Spis treści:
1. Heparinum WZF - działanie
2. Heparinum WZF - wskazania
3. Heparinum WZF - przeciwwskazania
4. Heparinum WZF - dawkowanie
5. Heparinum WZF - interakcje z innymi lekami
6. Heparinum WZF - ciąża
7. Heparinum WZF - skutki uboczne
8. Heparinum WZF - środki ostrożności
9. Heparinum WZF - producent

Działanie

Heparinum WZF - Lek o działaniu przeciwzakrzepowym - niefrakcjonowana heparyna otrzymywanego z jelit wieprzowych. Heparyna hamuje reakcje, które prowadzą do krzepnięcia krwi i tworzenia się fibrynowego skrzepu. W małych ilościach heparyna w połączeniu z antytrombiną III unieczynnia aktywną postać osoczowego czynnika X (Xa) oraz hamuje proces przekształcania protrombiny w trombinę. W większych ilościach heparyna unieczynnia trombinę oraz zapobiega przekształcaniu fibrynogenu w fibrynę. Przeciwdziała stabilizacji fibryny i hamuje aktywację jej czynnika stabilizującego. Nie wykazuje aktywności fibrynolitycznej, nie rozpuszcza istniejącego skrzepu włóknikowego. Heparyna nie zmienia czasu krwawienia, ale może wydłużać czas protrombinowy. W zakresie dawek leczniczych heparyna powoduje wydłużenie czasu krzepnięcia (czas krzepnięcia pełnej krwi, czas kaolinowo-kefalinowy). Po podaniu dożylnym początek działania przeciwzakrzepowego występuje w ciągu kilkunastu sekund, maksymalne działanie występuje po 10 min. Działanie heparyny utrzymuje się przez 2-4 h. Heparyna wiąże się z lipoproteinami o małej gęstości, globulinami (w tym alfa-globuliną) i z fibrynogenem. Nie przenika przez barierę łożyskową i do mleka kobiecego. Jest metabolizowana głównie w wątrobie.

Wskazania

Heparinum WZF - Leczenie zakrzepowego zapalenia żył głębokich, zatoru tętnicy płucnej, niestabilnej dławicy piersiowej, ostrych obwodowych zatorów tętniczych. Zabiegi w krążeniu pozaustrojowym i zabiegi hemodializy. Diagnozowanie i leczenie ostrych i przewlekłych koagulopatii ze zużycia czynników krzepnięcia (np. DIC - zespół wykrzepiania wewnątrznaczyniowego). Roztwór może być stosowany w sytuacjach, w których pożądane jest przepłukiwanie cewników dożylnych i kaniul heparyną w niewielkim stężeniu, aby zapewnić ich drożność przed podaniem iniekcji dożylnej.

Przeciwwskazania

Heparinum WZF - Stwierdzona nadwrażliwość na heparynę lub alkohol benzylowy, lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Niepoddające się kontroli krwawienia z miejsc takich jak, np.: wrzód trawienny, miejsca objęte procesem nowotworowym, żylaki odbytu. Krwotok wewnątrzczaszkowy, zakrzepica naczyń krwionośnych mózgu, zagrażające poronienie, bakteryjne zapalenie wsierdzia, retinopatie. Hemofilia, skazy krwotoczne, z wyjątkiem zespołu wykrzepiania wewnątrznaczyniowego. Małopłytkowość aktualna lub małopłytkowość w wywiadach. Choroby wątroby o ciężkim przebiegu (w tym żylaki przełyku). Plamica. Czynna gruźlica. Nadciśnienie tętnicze o ciężkim przebiegu. Zwiększona przepuszczalność naczyń włosowatych. Rozległe urazy. Z uwagi na możliwość wystąpienia krwotoków po zabiegu chirurgicznym, podawanie heparyny jest przeciwwskazane przed operacjami okulistycznymi i neurochirurgicznymi. Miesiączka nie stanowi przeciwwskazania do stosowania leku.

