Spis treści:
1. Hyzaar - działanie
2. Hyzaar - wskazania
3. Hyzaar - przeciwwskazania
4. Hyzaar - dawkowanie
5. Hyzaar - interakcje z innymi lekami
6. Hyzaar - ciąża
7. Hyzaar - skutki uboczne
8. Hyzaar - środki ostrożności
9. Hyzaar - producent

Działanie

Hyzaar - Preparat hipotensyjny zawierający dwa składniki przeciwnadciśnieniowe działające addycyjnie: antagonistę receptora angiotensyny II (losartan) i diuretyk tiazydowy (hydrochlorotiazyd). Losartan i jego aktywny metabolit (kwas karboksylowy) blokują efekty działania angiotensyny II niezależnie od pochodzenia lub drogi jej syntezy. Losartan nie pobudza i nie blokuje innych receptorów hormonalnych ani kanałów jonowych istotnych dla regulacji w układzie krążenia. Nie jest inhibitorem kininazy II (enzymu rozkładającego bradykininę), dzięki czemu nie nasila efektów działania zależnych od bradykininy. Po podaniu doustnym losartan dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego i podlega efektowi pierwszego przejścia przez wątrobę, z utworzeniem czynnego metabolitu - kwasu karboksylowego i innych nieczynnych metabolitów. Około 14% dawki losartanu jest przekształcane w czynny metabolit. Biodostępność losartanu podawanego w tabletkach wynosi około 33%. Maksymalne stężenie losartanu we krwi występuje po około 1 h, a jego aktywnego metabolitu po 3-4 h. Losartan i jego czynny metabolit w ≥99 % wiążą się z białkami osocza. Losartan i jego metabolity są wydalane z moczem (35%) i z kałem (58%). T_0,5 losartanu wynosi około 2 h, aktywnego metabolitu - około 6-9 h. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Zwiększa wydalanie sodu i chlorków w przybliżeniu w równym stopniu. Działanie diuretyczne hydrochlorotiazydu powoduje zmniejszenie objętości osocza, zwiększenie aktywności reniny w osoczu, zwiększenie wydzielania aldosteronu i zwiększenie wydalania potasu z moczem. Podczas jednoczesnego podawania losartanu i hydrochlorotiazydu zmniejszenie stężenia potasu we krwi jest mniej wyraźne, niż po zastosowaniu hydrochlorotiazydu w monoterapii. Po podaniu doustnym działanie moczopędne hydrochlorotiazydu rozpoczyna się do 2 h; działanie maksymalne występuje po około 4 h i trwa 6-12 h; działanie przeciwnadciśnieniowe utrzymuje się do 24 h. Hydrochlorotiazyd nie jest metabolizowany w organizmie, wydalany jest z moczem. T_0,5 wynosi 5,6-14,8 h.

Wskazania

Hyzaar - Leczenie pierwotnego nadciśnienia tętniczego u pacjentów, u których ciśnienie krwi nie jest wystarczająco kontrolowane podczas leczenia tylko losartanem lub tylko hydrochlorotiazydem.

Przeciwwskazania

Hyzaar - Nadwrażliwość na losartan, hydrochlorotiazyd, inne pochodne sulfonamidów lub którąkolwiek substancję pomocniczą. Ciężkie zaburzenia czynności wątroby, zastój żółci oraz zaburzenia powodujące niedrożność dróg żółciowych. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min). Bezmocz. Oporna na leczenie hipokaliemia, hiponatremia, hiperkalcemia i objawowa hiperurykemia. Jednoczesne stosowanie z aliskirenem u pacjentów z cukrzycą lub z zaburzeniami czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). II i III trymestr ciąży.

