Spis treści:
1. Falcimar - działanie
2. Falcimar - wskazania
3. Falcimar - przeciwwskazania
4. Falcimar - dawkowanie
5. Falcimar - interakcje z innymi lekami
6. Falcimar - ciąża
7. Falcimar - skutki uboczne
8. Falcimar - środki ostrożności
9. Falcimar - producent

Działanie

Falcimar - Lek złożony zawierający określone dawki atowakwonu i chlorowodorku proguanilu, który działa schizontobójczo na znajdujące się we krwi oraz wątrobie schizonty Plasmodium falciparum - pierwotniaka wywołującego malarię. Atowakwon i chlorowodorek proguanilu zaburzają 2 różne szlaki metaboliczne pirymidyn, niezbędne w replikacji kwasów nukleinowych. Mechanizm działania atowakwonu polega na zahamowaniu transportu elektronu w mitochondriach P. falciparum na poziomie kompleksu cytochromu bc₁ i na obniżeniu potencjału błonowego mitochondriów. Jednym z mechanizmów działania proguanilu (za pośrednictwem metabolitu proguanilu - cykloguanilu) jest hamowanie reduktazy dihydrofolianowej, która zaburza syntezę deoksytymidyny. Proguanil wykazuje również działanie przeciwmalaryczne niezależnie od jego metabolizmu do cyklokwanilu, a w przeciwieństwie do cykloguanilu może on zwiększać zdolność atowakwonu do osłabienia potencjału błonowego mitochondriów u pasożytów malarii. Ten ostatni mechanizm może wyjaśniać synergiczne działanie atowakwonu i proguanilu, stosowanych w skojarzeniu. Atowakwon wykazuje silną aktywność wobec Plasmodium spp (IC50 in vitro przeciwko P. falciparum 0,23-1,43 ng/ml). W aktualnym zastosowaniu atowakwon nie wykazuje krzyżowej oporności na jakiekolwiek inne leki przeciwmalaryczne. Wśród ponad 30 izolatów pierwotniaka P. falciparum wykryto oporność in vitro na chlorochinę (41% izolatów), chininę (32% izolatów), meflochinę (29% izolatów) i halofantrynę (48% izolatów), lecz nie na atowakwon (0% izolatów). Działanie przeciwmalaryczne proguanilu jest wynikiem działania jego głównego metabolitu - cykloguanilu (IC50 in vitro przeciwko różnym szczepom P. falciparum o długości 4-20 ng/ml; niektóre aktywności proguanilu i innego metabolitu, 4-chlorofenylobiguanidu, obserwuje się in vitro w 600-3000 ng/ml). Atowakwon i proguanil działają schizontobójczo na znajdujące się we krwi schizonty, działają również na schizonty wątrobowe P. falciparum, oporne na inne leki przeciwmalaryczne i (lub) sulfadoksynę. W badaniach in vitro na pierwotniaku P. falciparum wykazano synergiczne działanie atowakwonu i proguanilu. Zwiększona skuteczność została również wykazana w badaniach klinicznych zarówno u pacjentów z odpornością, jak i u tych bez wytworzonej odporności na zachorowanie. Atowakwon jest związkiem wysoce lipofilnym, o małej rozpuszczalności w wodzie. Chlorowodorek proguanilu wchłania się szybko i w znaczącym stopniu oraz niezależnie od pokarmu. Atowakwon silnie wiąże się z białkami osocza (ponad 99%); proguanil - w około 75%. Brak jest danych wskazujących  na metabolizm atowakwonu, lek jest wydalany w ponad 90% w postaci niezmienionej z kałem. Proguanil jest metabolizowany głównie przez CYP 2C19, m.in. do aktywnego cykloguanilu; zarówno metabolit, jak i około 40% leku w postaci niezmienionej są wydalane z moczem. T_0,5 w fazie eliminacji wynosi dla atowakwonu: 2-3 dni (1-2 dni u dzieci); dla proguanilu i cykloguanilu: około 12-15 h (u dorosłych i dzieci).