Dawkowanie

Heparinum WZF - Dożylnie, w powtarzanych wstrzyknięciach lub we wlewie po rozcieńczeniu 5% roztworem glukozy lub 0,9% roztworem NaCl. Roztwór może być stosowany w celu przepłukiwania cewników dożylnych i kaniul, aby zapewnić ich drożność przed podaniem iniekcji dożylnej, po uprzednim rozcieńczeniu 0,9% roztworem NaCl. Dawki i szybkość wlewu należy ustalać indywidualnie na podstawie wyników testów czynności układu krzepnięcia; zalecane jest uzyskanie 1,5-2,5 krotnego przedłużenia czasu kaolinowo-kefalinowego (APTT) w porównaniu do średniej wartości prawidłowej lub wartości przed leczeniem. Lek stosuje się zwykle przez 7-10 dni. Leczenie zakrzepowego zapalenia żył głębokich, zatoru tętnicy płucnej, niestabilnej dławicy piersiowej, ostrych obwodowych zatorów tętniczych. Dorośli: dawka początkowa wynosi 5000 IU, w ciężkich zatorach tętnicy płucnej dawkę można zwiększyć do 10000 IU; dawka podtrzymująca wynosi 1000-2000 IU/h we wlewie dożylnym lub 5000-10000 IU we wstrzyknięciach dożylnych powtarzanych co 4 h. U pacjentów w wieku podeszłym może być wymagane zmniejszenie dawek. Dzieci i dorośli o małej masie ciała: dawka początkowa wynosi 50 IU/kg mc.; dawka podtrzymująca 15-25 IU/kg mc./h we wlewie dożylnym lub 100 IU/kg mc. we wstrzyknięciach dożylnych powtarzanych co 4 h. Krążenie pozaustrojowe. Dawka początkowa wynosi 300 IU/kg mc., następnie należy kontynuować podawanie, utrzymując czas koagulacji aktywowanej (ACT) w przedziale 400-500 s. Hemodializa. Dawka początkowa wynosi 1000-5000 IU; dawka podtrzymująca 1000-2000 IU/h, aby utrzymać czas krzepnięcia >40 min. W celu przepłukiwania cewników dożylnych i kaniul, aby zapewnić ich drożność przed podaniem iniekcji dożylnej. Zwykle należy przepłukiwać stosując dawkę 200 IU heparyny (np. 2 ml roztworu zawierającego 100 IU/ml), raz na 4 h lub w zależności od potrzeb. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub wątroby należy stosować mniejsze dawki heparyny. U pacjentów w wieku podeszłym może być konieczne zmniejszenie dawek.

Interakcje z innymi lekami

Heparinum WZF - Przy stosowaniu dożylnym. Kwas acetylosalicylowy, dekstran, fenylbutazon, indometacyna, dipirydamol, cefamandol, cefoperazon i antytrombina III mogą nasilać działanie przeciwzakrzepowe heparyny. Jednoczesne podawanie heparyny i aprotyniny wydłuża dodatkowo czas wykrzepiania pełnej krwi. Nitrogliceryna może znacząco zmniejszać skuteczność działania heparyny - w razie konieczności jednoczesnego stosowania (szczególnie gdy nitrogliceryna jest podawana dożylnie) należy często oznaczać czas kaolinowo-kefalinowy (APTT) i w razie potrzeby zwiększyć dawkę heparyny. Glikozydy naparstnicy, tetracykliny, nikotyna, chinina i leki przeciwhistaminowe mogą osłabić działanie heparyny. Podczas jednoczesnego stosowania heparyny i inhibitorów ACE nasila się ryzyko hiperkaliemii. Podczas jednoczesnego stosowania heparyny i leków trombolitycznych (np. streptokinazy) zwiększa się ryzyko komplikacji krwotocznych - należy kontrolować APTT. Przy stosowaniu w celu przepłukiwania dożylnych cewników i kaniul. Gdy kaniula jest zamocowana na stałe i służy do wielokrotnego pobierania próbek krwi do analizy laboratoryjnej, obecność heparyny lub soli fizjologicznej może potencjalnie zaburzać lub zmieniać wyniki badań krwi; przed pobraniem krwi do badania roztwór heparyny in situ powinien być usunięty z kaniuli przez aspirację i odrzucony. Niezgodności farmaceutyczne. Penicylina, tetracyklina, erytromycyna, gentamicyna, kanamycyna, kolistyna, nowobiocyna, wankomycyna, chlordiazepoksyd, hydroksyzyna, prochlorpromazyna, wodorobursztynian hydrokortyzonu, chlorowodorek dobutaminy oraz morfina i jej pochodne tworzą nierozpuszczalne kompleksy z heparyną. Heparyny i reteplazy nie należy łączyć w jednym roztworze.