Dawkowanie

Hyzaar - Doustnie. Losartanu z hydrochlorotiazydem nie należy stosować jako leczenia początkowego nadciśnienia, ale podawać pacjentom, u pacjentów, których ciśnienie tętnicze nie jest wystarczająco kontrolowane podczas monoterapii losartanem lub hydrochlorotiazydem. Zaleca się stopniowo zwiększać dawki pojedynczych składników. W odpowiednich klinicznie przypadkach można rozważyć bezpośrednią zmianę monoterapii na leczenie skojarzone ustalonymi dawkami. Dawka podtrzymująca wynosi zwykle 50 mg losartanu potasowego i 12,5 mg hydrochlorotiazydu (50/12,5 mg) raz na dobę. W przypadku pacjentów, u których nie wystąpiło odpowiednie działanie, dawkę można zwiększyć do 100 mg losartanu potasowego i 25 mg hydrochlorotiazydu (100/25 mg) raz na dobę. Dawka maksymalna wynosi 100 mg/25 mg raz na dobę. Działanie przeciwnadciśnieniowe uzyskuje się w ciągu 3-4 tyg. od rozpoczęcia leczenia. Lek w dawce 100/12,5 mg jest przeznaczony dla tych pacjentów, którym zwiększono dawkę losartanu potasowego do 100 mg i którzy wymagają dodatkowej kontroli ciśnienia tętniczego krwi. Lek można stosować jednocześnie z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. Szczególne grupy pacjentów. Dostosowanie początkowego dawkowania u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (CCr 30-50 ml/min) nie jest konieczne; nie stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (CCr <30 ml/min) ani u pacjentów hemodializowanych. Nie stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby. Nie ma konieczności modyfikacji dawkowania u pacjentów w podeszłym wieku. Sposób podania. Tabletki można przyjmować niezależnie od posiłków; należy połykać popijając szklanką wody. Linia podziału na tabletce 50 mg ma jedynie ułatwić przełamanie w celu łagodnego połknięcia, a nie dzielić na równe dawki.