Wskazania

Falcimar - Lek złożony zawierający określone dawki atowakwonu i chlorowodorku proguanilu, który działa schizontobójczo na znajdujące się we krwi oraz wątrobie schizonty Plasmodium falciparum - pierwotniaka wywołującego malarię. Profilaktyka malarii spowodowanej przez pierwotniaka Plasmodium falciparum u osób dorosłych i dzieci o mc. >40 kg. Leczenie ostrej, niepowikłanej malarii spowodowanej przez pierwotniaka Plasmodium falciparum u osób dorosłych i dzieci o mc. ≥11 kg. Ze względu na to, że lek jest skuteczny w zarażeniach spowodowanych przez wrażliwe i oporne na inne leki szczepy P. falciparum, szczególnie zaleca się go w profilaktyce i leczeniu malarii spowodowanej przez szczepy P. falciparum oporne na inne leki przeciwmalaryczne. Należy wziąć pod uwagę oficjalne wytyczne i lokalne informacje dotyczące częstości występowania oporności na leki przeciwmalaryczne. Oficjalne wytyczne zawierają zazwyczaj wskazówki przygotowane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) i organy opieki zdrowotnej.

Przeciwwskazania

Falcimar - Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Lek jest przeciwwskazany w profilaktyce malarii (P. falciparum) u osób z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min).

Dawkowanie

Falcimar - Doustnie. Profilaktyka. Profilaktyka powinna: zostać rozpoczęta od 24 do 48 h przed dotarciem na rejon endemiczny malarii; być kontynuowana w trakcie pobytu; trwać przez kolejne 7 dni od opuszczenia rejonu. Bezpieczeństwo i skuteczność działania leku na częściowo odpornych mieszkańców rejonów endemicznych zostały ustalone w badaniach trwających do 12 miesięcy. W przypadku osób nieodpornych, średni czas ekspozycji na działanie leku w badaniach klinicznych trwał 27 dni. Dorośli i młodzież o masie ciała większej niż 40 kg: 1 tabl. dziennie. Tabletki nie są zalecane w profilaktyce malarii u osób o masie ciała mniejszej niż 40 kg. Leczenie. Dorośli: 4 tabl. przyjmowane w pojedynczej dawce dobowej przez 3 kolejne dni. Dzieci o masie ciała 11 kg lub większej. Dzieci o mc. ≥11 do <21 kg masy ciała: 1 tabl. codziennie przez 3 kolejne dni; ≥21 do <31 kg masy ciała: 2 tabl. w pojedynczej dawce dobowej przez 3 kolejne dni; ≥31 do ≤40 kg masy ciała: 3 tabl. w pojedynczej dawce dobowej przez 3 kolejne dni; >40 kg masy ciała: dawka jak u osób dorosłych. Szczególne grupy pacjentów. Badania farmakokinetyczne wskazują, że u osób w podeszłym wieku nie ma konieczności dostosowania dawkowania. Badania farmakokinetyczne wskazują, że u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby dostosowywanie dawek nie jest konieczne. Mimo że nie przeprowadzono badań u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, nie przewiduje się specjalnych środków ostrożności lub dostosowania dawkowania. Badania farmakokinetyczne wskazują, że u pacjentów z łagodnymi lub umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek, dostosowanie dawek nie jest konieczne. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min) w leczeniu ostrej gorączki powodowanej przez P. falciparum, zaleca się stosowanie leków alternatywnych do preparatu. Sposób podania. Dawkę dobową należy przyjmować każdego dnia o tej samej porze z pokarmem lub napojem mlecznym (w celu zapewnienia maksymalnej absorpcji). Nie należy kruszyć tabletek. Jeśli pacjenci w danym okresie nie tolerują pokarmu, to należy podać im leku, lecz działanie ogólnoustrojowe atowakwonu będzie wówczas zmniejszone. W przypadku wymiotów, w ciągu godziny po podaniu leku dawkę należy powtórzyć.

