Spis treści:
1. Lamivudine Aurovitas - działanie
2. Lamivudine Aurovitas - wskazania
3. Lamivudine Aurovitas - przeciwwskazania
4. Lamivudine Aurovitas - dawkowanie
5. Lamivudine Aurovitas - interakcje z innymi lekami
6. Lamivudine Aurovitas - ciąża
7. Lamivudine Aurovitas - skutki uboczne
8. Lamivudine Aurovitas - środki ostrożności
9. Lamivudine Aurovitas - producent

Działanie

Lamivudine Aurovitas - Lek przeciwwirusowy, aktywny wobec wirusa zapalenia wątroby typu B. Lamiwydyna jest metabolizowana (zarówno przez zakażone wirusem, jak i niezakażone komórki) do aktywnej pochodnej - trójfosforanu lamiwudyny (TP), który działa jako substrat dla wirusowej polimerazy HBV i po włączeniu do łańcucha wirusowego DNA blokuje jego syntezę. Trójfosforanu lamiwudyny nie wpływa na prawidłowy metabolizm komórkowy dezoksynukleotydów. Jest on również tylko słabym inhibitorem α i β-polimeraz DNA ssaków. Ponadto ma niewielki wpływ na zawartość komórkowego DNA ssaków. W ocenie potencjalnego wpływu na strukturę mitochondriów, zawartość i funkcje DNA, lamiwudyna nie wykazuje istotnego działania toksycznego. W bardzo małym stopniu powoduje zmniejszenie zawartości mitochondrialnego DNA, nie jest na stałe włączana do mitochondrialnego DNA i nie działa jako inhibitor γ-polimerazy mitochondrialnego DNA. Lamiwudyna dobrze wchłaniana się z przewodu pokarmowego (biodostępność wynosi 80-85%), osiągając C_max w ciągu 1 h. W niewielkim stopniu wiąże się z albuminami osocza. Przenika do OUN i do płynu mózgowo-rdzeniowego. W niewielkim stopniu (5-10%) jest metabolizowana w wątrobie. Wydalana jest głównie przez nerki w postaci niezmienionej. T_0,5 we krwi wynosi 18-19 h. Wydalanie lamiwudyny zmienia się w przypadku zaburzenia czynności nerek.

Wskazania

Lamivudine Aurovitas - Leczenie przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B u dorosłych: z wyrównaną chorobą wątroby z objawami czynnej replikacji wirusa, trwale podwyższoną aktywnością AlAT w surowicy i histologicznymi objawami aktywnego zapalenia i (lub) zwłóknienia wątroby (rozpoczęcie leczenia lamiwudyną należy rozważać tylko wtedy, gdy zastosowanie alternatywnego leku przeciwwirusowego o wyższej barierze genetycznej nie jest dostępne lub nie jest odpowiednie); ze zdekompensowaną chorobą wątroby w połączeniu z drugim lekiem niewykazującym oporności krzyżowej na lamiwudynę.

Przeciwwskazania

Lamivudine Aurovitas - Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Dawkowanie