Interakcje z innymi lekami

Hyzaar - Losartan. Ryfampicyna i flukonazol zmniejszają stężenie czynnego metabolitu losartanu we krwi, nie ustalono klinicznego znaczenia tych interakcji. Jednoczesne przyjmowanie losartanu z lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas (np. amiloryd, triamteren, spironolakton), suplementami potasu lub zamiennikami soli zawierających potas może powodować hiperkaliemię - nie zaleca się tego typu leczenia skojarzonego. Wydalanie litu może być zmniejszone, jeśli sole litu są podawane jednocześnie z antagonistami receptora angiotensyny II - należy monitorować stężenie litu we krwi. Podczas jednoczesnego stosowania losartanu i NLPZ (w tym selektywnych inhibitorów COX-2, kwasu acetylosalicylowego w dawkach przeciwzapalnych, nieselektywnych niesteroidowych leków przeciwzapalnych) może wystąpić osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego; jednoczesne stosowanie antagonistów angiotensyny II lub leków moczopędnych i NLPZ może zwiększać ryzyko pogorszenia czynności nerek, w tym ostrej niewydolności nerek oraz hiperkaliemii, zwłaszcza u pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami czynności nerek - takie połączenie należy stosować ostrożnie, szczególnie u pacjentów w podeszłym wieku; pacjenci powinni być odpowiednio nawodnieni, należy kontrolować czynności nerek. Podwójna blokada układu RAA, np. poprzez zastosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem zwiększa częstość występowania niedociśnienia, hiperkaliemii oraz zaburzeń czynności nerek, w porównaniu z zastosowaniem leku z grupy antagonistów układu RAA w monoterapii - takie połączenie nie jest zalecane; jeśli takie skojarzenie jest konieczne, powinno odbywać się pod nadzorem specjalisty łącznie z dokładnym monitorowaniem czynności nerek, stężenia elektrolitów oraz ciśnienia krwi. Antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE oraz nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Stosowanie losartanu z aliskirenem jest przeciwwskazane u pacjentów z cukrzycą lub zburzeniem czynności nerek (GFR<60ml/min/1,73 m²). Jednoczesne stosowanie leków, których działaniem lub działaniem niepożądanym jest obniżenie ciśnienia (trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, leki przeciwpsychotyczne, baklofen, amifostyna) może zwiększać ryzyko wystąpienia niedociśnienia. Sok grejpfrutowy zawiera składniki, które hamują enzymy CYP450 i mogą zmniejszać stężenie aktywnego metabolitu losartanu oraz jego działanie terapeutyczne - należy unikać jednoczesnego picia soku z grejpfruta podczas przyjmowania leku. Hydrochlorotiazyd. Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu z alkoholem, barbituranami, lekami narkotycznymi lub lekami przeciwdepresyjnymi może nasilić się niedociśnienie ortostatyczne. Podczas stosowania hydrochlorotiazydu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi występuje działanie addycyjne. Stosowanie tiazydu może upośledzać tolerancję glukozy. Może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych. Metforminę należy stosować ostrożnie z powodu ryzyka kwasicy mleczanowej wywołanej przez możliwą czynnościową niewydolność nerek związaną ze stosowaniem hydrochlorotiazydu. W obecności żywic jonowymiennych (kolestyramina i kolestypol) wchłanianie hydrochlorotiazydu jest zmniejszone. Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu z glikokortykosteroidami lub ACTH nasila się utrata elektrolitów, zwłaszcza hipokaliemia. Hydrochlorotiazyd może osłabiać reakcję na aminy presyjne, takie jak adrenalina, jednak nie w stopniu, który wykluczyłby ich stosowanie. Hydrochlorotiazyd może nasilać odpowiedź na leki zwiotczające mięśnie szkieletowe, niedepolaryzujące (takie jak tubokuraryna). Leki moczopędne zmniejszają klirens nerkowy litu, zwiększając znacznie ryzyko toksycznego działania litu - nie zaleca się jednoczesnego stosowania. Może być konieczne zwiększenie dawki probenecydu i sulfinpyrazonu, ponieważ hydrochlorotiazyd może zwiększać stężenie kwasu moczowego we krwi. Jednoczesne podawanie tiazydów może zwiększać częstość występowania reakcji nadwrażliwości na allopurynol. Podczas łącznego stosowania z lekami przeciwcholinergicznymi (np. atropina, biperyden) zwiększa się biodostępność tiazydów z powodu osłabienia motoryki przewodu pokarmowego i wolniejszego opróżniania żołądka. Tiazydy mogą zmniejszać nerkowe wydalanie leków cytotoksycznych (takich jak: cyklofosfamid, metotreksat) i nasilać ich działanie mielosupresyjne. W przypadku stosowania dużych dawek salicylanów, hydrochlorotiazyd może nasilać toksyczne działanie salicylanów na OUN. Istnieją pojedyncze doniesienia o wystąpieniu niedokrwistości hemolitycznej podczas jednoczesnego przyjmowania hydrochlorotiazydu i metylodopy. Jednoczesne stosowanie hydrochlorotiazydu i cyklosporyny może zwiększać ryzyko hiperurykemii, a także powikłań o typie dny moczanowej. Tiazydowe leki moczopędne mogą zwiększać stężenie wapnia we krwi z powodu obniżonego wydalania - jeśli suplementy wapnia muszą być stosowane, należy monitorować stężenie wapnia we krwi i odpowiednio dostosować dawkę wapnia. W przypadku odwodnienia spowodowanego przez diuretyki, istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek, szczególnie po podaniu jodowych środków kontrastujących - przed podaniem preparatów jodu należy nawodnić pacjenta. Podczas łącznego stosowania hydrochlorotiazydu z amfoterycyną B (i.v.), glikokortykosteroidami, ACTH lub lekami przeczyszczającymi pobudzającymi perystaltykę jelit mogą nasilać się zaburzenia elektrolitowe, szczególnie hipokaliemia. Hipokaliemia po zastosowaniu hydrochlorotiazydu zwiększa ryzyko zaburzeń rytmu serca, które mogą wystąpić po podaniu następujących leków (należy monitorować stężenie potasu we krwi oraz EKG): leki przeciwarytmiczne klasy Ia (chinidyna, hydrochinidyna, dyzopiramid), leki przeciwarytmiczne klasy III (amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid), leki przeciwpsychotyczne (tiorydazyna, chloropromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol) a także beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna i.v., halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, terfenadyna, winkamina i.v. Hipokaliemia lub hipomagnezemia wywołana stosowaniem tiazydów może przyczyniać się do wystąpienia zaburzeń rytmu serca spowodowanych podawaniem glikozydów naparstnicy. Podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu z karbamazepiną istnieje ryzyko hiponatremii (konieczne jest monitorowanie stanu klinicznego i parametrów biochemicznych).

