Spis treści:
1. Dipperam HCT - działanie
2. Dipperam HCT - wskazania
3. Dipperam HCT - przeciwwskazania
4. Dipperam HCT - dawkowanie
5. Dipperam HCT - interakcje z innymi lekami
6. Dipperam HCT - ciąża
7. Dipperam HCT - skutki uboczne
8. Dipperam HCT - środki ostrożności
9. Dipperam HCT - producent

Działanie

Dipperam HCT - Preparat hipotensyjny zawierający 3 składniki przeciwnadciśnieniowe o dopełniających się mechanizmach działania: antagonistę kanału wapniowego (amlodypinę), antagonistę receptora angiotensyny II (walsartan) oraz tiazydowy lek moczopędny (hydrochlorotiazyd). Skojarzenie tych substancji powoduje addytywne działanie przeciwnadciśnieniowe. Amlodypina hamuje przezbłonowe wejście jonów wapnia do komórek mięśnia sercowego i mięśni gładkich naczyń krwionośnych. Mechanizm działania przeciwnadciśnieniowego amlodypiny polega na bezpośrednim działaniu rozkurczowym mięśnie gładkie naczyń krwionośnych, co powoduje zmniejszenie obwodowego oporu naczyniowego i ciśnienia krwi. Walsartan jest silnym i swoistym antagonistą receptora angiotensyny II. Działa wybiórczo na podtyp receptora AT₁, odpowiedzialny za znane działania angiotensyny II. Hydrochlorotiazyd jest tiazydowym lekiem moczopędnym. Mechanizm działania tiazydowych leków moczopędnych polega na blokowaniu kotransportera sodowo-chlorkowego (Na+Cl-), prawdopodobnie poprzez kompetycyjne blokowanie miejsca wiążącego jony Cl-, co wpływa na procesy wchłaniania zwrotnego elektrolitów. Bezpośrednie działanie polega na zwiększeniu wydalania sodu i chlorków w przybliżeniu w równym stopniu, a pośrednio, w wyniku działania moczopędnego, zmniejsza się objętość osocza ze zwiększeniem aktywności reninowej osocza, zwiększeniem wydzielania aldosteronu, utratą potasu w moczu i zmniejszeniem jego stężenia w surowicy. Po doustnym podaniu amlodypiny z walsartanem i hydrochlorotiazydem maksymalne stężenie w osoczu amlodypiny, walsartanu i hydrochlorotiazydu u zdrowych dorosłych osób osiągane jest po, odpowiednio, 6-8 h, 3 h, 2 h. Szybkość i zakres wchłaniania amlodypiny, walsartanu i hydrochlorotiazydu z preparatu złożonego zawierającego te trzy substancje czynne są takie same, jak po ich podaniu w postaci pojedyńczych substancji. Biodostępność amlodypiny po podaniu doustnym wynosi około 64-80%, C_max osiąga 6-12 h po podaniu. W ok. 97,5% wiąże się z białkami osocza. Jest w znacznym stopniu (ok. 90%) metabolizowana w wątrobie do nieaktywnych metabolitów. Eliminacja amlodypiny jest dwufazowa; T_0,5 w fazie końcowej wynosi 30-50 h. Z moczem wydalane jest 10% amlodypiny oraz 60% metabolitów amlodypiny. Biodostępność walsartanu po podaniu doustnym wynosi około 23%, C_max osiąga 2-4 h po podaniu. W 94-97% wiąże się z białkami osocza. W niewielkim stopniu (ok. 20%) metabolizowany jest do nieczynnego farmakologicznie hydroksymetabolitu. Jest wydalany głównie w postaci niezmienionej z kałem (83%) i moczem (13%). T_0,5 wynosi 6 h. Biodostępność hydrochlorotiazydu po podaniu doustnym wynosi około 70%, C_max osiąga 2 h po podaniu. W 40-70% wiąże się z białkami osocza. Jest wydalany głównie w postaci niezmienionej z moczem (95%). T_0,5 wynosi 6-15 h.

Wskazania

Dipperam HCT - Leczenie samoistnego nadciśnienia tętniczego, jako terapia zastępcza u dorosłych, u których ciśnienie tętnicze jest odpowiednio kontrolowane za pomocą amlodypiny, walsartanu i hydrochlorotiazydu (HCT) podawanych jako trzy osobne leki lub jako dwa leki, z których jeden zawiera dwie substancje czynne, a drugi zawiera pozostałą substancję czynną.

