Spis treści:
1. Moloxin - działanie
2. Moloxin - wskazania
3. Moloxin - przeciwwskazania
4. Moloxin - dawkowanie
5. Moloxin - interakcje z innymi lekami
6. Moloxin - ciąża
7. Moloxin - skutki uboczne
8. Moloxin - środki ostrożności
9. Moloxin - producent

Działanie

Moloxin - Chemioterapeutyk z grupy fluorochinolonów, hamujący aktywność bakteryjnych topoizomeraz typu II (gyraza DNA i topoizomeraza IV), które są niezbędne do prawidłowego przebiegu replikacji, transkrypcji i naprawy bakteryjnego DNA. Gatunki zwykle wrażliwe na moksyfloksacynę - tlenowe bakterie Gram-dodatnie: Staphylococcus aureus, Streptococcus agalactiae (grupa B), grupa Streptococcus milleri (S. anginosus, S. constellatus, S. intermedius), Streptococcus pneumoniae, Streptococcus pyogenes (grupa A), grupa Streptococcus viridans (S. viridans, S. mutans, S. mitis, S. sanguinis, S. salivarius, S. thermophilus); tlenowe bakterie Gram-ujemne: Acinetobacter baumanii, Haemophilus influenzae, Legionella pneumophila, Moraxella (Branhamella) catarrhalis, bakterie beztlenowe: Prevotella spp.; inne: Chlamydophila (Chlamydia) pneumoniae, Coxiella burnetii, Mycoplasma pneumoniae. Gatunki, wśród których może wystąpić problem oporności nabytej: Enterococcus faecalis, Enterococcus faecium, Enterobacter cloacae, Escherichia coli, Klebsiella oxytoca, Klebsiella pneumoniae, Proteus mirabilis, Bacteroides fragilis. Gatunki o oporności naturalnej: Pseudomonas aeruginosa. Wśród metycylinoopornych szczepów S. aureus występuje wysokie prawdopodobieństwo oporności na fluorochinolony. Szczepy wytwarzające β-laktamazy o rozszerzonym spektrum substratowym (ESBL) są zwykle oporne także na fluorochinolony. Farmakokinetyka moksyfloksacyny ma przebieg liniowy po podaniu doustnym pojedynczej dawki w zakresie 50-1200 mg, po podaniu dożylnym w pojedynczej dawce do 600 mg oraz podczas podawania do 600 mg raz na dobę przez 10 dni. Maksymalne stężenie we krwi po podaniu dożylnym wynosi ok. 4,1 mg/l i jest o ok. 26% większe niż obserwowane po podaniu doustnym. Moksyfloksacyna wiąże się głównie z albuminami surowicy. Szybko przedostaje się do przestrzeni pozanaczyniowej. Bierze udział w reakcjach II fazy metabolizmu wątrobowego i jest wydalana przez nerki (ok.  40%) oraz z żółcią w kale (ok. 60%) w postaci niezmienionej, a także w postaci siarczanu (M1) i glukuronidu (M2). Metabolity M1 i M2 są jedynymi, mającymi znaczenie metabolitami u człowieka; oba są nieczynne mikrobiologicznie. Średni T_0,5 moksyfloksacyny we krwi wynosi ok. 12 h. Nie ma istotnych różnic we właściwościach farmakokinetycznych leku u pacjentów z niewydolnością nerek (w tym u osób z CCr >20 ml/min/1,73 m² pc.); wraz ze stopniem niewydolności nerek zwiększa się stężenie metabolitu M2, nawet 2,5-krotnie (CCr <30 ml/min/1,73 m² pc.). Nie wiadomo, czy u pacjentów z niewydolnością wątroby (A lub B wg Childa-Pugha) występują jakiekolwiek różnice w stosunku do osób zdrowych; zaburzenia czynności wątroby wiążą się z większym stężeniem metabolitu M1 we krwi, podczas gdy ogólny wpływ moksyfloksacyny na organizm jest porównywalny do obserwowanego u osób zdrowych.

Wskazania

Moloxin - Pozaszpitalne zapalenie płuc. Powikłane zakażenia skóry i tkanki podskórnej. Moksyfloksacynę można stosować tylko wówczas, jeśli uzna się, że nie jest właściwe zastosowanie innych leków przeciwbakteryjnych, zazwyczaj zalecanych do leczenia początkowego tych zakażeń. Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych. 