Ciąża

Heparinum WZF - Stosowanie dożylne: heparyna nie przenika przez barierę łożyskową i do mleka kobiecego. Heparynę u kobiet w ciąży należy stosować wyłącznie w ściśle uzasadnionych przypadkach, po szczegółowym rozważeniu ryzyka i korzyści dla kobiety. Szczególnie ostrożnie podawać w III trymestrze ciąży oraz w okresie okołoporodowym, z uwagi na ryzyko wystąpienia krwawień. Stosowanie heparyny do przepłukiwań dożylnych cewników i kaniul: bezpieczeństwo stosowania roztworu do przepłukiwań dożylnych cewników i kaniul u kobiet w ciąży nie jest ustalone, ale nie należy spodziewać się, aby zastosowane w tym celu dawki heparyny stanowiły zagrożenie.

Skutki uboczne

Heparinum WZF - Rzadko: skórne i uogólnione reakcje nadwrażliwości (odnotowano szczególnie u osób, u których w przeszłości wystąpiły reakcje alergiczne po zastosowaniu heparyny drobnocząsteczkowej), są to: pokrzywka, zapalenie spojówek, zapalenie błony śluzowej nosa, astma, sinica, duszność, uczucie zagrożenia, gorączka, dreszcze, obrzęk naczynioruchowy i wstrząs anafilaktyczny (sporadycznie odnotowywano przypadki); palenie stóp; łzawienie; świąd, łysienie (przemijające; występowało po długotrwałym, najczęściej po 4 do 12 tyg. podawaniu heparyny, zwykle w dużych dawkach). Występowała również: małopłytkowość (najczęściej pojawia się między 6. i 12. dniem stosowania heparyny i ma charakter łagodny i bezobjawowy; liczba płytek zwykle wraca do wartości wyjściowych w ciągu 48-72 h od zaprzestania stosowania heparyny; małopłytkowość może wystąpić ponownie przy próbie kolejnego podania heparyny; może wystąpić małopłytkowość o ciężkim przebiegu, tzw. zespół białego zakrzepu, z zaburzeniami zakrzepowo-zatorowymi); hipoaldosteronizm (powoduje zwiększenie stężenia potasu we krwi, głównie po 5-27 dniach stosowania heparyny; hiperkaliemia ma charakter odwracalny, mija po zaprzestaniu stosowania heparyny i dotyczy zwłaszcza pacjentów z cukrzycą lub niewydolnością nerek); krwawienia (główne działanie niepożądane; mogą wystąpić u pacjentów z organicznymi zmianami ze skłonnością do krwawień, zaburzeniami hemostazy w wywiadzie, w wieku podeszłym, u kobiet oraz w czasie jednoczesnego przyjmowania leków hamujących czynność płytek krwi); osteoporoza (znacząca demineralizacja kości była obserwowana u kobiet przyjmujących więcej niż 10000 IU/dobę przez 6 mies.); zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (aminotransferaz) oraz stężenia wolnych kwasów tłuszczowych w surowicy - bezobjawowe i zwykle odwracalne. Odnotowano przypadki martwicy skóry lub zgorzeli kończyn, jako wynik zaburzeń zakrzepowo-zatorowych. Jest bardzo mało prawdopodobne, aby preparat stosowany jako roztwór do przepłukiwania dożylnych cewników i kaniul, wywierał działanie ogólnoustrojowe, ze względu na małe stężenie heparyny we krwi. Jednak odnotowano rzadkie przypadki immunologicznie zależnej trombocytopenii i zakrzepicy u pacjentów, u których stosowano heparynę do przepłukiwania cewników. Rzadko występowały: pokrzywka, zapalenie spojówek, zapalenie błony śluzowej nosa, astma, sinica, duszność, uczucie zagrożenia, gorączka, dreszcze, obrzęk naczynioruchowy i wstrząs anafilaktyczny.

