Spis treści:
1. Lyxumia - działanie
2. Lyxumia - wskazania
3. Lyxumia - przeciwwskazania
4. Lyxumia - dawkowanie
5. Lyxumia - interakcje z innymi lekami
6. Lyxumia - ciąża
7. Lyxumia - skutki uboczne
8. Lyxumia - środki ostrożności
9. Lyxumia - producent

Działanie

Lyxumia - Liksysenatyd jest wybiórczym agonistą receptora GLP-1. Receptor GLP-1 jest docelowym receptorem dla natywnego GLP-1, endogennego hormonu inkretynowego, zwiększającego wydzielanie insuliny z komórek beta wysp trzustkowych w sposób zależny od glukozy. Działanie liksysenatydu polega na swoistej interakcji z receptorami GLP-1, co skutkuje wzrostem stężenia wewnątrzkomórkowego cAMP. Liksysenatyd stymuluje wydzielanie insuliny, gdy zwiększone jest stężenie glukozy we krwi, lecz nie przy normoglikemii, co zmniejsza ryzyko wystąpienia hipoglikemii. Równocześnie zahamowaniu ulega wydzielanie glukagonu. W przypadku hipoglikemii, zachowany jest mechanizm awaryjny wydzielania glukagonu. Liksysenatyd spowalnia opróżnianie żołądka, zmniejszając przez to szybkość narastania związanego z posiłkiem stężenia glukozy we krwi krążącej. Przy podawaniu raz na dobę, liksysenatyd poprawia kontrolę glikemii dzięki natychmiastowemu i przedłużonemu działaniu obniżającemu stężenie glukozy we krwi poposiłkowe jak i na czczo u pacjentów z cukrzycą typu 2. Po podaniu podskórnym u pacjentów z cukrzycą typu 2, wchłanianie liksysenatydu jest szybkie i nie jest zależne od wielkości podanej dawki. Mediana T_max wynosi 1-3,5 h. Liksysenatyd w umiarkowanym stopniu (55%) wiąże się z białkami osocza. Jako peptyd, liksysenatyd jest wydalany na drodze filtracji kłębuszkowej, następnie podlega reabsorpcji cewkowej i degradacji metabolicznej z wytworzeniem mniejszych peptydów i aminokwasów, które ponownie wchodzą w szlaki przemian metabolicznych białek. Po podaniu wielokrotnych dawek u pacjentów z cukrzycą typu 2, średni końcowy T_0,5 wynosi ok. 3 h.

Wskazania

Lyxumia - Do stosowania u dorosłych z cukrzycą typu 2 w skojarzeniu z doustnymi lekami zmniejszającymi stężenie glukozy i (lub) insuliną bazalną w celu uzyskania właściwej kontroli glikemii, gdy stosowanie tych leków razem z dietą i ćwiczeniami fizycznymi nie wystarcza do zapewnienia odpowiedniej kontroli glikemii.

Przeciwwskazania

Lyxumia - Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Dawkowanie

Lyxumia - Podskórnie. Dorośli. Dawka początkowa: 10 µg raz na dobę przez 14 dni. Dawka podtrzymująca (od 15. dnia): 20 µg raz na dobę. Jako dawka początkowa stosowany jest preparat w dawce 10 mikrogramów, roztwór do wstrzykiwań; jako dawka podtrzymująca stosowany jest preparat w dawce 20 mikrogramów, roztwór do wstrzykiwań. W przypadku dodawania preparatu do dotychczas stosowanego leczenia metforminą, nie ma konieczności zmiany dawki metforminy. W przypadku dodawania preparatu do dotychczas stosowanego leczenia pochodnymi sulfonylomocznika lub insuliną bazalną, można rozważyć zmniejszenie dawki pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny bazalnej, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia hipoglikemii. Nie należy podawać preparatu w skojarzeniu z insuliną bazalną i pochodnymi sulfonylomocznika z powodu występowania zwiększonego ryzyka hipoglikemii. Stosowanie preparatu nie wymaga dodatkowej kontroli stężenia glukozy we krwi. W przypadku stosowania w skojarzeniu z pochodnymi sulfonylomocznika lub insuliną bazalną, może być konieczne kontrolowanie stężenia glukozy we krwi lub samodzielna kontrola glikemii przez pacjenta, aby dostosować dawki pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny bazalnej. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności dostosowania dawki do wieku pacjenta. Nie jest wymagane dostosowanie dawki u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Brak jest dostępnych danych klinicznych dotyczących leczenia pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (CCr <30 ml/min) lub schyłkową niewydolnością nerek, dlatego też nie zaleca się stosowania liksysenatydu w tych grupach pacjentów. Nie jest wymagane dostosowanie dawki leku u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności liksysenatydu u dzieci i młodzieży w wieku <18 lat (brak dostępnych danych). Sposób podania. Lek podaje się we wstrzyknięciach podskórnych w udo, brzuch lub ramię. Preparatu nie należy podawać dożylnie ani domięśniowo. Wstrzyknięcie podaje się raz na dobę w ciągu godziny poprzedzającej którykolwiek posiłek dnia. Po wybraniu najbardziej odpowiadającej pory spożywania posiłku, zaleca się podawać lek przed tym samym posiłkiem każdego dnia. W przypadku pominięcia dawki, należy ją wstrzyknąć w ciągu godziny poprzedzającej następny posiłek.

