Spis treści:
1. Kerendia - działanie
2. Kerendia - wskazania
3. Kerendia - przeciwwskazania
4. Kerendia - dawkowanie
5. Kerendia - interakcje z innymi lekami
6. Kerendia - ciąża
7. Kerendia - skutki uboczne
8. Kerendia - środki ostrożności
9. Kerendia - producent

Działanie

Kerendia - Lek moczopędny, niesteroidowy, selektywny antagonista receptora mineralokortykoidowego (MR), który jest aktywowany przez aldosteron i kortyzol oraz reguluje transkrypcję genów. Wiązanie finerenonu z MR prowadzi do powstania specyficznego kompleksu receptor-ligand, który blokuje rekrutowanie koaktywatorów transkrypcyjnych biorących udział w ekspresji mediatorów prozapalnych i prowłóknieniowych. Finerenon po podaniu doustnym jest niemal całkowicie wchłaniany. Wchłanianie zachodzi szybko, przy czym C_max w osoczu osiągane jest 0,5-1,25 h po przyjęciu tabletki na czczo. Biodostępność bezwzględna finerenonu wynosi 43,5% z powodu metabolizmu pierwszego przejścia w ścianie jelit i wątrobie. Wiązanie z białkami osocza in vitro wynosi 91,7%, przy czym głównym białkiem wiążącym jest albumina w surowicy. Ok. 90% metabolizmu odbywa się z udziałem CYP3A4, a 10% z udziałem CYP2C8. Cztery główne metabolity były wykrywane w osoczu. Wszystkie metabolity są farmakologicznie nieaktywne. Eliminacja finerenonu z osocza następuje szybko, przy czym T_0,5 w fazie eliminacji wynosi ok. 2-3 h. Ok. 80% podanej dawki było wydalane z moczem, a ok. 20% - z kałem. Wydalanie odbywało się prawie wyłącznie w postaci metabolitów, podczas gdy wydalanie finerenonu w postaci niezmienionej jest niewielkie (<1% dawki z moczem, <0,2% z kałem).

Wskazania

Kerendia - Leczenie przewlekłej choroby nerek (z albuminurią) powiązanej z cukrzycą typu 2. u dorosłych.

Przeciwwskazania

Kerendia - Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Jednoczesne leczenie silnymi inhibitorami CYP3A4 (np.: itrakonazol, ketokonazol, rytonawir, nelfinawir, kobicystat, klarytromycyna, telitromycyna, nefazodon). Choroba Addisona.