Interakcje z innymi lekami

Falcimar - Jednoczesne stosowanie preparatu z ryfampicyną lub z ryfabutyną powoduje zmniejszenie stężenia atowakwonu odpowiednio o ok. 50% i 34%; nie zaleca się skojarzonego leczenia. Jednoczesne leczenie metoklopramidem wiąże się ze znacznym spadkiem (około 50%) stężenia atowakwonu w osoczu. Wówczas należy zastosować inne leczenie przeciwwymiotne. W przypadku jednoczesnego stosowania efawirenzu lub wzmocnionych inhibitorów proteazy, obserwowany jest spadek stężenia atowakwonu do 75%; należy unikać takiego skojarzenia leków, gdy tylko jest to możliwe. Proguanil może nasilać działanie warfaryny i innych leków przeciwzakrzepowych pochodnych kumaryny, co może prowadzić do zwiększenia ryzyka krwotoków. Mechanizm potencjalnej interakcji z lekami nie został ustalony. Należy zachować ostrożność podczas wprowadzania lub wycofywania profilaktyki malarycznej u pacjentów, lub podczas leczenia atowakwonem i proguanilem w trakcie ciągłego leczenia doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi. Dawkowanie doustnych leków przeciwzakrzepowych w trakcie leczenia preparatem lub po rezygnacji z niego (w oparciu o wyniki INR) może wymagać dostosowania. Jednoczesne leczenie tetracykliną było związane ze spadkiem stężenia atowakwonu w osoczu. Jednoczesne podawanie atowakwonu i indynawiru powoduje spadek wartości C_min indynawiru (spadek o 23%, 90% CI 8-35%). Należy zachować ostrożność przepisując atowakwon wraz z indynawirem, ze względu na możliwy spadek stężenia indynawiru. Podczas jednoczesnego podawania atowakwonu w profilaktyce PCP, w dawkach 45 mg/kg mc. na dobę dzieciom (n=9) z ostrą białaczką limfoblastyczną stwierdzono zwiększenie stężenia (AUC) etopozydu w osoczu i jego metabolitu (pirokatechiny) średnio o 8,6% (P=0,055) i 28,4% (P=0,031) (odpowiednio w porównaniu do jednoczesnego stosowania etopozydu i sulfametoksazolu z trimetoprymem). Należy zachować ostrożność u pacjentów podejmujących jednoczesne leczenie etopozydem. Proguanil jest metabolizowany głównie przez enzym CYP2C19. Nie są znane żadne potencjalne interakcje farmakokinetyczne enzymu CYP2C19 z innymi substratami, inhibitorami (np. moklobemidem, fluwoksaminą) lub induktorami (np. artemizyną, karbamazepiną). Atowakwon silnie wiąże się z białkami (> 99%), lecz nie wypiera on innych silnie wiążych się z białkami leków in vitro, co wskazuje na to, że są mało prawdopodobne interakcje atowakwonu z takimi lekami.

Ciąża

Falcimar - Stosowanie leku w ciąży należy rozważać tylko wtedy, gdy spodziewane korzyści dla matki przeważają nad potencjalnym ryzykiem dla płodu. Proguanil działa przez hamowanie pasożytniczej reduktazy dihydrofolianowej. Nie ma danych klinicznych wskazujących na to, że suplementacja folianami zmniejsza skuteczność działania leku. Kobiety w wieku rozrodczym przyjmujące foliany, aby zapobiec wadom wrodzonym cewki nerwowej, powinny nadal kontynuować ich przyjmowanie podczas stosowania leku. Nie wiadomo czy atowakwon przenika do mleka matki. Proguanil przenika do mleka matki w małych ilościach. Nie należy stosować leku u kobiet karmiących piersią.

Skutki uboczne

Falcimar - Bardzo często: ból głowy, nudności, wymioty, biegunka, ból brzucha. Często: anemia, neutropenia, reakcje alergiczne, hiponatremia, anoreksja, nietypowe sny, depresja, bezsenność, zawroty głowy, podwyższona aktywność enzymów wątrobowych, świąd, wysypka, gorączka, kaszel. Niezbyt często: zwiększone stężenie amylazy, niepokój, kołatanie serca, zapalenie jamy ustnej, wypadanie włosów, pokrzywka. Rzadko: halucynacje. Częstość nieznana: pancytopenia u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami nerek, obrzęk naczynioruchowy, anafilaksja, układowe zapalenie naczyń, ataki paniki, płacz, koszmary senne, zaburzenia psychotyczne, drgawki, tachykardia, nietolerancja ze strony żołądka i jelit, owrzodzenie jamy ustnej, żółtaczka, cholestaza, zespół Stevensa-Johnsona, rumień wielopostaciowy, pęcherze, złuszczanie się skóry, nadwrażliwość na światło.

