Spis treści:
1. Lisinoratio - działanie
2. Lisinoratio - wskazania
3. Lisinoratio - przeciwwskazania
4. Lisinoratio - dawkowanie
5. Lisinoratio - interakcje z innymi lekami
6. Lisinoratio - ciąża
7. Lisinoratio - skutki uboczne
8. Lisinoratio - środki ostrożności
9. Lisinoratio - producent

Działanie

Lisinoratio - Inhibitor konwertazy angiotensyny. Mechanizm działania lizynoprylu polega na hamowaniu aktywności konwertazy angiotensyny. Konwertaza angiotensyny jest enzymem przekształcającym angiotensynę I w angiotensyne II, która działa silnie naczynioskurczowo i zwiększa ciśnienie krwi. Angiotensyna II zwiększa także wydzielanie aldosteronu przez korę nadnerczy. Hamowanie aktywności konwertazy angiotensyny powoduje zmniejszenie stężenia angiotensyny II w osoczu krwi i zmniejszenie wydzielania aldosteronu, co może być przyczyną niewielkiego zwiększenia stężenia potasu w surowicy. Podawanie lizynoprylu z nadciśnieniem tętniczym powodowało zmniejszenie ciśnienia tętniczego mierzonego w pozycji leżącej i stojącej, bez odruchowej tachykardii. Badania hemodynamiczne wykazały, że zmniejszenie ciśnienia krwi było spowodowane zmniejszeniem oporu przepływu krwi przez tętnice obwodowe, któremu towarzyszyły niewielkie zmiany objętości wyrzutowej serca lub częstości rytmu serca. W badaniach klinicznych u większości pacjentów działanie przeciwnadciśnieniowe rozpoczynało się po 1-2 h. a maksymalne zmniejszenie ciśnienia krwi występowało po 6 h. Lek podawany w zalecanych dawkach raz na dobę działa przez 24 h. Po podaniu doustnym lizynopryl wchłania się z przewodu pokarmowego w ok. 25%; pokarm nie wpływa na wchłanianie leku. Maksymalne stężenie we krwi występuje po 6-8 h. Lizynopryl nie wiąże się z białkami osocza (poza konwertazą angiotensyny). Nie jest metabolizowany i jest wydalany przez nerki w postaci niezmienionej.

Wskazania

Lisinoratio - Leczenie nadciśnienia tętniczego samoistnego i naczyniowo-nerkowego w monoterapii lub w skojarzeniu z innymi lekami obniżającymi ciśnienie tętnicze. Leczenie niewydolności serca w monoterapii lub w skojarzeniu z lekami moczopędnymi i w określonych przypadkach z preparatami naparstnicy. Leczenie hemodynamicznie stabilnych pacjentów we wczesnej (24 h) fazie zawału serca, w celu zapobiegania rozwojowi dysfunkcji lewej komory i niewydolności serca. Leczenie pacjentów z cukrzycą z nadciśnieniem i cukrzycą typu 2 oraz współistniejącymi powikłaniami ze strony nerek z mikroalbuminurią.

Przeciwwskazania

Lisinoratio - Nadwrażliwość na lizynopryl, inne inhibitory ACE lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Obrzęk naczynioruchowy w wywiadzie związany z wcześniejszym leczeniem inhibitorem ACE. Obrzęk naczynioruchowy spowodowany w przeszłości leczeniem inhibitorem konwertazy angiotensyny. Wrodzony (idiopatyczny) obrzęk naczynioruchowy. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (współczynnik filtracji kłębuszkowej, GFR <60 ml/min/1,73 m²). Stosowanie lizynoprylu w skojarzeniu z inhibitorem neprylizyny (np. sakubitryl), nie należy podawać lizynoprylu w ciągu 36 h przed zastosowaniem lub po zastosowaniu leku sakubitryl + walsartan, zawierającego inhibitor neprylizyny. Ciąża i karmienie piersią.