Lamivudine Aurovitas - Doustnie. Leczenie lamiwudyną powinien rozpocząć lekarz mający doświadczenie w leczeniu przewlekłego wirusowego zapalenia wątroby typu B. Dorośli. Zalecana dawka lamiwudyny wynosi 100 mg raz na dobę. U pacjentów z niewyrównaną chorobą wątroby lamiwudynę należy zawsze stosować w skojarzeniu z drugim lekiem, niewykazującym krzyżowej oporności na lamiwudynę, w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia oporności i uzyskania szybkiej supresji wirusa. Czas trwania leczenia. Optymalny czas trwania leczenia nie jest znany. U pacjentów z dodatnim wynikiem oznaczenia HBeAg z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B (WZWB) bez marskości leczenie powinno być prowadzone przynajmniej 6-12 mies. po potwierdzeniu serokonwersji HBeAg (zanik HbeAg, zanik miana HBV DNA z wykryciem HBeAb), aby ograniczyć ryzyko nawrotu wirusologicznego lub do serokonwersji HBsAg lub utraty skuteczności. Po zakończeniu leczenia należy regularnie kontrolować aktywność AlAT i miana HBV DNA w surowicy, w celu wykrycia późnego nawrotu wirusologicznego. U pacjentów z ujemnym wynikiem oznaczenia HBeAg z WZWB (mutant pre-core) bez marskości wątroby, leczenie należy kontynuować przynajmniej do wystąpienia serokonwersji HBs lub do wystąpienia dowodów utraty skuteczności. W przypadku przedłużonego leczenia zalecana jest ponowna ocena prowadzona w regularnych odstępach czasu, w celu potwierdzenia, że kontynuowanie wybranej terapii jest nadal właściwe dla pacjenta. U pacjentów z marskością wątroby i u otrzymujących przeszczep wątroby nie zaleca się przerywania leczenia. W przypadku przerwania leczenia lamiwudyną należy okresowo monitorować pacjentów w celu wykrycia nawrotów zapalenia wątroby. Oporność kliniczna. U pacjentów z przewlekłym zapaleniem wątroby, zarówno z dodatnim wynikiem oznaczenia HBeAg, jak i z ujemnym wynikiem oznaczenia HBeAg, rozwój zmutowanych HBV z mutacją YMDD (tyrozyna-metionina-asparaginian-asparaginian) może powodować zmniejszoną odpowiedź terapeutyczną na lamiwudynę, na którą wskazuje zwiększenie HBV DNA i AlAT w porównaniu z poprzednio oznaczanymi w trakcie leczenia. W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia oporności u pacjentów leczonych lamiwudyną w monoterapii należy w oparciu o wytyczne terapeutyczne rozważyć zmianę na lub dodanie alternatywnego leku niewykazującego krzyżowej oporności na lamiwudynę, jeśli HBV DNA w surowicy pozostaje wykrywalny w 24. tygodniu lub po 24 tygodniach leczenia. W leczeniu pacjentów współzakażonych wirusem HIV, którzy obecnie otrzymują lub planują leczenie lamiwudyną lub kombinacją lamiwudyny i zydowudyny, dawkę lamiwudyny przepisaną w przypadku zakażenia wirusem HIV (zwykle 150 mg/2 razy na dobę w skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi) należy utrzymać. Szczególne grupy pacjentów. Stężenia lamiwudyny w surowicy (AUC) są zwiększone u pacjentów z umiarkowanymi do ciężkich zaburzeniami czynności nerek z powodu zmniejszonego klirensu nerkowego. Dlatego dawkę należy zmniejszyć u pacjentów z CCr <50 ml/min. Gdy wymagane są dawki poniżej 100 mg, należy zastosować lamiwudynę w postaci roztworu doustnego. Dawkowanie lamiwudyny u pacjentów ze zmniejszonym klirensem nerkowym: CCr 30-<50 ml/min: pierwsza dawka lamiwudyny roztwór doustny: 20 ml (100 mg), dawka podtrzymująca podawana raz dziennie: 10 ml (50 mg); 15 -<30 ml/min: pierwsza dawka lamiwudyny roztwór doustny: 20 ml (100 mg), dawka podtrzymująca podawana raz dziennie: 5 ml (25 mg); 5 -<15 ml/min: pierwsza dawka lamiwudyny roztwór doustny: 7 ml (35 mg), dawka podtrzymująca podawana raz dziennie: 3 ml (15 mg); <5 ml/min: pierwsza dawka lamiwudyny roztwór doustny: 7 ml (35 mg), dawka podtrzymująca podawana raz dziennie: 2 ml (10 mg). Dostępne dane dotyczące pacjentów poddawanych przerywanej hemodializie (trwającej ≤4 h, 2-3 razy w tyg.) wskazują, że po zmniejszeniu początkowej dawki lamiwudyny w celu skorygowania CCr u pacjenta nie jest konieczne dalsze dostosowywanie dawki podczas dializy. Zaburzenia czynności wątroby (w tym krańcowa choroba wątroby u pacjentów oczekujących na przeszczep) nie wpływają znacząco na farmakokinetykę lamiwudyny. Na podstawie tych danych nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby, chyba że towarzyszą im zaburzenia czynności nerek. U pacjentów w podeszłym wieku, z normalnie przebiegającymi procesami starzenia się i z towarzyszącym osłabieniem czynności nerek, nie ma klinicznie istotnego wpływu na ekspozycję na lamiwudynę, z wyjątkiem pacjentów z CCr <50 ml/min. Nie określono bezpieczeństwa i skuteczności lamiwudyny u niemowląt, dzieci i młodzieży w wieku <18 lat; brak zaleceń dotyczących dawkowania. Sposób podania. Lamiwudynę można przyjmować niezależnie od posiłków.

