4 mg na dobę; u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby należy unikać stosowania leku. Jednoczesne stosowanie silnych inhibitorów CYP3A4: u pacjentów z niewielkimi zaburzeniami czynności wątroby należy unikać stosowania leku; u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby nerek stosowanie leku jest przeciwwskazane. Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Sposób podania. Tabletki stosować raz na dobę, połykać w całości i popijać płynem, przyjmować niezależnie od posiłku.

Interakcje z innymi lekami

Toviaz - Należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego podawania fezoterodyny z innymi lekami o właściwościach antymuskarynowych lub antycholinergicznych (np. z amantadyną, trójcyklicznymi lekami przeciwdepresyjnymi, niektórymi neuroleptykami), ponieważ może to nasilać ich działanie lecznicze jak i działania niepożądane (np. zaparcia, suchość błony śluzowej jamy ustnej, senność, zatrzymanie moczu). Fezoterodyna może zmniejszać działanie preparatów pobudzających perystaltykę układu pokarmowego, takich jak metoklopramid. Dane z badań in vitro wykazują, że aktywny metabolit fezoterodyny nie hamuje CYP1A2, 2B6, 2C8, 2C9, 2C19, 2D6, 2E1 lub 3A4 ani nie indukuje CYP1A2, 2B6, 2C9, 2C19 lub 3A4 przy istotnych klinicznie stężeniach w osoczu. Z tego względu jest mało prawdopodobne, żeby fezoterodyna zmieniała klirens innych leków metabolizowanych przez wymienione enzymy. Po zahamowaniu enzymu CYP3A4 przez jednoczesne podanie ketokonazolu w dawce 200 mg 2 razy na dobę, wartości C_max i AUC dla aktywnego metabolitu fezoterodyny zwiększyły się odpowiednio 2- i 2,3-krotnie u osób intensywnie metabolizujących przez CYP2D6 oraz 2,1- i 2,5-krotnie u osób słabo metabolizujących przez CYP2D6. Z tego względu, należy ograniczyć maksymalną dawkę fezoterodyny do 4 mg, w przypadku jednoczesnego stosowania tego preparatu z silnymi inhibitorami CYP3A4 (np. atazanawirem, klarytromycyną, indynawirem, itrakonazolem, ketokonazolem, nefazodonem, nelfinawirem, rytonawirem i wszystkimi inhibitorami proteazy wzmacnianymi przez rytonawir, sakwinawirem i telitromycyną). Po zahamowaniu enzymu CYP3A4 przez jednoczesne podanie flukonazolu - inhibitora CYP3A4 o średniej sile działania w dawce 200 mg 2 razy na dobę przez 2 dni, wartości C_max i AUC dla aktywnego metabolitu fezoterodyny zwiększyły się odpowiednio o ok. 19% i 27%. Nie zaleca się dostosowania dawki w obecności inhibitorów CYP3A4 o średniej sile działania (np. erytromycyny, flukonazolu, diltiazemu, werapamilu i soku grejpfrutowego). Nie oceniano wpływu słabych inhibitorów CYP3A4 (np. cymetydyna); nie oczekuje się, by był większy niż wpływ inhibitora o średniej sile działania. Po indukcji CYP3A4 przez jednoczesne podanie ryfampicyny w dawce 600 mg na dobę, wartości C_max i AUC dla aktywnego metabolitu fezoterodyny zmniejszyły się odpowiednio o ok. 70% i 75% po podaniu doustnym fezoterodyny 8 mg. Indukcja enzymu CYP3A4 może prowadzić do osiągnięcia subterapeutycznego stężenia leku w osoczu. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z lekami indukującymi enzym CYP3A4 (tj. z karbamazepiną, ryfampicyną, fenobarbitalem, fenytoiną, dziurawcem zwyczajnym). Nie przeprowadzono badań klinicznych dotyczących interakcji preparatu z inhibitorami CYP2D6. Średnie wartości C_max i AUC dla aktywnego metabolitu są odpowiednio 1,7- i 2-krotnie większe u osób słabo metabolizujących przez CYP2D6 w porównaniu do osób intensywnie metabolizujących przez ten enzym. Jednoczesne podawanie silnego inhibitora CYP2D6 może powodować zwiększoną ekspozycję i działania niepożądane, dlatego też może być konieczne zmniejszenie dawki do 4 mg. Fezoterodyna nie zaburza hamowania owulacji przez doustne hormonalne środki antykoncepcyjne. Obecność fezoterodyny nie wpływa na stężenia w osoczu stosowanych jednocześnie doustnych środków antykoncepcyjnych zawierających etynyloestradiol i lewonorgestrel. Badanie kliniczne na zdrowych ochotnikach wykazało, że fezoterodyna stosowana w dawce 8 mg na dobę nie ma istotnego wpływu na farmakokinetykę lub działanie przeciwzakrzepowe pojedynczej dawki warfaryny.