Środki ostrożności

Heparinum WZF - U pacjentów stosujących heparynę dłużej niż 5 dni, nie można wykluczyć ryzyka wystąpienia małopłytkowości, dlatego podczas długotrwałego stosowania leku zaleca się oznaczanie liczby płytek krwi. W przypadku stwierdzenia małopłytkowości należy natychmiast zaprzestać stosowania heparyny. Ze względu na ryzyko hiperkaliemii, przed rozpoczęciem stosowania heparyny oraz w przypadku przedłużającego się leczenia (szczególnie powyżej 7 dni), zaleca się oznaczanie stężenia potasu we krwi. Ryzyko hiperkaliemii jest większe u pacjentów z cukrzycą, przewlekłą niewydolnością nerek, uprzednio występującą kwasicą metaboliczną, ze zwiększonym stężeniem potasu we krwi lub przyjmujących leki oszczędzające potas. Ryzyko hiperkaliemii wzrasta wraz z przedłużającym się czasem stosowania heparyny. Lek stosować ostrożne u pacjentów z niewydolnością nerek, z zaburzeniami czynności wątroby lub z nadwrażliwością na heparyny drobnocząsteczkowe. U osób z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek i wątroby, należy stosować mniejsze dawki heparyny. U kobiet po 60. rż., przyjmujących heparynę długotrwale oraz u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek istnieje zagrożenie wystąpienia powikłań krwotocznych. Szczególnego rozważenia wymaga leczenie heparyną pacjentów, którym podawano środki znieczulające w okolice opony twardej lub poddanych znieczuleniu rdzeniowemu, ze względu na ryzyko powstania krwiaka nadtwardówkowego lub krwiaka rdzenia, powodującego przemijające, a nawet trwałe porażenie. Ryzyko to jest większe w przypadku jednoczesnego stosowania leków wpływających na hemostazę (w tym NLPZ i leków hamujących czynność płytek) lub wielokrotnych nakłuć lędźwiowych. Jeśli zastosowanie heparyny w takich przypadkach jest konieczne, można ją podać 4 h przed zabiegiem chirurgicznym, dotyczy to także zabiegów na gałce ocznej lub uchu środkowym. Decyzja o zastosowaniu środka przeciwzakrzepowego u pacjentów poddanych znieczuleniu rdzeniowemu należy do lekarza. W przypadku zastosowania heparyny należy zachować ostrożność oraz pilnie monitorować pacjenta. Mogą wystąpić objawy, takie jak: ból pleców, zaburzenia czuciowe i ruchowe, zaburzenia czynności jelita grubego lub pęcherza moczowego. Należy pouczyć pacjenta, aby niezwłocznie zgłaszał personelowi medycznemu pojawienie się któregoś z wymienionych działań niepożądanych. W celu przepłukiwania dożylnych cewników i kaniul, aby zapewnić ich drożność, zaleca się ostrożne stosowanie roztworu u pacjentów z nadwrażliwością na heparyny drobnocząsteczkowe. Należy rygorystycznie przestrzegać zasad aseptyki podczas używania. Liczba płytek krwi powinna być określana u pacjentów, u których stosowano heparynę do przepłukiwań dłużej niż 5 dni (lub jeśli wcześniej pacjenci byli eksponowani na heparynę). U tych pacjentów, u których rozwinęła się małopłytkowość lub paradoksalna zakrzepica, heparynę należy natychmiast usunąć ze wszystkich cewników lub kaniuli. Wielokrotne płukanie cewników z użyciem heparyny może spowodować wystąpienie układowego działania przeciwzakrzepowego. Lek zawiera alkohol benzylowy - 9 mg/ml,  co odpowiada 45 mg/5 ml. Alkohol benzylowy może powodować reakcje alergiczne. Dożylne podawanie alkoholu benzylowego noworodkom wiąże się z ryzykiem ciężkich działań niepożądanych i zgonu (tzw. „gasping syndrome”). Minimalna ilość alkoholu benzylowego, przy której mogą wystąpić objawy toksyczności jest nieznana. Nie podawać noworodkom (do 4 tyg. życia) bez zalecenia lekarza. Z powodu zwiększonego ryzyka kumulacji alkoholu benzylowego u małych dzieci, leku nie należy podawać dzieciom w wieku poniżej 3 lat dłużej niż przez tydzień bez zalecenia lekarza. Duże objętości alkoholu benzylowego należy podawać z ostrożnością i tylko w razie konieczności, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby oraz u kobiet w ciąży lub karmiących piersią, z powodu ryzyka kumulacji i toksyczności (kwasica metaboliczna). Lek zawiera 26,65 mg sodu w 5 ml co odpowiada 1,33 % zalecanej przez WHO maksymalnej 2 g dobowej dawki sodu u osób dorosłych. Lek może być rozcieńczany, należy uwzględnić zawartość sodu pochodzącego z rozcieńczalnika w obliczeniu całkowitej zawartości sodu w przygotowanym rozcieńczeniu preparatu. W celu uzyskania dokładnej informacji dotyczącej zawartości sodu w roztworze wykorzystanym do rozcieńczenia preparatu, należy zapoznać się z ChPL stosowanego rozcieńczalnika.

Producent

Polpharma