Przeciwwskazania

Dipperam HCT - Nadwrażliwość na substancje czynne, inne pochodne sulfonamidów, pochodne dihydropirydyny lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Zaburzenia czynności wątroby, marskość żółciowa wątroby lub zastój żółci. Ciężkie zaburzenia czynności nerek (GFR <30 ml/min/1,73 m²), bezmocz i dializoterapia.
Jednoczesne stosowanie z preparatami zawierającymi aliskiren u pacjentów z cukrzycą lub zaburzeniem czynności nerek (GFR <60 ml/min/1,73 m²). Oporna na leczenie hipokaliemia, hiponatremia, hiperkalcemia i objawowa hiperurykemia. Ciężkie niedociśnienie tętnicze. Wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny). Zwężenie drogi odpływu z lewej komory (np. kardiomiopatia przerostowa zawężająca i stenoza aortalna wysokiego stopnia). Hemodynamicznie niestabilna niewydolność serca po ostrym zawale mięśnia sercowego. II i III trymestr ciąży.

Dawkowanie

Dipperam HCT - Doustnie. Dorośli: 1 tabl. na dobę, najlepiej przyjmowana rano. Przed rozpoczęciem leczenia preparatem ciśnienie tętnicze pacjenta powinno być kontrolowane ustabilizowanymi dawkami poszczególnych substancji czynnych, stosowanych jednocześnie. Dawkę preparatu należy ustalać na podstawie dawek poszczególnych substancji czynnych preparatu złożonego stosowanych bezpośrednio przed zmianą. Maksymalna dawka dobowa wynosi 10 mg/320 mg/25 mg. Szczególne grupy pacjentów. Pacjenci z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek - nie jest konieczna modyfikacja dawki; pacjenci z bezmoczem oraz pacjenci z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek GFR <30 ml/min/1,73 m² - stosowanie jest przeciwwskazane. Ze względu na zawartość walsartanu stosowanie preparatu złożonego u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby jest przeciwwskazane. U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby bez zastoju żółci maksymalna zalecana dawka walsartanu wynosi 80 mg, dlatego preparat nie jest odpowiedni dla pacjentów tej grupy. Nie ustalono zaleceń dotyczących dawkowania amlodypiny u pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i zaburzeniami czynności wątroby, u których rozważa się zmianę leczenia na preparat złożony, należy zastosować najmniejszą dostępną dawkę amlodypiny jako składnika preparatu złożonego. U pacjentów z niewydolnością serca i chorobą niedokrwienną serca należy zachować ostrożność, szczególnie stosując maksymalną dawkę leku wynoszącą 10 mg/320 mg/25 mg, ze względu na ograniczoną ilość danych dotyczących stosowania leku w tych populacjach pacjentów. U osób w podeszłym wieku zalecana jest ostrożność, w tym częstsze kontrolowanie ciśnienia tętniczego, szczególnie podczas stosowania amlodypiny z walsartanem i hydrochlorotiazydem w maksymalnej dawce 10 mg/320 mg/25 mg, ze względu na ograniczoną ilość danych dotyczących stosowania leku u tych pacjentów. Podczas zmiany leczenia u osób w podeszłym wieku z nadciśnieniem tętniczym na preparat złożony, należy zastosować najmniejszą dostępną dawkę amlodypiny jako składnika preparatu złożonego. Preparat nie ma zastosowania u dzieci i młodzieży (w wieku <18 lat) we wskazaniu samoistne nadciśnienie tętnicze. Sposób podania. Preparat można przyjmować niezależnie od posiłków. Tabletki należy połykać w całości, popijając wodą, każdego dnia o tej samej porze, najlepiej rano.