Interakcje z innymi lekami

Lyxumia - Liksysenatyd jest peptydem i nie podlega metabolizmowi z udziałem cytochromu P450. W badaniach in vitro, liksysenatyd nie wpływał na czynność izoenzymów cytochromu P450 ani ludzkich białek transportowych. Opóźnienie opróżniania żołądka przez liksysenatyd może zmniejszać szybkość wchłaniania leków podawanych doustnie. Szczególnie na początku leczenia liksysenatydem należy ściśle obserwować pacjentów stosujących leki o wąskim indeksie terapeutycznym, jak i te leki, które wymagają uważnego monitorowania pacjenta. Przyjmowanie tych leków należy skoordynować ze stosowaniem liksysenatydu. Jeśli preparaty te powinny być podawane z pokarmem, należy poinformować pacjentów, aby jeśli to możliwe, przyjmowali je z posiłkiem, wtedy gdy nie stosują liksysenatydu. W przypadku leków doustnych, których skuteczność szczególnie zależy od stężeń progowych, takich jak antybiotyki, pacjentów należy poinformować, aby przyjmowali leki te przynajmniej na 1 h przed lub 4 h po wstrzyknięciu liksysenatydu. Oporne na sok żołądkowy, dojelitowe postaci leków zawierające substancje czynne wrażliwe na rozpad w żołądku należy podawać na 1 h przed lub 4 h po wstrzyknięciu liksysenatydu. Po podaniu pojedynczej dawki 1000 mg paracetamolu, wartości AUC i T_0,5 nie uległy zmianie bez względu na czas podania leku (przed lub po wstrzyknięciu liksysenatydu). Przy podaniu paracetamolu na 1 lub 4 h po podaniu 10 µg liksysenatydu, C_max paracetamolu uległo zmniejszeniu o odpowiednio 29% i 31%, a mediana T_max uległa opóźnieniu o odpowiednio 2,0 i 1,75 h. Dalsze opóźnienie T_max oraz zmniejszenie wartości C_max paracetamolu jest przewidywane dla dawki podtrzymującej wynoszącej 20 µg. Przy podaniu paracetamolu na 1 h przed wstrzyknięciem liksysenatydu nie zaobserwowano jego wpływu na C_max i T_max paracetamolu. Na podstawie tych wyników nie jest wymagane dostosowanie dawki paracetamolu, ale gdy wymagane jest szybkie pojawienie się działania należy wziąć pod uwagę obserwowane opóźnienie T_max, gdy paracetamol podawano 1-4 h po zastosowaniu liksysenatydu. Po podaniu pojedynczej dawki doustnego środka antykoncepcyjnego (etynyloestradiol 0,03 mg/lewonorgestrel 0,15 mg) na 1 h przed lub 11 h po podaniu 10 µg liksysenatydu, wartości C_max, AUC, T_0,5 i T_max etynyloestradiolu i lewonorgestrelu nie uległy zmianie. Podanie doustnego środka antykoncepcyjnego na 1 h lub 4 h po podaniu liksysenatydu nie wpływało na AUC i T_0,5 etynyloestradiolu i lewonorgestrelu, podczas gdy C_max etynyloestradiolu uległo zmniejszeniu o odpowiednio 52% i 39%, a C_max lewonorgestrelu uległo zmniejszeniu o odpowiednio 46% i 20%, a mediana T_max opóźnieniu o 1 do 3 h. Zmniejszenie C_max ma ograniczone znaczenie kliniczne i dlatego nie jest wymagane dostosowanie dawki doustnych środków antykoncepcyjnych. Przy równoczesnym podawaniu 20 µg liksysenatydu i 40 mg atorwastatyny rano przez 6 dni, narażenie na atorwastatynę nie uległo zmianie, podczas gdy C_max uległo zmniejszeniu o 31%, a T_max opóźnieniu o 3,25 h. Nie obserwowano takiego wydłużenia T_max przy podawaniu atorwastatyny wieczorem, a liksysenatydu rano, lecz wartości AUC i C_max atorwastatyny uległy zwiększeniu odpowiednio o 27% i 66%. Zmiany te nie są istotne klinicznie i dlatego nie jest wymagane dostosowanie dawki atorwastatyny w skojarzeniu z liksysenatydem. Przy równoczesnym podawaniu 25 mg warfaryny i wielokrotnych dawek 20 µg liksysenatydu, nie zaobserwowano wpływu na AUC lub INR, podczas gdy wartość C_max uległa zmniejszeniu o 19%, a wartość T_max opóźnieniu o 7 h. Na podstawie tych wyników nie jest wymagane dostosowanie dawki warfaryny przy równoczesnym stosowaniu z liksysenatydem; zalecane jest jednak częste monitorowanie INR u pacjentów otrzymujących warfarynę i (lub) pochodne kumaryny w czasie rozpoczęcia lub zakończenia leczenia liksysenatydem. Równoczesne podanie 20 µg liksysenatydu i 0,25 mg digoksyny nie miało wpływu na AUC digoksyny w stanie równowagi. Wartość T_max digoksyny uległa opóźnieniu o 1,5 h, a C_max zmniejszeniu o 26%. Na podstawie tych wyników, nie jest wymagane dostosowanie dawki digoksyny przy równoczesnym stosowaniu z liksysenatydem. Przy równoczesnym podawaniu 20 µg liksysenatydu i 5 mg ramiprylu przez 6 dni, AUC ramiprylu uległo zwiększeniu o 21%, podczas gdy wartość C_max uległa zmniejszeniu o 63%. AUC oraz C_max aktywnego metabolitu (ramiprylatu) nie uległy zmianie. Wartości T_max ramiprylu i ramiprylatu uległy opóźnieniu o ok. 2,5 h. Na podstawie tych wyników, nie jest wymagane dostosowanie dawki ramiprylu przy równoczesnym stosowaniu z liksysenatydem.