Dawkowanie

Lisinoratio - Doustnie. Dawka powinna być dostosowana indywidualnie w zależności od reakcji pacjenta i wartości ciśnienia tętniczego krwi. Nadciśnienie. Zalecana dawka początkowa wynosi 10 mg. U pacjentów z nadciśnieniem nerkowo-naczyniowym, zaburzeniami równowagi wodno-elektrolitowej, leczonych preparatami moczopędnymi lub z niewydolnością nerek, dawkę początkową należy zmniejszyć. Zwykle dawka podtrzymująca wynosi 20-40 mg/dobę. U niektórych pacjentów oczekiwane zmniejszenie ciśnienia tętniczego występuje po 2-4 tyg. leczenia dawkami podtrzymującymi. Maksymalna dawka stosowana w długotrwałych, kontrolowanych badaniach klinicznych wynosiła 80 mg/dobę, ale jej stosowanie nie powodowało zwiększenia skuteczności leczenia. U pacjentów leczonych jednocześnie lekami moczopędnymi, o ile to możliwe, podawanie leku moczopędnego należy przerwać na 2-3 dni przed rozpoczęciem leczenia lizynoprylem. U pacjentów, którzy nie mogą odstawić leku moczopędnego, leczenie lizynoprylem należy rozpoczynać od dawki 5 mg - należy kontrolować ciśnienie tętnicze krwi do czasu wystąpienia oczekiwanego obniżenia i dodatkowo przez jedną godzinę. Kolejne dawki lizynoprylu należy określić na podstawie wartości ciśnienia. U pacjentów z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym zaleca się podanie mniejszej jednorazowej dawki początkowej, wynoszącej 2,5 mg lub 5 mg. Później dawkę dobową można stopniowo zwiększać dostosowując ją do wartości ciśnienia tętniczego. Niewydolność serca. Lizynopryl można stosować w skojarzeniu z lekami moczopędnymi i preparatami naparstnicy. Dawka początkowa wynosi 2,5 mg raz na dobę, rano. Dawka podtrzymująca wynosi 5-20 mg raz na dobę. U pacjentów z niskim ciśnieniem skurczowym (<100 mmHg) leczenie należy rozpocząć pod ścisłą kontrolą lekarza. Największe obniżenie ciśnienia krwi występuje po ok. 6-8 h od podania dawki początkowej. U pacjentów ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia hipotonii objawowej (pacjenci z hiponatremią, hipowolemią lub leczeni dużymi dawkami leków moczopędnych) konieczne jest wyrównanie zaburzeń przed rozpoczęciem podawania lizynoprylu i jeśli jest to możliwe zmniejszenie dawki leku moczopędnego. U pacjentów z niewydolnością serca i z hiponatremią (stężenie sodu w surowicy <130 mEq/l) lub umiarkowanym, czy też ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny (CCr) <30 ml/min lub stężenie kreatyniny w surowicy >3 mg/dl) należy zastosować małe dawki początkowe wynoszące 2,5 mg/dobę podawane pod ścisłym nadzorem lekarskim. Wczesna faza zawału serca. U wydolnych hemodynamicznie pacjentów leczenia lizynoprylem należy rozpocząć w ciągu 24 h od wystąpienia zawału serca. Pierwsza, jednorazowa dawka wynosi 5 mg. Po 24 h należy ponownie podać 5 mg, a po 48 h dawkę 10 mg. Następnie należy kontynuować podawanie