Interakcje z innymi lekami

Dipperam HCT - Silne lub umiarkowanie silne inhibitory CYP3A4 (inhibitory proteazy, azolowe leki przeciwgrzybicze, antybiotyki makrolidowe [takie jak erytromycyna lub klarytromycyna], werapamil lub diltiazem) mogą znacząco zwiększać ekspozycję na jednocześnie stosowaną amlodypinę. Znaczenie kliniczne tych zmian farmakokinetycznych może być większe u pacjentów w podeszłym wieku, dlatego może być konieczna kontrola stanu klinicznego pacjenta i dostosowanie dawki. Stosowanie amlodypiny jednocześnie ze znanymi induktorami CYP3A4 (leki przeciwdrgawkowe(np. karbamazepina, fenobarbital, fenytoina, fosfenytoina, prymidon), ryfampicyna, ziele dziurawca (Hypericum perforatum)) może zmieniać jej stężenie w osoczu, należy kontrolować ciśnienie krwi i rozważyć modyfikację dawki zarówno w trakcie leczenia skojarzonego z induktorami CYP3A4 (szczególnie z silnymi induktorami CYP3A4 (tj. ryfampicyna, ziele dziurawca), jak i po jego zakończeniu. Jednoczesne wielokrotne podawanie amlodypiny w dawce 10 mg i symwastatyny w dawce 80 mg powodowało zwiększenie ekspozycji na symwastatynę o 77% w porównaniu z podawaniem samej symwastatyny. U pacjentów otrzymujących amlodypinę dawkę symwastatyny należy ograniczyć do 20 mg na dobę. U zwierząt podanie werapamilu i dożylnie dantrolenu powodowało związane z hiperkaliemią śmiertelne migotanie komór i zapaść krążeniową. Ze względu na ryzyko hiperkaliemiizaleca się unikanie jednoczesnego podawania antagonistów wapnia (takich jak amlodypina) pacjentom podatnym na hipertermię złośliwą i w leczeniu hipertermii złośliwej. NLPZ mogą osłabiać przeciwnadciśnieniowe działanie przyjmowanych jednocześnie antagonistów angiotensyny II i hydrochlorotiazydu. Jednoczesne stosowanie leku i NLPZ może prowadzić do pogorszenia czynności nerek i zwiększenia stężenia potasu w surowicy. Zaleca się kontrolowanie czynności nerek na początku leczenia i odpowiednie nawodnienie pacjenta. Jednoczesne stosowanie inhibitorów białek transportowych wychwytujących (ryfampicyna, cyklosporyna) lub białek wypierających (rytonawir) może spowodować zwiększenie układowej ekspozycji na walsartan. Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych z substancjami (alkohol, barbiturany lub leki narkotyczne), które również mają działanie zmniejszające ciśnienie tętnicze (np. przez zmniejszenie aktywności sympatykomimetycznej OUN lub bezpośrednie działanie rozszerzające naczynia krwionośne) może spowodować nasilenie niedociśnienia ortostatycznego. Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą zwiększyć ryzyko działań niepożądanych amantadyny. Leki o działaniu przeciwcholinergicznym (np. atropina, biperyden) mogą zwiększyć biodostępność tiazydowych leków moczopędnych w wyniku zmniejszenia motoryki przewodu pokarmowego i szybkości opróżniania żołądka. Odwrotnie, przewiduje się, że substancje o działaniu prokinetycznym (takie jak cyzapryd) mogą zmniejszyć biodostępność tiazydowych leków moczopędnych. Tiazydowe leki moczopędne mogą zmienić tolerancję glukozy. Może być konieczne dostosowanie dawki leku przeciwcukrzycowego. Metforminę należy stosować ostrożnie ze względu na ryzyko kwasicy mleczanowej w wyniku możliwej niewydolności nerek związanej ze stosowaniem hydrochlorotiazydu. Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, z β-adrenolitykami może zwiększyć ryzyko hiperglikemii. Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą nasilić działanie diazoksydu zwiększające stężenie glukozy we krwi. Jednoczesne stosowanie cyklosporyny może zwiększyć ryzyko hiperurykemii i takich powikłań, jak dna moczanowa. Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą zmniejszyć nerkowe wydalanie leków cytotoksycznych (np. cyklofosfamidu, metotreksatu) i zwiększyć ich działanie hamujące czynność szpiku. Tiazydowe leki moczopędne mogą spowodować takie działania niepożądane, jak hipokaliemia lub hipomagnezemia. Sprzyja to wystąpieniu zaburzeń rytmu serca wywołanym przez glikozydy naparstnicy. U pacjentów z odwodnieniem wywołanym przez leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, stosowanie dużych dawek jodowanych środków kontrastujących wiąże się ze zwiększonym ryzykiem ostrej niewydolności nerek. Przed zastosowaniem takiego środka zawierającego jod zaleca się ponowne nawodnienie pacjenta. Kolestyramina lub kolestypol zmniejszają wchłanianie tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu. Skutkiem może być niedostateczne działanie terapeutyczne tych diuretyków. Interakcję można zminimalizować oddzielając w czasie podanie HCT i żywicy, np. przez podanie HCT co najmniej 4 h przed lub 4 do 6 h po przyjęciu leku wiążącego kwasy żółciowe. Działanie hydrochlorotiazydu zmniejszające stężenie potasu w surowicy może być nasilone podczas jednoczesnego stosowania kaliuretycznych leków moczopędnych, kortykosteroidów, leków przeczyszczających, hormonu adrenokortykotropowego (ACTH), amfoterycyny, karbenoksolonu, penicyliny G i pochodnych kwasu salicylowego lub leków przeciwarytmicznych. Jeśli wymienione leki maja być stosowane jednocześnie ze preparatem złożonym zawierającym amlodypinę z walsartanem i hydrochlorotiazydem, zaleca się kontrolowanie stężenia potasu w surowicy. Działanie leków moczopędnych zmniejszające stężenie sodu w surowicy może być nasilone podczas jednoczesnego stosowania takich leków, jak leki przeciwdepresyjne, przeciwpsychotyczne, przeciwpadaczkowe itp. Podczas długotrwałego stosowania tych leków wskazana jest ostrożność. Ze względu na ryzyko hipokaliemii hydrochlorotiazyd należy stosować ostrożnie razem z preparatami, które mogą spowodować zaburzenia rytmu serca typu torsades de pointes, zwłaszcza z lekami przeciwarytmicznymi klasy Ia i III i niektórymi lekami przeciwpsychotycznymi. Hydrochlorotiazyd może zwiększyć stężenie kwasu moczowego w surowicy, dlatego może być konieczna modyfikacja dawki preparatów, które powodują zwiększone wydalanie kwasu moczowego. Może być konieczne zwiększenie dawki probenecydu lub sulfinpirazonu. Jednoczesne stosowanie tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, może spowodować częstsze występowanie reakcji nadwrażliwości na allopurynol. Istnieją pojedyncze doniesienia o wystąpieniu niedokrwistości hemolitycznej podczas jednoczesnego stosowania hydrochlorotiazydu i metylodopy. Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, nasilają działanie pochodnych kuraryny. Tiazydowe leki moczopędne zwiększają hipotensyjne działanie innych leków przeciwnadciśnieniowych (np. guanetydyny, metylodopy, β-adrenolityków, leków rozszerzających naczynia krwionośne, antagonistów wapnia, inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny (ARB) i bezpośrednich inhibitorów reniny. Hydrochlorotiazyd może osłabić odpowiedź organizmu na aminy presyjne, takie jak noradrenalina, znaczenie kliniczne tego działania jest niepewne i niewystarczające do wykluczenia ich stosowania. Stosowanie tiazydowych leków moczopędnych, w tym hydrochlorotiazydu, z witaminą D lub z solami wapnia może nasilić zwiększenie stężenia wapnia w surowicy. U pacjentów ze skłonnością do hiperkalcemii (np. z nadczynnością przytarczyc, nowotworem złośliwym lub z zaburzeniami związanymi z witaminą D) jednoczesne stosowanie leków moczopędnych pochodnych tiazydów może prowadzić do wystąpienia hiperkalcemii na skutek zwiększonego wchłaniania zwrotnego wapnia w kanalikach nerkowych. Podwójna blokada układu RAA przez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, ARB lub aliskirenu wiąże się z częstszym występowaniem działań niepożądanych tj. niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia i osłabiona czynność nerek (włącznie z ostrą niewydolnością nerek) niż po zastosowaniu jednego leku wpływającego na czynność układu RAA.