Interakcje z innymi lekami

Lamivudine Aurovitas - Prawdopodobieństwo interakcji metabolicznych jest niskie z powodu ograniczonego metabolizmu i wiązania z białkami osocza oraz prawie całkowitej eliminacji niezmienionej substancji przez nerki. Lamiwudyna jest wydalana głównie na drodze aktywnego wydzielania kationów organicznych. Należy wziąć pod uwagę możliwość interakcji z innymi jednocześnie podawanymi lekami, zwłaszcza gdy ich główną drogą eliminacji jest czynne wydzielanie nerkowe poprzez układ transportu kationów organicznych, np. trimetoprim. Inne leki (np. ranitydyna, cymetydyna) są eliminowane tylko częściowo w tym mechanizmie i nie wykazano ich interakcji z lamiwudyną. Jest mało prawdopodobne, aby substancje, które są wydalane głównie przez aktywny szlak anionów organicznych lub przez przesączanie kłębuszkowe, powodowały klinicznie istotne interakcje z lamiwudyną. Podanie trimetoprymu i sulfametoksazolu w dawkach 160 mg + 800 mg zwiększyło ekspozycję na lamiwudynę o ok. 40%. Lamiwudyna nie miała wpływu na farmakokinetykę trimetoprymu ani sulfametoksazolu. Jeśli jednak u pacjenta nie występuje zaburzenie czynności nerek, nie ma konieczności dostosowania dawkowania lamiwudyny. Niewielki wzrost C_max (28%) obserwowano po podaniu zydowudyny z lamiwudyną, jednak całkowita ekspozycja (AUC) nie uległa istotnej zmianie. Zydowudyna nie miała wpływu na farmakokinetykę lamiwudyny. Lamiwudyna nie wykazuje interakcji farmakokinetycznych w skojarzeniu z interferonem alfa. Nie obserwowano klinicznie istotnych niepożądanych interakcji u pacjentów przyjmujących lamiwudynę jednocześnie z powszechnie stosowanymi lekami immunosupresyjnymi (np. cyklosporyną A). Ze względu na podobieństwa, lamiwudyny nie należy podawać jednocześnie z innymi analogami cytydyny, takimi jak emtrycytabina. Ponadto lamiwudyny nie należy przyjmować z innymi lekami zawierającymi lamiwudynę. Lamiwudyna in vitro hamuje wewnątrzkomórkową fosforylację kladrybiny, co prowadzi do potencjalnego ryzyka utraty skuteczności kladrybiny w przypadku skojarzenia w warunkach klinicznych. Niektóre wyniki kliniczne również potwierdzają możliwą interakcję między lamiwudyną i kladrybiną; nie zaleca się jednoczesnego stosowania lamiwudyny i kladrybiny. Jednoczesne podanie roztworu sorbitolu (3,2 g, 10,2 g, 13,4 g) z pojedynczą dawką 300 mg (dobowa dawka dobowa dla dorosłych pacjentów z HIV) roztworu doustnego lamiwudyny spowodowało zależne od dawki zmniejszenie stężenia lamiwudyny o 14%, 32% i 36%. ekspozycji (AUC∞) oraz 28%, 52% i 55% wartości C_max lamiwudyny u dorosłych. Jeśli to możliwe, należy unikać długotrwałego jednoczesnego podawania lamiwudyny z preparatami zawierającymi sorbitol lub inne działające osmotycznie polialkohole lub alkohole monosacharydowe (np. ksylitol, mannitol, laktytol, maltitol). Należy rozważyć częstsze monitorowanie miana wirusa HBV w przypadku jednoczesnego długotrwałego stosowania.