Dawkowanie

Kerendia - Doustnie. Dorośli. Zalecana dawka docelowa to 20 mg raz na dobę. Maksymalna zalecana dawka to 20 mg raz na dobę. Rozpoczęcie leczenia. W celu ustalenia, czy można rozpocząć leczenie finerenonem, oraz ustalenia dawki początkowej należy oznaczyć stężenie potasu w surowicy i szacunkowy eGFR. W przypadku stężenia potasu w surowicy ≤4,8 mmol/l można rozpocząć leczenie finerenonem. W przypadku stężenia potasu w surowicy od >4,8 do 5,0 mmol/l można rozważyć rozpoczęcie leczenia finerenonem z dodatkową kontrolą stężenia potasu w surowicy w ciągu pierwszych 4 tyg., w zależności od charakterystyki pacjenta i stężeń potasu w surowicy. W przypadku stężenia potasu w surowicy >5,0 mmol/l nie należy rozpoczynać leczenia finerenonem. Zalecana dawka początkowa finerenonu opiera się na eGFR: eGFR ≥60 ml/min/1,73 m² - dawka początkowa 20 mg raz na dobę; eGFR ≥25 do <60 ml/min/1,73 m² - dawka początkowa 10 mg raz na dobę; eGFR <25 ml/min/1,73 m² - nie zaleca się stosowania. Kontynuacja leczenia. Oznaczenie stężenia potasu i eGFR należy ponownie wykonać po 4 tyg. od rozpoczęcia lub wznowienia leczenia finerenonem lub zwiększenia dawki. Jeżeli aktualne stężenie potasu w surowicy wynosi ≤4,8 mmol/l to: u pacjentów stosujących aktualnie dawkę 10 mg raz na dobę należy zwiększyć dawkę do 20 mg raz na dobę (należy utrzymać dawkę 10 mg raz na dobę, jeśli eGFR zmniejszyło się o >30% w porównaniu z poprzednim pomiarem); u pacjentów stosujących aktualnie dawkę 20 mg raz na dobę należy tę dawkę utrzymać. Jeżeli aktualne stężenie potasu w surowicy wynosi >4,8 do 5,5 mmol/l to: u pacjentów stosujących aktualnie dawkę 10 mg raz na dobę należy tę dawkę utrzymać; u pacjentów stosujących aktualnie dawkę 20 mg raz na dobę należy tę dawkę utrzymać. Jeżeli aktualne stężenie potasu w surowicy wynosi >5,5 mmol/l to: u pacjentów stosujących aktualnie dawkę 10 mg raz na dobę należy wstrzymać leczenie finerenonem, Należy rozważyć ponowne rozpoczęcie leczenia w dawce 10 mg raz na dobę, jeśli stężenie potasu w surowicy wynosi ≤5,0 mmol/l; u pacjentów stosujących aktualnie dawkę 20 mg raz na dobę należy wstrzymać leczenie finerenonem, rozpocząć ponownie leczenie w dawce 10 mg raz na dobę, jeśli stężenie potasu w surowicy wynosi ≤5,0 mmol/l. Następnie pomiary stężenia potasu w surowicy należy powtarzać okresowo oraz według potrzeb w zależności od charakterystyki pacjenta i stężeń potasu w surowicy. Pominięcie dawki. Pominiętą dawkę należy przyjąć możliwie jak najszybciej po przypomnieniu sobie o tym, ale tylko tego samego dnia. Nie należy stosować 2 dawek w celu uzupełnienia pominiętej dawki. Szczególne grupy pacjentów. Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów w podeszłym wieku. U pacjentów z eGFR <25 ml/min/1,73 m² nie należy rozpoczynać leczenia finerenonem z powodu ograniczonych danych klinicznych. U pacjentów z eGFR ≥15 ml/min/1,73 m² leczenie finerenonem można kontynuować z dostosowaniem dawki na podstawie stężenia potasu w surowicy. Oznaczenie eGFR należy wykonać po 4 tyg. od rozpoczęcia leczenia, aby określić, czy dawkę początkową można zwiększyć do zalecanej dawki dobowej 20 mg. Z powodu ograniczonych danych klinicznych, należy przerwać leczenie finerenonem pacjentów, u których choroba rozwinęła się do schyłkowej choroby nerek (eGFR <15 ml/min/1,73 m²). U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby nie należy rozpoczynać stosowania finerenonu. U pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby nie jest wymagane dostosowanie dawki początkowej, należy rozważyć dodatkowe kontrolowanie stężenia potasu w surowicy i dostosowanie kontroli do charakterystyki pacjenta. U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby nie jest wymagane dostosowanie dawki początkowej. U pacjentów przyjmujących finerenon jednocześnie z umiarkowanymi lub słabymi inhibitorami CYP3A4, suplementami potasu, trimetoprimem lub trimetoprimem/sulfametoksazolem należy rozważyć dodatkowe kontrolowanie stężenia potasu w surowicy i dostosowanie kontroli do charakterystyki pacjenta. Decyzje dotyczące leczenia finerenonem należy podejmować zgodnie z instrukcją w punkcie "Kontynuacja leczenia". Konieczne może być tymczasowe przerwanie leczenia finerenonem, jeśli pacjent musi przyjmować trimetoprim lub trimetoprim/sulfametoksazol. Nie ma konieczności dostosowywania dawki na podstawie masy ciała. Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności finerenonu u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Sposób podania. Tabletki można przyjmować ze szklanką wody oraz z posiłkiem lub bez posiłku. Tabletek nie należy przyjmować z grejpfrutem ani sokiem grejpfrutowym. W przypadku pacjentów niezdolnych do połykania całych tabletek, tabletki leku można kruszyć i mieszać z wodą lub miękkim pokarmem, takim jak mus jabłkowy, bezpośrednio przed podaniem.