Ciąża

Dipperam HCT - Na podstawie dostępnych danych dotyczących poszczególnych składników, nie zaleca się stosowania leku w czasie I trymestru ciąży, a jego stosowanie w czasie II i III trymestru ciąży jest przeciwwskazane. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania amlodypiny u kobiet w ciąży. Nie zaleca się stosowania amlodypiny w czasie ciąży poza sytuacjami, gdy nie ma innej, bezpieczniejszej metody leczenia i gdy sama choroba stwarza większe zagrożenie dla matki i płodu. Nie zaleca się stosowania walsartanu w I trymestrze ciąży. Stosowanie walsartanu w II i III trymestrze ciąży jest przeciwwskazane. Stosowanie AIIRA w II i III trymestrze ciąży powoduje toksyczne działanie na ludzki płód (pogorszenie czynności nerek, małowodzie, opóźnienie kostnienia czaszki) i noworodka (niewydolność nerek, niedociśnienie tętnicze, hiperkaliemia). Jeśli narażenie na AIIRA wystąpiło od II trymestru ciąży, zaleca się badanie ultrasonograficzne czaszki i czynności nerek płodu. Doświadczenie dotyczące stosowania hydrochlorotiazydu w czasie ciąży, zwłaszcza w I trymestrze, jest ograniczone. Stosowanie hydrochlorotiazydu w II i III trymestrze ciąży może zmniejszać maciczno-łożyskowy przepływ krwi i wywoływać u płodu oraz noworodka żółtaczkę, zaburzenia elektrolitowe i małopłytkowość. Nie ma dostępnych informacji o stosowaniu walsartanu w okresie karmienia piersią. Amlodypina przenika do mleka kobiecego. Hydrochlorotiazyd przenika do mleka kobiecego w niewielkiej ilości. Duże dawki tiazydowych leków moczopędnych wywołując intensywną diurezę mogą zahamować wytwarzanie mleka. Nie zaleca się stosowania leku w okresie karmienia piersią. U niektórych pacjentów leczonych antagonistami kanałów wapniowych zaobserwowano odwracalne zmiany biochemiczne w główkach plemników. W jednym badaniu na szczurach stwierdzono niepożądany wpływ na płodność samców.