Ciąża

Lamivudine Aurovitas - Lamiwudynę można stosować w okresie ciąży, jeśli jest to klinicznie uzasadnione. Dostępne dane pochodzące z Antyretrowirusowego Rejestru Ciąż dotyczące ludzi, do którego zgłoszono ponad 1000 wyników pochodzących z I trymestru i ponad 1000 wyników dotyczących narażenia kobiet w ciąży w II i III trymestrze, nie wskazują na wady rozwojowe i wpływ na płód/noworodka. Mniej niż 1% tych kobiet było leczonych z powodu HBV, podczas gdy większość była leczona z powodu wirusa HIV w wyższych dawkach i innymi jednocześnie stosowanymi lekami. U pacjentek, które są leczone lamiwudyną, a następnie zaszły w ciążę, należy wziąć pod uwagę możliwość nawrotu zapalenia wątroby po odstawieniu lamiwudyny. Badania na zwierzętach z lamiwudyną wykazały wzrost wczesnych zgonów zarodków u królików, ale nie u szczurów. U ludzi wykazano przenikanie lamiwudyny przez łożysko. Na podstawie obserwacji dotyczących ponad 200 par matka/dziecko leczonych z powodu HIV, stężenia lamiwudyny w surowicy niemowląt karmionych piersią matek leczonych z powodu HIV są bardzo niskie (poniżej 4% stężeń matczynych w surowicy) i stopniowo zmniejszają się do niewykrywalnych poziomów, gdy niemowlęta karmione piersią osiągają wiek 24. tyg. Całkowita ilość lamiwudyny spożywana przez niemowlę karmione piersią jest bardzo mała i dlatego prawdopodobnie spowoduje ekspozycję o suboptymalnym działaniu przeciwwirusowym. Wirusowe zapalenie wątroby typu B u matki nie jest przeciwwskazaniem do karmienia piersią, jeśli noworodek jest odpowiednio leczony w celu zapobiegania wirusowemu zapaleniu wątroby typu B po urodzeniu i nie ma dowodów, że małe stężenie lamiwudyny w mleku matki prowadzi do działań niepożądanych u niemowląt karmionych piersią. Dlatego karmienie piersią można rozważyć u matek karmiących piersią leczonych lamiwudyną na HBV, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla kobiety. W przypadku przeniesienia wirusa HBV ze strony matki, pomimo odpowiedniej profilaktyki, należy rozważyć przerwanie karmienia piersią w celu zmniejszenia ryzyka pojawienia się mutantów opornych na lamiwudynę u niemowlęcia. Wykazano, że analogi nukleozydów i nukleotydów in vitro oraz in vivo powodują różnego stopnia uszkodzenia mitochondriów. Istnieją doniesienia o zaburzeniach czynności mitochondriów u niemowląt narażonych w okresie życia płodowego i (lub) po urodzeniu na działanie analogów nukleozydów. Badania dotyczące reprodukcji prowadzone na zwierzętach nie wykazały wpływu na płodność samców ani samic.

Skutki uboczne

Lamivudine Aurovitas - Bardzo często: zwiększenie aktywności AlAT. Często: wysypka, świąd, zwiększenie aktywności CPK, zaburzenia mięśni (w tym bóle mięśni i skurcze). Rzadko: obrzęk naczynioruchowy. Bardzo rzadko: kwasica mleczanowa. Częstość nieznana: trombocytopenia, rabdomioliza. Zaostrzenia zapalenia wątroby, wykrywane głównie przez zwiększenie aktywności AlAT w surowicy, zgłaszano „w trakcie leczenia” i po odstawieniu lamiwudyny. Większość zdarzeń miała charakter samoograniczający się, jednak bardzo rzadko obserwowano zgony. U pacjentów zakażonych wirusem HIV zgłaszano przypadki zapalenia trzustki i neuropatii obwodowej (lub parestezji). U pacjentów z przewlekłym wirusowym zapaleniem wątroby typu B nie obserwowano różnicy w częstości występowania tych zdarzeń między pacjentami leczonymi placebo i lamiwudyną. Na podstawie ograniczonych danych dotyczących dzieci w wieku od 2 do 17 lat nie zidentyfikowano żadnych nowych kwestii dotyczących bezpieczeństwa w porównaniu do dorosłych.