leku w dawce 10 mg raz na dobę przez 6 tyg. W skojarzeniu z lizynoprylem należy podawać (jeśli nie ma przeciwwskazań) leki zwykle stosowane w zawale serca: przeciwzakrzepowe, zapobiegające agregacji płytek, β-adrenolityczne. Pacjenci z niskim ciśnieniem skurczowym krwi (≤120 mmHg) powinni na początku leczenia lub przez pierwsze 3 dni od wystąpienia zawału przyjmować dawkę dobową wynoszącą 2,5 mg. Jeżeli w ciągu pierwszych 6 tyg. leczenia wystąpi hipotonia (ciśnienie skurczowe ≤100 mmHg) należy zmniejszyć jednorazową dawkę podtrzymującą do 5 mg lub 2,5 mg na dobę. Jeśli wystąpi długotrwała i nasilona hipotonia (ciśnienie skurczowe <90 mm Hg występujące dłużej niż 1 h), lek należy odstawić. Leczenie dawkami podtrzymującymi trwa 6 tyg. U pacjentów, u których wystąpią objawy niewydolności serca, należy kontynuować leczenie stosując dawkowanie lizynoprylu jak w niewydolności serca. Lizynopryl można stosować w skojarzeniu z nitrogliceryną podawaną dożylnie lub przezskórnie. Nie ustalono zasad dawkowania lizynoprylu u pacjentów z ostrym zawałem serca i współwystępującą ciężką niewydolnością nerek. Nefropatia cukrzycowa. U pacjentów z nadciśnieniem i cukrzycą insulinozależną (typu 2) oraz z początkową nefropatią dawka początkowa wynosi 10 mg na dobę i może zostać zwiększona do 20 mg na dobę, w celu uzyskania ciśnienia rozkurczowego <90 mmHg mierzonego na siedząco. W przypadku zaburzeń czynności nerek (CCr <80 ml/min) początkowa dawka leku powinna być dostosowana do wartości CCr. Dawkowanie u pacjentów z niewydolnością nerek. Przy ustalaniu dawki u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek należy uwzględnić CCr: 31-70 ml/min - dawka początkowa 5-10 mg na dobę; 10-30 ml/min - dawka początkowa 2,5-5 mg na dobę; <10 ml/min i pacjenci dializowani - dawka początkowa 2,5 mg na dobę (lizynopryl jest eliminowany z osocza w czasie hemodializy, pacjentom po zabiegu hemodializy należy podać odpowiednią dawkę dobową lizynoprylu). Maksymalna dawka dobowa u pacjentów z niewydolnością nerek wynosi 40 mg na dobę. Dzieci. Nadciśnienie tętnicze u dzieci i młodzieży w wieku od 6 do 16 lat. Dzieci o mc. od 20 do 50 kg: dawka początkowa 2,5 mg raz na dobę, dawkę należy zwiększać do uzyskania maksymalnej dawki 20 mg/dobę. Dzieci o mc. ≥50 kg: dawka początkowa 5 mg raz na dobę, dawkę należy zwiększać do uzyskania maksymalnej dawki 40 mg/dobę. Nie badano dawkowania >0,61 mg/kg mc. (lub >40 mg) u dzieci i młodzieży. U dzieci z upośledzoną czynnością nerek, należy rozważyć podanie mniejszej dawki początkowej lub wydłużenie przerw między dawkami. Nie zaleca się stosowania lizynoprylu u dzieci z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (GFR <30 ml/min/1,73 m²). Sposób podania. Lek należy przyjmować raz na dobę, mniej więcej o tej samej porze dnia, niezależnie od posiłku.