Przeciwwskazania

Moloxin - Nadwrażliwość na moksyfloksacynę, inne chinolony lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Choroby ścięgien w wywiadzie występujące w związku z leczeniem chinolonami. Ze względu na ryzyko wydłużenia odstępu QT: wrodzone lub udokumentowane nabyte wydłużenie odstępu QT; zaburzenia elektrolitowe (zwłaszcza nieskorygowana hipokaliemia); istotna klinicznie bradykardia; istotna klinicznie niewydolność serca ze zmniejszoną frakcją wyrzutową lewej komory; objawowe zaburzenia rytmu serca w wywiadzie; jednoczesne stosowanie innych leków, które wydłużają odstęp QT. Niewydolność wątroby (C wg Childa-Pugh), aktywność aminotransferaz przekraczająca 5-krotnie górną granicę normy (GGN). Ciąża i okres karmienia piersią. Dzieci i młodzież <18 lat.

Dawkowanie

Moloxin - Dożylnie. Dorośli: 400 mg raz na dobę. Leczenie rozpoczęte podawaniem leku w postaci dożylnej można kontynuować doustnym podawaniem tabletek zawierających 400 mg moksyfloksacyny, jeśli jest to uzasadnione klinicznie. W badaniach klinicznych u większości pacjentów zmieniono drogę podania na doustną w ciągu 4 dni (w leczeniu pozaszpitalnego zapalenia płuc) lub 6 dni (w leczeniu powikłanego zakażenia skóry i tkanki podskórnej). Zalecany całkowity czas trwania leczenia, dożylnego i doustnego, wynosi 7-14 dni w pozaszpitalnym zapaleniu płuc i 7-21 dni w powikłanym zakażeniu skóry i tkanki podskórnej. Szczególne grupy pacjentów. Nie jest konieczna modyfikacja dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku ani u osób z małą masą ciała, u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek ani u pacjentów poddawanych przewlekłej dializoterapii (np. hemodializie lub ciągłej ambulatoryjnej dializie otrzewnowej). Dane na temat stosowania u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby są niewystarczające. Stosowanie moksyfloksacyny u dzieci i młodzieży w okresie wzrostu jest przeciwwskazane. Sposób podania. Podawać w ciągłej infuzji przez 60 min. Jeśli jest to wskazane ze względów medycznych, roztwór do infuzji można podawać przez dren „T”, razem ze zgodnymi roztworami do infuzji.

Interakcje z innymi lekami

Moloxin - Stosowanie moksyfloksacyny z wymienionymi poniżej lekami jest przeciwwskazane: leki przeciwarytmiczne klasy IA (np. chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), leki przeciwpsychotyczne (np. fenotiazyny, pimozyd, sertindol, haloperydol, sultopryd), trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, niektóre leki przeciwdrobnoustrojowe (sakwinawir, sparfloksacyna, erytromycyna i.v., pentamidyna, leki przeciwmalaryczne, zwłaszcza halofantryna), niektóre leki przeciwhistaminowe (terfenadyna, astemizol, mizolastyna), inne (cyzapryd, winkamina i.v., beprydyl, difemanil) - ryzyko addycyjnego wpływu moksyfloksacyny i ww. innych leków na wydłużenie odstępu QT. Stosować ostrożnie z lekami, które mogą zmniejszać stężenie potasu we krwi, takimi jak: diuretyki pętlowe lub tiazydowe, leki przeczyszczające i lewatywy (duże dawki), glikokortykosteroidy, amfoterycyna B, jak również z lekami wywołującymi istotną klinicznie bradykardię. Moksyfloksacyna zwiększa stężenie digoksyny we krwi (o ok. 30%), bez wpływu na wartości AUC ani na najmniejsze stężenia występujące między dawkami - modyfikacja dawkowania nie jest konieczna. Zmniejsza C_max glibenklamidu (o ok. 21%) z ryzykiem wystąpienia lekkiej i przemijającej hipoglikemii, jednakże obserwowane zmiany w farmakokinetyce glibenklamidu nie miały wpływu na zmiany parametrów farmakodynamicznych (stężenie glukozy we krwi, insulina) - modyfikacja dawkowania nie jest konieczna. U pacjentów przyjmujących leki przeciwbakteryjne, szczególnie fluorochinolony, makrolidy, tetracykliny, kotrimoksazol i niektóre cefalosporyny, opisano wiele przypadków wskazujących na nasilenie działania doustnych leków przeciwzakrzepowych; prawdopodobnie czynnikami ryzyka są: zakażenie, stan zapalny, wiek i ogólny stan pacjenta. Zaleca się zwiększenia częstości kontroli wskaźnika INR i jeśli to konieczne, dostosowania dawki doustnych leków przeciwzakrzepowych. Nie obserwowano interakcji moksyfloksacyny z ranitydyną, probenecydem, doustnymi środkami antykoncepcyjnymi, preparatami wapnia, morfiną podawaną pozajelitowo, teofiliną, cyklosporyną ani itrakonazolem. Wystąpienie interakcji metabolicznych związanych z układem cytochromu P450 jest mało prawdopodobne. Moksyfloksacyna nie wchodzi w istotne klinicznie interakcje z pokarmem, w tym także z produktami nabiałowymi.