Ciąża

Lyxumia - Preparat nie jest zalecany u kobiet w okresie rozrodczym nie stosujących antykoncepcji. Nie należy stosować preparatu w ciąży. Zamiast niego zalecane jest stosowanie insuliny. Jeśli pacjentka chce zajść w ciążę lub gdy zajdzie w ciążę, należy przerwać leczenie preparatem. Leku nie należy stosować w okresie karmienia piersią. W badaniach na zwierzętach nie wykazano bezpośredniego szkodliwego wpływu na płodność.

Skutki uboczne

Lyxumia - Bardzo często: hipoglikemia (w skojarzeniu z pochodnymi sulfonylomocznika i (lub) insuliną bazalną), ból głowy, nudności, wymioty, biegunka. Często: grypa, zakażenie górnych dróg oddechowych, zapalenie pęcherza moczowego, zakażenie wirusowe, hipoglikemia (w skojarzeniu z samą metforminą), zawroty głowy, senność, niestrawność, ból pleców, świąd w miejscu wstrzyknięcia. Niezbyt często: reakcja anafilaktyczna, kamica żółciowa, zapalenie pęcherzyka żółciowego, pokrzywka. Rzadko: opóźnienie opróżniania żołądka. Z uwagi na potencjalne właściwości immunogenne preparatów zawierających białka lub peptydy, u pacjentów może dojść do wytworzenia przeciwciał przeciwko liksysenatydowi w następstwie leczenia preparatem. Zmiana w stężeniu HbA1c w stosunku do wartości początkowych była podobna bez względu na stan przeciwciał (dodatni lub ujemny). W podgrupie pacjentów z najwyższymi stężeniami przeciwciał, średnia poprawa w stężeniu HbA1c była w zakresie istotnym klinicznie; reakcja glikemii była jednak zmienna i u 1,9% nie zaobserwowano zmniejszenia stężenia HbA1c. Stan przeciwciał (dodatni lub ujemny) nie pozwala na przewidywanie zmniejszenia stężenia HbA1c u poszczególnych pacjentów. Nie zaobserwowano różnicy w ogólnym profilu bezpieczeństwa u pacjentów bez względu na stan przeciwciał, za wyjątkiem zwiększenia częstości reakcji w miejscu wstrzyknięcia (4,7% u pacjentów z przeciwciałami w porównaniu do 2,5% u pacjentów, u których przeciwciała nie występowały przez cały okres leczenia). Nasilenie większości reakcji w miejscu wstrzyknięcia było łagodne, bez względu na obecność przeciwciał. Nie obserwowano reakcji krzyżowych z natywnym glukagonem ani endogennym GLP-1. W badaniu z udziałem zdrowych ochotników po podaniu 20 µg liksysenatydu obserwowano przemijający wzrost częstości akcji serca. U pacjentów leczonych liksysenatydem w porównaniu do pacjentów otrzymujących placebo częściej zgłaszano występowanie zaburzeń rytmu serca, zwłaszcza tachykardii oraz uczucia kołatania serca. Przerwanie leczenia z powodu działań niepożądanych wystąpiło z częstością 7,4% w grupie pacjentów otrzymujących lek w porównaniu do 3,2% u pacjentów otrzymujących placebo podczas głównego 24-tygodniowego okresu leczenia. Najczęściej obserwowanymi działaniami niepożądanymi, prowadzącymi do przerwania leczenia w grupie leczonych liksysenatydem były nudności (3,1%) i wymioty (1,2%).