Ciąża

Hyzaar - Stosowanie preparatu w I trymestrze ciąży nie jest zalecane (istnieje ryzyko działania teratogennego). Stosowanie w II i III trymestrze ciąży jest przeciwwskazane. Losartan stosowany w II i III trymestrze ciąży działa toksycznie na rozwój płodu (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) oraz noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie, hiperkaliemia) - w przypadku, gdy ekspozycja na lek miała miejsce od II trymestru ciąży, zaleca się wykonanie badania USG czaszki i nerek płodu; dzieci, których matki przyjmowały lek podczas ciąży, powinny być poddane dokładnej obserwacji w kierunku niedociśnienia. Hydrochlorotiazyd przenika przez łożysko; stosowany w II i III trymestrze ciąży może osłabić perfuzję płodowo-łożyskową oraz powodować takie działania u płodu i noworodka, jak: zaburzenia gospodarki elektrolitowej, żółtaczka, trombocytopenia. Tiazydy podawane w dużych dawkach, powodujących nasiloną diurezę mogą hamować laktację. Nie zaleca się stosowania preparatu podczas karmienia piersią. Jeżeli preparat jest stosowany w okresie karmienia piersią, należy podawać możliwie najmniejsze dawki.

Skutki uboczne

Hyzaar - W badaniach klinicznych dotyczących leczenia pierwotnego nadciśnienia tętniczego zawroty głowy były jedynym działaniem niepożądanym związanym ze stosowaniem leku, występującym z częstością większą niż w grupie placebo u co najmniej 1% pacjentów. Poza tym działaniem, po wprowadzeniu leku do obrotu rzadko obserwowano: zapalenie wątroby, hiperkaliemię i zwiększenie aktywności AlAT. Działania niepożądane obserwowane po zastosowaniu jednej z substancji czynnych mogą być potencjalnymi działaniami niepożądanymi w przypadku leku złożonego. Losartan. Często: ból brzucha, nudności, biegunka, niestrawność, osłabienie, ból w klatce piersiowej, skurcz mięśni, ból pleców, ból nóg, ból mięśni, ból głowy, zawroty głowy, bezsenność, zaburzenia czynności nerek, niewydolność nerek,  kaszel, zakażenie górnych dróg oddechowych, przekrwienie błony śluzowej nosa, zapalenie zatok, zaburzenia zatok, hiperkaliemia, niewielkie zmniejszenie hematokrytu i stężenia hemoglobiny, hipoglikemia. Niezbyt często: niedokrwistość, plamica Henocha-Schonleina, wylewy krwawe, hemoliza, niedociśnienie, niedociśnienie ortostatyczne, ból za mostkiem, dławica piersiowa, blok AV IIst., incydenty naczyniowo-mózgowe, zawał mięśnia sercowego, kołatanie serca, arytmie (migotanie przedsionków, rzadkoskurcz zatokowy, częstoskurcz, częstoskurcz komorowy, migotanie komór), zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, szum w uszach, niewyraźne widzenie, pieczenie/kłucie w oku, zapalenie spojówek, zmniejszenie ostrości widzenia, zaparcie, ból zębów, suchość w jamie ustnej, wzdęcia, nieżyt żołądka, wymioty, brak możliwości wydalania kału, obrzęk twarzy, obrzęk, gorączka, jadłowstręt, dna moczanowa, ból kończyn górnych, obrzęk stawów, ból kolana, ból mięśniowo-stawowy, ból barku, sztywność, ból stawów, zapalenie stawów, ból biodra, fibromialgia, osłabienie mięśni, nerwowość, parestezje, neuropatia obwodowa, drżenie, migrena, omdlenie, niepokój, zaburzenia lękowe, zaburzenia paniczne, dezorientacja, depresja, niezwykłe sny, zaburzenia snu, senność, zaburzenia pamięci, oddawanie moczu w nocy, częste oddawanie moczu, zakażenie dróg moczowych, zmniejszenie libido, impotencja, dyskomfort w gardle, zapalenie gardła, zapalenie krtani, duszność, zapalenie oskrzeli, krwawienie z nosa, zapalenie błony śluzowej nosa, przekrwienie dróg oddechowych, łysienie, zapalenie skóry, suchość skóry, rumień, uderzenia gorąca z zaczerwienieniem, uczulenie na światło, świąd, wysypka, pokrzywka, potliwość, zapalenie naczyń, nieznaczne zwiększenie stężenie mocznika i kreatyniny we krwi. Rzadko: obrzęk naczynioruchowy jelit, nadwrażliwość (reakcje anafilaktyczne; obrzęk naczynioruchowy, w tym obrzęk krtani i głośni powodujący niedrożność dróg oddechowych i (lub) obrzęk twarzy, warg, gardła i (lub) języka; u niektórych z tych pacjentów obrzęk naczynioruchowy zgłaszano w przeszłości w związku z podaniem innych leków, np. inhibitorów ACE), pokrzywka. Bardzo rzadko: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny. Częstość nieznana: małopłytkowość, zapalenie trzustki, objawy grypopodobne, złe samopoczucie, zaburzenia czynności wątroby, rabdomioliza, zaburzenia smaku, niedociśnienie ortostatyczne zależne od dawki, hiponatremia. Hydrochlorotiazyd. Często: ból głowy. Niezbyt często: agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, niedokrwistość hemolityczna, leukopenia, plamica, trombocytopenia, jadłowstręt, hiperglikemia, hiperurykemia, hipokaliemia, hiponatremia, bezsenność, przemijające niewyraźne widzenie, widzenie na żółto, martwicze zapalenie naczyń (zapalenie naczyń, zapalenie naczyń skóry), zaburzenia oddechowe (w tym zapalenie płuc oraz obrzęk płuc), zapalenie ślinianki, skurcze, podrażnienie żołądka, nudności, wymioty, biegunka, zaparcia, żółtaczka (cholestaza wewnątrzwątrobowa), zapalenie trzustki, nadwrażliwość na światło, pokrzywka, toksyczna nekroliza naskórka, kurcze mięśni, cukromocz, śródmiąższowe zapalenie nerek, zaburzenia czynności nerek, niewydolność nerek, gorączka, zawroty głowy. Rzadko: reakcje anafilaktyczne. Bardzo rzadko: zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS). Częstość nieznana: nadmierne nagromadzenie się płynu między naczyniówką a twardówką, ostra krótkowzroczność, ostra jaskra zamkniętego kąta, skórna postać tocznia rumieniowatego. Badania farmako-epidemiologiczne wykazały zwiększone ryzyko rozwoju nowotworu skóry, który nie jest czerniakiem (rak podstawnokomórkowy, rak kolczystokomórkowy) przy stosowaniu zwiększonych skumulowanych dawek hydrochlorotiazydu.