Ciąża

Moloxin - Stosowanie w ciąży i okresie karmienia piersią jest przeciwwskazane (ryzyko uszkodzenia chrząstek obciążonych stawów u płodu lub niedojrzałego organizmu). Moksyfloksacyna nie wpływa na płodność (badania na zwierzętach).

Skutki uboczne

Moloxin - Często: nadkażenia spowodowane opornymi bakteriami lub grzybami (np. kandydozy jamy ustnej lub pochwy), ból głowy, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego, wydłużenie odstępu QT u pacjentów z hipokaliemią, nudności, wymioty, ból żołądkowo-jelitowy, ból brzucha, biegunka, zwiększenie aktywności aminotransferaz, reakcje w miejscu wstrzyknięcia i infuzji. Niezbyt często: niedokrwistość, leukopenia, neutropenia, trombocytopenia, trombocytoza, eozynofilia, wydłużenie czasu protrombinowego, zwiększenie wskaźnika INR, reakcje alergiczne, hiperlipidemia, reakcje lękowe, nadaktywność psychoruchowa, pobudzenie, parestezja i dyzestezja, zaburzenia smaku (w tym bardzo rzadko utrata smaku), splątanie i dezorientacja, zaburzenia snu (zazwyczaj bezsenność), drżenia, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, senność, zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenie oraz zamglone widzenie, szczególnie w powiązaniu z objawami ze strony OUN), wydłużenie odstępu QT, kołatanie serca, tachykardia, migotanie przedsionków, dławica piersiowa, rozszerzenie naczyń krwionośnych, duszność (w tym napady astmy), zmniejszenie łaknienia i ilości spożywanych pokarmów, zaparcia, niestrawność, wzdęcia z oddawaniem wiatrów, zapalenie błony śluzowej żołądka, zwiększenie aktywności amylazy, zaburzenie czynności wątroby (w tym zwiększenie aktywności LDH), zwiększenie stężenia bilirubiny, zwiększenie aktywności GGT, zwiększenie aktywności ALP, świąd, wysypka, pokrzywka, sucha skóra, ból stawów, ból mięśni, odwodnienie, złe samopoczucie (głównie osłabienie lub zmęczenie), stany bólowe (w tym ból pleców, klatki piersiowej, miednicy i kończyn), nadmierne pocenie się, zapalenie żył (zakrzepowe) w miejscu infuzji. Rzadko: anafilaksja (w tym bardzo rzadko wstrząs zagrażający życiu, obrzęki alergiczne, obrzęk naczynioruchowy, w tym obrzęk krtani, mogący zagrażać życiu), hiperglikemia, hiperurykemia, chwiejność emocjonalna, depresja (bardzo rzadko prowadząca do zachowań autodestrukcyjnych takich, jak wyobrażenia lub myśli samobójcze, lub próby samobójcze), omamy, majaczenie, hipoestezja, zaburzenia węchu (w tym brak węchu), niezwykłe sny, zaburzenia koordynacji (w tym zaburzenia chodu na skutek zawrotów głowy), drgawki (w tym duży napad padaczkowy), zaburzenia koncentracji, zaburzenia mowy, amnezja, neuropatia obwodowa, polineuropatia, światłowstręt, szumy uszne, zaburzenia słuchu (w tym głuchota; zwykle przemijające), tachyarytmie komorowe, omdlenie, nadciśnienie, niedociśnienie, dysfagia, zapalenie błony śluzowej jamy ustnej, zapalenie jelita grubego związane z antybiotykoterapią (w tym rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, bardzo rzadko z zagrażającymi życiu powikłaniami), żółtaczka, zapalenie wątroby (zazwyczaj przebiegające z zastojem żółci), zapalenie ścięgien, kurcze mięśni, drżenie