Środki ostrożności

Lyxumia - Brak jest dostępnych danych klinicznych dotyczących stosowania liksysenatydu u pacjentów z cukrzycą typu 1 - nie należy stosować tego leku w tej grupie pacjentów. Nie należy stosować liksysenatydu w leczeniu cukrzycowej kwasicy ketonowej. Ostre zapalenie trzustki. Stosowanie agonistów receptora dla glukagonopodobnego peptydu-1 (GLP-1) wiąże się z ryzykiem ostrego zapalenia trzustki. W przypadku podejrzenia zapalenia trzustki, należy zaprzestać stosowania liksysenatydu; w przypadku potwierdzenia rozpoznania ostrego zapalenia trzustki, nie należy ponownie rozpoczynać leczenia liksysenatydem. Należy zachować ostrożność stosując lek u pacjentów, u których w przeszłości wystąpiło zapalenie trzustki. Ciężkie choroby układu pokarmowego. Stosowanie agonistów receptora GLP-1 może wiązać się z objawami niepożądanymi ze strony układu pokarmowego. Liksysenatydu nie badano u pacjentów z ciężkimi chorobami układu pokarmowego, w tym z ciężką neuropatią trzewną, dlatego też nie zaleca się stosowania liksysenatydu w tej grupie pacjentów. Zaburzenia czynności nerek. Brak jest dostępnych danych klinicznych dotyczących leczenia pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 30 ml/min) lub schyłkową niewydolnością nerek. Nie zaleca się stosowania leku u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub schyłkową niewydolnością nerek. Hipoglikemia. U pacjentów stosujących preparat łącznie z pochodnymi sulfonylomocznika lub z insuliną bazalną może występować zwiększone ryzyko hipoglikemii. Aby zmniejszyć ryzyko hipoglikemii, można rozważyć zmniejszenie dawki pochodnej sulfonylomocznika lub insuliny bazalnej. Nie należy podawać preparatu w skojarzeniu z insuliną bazalną i pochodnymi sulfonylomocznika z powodu występowania zwiększonego ryzyka hipoglikemii. Równoczesne stosowanie produktów leczniczych. Preparat należy stosować ostrożnie u pacjentów stosujących doustne leki wymagające szybkiego wchłaniania w żołądku i jelitach, wymagające uważnego monitorowania pacjenta lub leki o wąskim indeksie terapeutycznym. Nie przeprowadzono badań dotyczących stosowania liksysenatydu w skojarzeniu z inhibitorami dipeptydylopeptydazy 4 (DPP-4). Odwodnienie. Pacjentów stosujących lek należy poinformować o ryzyku odwodnienia w związku z działaniami niepożądanymi ze strony układu pokarmowego, a także o konieczności podjęcia środków ostrożności w celu uniknięcia odwodnienia. Substancje pomocnicze. Preparat zawiera metakrezol, który może wywoływać reakcje alergiczne. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na dawkę, to znaczy uznaje się go "wolny od sodu".

Producent

Sanofi-Aventis groupe