Środki ostrożności

Hyzaar - Losartan. Podwójna blokada układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA). Ze względu na ryzyko niedociśnienia, omdleń, hiperkaliemii i zaburzenia czynności nerek (w tym ostrej niewydolności nerek), nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA (np. poprzez łączne stosowanie antagonisty receptora angiotensyny II z inhibitorem ACE lub aliskirenem); jeśli zastosowanie podwójnej blokady układu RAA jest absolutnie konieczne, powinno być prowadzone wyłącznie pod nadzorem specjalisty. Nie należy stosować jednocześnie antagonistów receptora angiotensyny II oraz inhibitorów ACE u pacjentów z nefropatią cukrzycową. Pacjenci z obrzękiem naczynioruchowym w wywiadzie powinni pozostawać pod ścisłą obserwacją. Obrzęk naczynioruchowy jelit. U pacjentów leczonych antagonistami receptora angiotensyny II, losartanem, notowano występowanie obrzęku naczynioruchowego jelit. U tych pacjentów występowały ból brzucha, nudności, wymioty i biegunka. Objawy ustąpiły po przerwaniu leczenia antagonistami receptora angiotensyny II. Jeśli u pacjenta zostanie rozpoznany obrzęk naczynioruchowy jelit, należy przerwać stosowanie losartanu i rozpocząć odpowiednią obserwację do czasu całkowitego ustąpienia objawów. Niedociśnienie i zmniejszenie objętości krwi krążącej. Objawowe niedociśnienie, szczególnie po podaniu pierwszej dawki, może wystąpić u pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową (lub) z niedoborem sodu na skutek intensywnego leczenia moczopędnego, ograniczenia ilości soli w diecie, biegunki lub wymiotów - takie niedobory należy wyrównać przed podaniem preparatu. Zaburzenia równowagi elektrolitowej. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, ze współistniejącą cukrzycą lub bez cukrzycy, często występują zaburzenia równowagi elektrolitowej, które wymagają wyrównania. W trakcie leczenia należy kontrolować stężenie potasu we krwi i wartości klirensu kreatyniny; szczególnie dokładnie należy obserwować pacjentów z niewydolnością serca oraz klirensem kreatyniny 30-50 ml/min. Nie jest zalecane jednoczesne stosowanie preparatu i leków moczopędnych oszczędzających potas, suplementów potasu oraz substytutów soli zawierających potas. Zaburzenia czynności wątroby. Ostrożnie stosować u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby. Zaburzenia czynności nerek. W następstwie zahamowania układu renina-angiotensyna-aldosteron (RAA) obserwowano zaburzenia czynności nerek, z niewydolnością nerek włącznie (szczególnie u pacjentów, u których czynność nerek zależy od aktywności układu RAA, takich jak pacjenci z ciężką niewydolnością serca lub uprzednio występującymi zaburzeniami czynności nerek). Obserwowano zwiększenie stężenia mocznika i kreatyniny we krwi u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub ze zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki; zmiany te zazwyczaj ustępowały po zakończeniu leczenia - lek należy stosować ostrożnie u tych pacjentów. Brak jest doświadczeń u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepieniu nerki. Nie należy stosować preparatu u pacjentów z pierwotnym hiperaldosteronizmem, gdyż przeważnie nie reagują oni na podawanie leków przeciwnadciśnieniowych działających przez zahamowanie aktywności układu RAA. Choroba niedokrwienna serca i choroby naczyniowo-mózgowe. Nadmierne zmniejszenie ciśnienia tętniczego u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca i zaburzeniami naczyniowo-mózgowymi może spowodować zawał mięśnia sercowego lub udar mózgu. U pacjentów z niewydolnością serca, z zaburzeniami czynności nerek lub bez, istnieje ryzyko ciężkiego niedociśnienia i (często ostrej) niewydolności nerek. Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów ze zwężeniem zastawki aorty lub dwudzielnej lub kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu. Różnice etniczne. Losartan i inni antagoniści angiotensyny są zdecydowanie mniej skuteczni w obniżaniu ciśnienia krwi u pacjentów rasy czarnej niż pacjentów innych ras. Hydrochlorotiazyd. Niedociśnienie i zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej. Pacjentów stosujących hydrochlorotiazyd należy monitorować pod kątem objawów związanych z zaburzeniami równowagi wodno-elektrolitowej np. zmniejszenia objętości krwi krążącej, hiponatremii, zasadowicy hipochloremicznej, hipomagnezemii lub hipokaliemii, które mogą rozwinąć się podczas występującej jednocześnie biegunki lub