Środki ostrożności

Lamivudine Aurovitas - Po rozpoczęciu leczenia przeciwwirusowego u niektórych pacjentów aktywność AlAT w surowicy może wzrosnąć w miarę spadku poziomu HBV DNA w surowicy. U pacjentów z wyrównaną czynnością wątroby, zwiększeniu aktywności AlAT w surowicy na ogół nie towarzyszyło zwiększenie stężenia bilirubiny w surowicy ani objawy dekompensacji czynności wątroby. W przypadku przedłużonej terapii zidentyfikowano subpopulacje wirusa HBV o zmniejszonej wrażliwości na lamiwudynę (mutacja YMDD wirusa HBV). U niektórych pacjentów powstanie mutacji YMDD wirusa HBV, może prowadzić do zaostrzenia zapalenia wątroby, wykrywanego głównie przez zwiększenie aktywności AlAT w surowicy i nawrotu replikacji HBV DNA. U pacjentów z mutacją YMDD wirusa HBV należy, w oparciu o wytyczne terapeutyczne, rozważyć zamianę lub dodanie alternatywnego leku niewykazującego krzyżowej oporności na lamiwudynę. U pacjentów, którzy przerwali leczenie wirusowego zapalenia wątroby typu B, obserwowano ostre zaostrzenie zapalenia wątroby, które zwykle jest wykrywane przez zwiększenie aktywności AlAT w surowicy i ponowne pojawienie się DNA HBV. U pacjentów leczonych lamiwudyną większość przypadków zwiększenia aktywności AlAT po leczeniu wystąpiło między 8. a 12. tyg. po leczeniu. Większość zdarzeń ustępowała samoistnie, jednak zaobserwowano przypadki zgonów. W przypadku przerwania leczenia lamiwudyną należy okresowo monitorować pacjentów, zarówno klinicznie, jak i poprzez ocenę testów czynnościowych wątroby (aktywność AlAT i bilirubiny) w surowicy przez co najmniej 4 mies., a następnie zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Biorcy narządów i pacjenci z niewyrównaną marskością wątroby są bardziej narażeni na aktywną replikację wirusa. Z powodu krańcowej czynności wątroby u tych pacjentów, reaktywacja zapalenia wątroby po odstawieniu lamiwudyny lub utrata skuteczności w trakcie leczenia może wywołać ciężką, a nawet śmiertelną dekompensację. Pacjenci ci powinni być monitorowani pod kątem parametrów klinicznych, wirusologicznych i serologicznych związanych z wirusowym zapaleniem wątroby typu B, czynności wątroby i nerek oraz odpowiedzi przeciwwirusowej w trakcie leczenia (przynajmniej raz w miesiącu), a jeśli leczenie zostanie przerwane z jakiegokolwiek powodu, przez co najmniej 6 mies. po leczeniu. Monitorowane parametry laboratoryjne powinny obejmować (jako minimum) aktywność AlAT w surowicy, bilirubinę, albuminy, azot mocznikowy we krwi, kreatyninę i stan wirusologiczny: antygen/przeciwciało HBV oraz, jeśli to możliwe, stężenie HBV DNA w surowicy. Pacjentów, u których wystąpią objawy niewydolności wątroby w trakcie lub po leczeniu, należy w razie potrzeby częściej monitorować. W przypadku pacjentów, u których po leczeniu wystąpią objawy nawrotowego zapalenia wątroby, nie ma wystarczających danych dotyczących korzyści z ponownego rozpoczęcia leczenia lamiwudyną. Wykazano, że analogi nukleozydów i nukleotydów in vitro i in vivo powodują różnego stopnia uszkodzenia mitochondriów. Istnieją doniesienia o zaburzeniach czynności mitochondriów u niemowląt narażonych w okresie życia płodowego i (lub) po urodzeniu na działanie analogów