Interakcje z innymi lekami

Lisinoratio - Jednoczesne stosowanie lizynoprylu i leków moczopędnych powoduje nasilenie działania przeciwnadciśnieniowego. Nadmierne spożycie soli może osłabić przeciwnadciśnieniowe działanie lizynoprylu. NLPZ, w tym inhibitory COX–2, mogą spowodować osłabienie działania leków moczopędnych i innych leków przeciwnadciśnieniowych, mogą osłabiać działanie hipotensyjne antagonistów receptora angiotensyny II lub inhibitorów ACE. U niektórych pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (np. u pacjentów w podeszłym wieku lub osób, u których stwierdza się zmniejszenie objętości płynów ustrojowych, w tym leczonych lekami moczopędnymi) przyjmujących NLPZ, w tym również inhibitory COX-2, jednoczesne podawanie antagonistów receptora angiotensyny II lub inhibitorów konwertazy angiotensyny może powodować nasilenie zaburzeń czynności nerek, w tym prawdopodobną ostrą niewydolność nerek. Wpływ ten jest zwykle odwracalny. Należy zachować ostrożność, stosując leczenie skojarzone u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Jednoczesne stosowanie podwójnej blokady układu RAA, inhibitorów ACE, antagonistów angiotensyny II lub aliskirenu może zwiększać częstość występowania zdarzeń niepożądanych np. niedoćiśnienie, hiperkaliemia oraz zaburzenia czynności nerek ( w tym ostra niewydolność nerek). Lizynopryl może spowalniać wydalanie litu, jeśli konieczne jest jednoczesne podawanie, należy regularnie kontrolować stężenie litu w surowicy i w razie konieczności zmniejszyć jego dawkę. Stosowanie suplementów potasu, leków moczopędnych oszczędzających potas, zamienników soli kuchennej zawierających potas lub innych leków, które mogą zwiększyć stężenie potasu w surowicy, szczególnie u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek może powodować zwiększenie stężenia potasu w surowicy. Jeżeli jednoczesne stosowanie lizynoprylu i któregokolwiek z wymienionych powyżej leków jest konieczne, należy zachować ostrożność, i często kontrolować stężenie potasu w surowicy. Podawanie lizynoprylu jednocześnie z lekiem moczopędnym powodującym utratę potasu może zapobiegać hipokaliemii wywołanej stosowaniem leku moczopędnego. Leki immunosupresyjne: (leki cytotoksyczne, glikokortykosteroidy działające ogólnoustrojowo) zwiększają ryzyko wystąpienia leukopenii. Środki stosowane w znieczuleniu ogólnym nasilają działanie przeciwnadciśnieniowe lizynoprylu; może wystąpić niedociśnienie. Stosując lizynopryl jednocześnie z azotanami, nie stwierdzono istotnych niekorzystnych objawów interakcji klinicznych. Podczas stosowania lizynoprylu jednocześnie z propranololem, digoksyną lub hydrochlorotiazydem nie występowały istotne interakcje farmakokinetyczne. Jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE i leków przeciwcukrzycowych (insulin, doustnych leków przeciwcukrzycowych) może spowodować nasilenie działania hipoglikemizującego i wiązać się z ryzykiem wystąpienia hipoglikemii. Prawdopodobieństwo wystąpienia tego zjawiska może być większe w okresie pierwszych kilku tygodni leczenia skojarzonego, a także u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek. W przypadku pacjentów z cukrzycą przyjmujących doustne leki przeciwcukrzycowe lub insulinę należy ściśle monitorować kontrolę glikemii pod kątem występowania hipoglikemii, szczególnie w pierwszym miesiącu leczenia inhibitorem ACE. Rzadko zgłaszano występowanie reakcji z objawami jak po podaniu azotanów (zaczerwienienie twarzy, nudności, wymioty i niedociśnienie) u pacjentów leczonych solami złota w iniekcjach (sodu aurotiojabłczan) jednocześnie z inhibitorem ACE. U pacjentów przyjmujących jednocześnie inhibitor mTOR (np. temsyrolimus, syrolimus, ewerolimus); inhibitor neprylizyny (np. sakubitryl); lub wildagliptynę może istnieć zwiększone ryzyko wystąpienia obrzęku naczynioruchowego.