wymiotów - u takich pacjentów należy regularnie kontrolować stężenia elektrolitów we krwi. U pacjentów z obrzękiem podczas upałów może wystąpić hiponatremia z rozcieńczenia. Wpływ na metabolizm i układ wydzielania wewnętrznego. Stosowanie tiazydów może upośledzić tolerancję glukozy i dlatego może być konieczna modyfikacja dawkowania leków przeciwcukrzycowych, w tym insuliny. Utajona cukrzyca może ujawnić się w trakcie leczenia tiazydem. Tiazydy mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem, powodując niewielką i przejściową hiperkalcemię; znacząca hiperkalcemia może być objawem utajonej nadczynności przytarczyc. Ze stosowaniem tiazydowych leków moczopędnych może być związane zwiększenie stężenia cholesterolu i triglicerydów oraz hiperurykemia i (lub) napady dny moczanowej. Ponieważ losartan zmniejsza stężenie kwasu moczowego we krwi, stosowanie losartanu w połączeniu z hydrochlorotiazydem powoduje zmniejszenie hiperurykemii indukowanej przez leki moczopędne. Zaburzenia oka. Preparaty zawierające sulfonamidy lub pochodne sulfonamidów mogą powodować reakcje idiosynkratyczne, wywołujące nadmierne nagromadzenie się płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia, przejściową krótkowzrocznością oraz ostrą jaskrą zamkniętego kąta. Do objawów należą ostry początek zmniejszenia ostrości widzenia lub ból oka i zwykle pojawiają się w ciągu kilku godzin do kilku tygodni po rozpoczęciu leczenia. Nieleczona ostra jaskra zamkniętego kąta może prowadzić do trwałej utraty wzroku. Należy jak najszybciej zaprzestać stosowania leku. Jeżeli występują zaburzenia ciśnienia wewnątrzgałkowego, należy rozważyć niezwłoczne podanie leków lub leczenie chirurgiczne. Występujące w przeszłości reakcje alergiczne na sulfonamidy lub penicylinę mogą stanowić czynniki ryzyka rozwoju ostrej jaskry zamkniętego kąta. Ostra toksyczność na układ oddechowy. Po przyjęciu hydrochlorotiazydu notowano bardzo rzadko poważne przypadki ostrej toksyczności na układ oddechowy, w tym zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS). Obrzęk płuc zwykle rozwija się w ciągu kilku minut do kilku godzin po przyjęciu hydrochlorotiazydu. Początkowo objawy obejmują duszność, gorączkę, osłabioną czynność płuc i niedociśnienie tętnicze. Jeśli podejrzewa się rozpoznanie ARDS, należy odstawić lek i zastosować odpowiednie leczenie. Hydrochlorotiazydu nie należy podawać pacjentom, u których wcześniej po przyjęciu hydrochlorotiazydu wystąpił ARDS. Zaburzenia czynności watroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub postępującą chorobą wątroby, tiazydy powinny być stosowane z zachowaniem ostrożności, ponieważ mogą powodować wewnątrzwątrobowy zastój żółci, a niewielkie zmiany w równowadze płynów i elektrolitów - śpiączkę wątrobową. Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. Nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry. W dwóch badaniach epidemiologicznych z wykorzystaniem danych z duńskiego krajowego rejestru nowotworów złośliwych stwierdzono zwiększenie ryzyka nieczerniakowych nowotworów złośliwych skóry (NMSC) [raka podstawnokomórkowego (BCC) i raka kolczystokomórkowego (SCC)] w warunkach zwiększającego się łącznego narażenia organizmu na hydrochlorotiazyd. W mechanizmie rozwoju NMCS mogą odgrywać rolę właściwości fotouczulające hydrochlorotiazydu. Pacjentów przyjmujących hydrochlorotiazyd należy poinformować o ryzyku NMSC i zalecić regularne sprawdzanie, czy na skórze nie pojawiły się nowe zmiany, i szybki kontakt z lekarzem w przypadku stwierdzenia jakichkolwiek podejrzanych zmian skórnych. Pacjentom należy zalecić podejmowanie możliwych działań zapobiegawczych w celu minimalizacji ryzyka rozwoju nowotworów złośliwych skóry, jak ograniczanie narażania się na działanie światła słonecznego i promieniowania UV, a jeśli to niemożliwe - odpowiednią ochronę. Niepokojące zmiany skórne należy niezwłocznie badać z możliwością wykonania biopsji z oceną histologiczną. U osób, u których w przeszłości występowały NMSC, może być konieczne ponowne rozważenie stosowania hydrochlorotiazydu. Inne. U pacjentów zażywających tiazydy mogą wystąpić reakcje nadwrażliwości, zarówno przy dodatnim jak i ujemnym wywiadzie w kierunku alergii lub astmy oskrzelowej. Obserwowano przypadki ujawnienia lub zaostrzenia tocznia rumieniowatego układowego. Substancje pomocnicze. Lek zawiera laktozę. Nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Producent

Organon Polska