Środki ostrożności

Falcimar - Jeżeli w profilaktyce lub leczeniu malarii osoby przyjmujące lek wymiotują w ciągu godziny po przyjęciu dawki, powinna ona zostać przyjęta ponownie. W przypadku biegunki zaleca się kontynuowanie normalnego dawkowania. U osób z biegunką lub wymiotami wchłanianie atowakwonu może być słabsze, przy czym zaburzenia te nie miały związku z jego mniejszą skutecznością w badaniach klinicznych dotyczących profilaktyki malarii. Jednakże podobnie jak w przypadku innych leków przeciwmalarycznych, pacjentom u których wystąpiła biegunka lub wymioty należy zalecić kontynuowanie stosowania metod zapobiegania malarii, a mianowicie stosowanie środków ochrony osobistej (środków odstraszających czy moskitier do zawieszenia nad łóżkiem). U pacjentów z ostrą malarią i towarzyszącą biegunką lub wymiotami, należy rozważyć terapię alternatywną. Jeśli w leczeniu malarii u tych pacjentów jest stosowany preparat, należy uważnie monitorować parazytemię i stan kliniczny pacjenta. Działanie leku nie zostało sprawdzone w leczeniu malarii mózgowej ani innych ciężkich objawów powikłanej malarii, w tym hiperparazytemii, obrzęku płuc lub niewydolności nerek. Od czasu do czasu u pacjentów przyjmujących lek zgłaszano silne reakcje alergiczne (w tym anafilaksję). Jeśli u pacjentów wystąpi reakcja alergiczna, należy natychmiast przerwać podawanie leku i rozpocząć stosowne leczenie. Wykazano, że preparat nie działa na hipnozoity Plasmodium vivax, ponieważ nawrót pasożyta zdarzał się nagminnie gdy malaria (P. vivax) była leczona wyłącznie tym preparatem. Podróżujący silnie narażeni na obecność pasożytów P. vivax lub P. ovale, a także inne osoby zakażone przez jednego z tych pasożytów, wymagają dodatkowego leczenia lekiem działającym na hipnozoity. W przypadku zakażeń wywołanych przez P. falciparum po zakończeniu leczenia preparatem lub gdy stosowanie preparatu w profilaktyce było nieskuteczne, pacjenci powinni być leczeni różnymi lekami schizontobójczymi, ponieważ takie zdarzenia mogą świadczyć o oporności pasożyta. Należy ściśle monitorować parazytemię u pacjentów przyjmujących jednocześnie tetracyklinę. W miarę możliwości należy unikać jednoczesnego stosowania preparatu i efawirenz lub wzmocnionych inhibitorów proteazy. Nie zaleca się jednoczesnego przyjmowania preparatu z ryfampicyną lub ryfabutyną. Nie zaleca się również jednoczesnego stosowania metoklopramidu. Należy zastosować wówczas inne leczenie przeciwwymiotne. Zaleca się zachowywanie ostrożności podczas wprowadzania lub wycofywania profilaktyki malarycznej, lub podczas leczenia pacjentów preparatem w trakcie ciągłego leczenia warfaryna i innymi lekami przeciwzakrzepowymi opartymi na kumarynie. Atowakwon może zwiększać stężenie etopozydu i jego metabolitu. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny <30 ml/min), podczas leczenia ostrej malarii (P. falciparum) zaleca się alternatywy lek dla preparatu. Nie ustalono szczegółów dot. bezpieczeństwa i skuteczności leku w profilaktyce malarii u pacjentów, o masie ciała mniejszej niż 40 kg lub w leczeniu malarii u dzieci, o masie ciała mniejszej niż 11 kg.

Producent

Glenmark Pharmaceuticals