Ciąża

Lisinoratio - Stosowanie leku jest przeciwwskazane w okresie ciąży. Stosowanie leku w I trymestrze ciąży zwiększa ryzyko wystąpienia poważnych wrodzonych wad rozwojowych u niemowląt. Inhibitory ACE stosowane w II i III trymestrze ciąży mogą powodować zaburzenia rozwoju i śmierć płodów lub noworodków. Stosowanie leków z tej grupy było związane z występowaniem u płodów lub u noworodków hipotonii, niewydolności nerek, hiperkaliemii i (lub) hipoplazji kości czaszki u noworodków. Występujące u matki małowodzie, będące prawdopodobnie objawem zaburzenia czynności nerek u płodu, może powodować przykurcze kończyn, deformacje twarzoczaszki i niedorozwój płuc. W przypadku konieczności zastosowania inhibitora konwertazy angiotensyny w okresie ciąży, należy wykonywać seryjne badania USG w celu oceny ilości płynu owodniowego. W przypadku wykrycia małowodzia, należy przerwać leczenie lizynoprylem, chyba że leczenie ratuje życie matce. Pacjentki i lekarze powinni być świadomi, że małowodzie może nastąpić już po wystąpieniu nieodwracalnych uszkodzeń płodu. Noworodki, których matki przyjmowały lizynopryl, należy uważnie obserwować z powodu ryzyka wystąpienia niedociśnienia, skąpomoczu i hiperkaliemii. Lizynopryl, który przenika przez łożysko, jest usuwany z krążenia noworodka podczas dializy otrzewnowej, co daje pewne korzyści kliniczne. Teoretycznie, może też być usunięty z organizmu podczas transfuzji wymiennej. U kobiet w wieku rozrodczym przed rozpoczęciem leczenia należy przeprowadzić badanie w kierunku ciąży. Kobiety w wieku rozrodczym przyjmujące lizynopryl powinny stosować skuteczną antykoncepcję. Jeżeli w czasie leczenia okaże się, że pacjentka jest w ciąży, należy odstawić leki zmienić sposób leczenia. Nie zaleca się stosowania lizynoprylu w okresie ciąży. W przypadku jej stwierdzenia należy natychmiast przerwać stosowanie lizynoprylu. Nie wiadomo czy lizynopryl przenika do mleka ludzkiego. Leku nie należy stosować w okresie karmienia piersią. Jeżeli leczenie takie jest konieczne, kobieta powinna zrezygnować z karmienia dziecka piersią.

Skutki uboczne

Lisinoratio - Często: zawroty głowy, ból głowy; objawy ortostatyczne (w tym niedociśnienie); kaszel; biegunka, wymioty; zaburzenia czynności nerek. Niezbyt często: zaburzenia nastroju, parestezja, zawroty głowy, zaburzenia smaku, zaburzenia snu; zawał mięśnia sercowego lub incydent naczyniowo-mózgowy prawdopodobnie wtórny do nadmiernego obniżenia ciśnienia u pacjentów z grupy dużego ryzyka, kołatanie serca, tachykardia, objaw Raynauda; zapalenie błony śluzowej nosa; nudności, ból brzucha i niestrawność; wysypka, świąd; impotencja; zmęczenie, osłabienie; zwiększenie stężenia mocznika, zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy, zwiększenie aktywności enzymówwątrobowych, hiperkaliemia. Rzadko: zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie wartości hematokrytu; dezorientacja; suchość błony śluzowej jamy ustnej; pokrzywka, łysienie, nadwrażliwość/obrzęk naczynioruchowy: obrzęk twarzy, kończyn, warg, języka, głośni i (lub) krtani, pokrzywka, łysienie; mocznica, ostra niewydolność nerek; ginekomastia; zwiększenie stężenia bilirubiny w surowicy, hiponatremia. Bardzo rzadko: zahamowanie czynności szpiku kostnego, niedokrwistość, małopłytkowość, leukopenia, neutropenia, agranulocytoza, niedokrwistość hemolityczna, uogólnione powiększenie węzłów chłonnych, choroby autoimmunologiczne; hipoglikemia; skurcz oskrzeli, zapalenie zatok; zapalenie trzustki, obrzęk naczynioruchowy jelit, zapalenie wątroby (wątrobowokomórkowe lub cholestatyczne), żółtaczka i niewydolność wątroby; wzmożona potliwość, pęcherzyca, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy; skąpomocz lub bezmocz; ciężki ból brzucha. Częstość nieznana: zespół nieadekwatnego wydzielania hormonu antydiuretycznego; dna; objawy libido, depresja, senność, udar; dławica piersiowa, zaburzenia rytmu serca; uczucie duszności, nacieki w płucach, zapalenie krtani, zapalenie oskrzeli, przekrwienie błony śluzowej nosa, ból gardła; anoreksja, zaparcie, wzdęcie; nadwrażliwość na światło, chłoniak rzekomy skóry; zakażenie dróg moczowych; ból w klatce piersiowej, zaczerwienienie, omdlenie; zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego; niewyraźne widzenie; ból pleców, ból stawów, kurcze mięśni, ból barku. Zgłaszano zespół obejmujący jedno lub więcej z następujących objawów: gorączkę, zapalenie naczyń, ból mięśni, ból lub zapalenie stawów, dodatnie miano przeciwciał przeciwjądrowych (ANA), zwiększenie szybkości opadania krwinek czerwonych (OB), eozynofilię i leukocytozę, wysypkę, nadwrażliwość na światło lub inne objawy skórne. U dzieci i młodzieży z nadciśnieniem tętniczym lizynopryl jest na ogół dobrze tolerowany, a profil bezpieczeństwa w tej grupie wiekowej jest porównywalny do obserwowanego u dorosłych.