mięśni, osłabienie siły mięśniowej, zaburzenie czynności nerek (w tym zwiększenie stężenia BUN oraz kreatyniny), niewydolność nerek, obrzęki. Bardzo rzadko: zwiększenie stężenia protrombiny (zmniejszenie wskaźnika INR), agranulocytoza, pancytopenia, zespół niewłaściwego uwalniania wazopresyny (SIADH), hipoglikemia, śpiączka hipoglikemiczna, depersonalizacja, reakcje psychotyczne (mogące prowadzić do zachowań autodestrukcyjnych takich, jak wyobrażenia lub myśli samobójcze, lub próby samobójcze), hiperestezja, przemijająca utrata widzenia (szczególnie w przebiegu reakcji ze strony OUN), zapalenie błony naczyniowej oka, obustronnie ostra transiluminacja tęczówki, niespecyficzne arytmie, torsade de pointes, zatrzymanie akcji serca, zapalenie naczyń krwionośnych, zapalenie wątroby o piorunującym przebiegu mogące prowadzić do zagrażającej życiu niewydolności wątroby (w tym do zgonu), pęcherzowe reakcje skórne (takie jak zespół Stevensa-Johnsona lub toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, mogące zagrażać życiu), zerwanie ścięgna, zapalenie stawów, sztywność mięśni, nasilenie objawów miastenii. Częstość nieznana: ostra uogólniona osutka krostkowa (AGEP), polekowa reakcja z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS), polekowy rumień trwały, reakcje nadwrażliwości na światło, rabdomioliza. W związku ze stosowaniem chinolonów i fluorochinolonów, w niektórych przypadkach niezależnie od istniejących wcześniej czynników ryzyka, zgłaszano bardzo rzadkie przypadki długotrwałych (utrzymujących się przez miesiące lub lata), zaburzających sprawność i potencjalnie nieodwracalnych ciężkich działań niepożądanych leku, wpływających na różne, czasami liczne układy i narządy oraz narządy zmysłów (w tym takie działania, jak zapalenie ścięgien, zerwanie ścięgna, ból stawów, ból kończyn, zaburzenia chodu, neuropatie związane z parestezjami, depresja, zmęczenie, zaburzenia pamięci, zaburzenia snu i zaburzenia słuchu, wzroku, smaku i węchu).  U pacjentów przyjmujących fluorochinolony zgłaszano przypadki tętniaka i rozwarstwienia aorty, często powikłane pęknięciem (w tym przypadki śmiertelne), a także przypadki niedomykalności zastawek serca. Następujące działania niepożądane występowały z większą częstością u pacjentów otrzymujących moksyfloksacynę dożylnie, bez względu na to, czy następnie przyjmowali moksyfloksacynę doustnie, czy nie - często: zwiększenie aktywności GGT; niezbyt często: tachyarytmie komorowe, niedociśnienie tętnicze, obrzęk, zapalenie jelita grubego związane z antybiotykoterapią (w tym rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, bardzo rzadko związane z niebezpiecznymi dla życia powikłaniami), drgawki (w tym duże napady padaczkowe), omamy, zaburzenie czynności nerek (w tym zwiększenie stężenia BUN i kreatyniny we krwi), niewydolność nerek. Podczas stosowania innych fluorochinolonów bardzo rzadko zgłaszano następujące działania niepożądane, które mogą wystąpić również podczas stosowania moksyfloksacyny: zwiększone ciśnienie śródczaszkowe (w tym rzekomy guz mózgu), hipernatremia, hiperkalcemia, niedokrwistość hemolityczna.