nukleozydów. Głównymi zgłaszanymi działaniami niepożądanymi były zaburzenia hematologiczne (niedokrwistość, neutropenia), zaburzenia metaboliczne (hiperlipazemia). Donoszono o pewnych późnych zaburzeniach neurologicznych (wzmożone napięcie, drgawki, nieprawidłowe zachowanie). Zaburzenia neurologiczne mogą być przemijające lub trwałe. Każde dziecko narażone w okresie życia płodowego na działanie analogów nukleozydów i nukleotydów powinno być poddane obserwacji klinicznej i laboratoryjnej oraz powinno być w pełni zbadane pod kątem ewentualnej dysfunkcji mitochondriów w przypadkach, w których występują istotne oznaki i objawy. Skuteczność lamiwudyny u pacjentów ze współistniejącym zakażeniem wirusem zapalenia wątroby typu Delta lub C nie została ustalona i zaleca się ostrożność. Ze względu na ograniczone dane u pacjentów z ujemnym wynikiem oznaczenia HBeAg (mutant pre-core) oraz u pacjentów otrzymujących jednocześnie leczenie immunosupresyjne, w tym chemioterapię przeciwnowotworową, lamiwudynę należy stosować ostrożnie. Podczas leczenia lamiwudyną należy regularnie monitorować pacjentów (aktywność AlAT i HBV DNA w surowicy w odstępach 3-mies., a u pacjentów z dodatnim wynikiem oznaczenia HBeAg - co 6 mies.). W leczeniu pacjentów współzakażonych wirusem HIV, którzy obecnie otrzymują lub planują zastosowanie skojarzonego schematu leczenia przeciwretrowirusowego obejmującego lamiwudynę, należy stosować dawkę lamiwudyny przepisaną w przypadku zakażenia wirusem HIV (zwykle 150 mg 2 razy/dobę w skojarzeniu z innymi lekami przeciwretrowirusowymi). Zazwyczaj stosowana dawka lamiwudyny wynosząca 100 mg, stosowana w leczeniu zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu B nie jest odpowiednia dla pacjentów zakażonych HIV lub zakażonych jednocześnie wirusem zapalenia wątroby typu B oraz HIV. Jeśli dawka lamiwudyny zalecana w leczeniu zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu B zostanie przepisana pacjentowi z nierozpoznanym lub nieleczonym zakażeniem HIV, prawdopodobne jest szybkie pojawienie się oporności HIV wraz z organiczeniem możliwości leczenia, spowodowane zastosowaniem dawki subterapeutycznej i niewłaściwym zastosowaniem monoterapii w leczeniu zakażenia HIV. Należy zaproponować poradnictwo z zakresu HIV oraz wykonanie badań na obecność HIV wszystkim pacjentom przed rozpoczęciem leczenia zakażenia wirusem zapalenia wątroby typu B z zastosowaniem lamiwudyny oraz okresowo w trakcie leczenia. Nie ma dostępnych informacji na temat przenoszenia wirusa zapalenia wątroby typu B z matki na płód u kobiet w ciąży leczonych lamiwudyną. Należy przestrzegać standardowych zalecanych procedur szczepienia niemowląt przeciwko wirusowi zapalenia wątroby typu B. Nie dowiedziono, aby leczenie lamiwudyną zmniejszało ryzyko przeniesienia wirusa zapalenia wątroby typu B na inne osoby, dlatego należy nadal stosować odpowiednie środki ostrożności. Lamiwudyny nie należy przyjmować z innymi lekami zawierającymi lamiwudynę lub emtrycytabinę. Skojarzone stosowanie lamiwudyny i kladrybiny nie jest zalecane. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabl., to znaczy, uznaje się go za "wolny od sodu".

Producent

Aurovitas Pharma Polska