Środki ostrożności

Lisinoratio - U pacjentów z nadciśnieniem, otrzymujących lizynopryl, prawdopodobieństwo wystąpienia niedociśnienia tętniczego jest większe w przypadku zmniejszonej objętości wewnątrznaczyniowej (np. w wyniku leczenia moczopędnego, diety z ograniczeniem soli, dializoterapii, biegunki lub wymiotów albo w przypadku ciężkiego nadciśnienia tętniczego reninozależnego). Obserwowano objawowe niedociśnienie tętnicze u pacjentów z niewydolnością serca, z współistniejącą niewydolnością nerek lub bez. Największe ryzyko niedociśnienia występuje u pacjentów z bardziej nasiloną niewydolnością serca, co odzwierciedla stosowanie dużych dawek diuretyków pętlowych, hiponatremia lub zaburzenia czynności nerek. U pacjentów z grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia niedociśnienia objawowego należy ściśle monitorować rozpoczęcie leczenia i dostosowanie dawki. Podobne zalecenia odnoszą się także do pacjentów z chorobą niedokrwienną serca lub chorobami naczyniowo-mózgowymi, u których nadmierne obniżenie ciśnienia tętniczego może spowodować zawał serca lub incydent naczyniowo-mózgowy. W razie wystąpienia niedociśnienia tętniczego, pacjenta należy położyć na plecach i, w razie konieczności, podać sól fizjologiczną (0,9% NaCl) we wlewie dożylnym. Przemijające niedociśnienie tętnicze nie stanowi przeciwwskazania do stosowania kolejnych dawek, które zazwyczaj można podawać bez trudności po zwiększeniu ciśnienia tętniczego na skutek uzupełnienia objętości wewnątrznaczyniowej. U niektórych pacjentów z niewydolnością serca, z prawidłowym lub niskim ciśnieniem tętniczym, może wystąpić dodatkowe obniżenie ciśnienia tętniczego po podaniu lizynoprylu. W przypadku wystąpienia objawowego niedociśnienia należy zmniejszyć dawkę lub odstawić lizynopryl. ACE, podobnie jak inne leki rozszerzające naczynia, należy stosować ostrożnie u pacjentów ze zwężeniem drogi odpływu krwi z lewej komory. Nie wolno rozpoczynać leczenia lizynoprylem u pacjentów we wczesnym okresie zawału serca, jeżeli istnieje niebezpieczeństwo dalszego, ciężkiego pogorszenia stanu hemodynamicznego po zastosowaniu leku rozszerzającego naczynia. Do tej grupy zalicza się pacjentów z ciśnieniem skurczowym ≤100 mmHg, lub pacjentów we wstrząsie kardiogennym. W czasie pierwszych 3 dób od wystąpienia zawału dawkę należy zmniejszyć do 2,5 mg na dobę, jeśli ciśnienie skurczowe wynosi ≤120 mmHg. Jeżeli ciśnienie skurczowe wynosi 100 mmHg lub mniej dawkę podtrzymującą należy zmniejszyć do 5 mg lub czasowo do 2,5 mg. Jeżeli niedociśnienie tętnicze się utrzymuje (ciśnienie skurczowe krwi poniżej 90 mmHg przez dłużej niż 1 h) należy odstawić lizynopryl. U pacjentów z zaburzeniem czynności nerek i ciężką niewydolnością serca, zahamowanie aktywności układu regulacyjnego renina-angiotensyna-aldosteron spowodowane podawaniem inhibitorów konwertazy angiotensyny może nasilić te zaburzenia. W takich przypadkach występowała zmniejszona diureza i narastające zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy, które zwykle przemijały bez leczenia po odstawieniu lizynoprylu. Występowała również, zwykle przemijająca, ostra niewydolność nerek. U niektórych pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki, którzy byli leczeni inhibitorami ACE, odnotowano zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny w surowicy, ustępujące po przerwaniu leczenia. Zwiększenie stężeń mocznika i kreatyniny zwykle występuje u pacjentów z niewydolnością nerek. U niektórych pacjentów z nadciśnieniem samoistnym następowało umiarkowane zwiększenie stężeń mocznika i kreatyniny w surowicy, które najczęściej przemijało bez leczenia po odstawieniu lizynoprylu. Opisane zaburzenia występowały częściej u pacjentów, którym jednocześnie podawano lek moczopędny, lub u których przed leczeniem lizynoprylem występowały zaburzenia czynności nerek; należy zmniejszyć dawkę lub odstawić lek moczopędny i (lub) lizynopryl. U pacjentów leczonych ACE opisywano neutropenię lub agranulocytozę, które częściej występowały u pacjentów z zaburzoną czynnością nerek lub chorobami naczyń z grupy kolagenoz. Wystąpienie gorączki, bólu gardła, lub powiększenie węzłów chłonnych u pacjentów leczonych lizynoprylem może być spowodowane leukopenią. Należy odpowiednio często oceniać obraz morfologii krwi. U pacjentów leczonych ACE rzadko obserwowano obrzęk naczynioruchowy twarzy, kończyn, warg, jezyka, głośni, i (lub) krtani. Obrzęk może wystąpić w każdym okresie leczenia; należy wówczas natychmiast odstawić lizynopryl i zastosować leczenie w szpitalu do czasu całkowitego ustąpienia objawów, ale nie krócej niż przez 12–24 h. Nawet w przypadkach, gdy stwierdza się jedynie obrzęk języka bez objawów niewydolności oddechowej, może być konieczna dłuższa obserwacja pacjenta, ponieważ zastosowanie leków przeciwhistaminowych i glikokortykosteroidów może nie wystarczyć. Zgłaszano bardzo rzadko przypadki zgonów z powodu obrzęku naczynioruchowego z towarzyszącym obrzękiem krtani lub języka. U pacjentów z obrzękiem języka, głośni lub krtani istnieje prawdopodobieństwo niedrożności dróg oddechowych, zwłaszcza jeśli przebyli w przeszłości operację dróg oddechowych. Należy niezwłocznie zastosować leczenie polegające na podskórnym podaniu od 0,3 ml do 0,5 ml adrenaliny w stężeniu 1:1000 w celu zapewnienia drożności dróg oddechowych. Stwierdzono, że u pacjentów rasy czarnej leczonych ACE obrzęk naczynioruchowy występuje częściej. U pacjentów, u których kiedykolwiek w przeszłości wystąpił obrzęk naczynioruchowy niezwiązany ze stosowaniem ACE, występuje zwiększone ryzyko obrzęku naczynioruchowego podczas stosowania ACE. U pacjentów otrzymujących leczenie skojarzone ACE: i inhibitorem mTOR (np. temsyrolimus, syrolimus, ewerolimus); inhibitorem neprylizyny; wildagliptyną może istnieć zwiększone ryzyko wystąpienia obrzęku naczynioruchowego. U pacjentów leczonych ACE i poddawanych zabiegowi aferezy lipoprotein o małej gęstości z zastosowaniem siarczanu dekstranu, rzadko występowały zagrażające życiu reakcje rzekomoanafilaktyczne. Po tymczasowym odstawieniu ACE przed każdym zabiegiem aferezy reakcje rzekomoanafilaktyczne nie występowały. U pacjentów przyjmujących ACE może sporadycznie wystąpić zespół zaburzeń rozpoczynających się żółtaczką cholestatyczną, po której występuje zagrażające życiu piorunujące zapalenie wątroby. W przypadku wystąpienia żółtaczki lub zwiększonej aktywności aminotranferaz wątroby należy odstawić lizynopryl i kontrolować czynność wątroby do czasu ustąpienia zaburzeń. Sporadycznie u pacjentów otrzymujących ACE i jednocześnie odczulanych jadem owadów błonkoskrzydłych mogą wystąpić zagrażające życiu reakcje rzekomoanafilaktyczne. U