Środki ostrożności

Moloxin - Należy unikać stosowania moksyfloksacyny u pacjentów, u których w przeszłości podczas stosowania leków zawierających chinolony lub fluorochinolony występowały ciężkie działania niepożądane. Leczenie tych pacjentów moksyfloksacyną należy rozpoczynać tylko w przypadku braku alternatywnych metod leczenia i po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka. U niektórych pacjentów moksyfloksacyna powodowała wydłużenie odstępu QTc w EKG. Wydłużenie odstępu QT może zwiększać się wraz ze wzrostem stężenia w osoczu, na skutek szybkiej infuzji dożylnej. Dlatego infuzji nie należy podawać krócej niż przez zalecane 60 min i nie przekraczać podawanej dożylnie dawki 400 mg raz na dobę. Stosowanie leku należy przerwać, jeśli w trakcie leczenia wystąpią przedmiotowe lub podmiotowe objawy, które mogą być związane z zaburzeniami rytmu serca, widocznymi lub niewidocznymi w zapisie EKG. Należy zachować ostrożność stosując moksyfloksacynę u pacjentów: u których występują czynniki ryzyka zaburzeń rytmu serca (np. ostre niedokrwienie mięśnia sercowego), ponieważ może to prowadzić do zwiększenia ryzyka arytmii komorowych (w tym zaburzeń typu torsade de pointes) i zatrzymania akcji serca; przyjmujących inne leki, które mogą zmniejszać stężenie potasu we krwi; przyjmujących leki, które mogą powodować istotną klinicznie bradykardię. Zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności stosując moksyfloksacynę u kobiet i u pacjentów w podeszłym wieku, gdyż u pacjentów z tych grup występuje większa wrażliwość na skutki wydłużenia odstępu QTc. Należy zachować ostrożność podając pacjentom przyjmującym moksyfloksacynę leki, które mogą zmniejszać stężenie potasu we krwi. Opisywano reakcje nadwrażliwości i reakcje alergiczne po pierwszym podaniu fluorochinolonów, w tym moksyfloksacyny. Reakcje anafilaktyczne mogą prowadzić do zagrażającego życiu wstrząsu, nawet już po podaniu pierwszej dawki leku. W przypadku objawów klinicznych ciężkich reakcji alergicznych należy odstawić moksyfloksacynę i zastosować odpowiednie leczenie (np. przeciwwstrząsowe). Ciężkie zaburzenia czynności wątroby. Po podaniu leku zgłaszano przypadki zapalenia wątroby o piorunującym przebiegu, mogącego prowadzić do niewydolności wątroby (w tym zakończone zgonem). Pacjentom należy doradzić, aby przed zastosowaniem kolejnej dawki leku skontaktowali się z lekarzem, jeśli zaobserwują u siebie objawy zapalenia wątroby o piorunującym przebiegu, takie jak szybko postępujące osłabienie organizmu połączone z żółtaczką, ciemne zabarwienie moczu, skłonność do krwawień i encefalopatia wątrobowa. Jeżeli pojawią się objawy zaburzenia czynności wątroby, należy wykonać badania (testy) oceniające czynność tego narządu. Podczas stosowania moksyfloksacyny zgłaszano ciężkie niepożądane reakcje skórne (SCAR), w tym martwicę toksyczno-rozpływną naskórka (TEN: określana również jako zespół Lyella), zespół Stevensa Johnsona (SJS), ostrą uogólnioną osutkę krostkową (AGEP) i reakcję polekową z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS), które mogą zagrażać życiu lub prowadzić do zgonu. W momencie zlecania leku należy informować pacjentów o objawach ciężkich reakcji skórnych i należy ściśle monitorować ich stan. W przypadku pojawienia się objawów wskazujących na takie reakcje, należy natychmiast przerwać stosowanie moksyfloksacyny i rozważyć alternatywne leczenie. Jeśli w czasie stosowania moksyfloksacyny u pacjenta wystąpi ciężka reakcja, taka jak SJS, TEN, AGEP lub DRESS, u pacjenta nie można wznowić leczenia moksyfloksacyną w żadnym momencie. Chinolony