Interakcje z innymi lekami

Kerendia - Finerenon jest usuwany prawie wyłącznie drogą metabolizmu oksydacyjnego zachodzącego z udziałem cytochromu P450, głównie CYP3A4 (90%) z niewielkim udziałem CYP2C8 (10%). Jednoczesne stosowanie przeciwwskazane. Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie finerenonu z itrakonazolem, klarytromycyną i innymi silnymi inhibitorami CYP3A4 (np. ketokonazolem, rytonawirem, nelfinawirem, kobicystatem, telitromycyną lub nefazodonem), ponieważ spodziewane jest wyraźne zwiększenie ekspozycji na finerenon. Jednoczesne stosowanie niezalecane. Leku nie należy stosować jednocześnie z ryfampicyną i innymi silnymi induktorami CYP3A4 (np. karbamazepiną, fenytoiną, fenobarbitalem, zielem dziurawca) lub z efawirenzem i innymi umiarkowanymi induktorami CYP3A4. Oczekuje się, że te induktory CYP3A4 wyraźnie zmniejszają stężenie finerenonu w osoczu i prowadzą do zmniejszenia działania terapeutycznego. Leku nie należy stosować jednocześnie z diuretykami oszczędzającymi potas (np. amiloryd, triamteren) i innymi MRA (np. eplerenon, esakserenon, spironolakton, kanrenon) (zwiększone ryzyko hiperkaliemii). Nie należy spożywać grejpfrutów ani soku grejpfrutowego podczas leczenia finerenonem, ponieważ oczekuje się, że zwiększają stężenie finerenonu w osoczu poprzez zahamowanie CYP3A4. Jednoczesne stosowanie z zachowaniem ostrożności. Przy jednoczesnym stosowaniu finerenonu i umiarkowanych inhibitorów CYP3A4 może dojść do zwiększenia stężenia potasu w surowicy, dlatego zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w surowicy, zwłaszcza podczas rozpoczynania stosowania lub zmian dawkowania finerenonu lub inhibitora CYP3A4. W badaniu klinicznym jednoczesne stosowanie erytromycyny (500 mg 3 razy na dobę) prowadziło do 3,5-krotnego zwiększenia AUC i 1,9-krotnego zwiększenia C_max finerenonu. W innym badaniu klinicznym werapamil (240 mg tabletka o kontrolowanym uwalnianiu raz na dobę) prowadził odpowiednio do 2,7-krotnego i 2,2-krotnego zwiększenia AUC i C_max finerenonu. Przy jednoczesnym stosowaniu finerenonu i słabych inhibitorów CYP3A4 może dojść do zwiększenia stężenia potasu w surowicy, dlatego zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w surowicy, zwłaszcza podczas rozpoczynania stosowania lub zmian dawkowania finerenonu lub inhibitora CYP3A4. Symulacje farmakokinetyczne oparte na fizjologii wskazują, że przyjmowanie fluwoksaminy (100 mg 2 razy na dobę) zwiększa AUC (1,6-krotnie) i C_max (1,4-krotnie) finerenonu. Oczekuje się, że jednoczesne stosowanie finerenonu z suplementami potasu i trimetoprimem lub trimetoprimem/sulfametoksazolem zwiększa ryzyko hiperkaliemii. Wymagane jest kontrolowanie stężenia potasu w surowicy. Może być konieczne tymczasowe przerwanie leczenia finerenonem w trakcie leczenia trimetoprimem lub trimetoprimem/sulfametoksazolem.  Ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego zwiększa się podczas jednoczesnego stosowania wielu leków przeciwnadciśnieniowych. U tych pacjentów zaleca się kontrolowanie ciśnienia krwi

Ciąża

Kerendia - Leku nie stosować w okresie ciąży, chyba że stan kliniczny kobiety wymaga podawania finerenonu. Jeśli pacjentka zajdzie w ciążę podczas przyjmowania finerenonu, należy ją poinformować o potencjalnych zagrożeniach dla płodu. Kobiety w wieku rozrodczym muszą stosować skuteczną metodę antykoncepcji w trakcie leczenia finerenonem. Nie wiadomo, czy finerenon/metabolity przenikają do mleka ludzkiego. Na podstawie dostępnych danych dotyczących zwierząt stwierdzono przenikanie finerenonu i jego metabolitów do mleka. Nie można wykluczyć zagrożenia dla noworodków/dzieci. Należy podjąć decyzję, czy przerwać karmienie piersią czy przerwać podawanie finerenonu, biorąc pod uwagę korzyści z karmienia piersią dla dziecka i korzyści z leczenia dla matki. W badaniach na zwierzętach wykazano zaburzenia płodności u samic w przypadku ekspozycji uznawanej za przekraczającą maksymalną ekspozycję u ludzi, co wskazuje na niewielkie znaczenie kliniczne.