pacjentów leczonych ACE poddawanych jednocześnie hemodializom z zastosowaniem błon o dużej przepuszczalności (np. AN69) opisywano występowanie reakcji rzekomoanafilaktycznych, u tych pacjentów należy zastosować inny typ błon dializacyjnych lub odpowiednio wcześnie odstawić ACE i zastosować inne leczenie. Do czynników ryzyka rozwoju hiperkaliemii zalicza się niewydolność nerek, cukrzycę i jednoczesne przyjmowanie leków moczopędnych oszczędzających potas (np. spironolaktonu, eplerenonu, triamterenu czy amilorydu), suplementów potasu, substytutów soli zawierających potas lub innych leków, które mogą zwiększyć stężenie potasu w surowicy (np. leków zawierających trimetoprym). Przyjmowanie suplementów potasu, leków moczopędnych oszczędzających potas, substytutów soli zawierających potas lub innych leków, które mogą zwiększyć stężenie potasu w surowicy, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek, może prowadzić do istotnego zwiększenia stężenia potasu w surowicy. W przypadku, gdy zastosowanie lizynoprylu jednocześnie z którymkolwiek z wymienionych wyżej leków uznane zostanie za właściwe, należy zachować ostrożność i często kontrolować stężenie potasu w surowicy. Pacjentów z cukrzycą przyjmujących doustne leki przeciwcukrzycowe lub insulinę, którzy rozpoczęli leczenie inhibitorem ACE, należy poinformować o konieczności ścisłej kontroli pod kątem występowania hipoglikemii, zwłaszcza w pierwszym miesiącu po rozpoczęciu stosowania skojarzonego leczenia. Podczas stosowania inhibitorów ACE może wystąpić suchy, nasilający się w nocy przewlekły kaszel, który ustępuje po odstawieniu leku. W diagnostyce różnicowej kaszlu należy brać pod uwagę kaszel wywołany stosowaniem inhibitora konwertazy angiotensyny. U pacjentów poddanych dużym zabiegom chirurgicznym lub w trakcie znieczulenia środkami o właściwościach hipotensyjnych, lizynopryl może hamować powstawanie angiotensyny II, wtórne do kompensacyjnego uwalniania reniny. Jeżeli wystąpi niedociśnienie, które jest przypuszczalnie wynikiem takiego działania, można je wyrównać zwiększając objętość krwi krążącej. W badaniach klinicznych stężenie potasu zwykle było prawidłowe, jednak w niektórych przypadkach wystąpiła hiperkaliemia (stężenie potasu w surowicy ˃5,7 mEq/L). Do czynników ryzyka wystąpienia hiperkaliemii należą: niewydolność nerek, cukrzyca, jednoczesne stosowanie leków moczopędnych oszczędzających potas (np. spironolaktonu, eplerenonu, triamterenu lub amilorydu), podawanie suplementów potasu lub zamienników soli kuchennej zawierających potas. Jednoczesne stosowanie ACE, AIIRA lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia , hiperkaliemii oraz zaburzenia czynnosci nerek (w tym ostrej niewydolności nerek); nie zaleca się podwójnego blokowania układu RAA poprzez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, AIIRA lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie blokadyRAA jest absolutnie konieczne, powinno odbywać się wyłącznie pod kontrolą specjalisty z monitorowanie czynnosci nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia krwi. U pacjentów z nefropatią cukrzycową nie należy stosować jednocześnie inhibitorów ACE oraz antagonistów receptora angiotensyny II. Preparat zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy, że uznaje się go za „wolny od sodu”.

Producent

ratiopharm