mogą wywoływać drgawki. Należy zachować ostrożność podczas podawania moksyfloksacyny pacjentom z zaburzeniami czynności OUN lub jeśli występują inne czynniki ryzyka, które mogą predysponować do wystąpienia drgawek lub obniżać próg drgawkowy. Jeśli wystąpią drgawki, należy przerwać podawanie moksyfloksacyny i zastosować odpowiednie leczenie. Zgłaszano bardzo rzadkie przypadki długotrwałych (utrzymujących się przez miesiące lub lata), zaburzających sprawność i potencjalnie nieodwracalnych ciężkich działań niepożądanych leku, wpływających na różne, czasami liczne układy organizmu (mięśniowo-szkieletowy, nerwowy, psychiczny i zmysły). Po wystąpieniu pierwszych objawów należy niezwłocznie przerwać stosowanie leku. Zgłaszano przypadki polineuropatii czuciowej i czuciowo-ruchowej, powodującej parestezję, niedoczulicę, zaburzenie czucia lub osłabienie; przed przyjęciem kolejnej dawki leku pacjent powinien poinformować lekarza o wystąpieniu objawów neuropatii, takich jak ból, uczucie pieczenia, mrowienia, drętwienia lub osłabienie. Reakcje psychiczne mogą wystąpić nawet po pierwszym podaniu chinolonów, w tym moksyfloksacyny. W bardzo rzadkich przypadkach depresja lub reakcje psychotyczne mogą prowadzić do myśli samobójczych i zachowań autodestrukcyjnych, jak próby samobójcze. Jeśli u pacjenta wystąpią takie reakcje, należy przerwać stosowanie moksyfloksacyny i zastosować odpowiednie leczenie. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas stosowania moksyfloksacyny u pacjentów z psychozą lub chorobami psychicznymi w wywiadzie. Zgłaszano występowanie biegunki związanej ze stosowaniem antybiotyków (AAD) i zapalenia jelita grubego związanego ze stosowaniem antybiotyków (AAC), w tym rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego i biegunka wywołana przez Clostridium difficile. Nasilenie tych stanów może obejmować zakres od lekkiej biegunki do zapalenia jelita grubego zakończonego zgonem. Należy to uwzględnić, przeprowadzając rozpoznanie różnicowe u pacjentów, u których w czasie lub po zakończeniu leczenia moksyfloksacyną wystąpiła ciężka biegunka. W przypadku podejrzenia AAD lub AAC, należy przerwać podawanie moksyfloksacyny, i natychmiast wdrożyć właściwe postępowanie lecznicze. Ponadto należy przedsięwziąć stosowne metody kontroli zakażenia, żeby zmniejszyć ryzyko jego przeniesienia. U pacjentów, u których wystąpiła ciężka biegunka, stosowanie leków hamujących perystaltykę jelit jest przeciwwskazane. Należy zachować ostrożność stosując moksyfloksacynę u pacjentów z miastenią, gdyż może dojść do nasilenia jej objawów. Już w ciągu 48 h od rozpoczęcia leczenia do kilku miesięcy po zakończeniu leczenia może wystąpić zapalenie ścięgna i zerwanie ścięgna (zwłaszcza, ale nie tylko, ścięgna Achillesa), czasami obustronne. Ryzyko to jest większe u pacjentów w podeszłym wieku, pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, pacjentów po przeszczepie narządu miąższowego oraz pacjentów leczonych jednocześnie kortykosteroidami; należy unikać jednoczesnego stosowania kortykosteroidów. Po wystąpieniu pierwszych objawów zapalenia ścięgna (np. bolesny obrzęk, stan zapalny) należy przerwać leczenie moksyfloksacyną i rozważyć alternatywne leczenie. Chorą kończynę(y) należy odpowiednio leczyć (np. unieruchomienie). Jeśli wystąpią objawy choroby ścięgien, nie należy stosować kortykosteroidów. U pacjentów przyjmujących fluorochinolony zgłaszano przypadki tętniaka i rozwarstwienia aorty, często powikłane pęknięciem (w tym przypadki śmiertelne), a także przypadki niedomykalności zastawek serca. Fluorochinolony należy stosować