Ciąża

Toviaz - Nie zaleca się stosowania preparatu w ciąży i w okresie karmienia piersią. Kobiety w wieku rozrodczym należy poinformować o braku danych na temat skutków dla płodności człowieka, a preparat należy zalecać jedynie po rozważeniu indywidualnego ryzyka i korzyści.

Skutki uboczne

Toviaz - Bardzo często: suchość błony śluzowej jamy ustnej. Często: bezsenność, ból i zawroty głowy, suchość oczu, suchość w gardle, ból w jamie brzusznej, biegunka, niestrawność, zaparcia, nudności, bolesne lub utrudnione oddawanie moczu. Niezbyt często: zakażenie dróg moczowych, zaburzenia smaku, senność, niewyraźne widzenie, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, tachykardia, kołatanie serca, ból gardła i krtani, kaszel, suchość w nosie, dyskomfort w jamie brzusznej, wzdęcia, refluks żołądkowo-przełykowy, zwiększenie aktywności AlAT, zwiększenie aktywności GGT, wysypka, suchość skóry, świąd, zatrzymanie moczu (w tym uczucie zalegania moczu, zaburzenia oddawania moczu), słaby strumień moczu, uczucie zmęczenia. Rzadko: niedoczulica jamy ustnej splątanie, obrzęk naczynioruchowy, pokrzywka. W sporadycznych przypadkach u pacjentów z czynnikami ryzyka może wystąpić wydłużenie odstępu QTc w EKG. Po wprowadzeniu preparatu do obrotu w ciągu 1. tyg. leczenia fezoterodyną opisywano przypadki zatrzymania moczu, wymagające cewnikowania. Dotyczyły one głównie starszych mężczyzn (≥65 lat) z łagodnym rozrostem prostaty w wywiadzie.

Środki ostrożności

Toviaz - Preparat stosować ostrożnie u pacjentów z: istotnym klinicznie zablokowaniem odpływu z pęcherza moczowego zagrażającym zatrzymaniem moczu (np. istotnym klinicznie powiększeniem prostaty spowodowanym łagodnym rozrostem gruczołu krokowego); chorobami układu pokarmowego przebiegającymi ze zwężeniem światła (np. zwężenie odźwiernika); refluksem żołądkowo-przełykowym i (lub) zażywających jednocześnie preparaty (takie jak doustne bisfosfoniany), które mogą wywoływać lub nasilać zapalenie przełyku; zmniejszoną perystaltyką układu pokarmowego; neuropatią układu autonomicznego; kontrolowaną jaskrą z wąskim kątem przesączania. Należy zachować ostrożność w przypadku przepisywania lub zwiększania dawki fezoterodyny u pacjentów, u których spodziewana jest zwiększona ekspozycja na aktywny metabolit np.: pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby lub nerek, podczas jednoczesnego stosowania inhibitorów CYP3A4 silnie działających lub o średniej sile działania, w trakcie równoczesnego podawania silnego inhibitora CYP2D6. W przypadku pacjentów, u których występuje połączenie tych czynników, spodziewane jest dodatkowe zwiększenie ekspozycji. Mogą wystąpić zależne od dawki antymuskarynowe działania niepożądane. U pacjentów, u których dawka może zostać zwiększona do 8 mg raz na dobę, zwiększenie dawki powinno być poprzedzone oceną indywidualnej reakcji na leczenie oraz tolerancji leku. Konieczne jest wykluczenie przyczyn organicznych choroby przed rozważeniem zastosowania środków antymuskarynowych. Dotychczas nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania preparatu u pacjentów z neurogenną przyczyną nadreaktywności mięśnia wypieracza. Przed zastosowaniem fezoterodyny należy rozważyć inne przyczyny częstego oddawania moczu (leczenie niewydolności serca lub choroby nerek). W przypadku zakażenia układu moczowego należy podjąć właściwe leczenie lub włączyć leczenie przeciwbakteryjne. W niektórych przypadkach po pierwszej dawce fezoterodyny zaobserwowano obrzęk naczynioruchowy. Niektóre przypadki mogą być związane z obrzękiem górnych dróg oddechowych i mogą zagrażać życiu. W przypadku wystąpienia obrzęku naczynioruchowego, należy przerwać stosowanie fezoterodyny i niezwłocznie zapewnić odpowiednie leczenie. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania fezoterodyny z lekami silnie indukującymi enzym CYP3A4 (tj. karbamazepiną, ryfampicyną, fenobarbitalem, fenytoiną, dziurawcem zwyczajnym). Należy zachować ostrożność stosując fezoterodynę u pacjentów, u których istnieje ryzyko wydłużenia odstępu QT (np. hipokaliemia, bradykardia, jednoczesne stosowanie leków, które powodują wydłużenie odstępu QT) oraz w przypadku istotnych, wcześniej zdiagnozowanych chorób serca (np. choroba niedokrwienna serca, arytmia, zastoinowa niewydolność serca). Ma to szczególne znaczenie w przypadku stosowania silnych inhibitorów CYP3A4. Preparat zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Producent

Pfizer Europe