Skutki uboczne

Dipperam HCT - Działania niepożądane związane ze stosowaniem preparatu złożonego. Często: hipokaliemia, zawroty głowy, ból głowy, niedociśnienie tętnicze, niestrawność, częstomocz, wyczerpanie, obrzęk. Niezbyt często: jadłowstręt, hiperkalcemia, hiperlipidemia, hiperurykemia, hiponatremia, bezsenność/zaburzenia snu, zaburzenia koordynacji, zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego związane ze zmianą pozycji ciała, zawroty głowy podczas wysiłku, zaburzenia smaku, letarg, parestezja, neuropatia obwodowa, neuropatia, senność, omdlenie, osłabienie wzroku, zawroty głowy pochodzenia obwodowego, tachykardia, niedociśnienie ortostatyczne, zapalenie żyły, zakrzepowe zapalenie żyły, kaszel, duszność, podrażnienie gardła, odczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, ból w nadbrzuszu, przykry oddech, biegunka, suchość w jamie ustnej, nudności, wymioty, nadmierne pocenie się, świąd, ból pleców, obrzęk stawów, skurcze mięśni, osłabienie mięśni, ból mięśni, ból w kończynie, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, ostra niewydolność nerek, impotencja, abazja, zaburzenia chodu, osłabienie, odczucie dyskomfortu, złe samopoczucie, niesercowy ból w klatce piersiowej, zwiększone stężenie azotu mocznikowego we krwi, zwiększone stężenie kwasu moczowego we krwi, zmniejszone stężenie potasu we krwi, zwiększenie masy ciała. Działania niepożądane związane ze stosowaniem amlodypiny. Często: zawroty głowy, ból głowy, senność, kołatanie serca, nagłe zaczerwienienie skóry, zwłaszcza twarzy i szyi, odczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, ból w nadbrzuszu, nudności, obrzęk kostek, wyczerpanie, obrzęk. Niezbyt często: depresja, bezsenność/zaburzenia snu, zmiany nastroju, zaburzenia smaku, parestezja, omdlenie, drżenie, niedoczulica, zaburzenia widzenia, osłabienie wzroku, szum uszny, niedociśnienie tętnicze, duszność, zapalenie błony śluzowej nosa, zmiany rytmu wypróżnień, biegunka, suchość w jamie ustnej, niestrawność, wymioty, łysienie, osutka, nadmierne pocenie się, świąd, plamica, wysypka, odbarwienie skóry, ból stawów, ból pleców, skurcze mięśni, ból mięśni, zaburzenia oddawania moczu, oddawanie moczu w nocy, częstomocz, impotencja, ginekomastia, odczucie dyskomfortu, złe samopoczucie, niesercowy bol w klatce piersiowej, ból, zwiększenie masy ciała, zmniejszenie masy ciała. Bardzo rzadko: leukopenia, małopłytkowość, czasami z plamicą, nadwrażliwość, hiperglikemia, hipertonia, neuropatia obwodowa, neuropatia, zaburzenia rytmu serca (w tym bradykardia, częstoskurcz komorowy i migotanie przedsionków), zawał mięśnia sercowego, zapalenie naczyń krwionośnych, kaszel, zapalenie błony śluzowej żołądka, rozrost dziąseł, zapalenie trzustki, nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby, w tym zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi (w większości przypadków odpowiadające cholestazie), zapalenie wątroby, wewnątrzwątrobowy zastój żółci, żółtaczka, obrzęk naczynioruchowy, rumień wielopostaciowy, reakcje nadwrażliwości na światło, pokrzywka i inne formy wysypki, złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevensa-Johnsona, obrzęk Quinckego. Częstość nieznana:  martwicze zapalenie naczyń i toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka. Działania niepożądane związane ze stosowaniem walsartanu. Niezbyt często: zawroty głowy pochodzenia obwodowego, kaszel, odczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, ból w nadbrzuszu, wyczerpanie. Częstość nieznana: zmniejszenie stężenia hemoglobiny i wartości hematokrytu, neutropenia, małopłytkowość, czasami z plamicą, nadwrażliwość, zapalenie naczyń krwionośnych, nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby, w tym zwiększenie stężenia bilirubiny we krwi, obrzęk naczynioruchowy, pęcherzowe zapalenie skóry, świąd, wysypka, ból mięśni, zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, niewydolność i zaburzenia czynności nerek, zwiększone stężenie potasu we krwi. Działania niepożądane związane ze stosowaniem hydrochlorotiazydu. Bardzo często: hipokaliemia, zwiększone stężenie lipidów we krwi. Często: hiperurykemia, hipomagnezemia, hiponatremia, niedociśnienie ortostatyczne, zmniejszenie apetytu, nudności, wymioty, wysypka, pokrzywka i inne formy wysypki, impotencja. Rzadko: małopłytkowość, czasami z plamicą, hiperkalcemia, hiperglikemia, pogorszenia statusu metabolicznego w cukrzycy, depresja, bezsenność/zaburzenia snu, zawroty głowy, ból głowy, parestezja, osłabienie wzroku, zaburzenia rytmu serca (w tym bradykardia, częstoskurcz komorowy i migotanie przedsionków), odczucie dyskomfortu w jamie brzusznej, ból w nadbrzuszu, zaparcie, biegunka, wewnątrzwątrobowy zastój żółci, żółtaczka, reakcja nadwrażliwości na światło, plamica, niewydolność i zaburzenia czynności nerek, glukozuria. Bardzo rzadko: agranulocytoza, niewydolność szpiku kostnego, niedokrwistość hemolityczna, leukopenia, nadwrażliwość, zasadowica hipochloremiczna, zespół zaburzeń oddechowych, obrzęk płuc, zapalenie płuc, zapalenie trzustki, reakcje przypominające skórny toczeń rumieniowaty, reaktywacja skórnego tocznia rumieniowatego, martwicze zapalenie naczyń i toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS). Częstość nieznana: nieczerniakowe nowotwory złośliwe skóry (rak podstawnokomórkowy i rak kolczystokomórkowy skóry), niedokrwistosć aplastyczna, ostra jaskra zamkniętego kąta, nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką, rumień wielopostaciowy, skurcze mięśni, zaburzenia czynności nerek, ostra niewydolność nerek, osłabienie, gorączka.