Skutki uboczne

Kerendia - Bardzo często: hiperkaliemia. Często: hiponatremia, hiperurykemia, niedociśnienie tętnicze, świąd, zmniejszenie współczynnika przesączania kłębuszkowego. Niezbyt często: zmniejszenie stężenia hemoglobiny.

Środki ostrożności

Kerendia - Hiperkaliemia. U pacjentów leczonych finerenonem obserwowano hiperkaliemię. Do czynników ryzyka należą: niski eGFR, duże stężenie potasu w surowicy i wcześniejsze epizody hiperkaliemii. U tych pacjentów należy rozważyć częstszą kontrolę. W przypadku stężenia potasu w surowicy >5,0 mmol/l nie należy rozpoczynać leczenia finerenonem. W przypadku stężenia potasu w surowicy od >4,8 do 5,0 mmol/l można rozważyć rozpoczęcie leczenia finerenonem z dodatkową kontrolą stężenia potasu w surowicy w ciągu pierwszych 4 tyg., na podstawie charakterystyki pacjenta i stężeń potasu w surowicy. W przypadku stężenia potasu w surowicy >5,5 mmol/l leczenie finerenonem należy wstrzymać. Należy przestrzegać lokalnych wytycznych dotyczących postępowania w przypadku hiperkaliemii. W przypadku stężenia potasu w surowicy ≤5,0 mmol/l leczenie finerenonem można ponownie rozpocząć od dawki 10 mg raz na dobę. U wszystkich pacjentów po 4 tyg. od rozpoczęcia leczenia, wznowienia leczenia lub zwiększenia dawki finerenonu należy ponownie wykonać oznaczenie stężenia potasu i eGFR. Następnie stężenie potasu w surowicy należy oznaczać okresowo oraz wg potrzeb w zależności od charakterystyki pacjenta i stężeń potasu w surowicy. Ryzyko hiperkaliemii może się również zwiększyć w przypadku jednoczesnego przyjmowania leków, które mogą zwiększać stężenie potasu w surowicy. Finerenonu nie należy podawać jednocześnie z: diuretykami oszczędzającymi potas (np. amiloryd, triamteren); innymi antagonistami receptora mineralokortykoidowego (MRA), np. eplerenonem, esakserenonem, spironolaktonem, kanrenonem. Finerenon należy stosować z zachowaniem ostrożności i należy kontrolować stężenie potasu w surowicy w przypadku przyjmowania jednocześnie z: suplementami potasu; trimetoprimem lub trimetoprimem/sulfametoksazolem. Może być konieczne tymczasowe przerwanie leczenia finerenonem. Zaburzenia czynności nerek. Ryzyko hiperkaliemii zwiększa się wraz z pogorszeniem czynności nerek. Należy prowadzić ciągłe monitorowanie czynności nerek wg potrzeb zgodnie ze standardowymi praktykami. Nie należy rozpoczynać leczenia finerenonem u pacjentów z eGFR <25 ml/min/1,73 m² , ponieważ dane kliniczne są ograniczone. Z powodu ograniczonych danych klinicznych, należy przerwać leczenie finerenonem pacjentów, u których choroba rozwinęła się do schyłkowej niewydolności nerek (eGFR <15 ml/min/1,73 m²). Zaburzenia czynności wątroby. Nie należy rozpoczynać leczenia finerenonem u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. W przypadku stosowania finerenonu u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby może być wymagane dodatkowe monitorowanie z powodu zwiększenia ekspozycji na finerenon. Należy rozważyć dodatkowe kontrolowanie stężenia potasu w surowicy i dostosowanie kontrolowania do charakterystyki pacjenta. Niewydolność serca. Z badania klinicznego fazy III wyłączono pacjentów z rozpoznaną niewydolnością serca ze zmniejszoną frakcją wyrzutową i na poziomie NYHA II-IV. Należy kontrolować stężenie potasu w surowicy podczas jednoczesnego stosowania finerenonu z umiarkowanymi lub słabymi inhibitorami CYP3A4. Finerenonu nie należy stosować jednocześnie z silnymi lub umiarkowanymi induktorami CYP3A4Nie należy spożywać grejpfrutów ani soku grejpfrutowego podczas leczenia finerenonem. Substancje pomocnicze. Lek zawiera laktozę - nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, brakiem laktazy lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy. Lek zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na tabletkę, to znaczy uznaje się go za "wolny od sodu".

Producent

Bayer