wyłącznie po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka oraz po rozważeniu innych opcji terapeutycznych u pacjentów z dodatnim wywiadem rodzinnym w kierunku tętniaka albo wrodzonej choroby zastawki serca lub u pacjentów z wcześniej zdiagnozowanym tętniakiem aorty i (lub) rozwarstwieniem aorty albo chorobą zastawki serca lub w przypadku występowania innych czynników ryzyka lub stanów predysponujących do wystąpienia: zarówno tętniaka i rozwarstwienia aorty, jak i niedomykalności zastawki serca oraz narażonych na ich wystąpienie (np. zaburzenia tkanki łącznej, takie jak zespół Marfana, zespół Ehlersa-Danlosa, zespół Turnera choroba Behceta, nadciśnienie tętnicze, reumatoidalne zapalenie stawów) lub dodatkowo; tętniaka i rozwarstwienia aorty (np. zapalenie tętnic Takayasu lub olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnic, rozpoznana miażdżyca czy zespół Sjogrena), lub dodatkowo; niedomykalności zastawki serca (np. infekcyjne zapalenie wsierdzia). Ryzyko wystąpienia tętniaka i rozwarstwienia aorty oraz ich pęknięcia może być także wyższe u pacjentów leczonych jednocześnie układowymi kortykosteroidami. Należy poinformować pacjentów, że jeśli wystąpi u nich nagły bólu brzucha, pleców lub klatki piersiowej, należy natychmiast zgłosić się do lekarza na oddziale ratunkowym. Pacjentów należy poinformować o konieczności niezwłocznego zwrócenia się po pomoc medyczną w przypadku ostrych duszności, pojawienia się kołatania serca lub obrzęku jamy brzusznej czy kończyn dolnych. U pacjentów w podeszłym wieku z zaburzeniami czynności nerek, należy zachować ostrożność, zwłaszcza gdy nie można zapewnić odpowiedniej podaży płynów (odwodnienie zwiększa ryzyko niewydolności nerek). Opisywano zaburzenia stężenia glukozy we krwi, w tym zarówno hipoglikemię, jak i hiperglikemię, zwykle u chorych na cukrzycę poddawanych leczeniu doustnym lekiem hipoglikemizującym (np. glibenklamidem) lub insuliną; z przypadkami śpiączki hipoglikemicznej. U chorych na cukrzycę zaleca się uważne monitorowanie stężenia glukozy we krwi. Jeśli wystąpią zaburzenia widzenia lub jakiekolwiek zmiany dotyczące oczu, należy natychmiast zasięgnąć porady okulisty. Chinolony wywołują reakcje nadwrażliwości na światło. Jednakże badania wykazały, że podczas stosowania moksyfloksacyny występuje małe ryzyko nadwrażliwości na światło. Pacjenci przyjmujący moksyfloksacynę powinni unikać zarówno naświetlania promieniami UV pochodzącymi ze sztucznych źródeł, jak i działania długotrwałego i (lub) silnego światła słonecznego. Pacjenci ze stwierdzonym w wywiadzie rodzinnym lub występującym aktualnie niedoborem G-6-PD są narażeni na wystąpienie reakcji hemolitycznej podczas leczenia chinolonami; należy zachować ostrożność. Moksyfloksacyna w postaci roztworu do infuzji jest przeznaczona wyłącznie do podawania dożylnego. Należy unikać podawania dotętniczego, gdyż z badań nieklinicznych wynika, że może to prowadzić do zapalenia tkanki okołotętniczej. Nie ustalono skuteczności klinicznej moksyfloksacyny podawanej dożylnie w leczeniu ciężkich zakażeń ran oparzeniowych, zapalenia powięzi i stopy cukrzycowej z zapaleniem kości i szpiku. Nie zaleca się stosowania moksyfloksacyny w leczeniu zakażeń wywołanych przez wielooporne szczepy gronkowca złocistego (MRSA). Ze względu na niepożądany wpływ na chrząstki u niedojrzałych zwierząt stosowanie moksyfloksacyny u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat jest przeciwwskazane. Lek zawiera 812 mg sodu w 250 ml roztworu, co stanowi 40,6% zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych.

Producent

Krka