Środki ostrożności

Dipperam HCT - Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym. U pacjentów z niedoborem sodu i (lub) z hipowolemią (np. otrzymujących duże dawki leków moczopędnych) może wystąpić objawowe niedociśnienie tętnicze po rozpoczęciu stosowania amlodypiny z walsartanem i HCT. Zaleca się wyrównanie tych niedoborów przed rozpoczęciem stosowania leku. Jeśli podczas stosowania preparatu wystąpi nadmierne niedociśnienie tętnicze, pacjenta należy ułożyć w pozycji na plecach i, jeśli to konieczne, podać w infuzji dożylnej 0,9% roztwór chlorku sodu. Leczenie można kontynuować po ustabilizowaniu ciśnienia krwi. Stężenie elektrolitów i potasu w surowicy należy kontrolować w odpowiednich odstępach czasu w celu wykrycia możliwych zaburzeń równowagi elektrolitowej, zwłaszcza u pacjentów z innymi czynnikami ryzyka, takimi jak zaburzenia czynności nerek, przyjmowanie innych preparatów lub zaburzenia równowagi elektrolitowej w wywiadzie. Nie zaleca się jednoczesnego stosowania walsartanu z suplementami potasu, lekami moczopędnymi oszczędzającymi potas, zamiennikami soli kuchennej zawierającymi potas lub innymi preparatami, które mogą zwiększyć stężenie potasu (heparyna itp.), jeśli to wskazane, należy kontrolować stężenie potasu. Leczenie preparatem złożonym można rozpocząć dopiero po wyrównaniu hipokaliemii i jakiejkolwiek współwystępującej hipomagnezemii. Tiazydowe leki moczopędne mogą spowodować wystąpienie hipokaliemii lub nasilić istniejącą hipokaliemię. Leki te należy stosować ostrożnie u pacjentów ze schorzeniami, które mogą przebiegać ze wzmożoną utratą potasu, na przykład z nefropatią z utratą soli lub przednerkowym (kardiogennym) zaburzeniem czynności nerek. Jeśli podczas stosowania hydrochlorotiazydu wystąpi hipokaliemia, stosowanie preparatu złożonego należy przerwać do czasu ustabilizowania równowagi potasowej. Tiazydowe leki moczopędne mogą spowodować wystąpienie hiponatremii i zasadowicy hipochloremicznej lub nasilić istniejącą wcześniej hiponatremię. Obserwowano hiponatremię z objawami neurologicznymi (nudności, postępująca dezorientacja, apatia). Stosowanie hydrochlorotiazydu można rozpocząć dopiero po wyrównaniu istniejącej hiponatremii. Jeśli podczas stosowania preparatu złożonego rozwinie się ciężka lub nagła hiponatremia, leczenie należy przerwać do czasu normalizacji stężenia sodu we krwi. U wszystkich pacjentów otrzymujących tiazydowe leki moczopędne należy okresowo kontrolować, czy nie występują zaburzenia równowagi elektrolitowej, zwłaszcza potasu, sodu i magnezu. Tiazydowe leki moczopędne mogą wywołać azotemię u pacjentów z przewlekłą chorobą nerek. Jeśli preparat złożony stosuje się u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, zaleca się okresowe kontrolowanie stężenia w surowicy elektrolitów (w tym potasu), kreatyniny i kwasu moczowego. Stosowanie leku jest przeciwwskazane u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek, z bezmoczem lub dializowanych. Lek należy stosować ostrożnie w leczeniu nadciśnienia tętniczego u pacjentów z jednostronnym lub obustronnym zwężeniem tętnicy nerkowej albo ze zwężeniem tętnicy jedynej czynnej nerki ze względu na możliwość zwiększenia u nich stężenia mocznika i kreatyniny we krwi. Brak dotychczas doświadczenia dotyczącego bezpieczeństwa stosowania amlodypiny z walsartanem i HCT u pacjentów po niedawno przebytym przeszczepieniu nerki. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby wydłużony jest okres półtrwania amlodypiny i większe są wartości AUC. Nie ustalono zaleceń dotyczących dawkowania. U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby bez zastoju żółci maksymalna zalecana dawka walsartanu wynosi 80 mg, dlatego lek nie jest odpowiedni do stosowania u tych pacjentów. U pacjentów leczonych walsartanem opisywano obrzęk naczynioruchowy, w tym obrzęk krtani i głośni, powodujący niedrożność dróg oddechowych i (lub) obrzęk twarzy, warg, gardła i (lub) języka. U niektórych z nich obrzęk naczynioruchowy występował już wcześniej po zastosowaniu innych preparatów, w tym inhibitorów ACE. Jeśli u pacjenta wystąpi obrzęk naczynioruchowy, stosowanie leku należy natychmiast przerwać i już nigdy go nie stosować. U osób podatnych można spodziewać się, że zahamowanie układu RAA spowoduje zmiany czynności nerek. U pacjentów z ciężką niewydolnością serca, u których czynność nerek może zależeć od aktywności układu RAA, leczenie inhibitorami ACE i antagonistami receptorów angiotensyny powodowało oligurię i (lub) postępującą azotemię, a w rzadkich przypadkach ostrą niewydolność nerek i (lub) zgon pacjenta. Podobne wyniki uzyskano w odniesieniu do walsartanu. Ocena stanu pacjentów z niewydolnością serca lub po przebytym zawale mięśnia sercowego powinna zawsze obejmować ocenę czynności nerek. Należy zachować ostrożność podczas stosowania antagonistów kanałów wapniowych, w tym amlodypiny, u pacjentów z zastoinową niewydolnością serca ze względu na zwiększone ryzyko zdarzeń sercowo-naczyniowych i zgonu. Ze względu na ograniczoną liczbę dostępnych danych zaleca się ostrożność w przypadku stosowania amlodypiny z walsartanem i hydrochlorotiazydem, zwłaszcza w maksymalnej dawce 10 mg/320 mg/25 mg, u pacjentów z niewydolnością serca i chorobą niedokrwienną serca. Wskazana jest szczególna ostrożność u pacjentów ze zwężeniem zastawki mitralnej lub ze znaczącą stenozą aortalną niewysokiego stopnia. Pacjenci z pierwotnym hiperaldosteronizmem nie powinni być leczeni walsartanem (antagonista receptora angiotensyny II), gdyż ich układ renina-angiotensyna nie jest aktywowany. Z tego względu nie zaleca się stosowania leku u tych pacjentów. Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, zaostrzają przebieg lub aktywują układowy toczeń rumieniowaty. Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą zaburzać tolerancję glukozy i zwiększać stężenie cholesterolu, triglicerydów oraz kwasu moczowego w surowicy. U pacjentów z cukrzycą może być konieczne dostosowanie dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych. Ze względu na zawartość hydrochlorotiazydu stosowanie leku jest przeciwwskazane u pacjentów z objawami hiperurykemii. Hydrochlorotiazyd może spowodować zwiększenie stężenia kwasu moczowego w surowicy poprzez zmniejszenie klirensu kwasu moczowego, wywołać lub nasilić hiperurykemię, a także u podatnych pacjentów spowodować wystąpienie dny. Tiazydowe leki moczopędne zmniejszają wydalanie wapnia w moczu i mogą powodować przemijające, nieznaczne zwiększenie stężenia wapnia w surowicy bez znanych objawów zaburzeń jego metabolizmu. Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z hiperkalcemią i można go stosować tylko po wyrównaniu jakiejkolwiek istniejącej hiperkalcemii. Jeśli w trakcie leczenia rozwinie się hiperkalcemia, stosowanie leku należy przerwać. Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych należy okresowo kontrolować stężenie wapnia w surowicy. Znaczna hiperkalcemia może być objawem utajonej nadczynności przytarczyc. Tiazydowe leki moczopędne należy odstawić przed wykonaniem testów czynnościowych przytarczyc. Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych opisywano przypadki reakcji nadwrażliwości na światło. Jeśli reakcja taka wystąpi w trakcie stosowanie leku, należy przerwać leczenie. Jeśli powtórne podanie leku moczopędnego zostanie uznane za konieczne, zaleca się ochronę obszarów skóry narażonych na światło słoneczne lub sztuczne promieniowanie UVA. Sulfonamidy i leki będące pochodnymi sulfonamidów mogą powodować reakcję idiosynkratyczną wywołującą nadmierne nagromadzenie płynu między naczyniówką a twardówką z ograniczeniem pola widzenia, przejściową krótkowzroczność i ostrą jaskrę zamkniętego kąta. Do objawów należy nagłe pogorszenie ostrości wzroku lub ból oka, występujące zwykle w okresie od kilku godzin do tygodni po rozpoczęciu stosowania leku. Nieleczona ostra jaskra zamkniętego kąta może prowadzić do trwałej utraty wzroku. Podstawowym postępowaniem jest możliwie szybkie odstawienie hydrochlorotiazydu. W razie braku poprawy może być konieczne rozważenie natychmiastowego leczenia lub zabiegu chirurgicznego. Czynnikiem ryzyka rozwoju ostrej jaskry zamkniętego kąta może być uczulenie na sulfonamidy lub penicylinę w wywiadzie. Należy zachować ostrożność u pacjentów ze znaną nadwrażliwością na inne preparaty z grupy antagonistów receptora angiotensyny II. Wystąpienie reakcji nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd jest bardziej prawdopodobne u pacjentów z alergią i astmą. Ze względu na ograniczoną liczbę danych, u pacjentów w podeszłym wieku zaleca się ostrożność, w tym częstsze pomiary ciśnienia tętniczego, szczególnie jeśli otrzymują oni amlodypinę z walsartanem i hydrochlorotiazydem w maksymalnej dawce (10 mg/320 mg/25 mg). Dowiedziono, że jednoczesne stosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny (ARB) lub aliskirenu zwiększa ryzyko niedociśnienia tętniczego, hiperkaliemii i osłabienia czynności nerek (włącznie z ostrą niewydolnością nerek), nie zaleca się stosowania podwójnej blokady układu RAA przez jednoczesne zastosowanie inhibitorów ACE, antagonistów receptora angiotensyny lub aliskirenu. Jeśli zastosowanie podwójnej blokady jest bezwzględnie konieczne, leczenie takie powinno być prowadzone pod nadzorem specjalisty, z częstą i ścisłą kontrolą czynności nerek, stężenia elektrolitów i ciśnienia tętniczego. Inhibitorów ACE i antagonistów receptora angiotensyny nie należy stosować jednocześnie u pacjentów z nefropatią cukrzycową. W dwóch badaniach epidemiologicznych z wykorzystaniem danych z duńskiego krajowego rejestru nowotworów złośliwych stwierdzono zwiększenie ryzyka nieczerniakowych nowotworów złośliwych skóry (NMSC) [raka podstawnokomórkowego (BCC) i raka kolczystokomórkowego (SCC)] w warunkach zwiększającego się łącznego narażenia organizmu na hydrochlorotiazyd. W mechanizmie rozwoju NMCS mogą odgrywać rolę fotouczulające właściwości hydrochlorotiazydu. Pacjentów przyjmujących hydrochlorotiazyd należy poinformować o ryzyku NMSC i zalecić regularne sprawdzanie, czy na skórze nie pojawiły się nowe zmiany, i szybki kontakt z lekarzem w przypadku stwierdzenia jakichkolwiek podejrzanych zmian skórnych. Pacjentom należy zalecić podejmowanie możliwych działań zapobiegawczych w celu minimalizacji ryzyka rozwoju nowotworów złośliwych skóry, jak ograniczanie narażania się na działanie światła słonecznego i promieniowania UV, a jeśli to niemożliwe -odpowiednią ochronę. Niepokojące zmiany skórne należy niezwłocznie badać z możliwością wykonania biopsji z oceną histologiczną. U osób, u których w przeszłości występowały NMSC, może być konieczne ponowne rozważenie stosowania hydrochlorotiazydu. Po przyjęciu hydrochlorotiazydu notowano bardzo rzadko poważne przypadki ostrej toksyczności na układ oddechowy, w tym zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS). Obrzęk płuc zwykle rozwija się w ciągu kilku minut do kilku godzin po przyjęciu hydrochlorotiazydu. Początkowo objawy obejmują duszność, gorączkę, osłabioną czynność płuc i niedociśnienie tętnicze. Jeśli podejrzewa się rozpoznanie ARDS, należy odstawić lek i zastosować odpowiednie leczenie. Hydrochlorotiazydu nie należy podawać pacjentom, u których wcześniej po przyjęciu hydrochlorotiazydu wystąpił ARDS.

Producent

Sandoz