Spis treści:
1. Bisoratio ASA - działanie
2. Bisoratio ASA - wskazania
3. Bisoratio ASA - przeciwwskazania
4. Bisoratio ASA - dawkowanie
5. Bisoratio ASA - interakcje z innymi lekami
6. Bisoratio ASA - ciąża
7. Bisoratio ASA - skutki uboczne
8. Bisoratio ASA - środki ostrożności
9. Bisoratio ASA - producent

Działanie

Bisoratio ASA - Lek złożony zawierający β-adrenolityk (bisoprolol) oraz kwas acetylosalicylowy. Bisoprolol jest silnym, wysoko selektywnym lekiem blokującym receptory β₁-adrenergiczne, znacząco obniża aktywność reninową osocza. U pacjentów z dławicą piersiową zmniejsza częstość skurczów serca i tym samym zapotrzebowanie na tlen, dlatego jest skuteczny w eliminowaniu lub zmniejszaniu objawów. Kwas acetylosalicylowy hamuje agregację płytek: blokuje cyklooksygenazę w płytkach krwi, przez co hamuje syntezę tromboksanu A₂, odgrywającego rolę w powikłaniach miażdżycowych. Biodostępność bisoprololu po podaniu doustnym wynosi 90%. W ok. 30% wiąże się z białkami osocza. W 50% jest metabolizowany w wątrobie do nieczynnego metabolitu, który następnie wydalany jest przez nerki; pozostałe 50% dawki jest wydalane w postaci niezmienionej przez nerki. T_0,5 wynosi 10-12 h. Kwas acetylosalicylowy osiąga C_max ok. 30 min po podaniu doustnym. Jest szybko metabolizowany, drogą hydrolizy, do kwasu salicylowego, który jest następnie sprzęgany z glicyną i kwasem glukuronowym; śladowe ilości są metabolizowane do kwasu gentyzynowego. Kwas salicylowy wiąże się z białkami osocza w ponad 90%. Jest wydalany przez nerki.

Wskazania

Bisoratio ASA - Lek jest wskazany u pacjentów, u których nadciśnienie tętnicze lub dławica piersiowa są kontrolowane taką samą dawką bisoprololu i u pacjentów stosujących kwasu acetylosalicylowy w leczeniu niestabilnej dławicy piersiowej, we wtórnej prewencji zawału mięśnia sercowego, w zapobieganiu niedrożności przeszczepu po pomostowaniu tętnic wieńcowych CABG lub po angioplastyce wieńcowej, do wtórnego zapobiegania przemijającym napadom niedokrwiennym i niedokrwiennym zdarzeniom mózgowo-naczyniowym.

Przeciwwskazania

Bisoratio ASA - Nadwrażliwość na bisoprolol. Nadwrażliwość na związki kwasu acetylosalicylowego lub inhibitory syntezy prostaglandyn (u niektórych pacjentów z astmą może wystąpić napad albo omdlenie, u innych pacjentów skurcz oskrzeli, nieżyt nosa lub pokrzywka). Nadwrażliwość na którąkolwiek substancję pomocniczą. Alergia na orzeszki ziemne i soję. Ostra niewydolność serca lub okres dekompensacji niewydolności serca wymagający dożylnego stosowania leków inotropowych. Wstrząs kardiogenny. Blok zatokowo-przedsionkowy. Zespół chorego węzła zatokowo-przedsionkowego. Blok przedsionkowo-komorowy IIst. lub IIIst. (u pacjentów bez stymulatora serca). Objawowa bradykardia. Objawowe niedociśnienie tętnicze. Ciężka astma oskrzelowa, ciężka przewlekła obturacyjna choroba płuc. Ciężka postać zarostowej choroby tętnic obwodowych, ciężka postać zespołu Raynauda. Nieleczony guz chromochłonny nadnerczy. Kwasica metaboliczna. Objawy ze strony przewodu pokarmowego lub ból żołądka występujący po uprzednim stosowaniu tego leku. Czynna lub występująca w wywiadzie choroba wrzodowa i (lub) krwawienie z żołądka lub jelit, lub inne rodzaje krwawienia np. z naczyń mózgowych. Skaza krwotoczna lub zaburzenia krzepnięcia (takie jak hemofilia i hipoprotrombinemia). Jednoczesne leczenie antykoagulacyjne. Niedobór dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej. Ciężka niewydolność wątroby lub nerek. Dna moczanowa. Leczenie metotreksatem w dawkach >15 mg/tydzień. Okres karmienia piersią. III trymestr ciąży - w przypadku stosowania ASA w dawkach >100 mg na dobę.

Dawkowanie

Bisoratio ASA - Doustnie. Dorośli: 1 kaps. raz na dobę. Zazwyczaj leczenie bisoprololem jest długotrwałe. Jeśli rozważane jest zakończenie leczenia, zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki, ponieważ nagłe odstawienie bisoprololu może prowadzić do ostrego pogorszenia stanu pacjenta; zalecane jest stopniowe zmniejszanie dawki. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów w podeszłym wieku zazwyczaj nie jest wymagane dostosowanie dawkowania, ale u niektórych pacjentów dawka 5 mg bisoprololu na dobę może być wystarczająca. Należy zachować ostrożność u pacjentów z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością wątroby lub nerek; nie stosować u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek lub wątroby. Nie stosować u dzieci i młodzieży.

Interakcje z innymi lekami

Bisoratio ASA - Bisoprolol. Nie zaleca się stosowania z następującymi lekami: antagoniści kanału wapniowego typu werapamil i w mniejszym stopniu typu diltiazem (niekorzystny wpływ na kurczliwość i przewodzenie przedsionkowo-komorowe, dożylne podanie werapamilu u pacjentów leczonych β-adrenolitykiem może prowadzić do głębokiego niedociśnienia i bloku przedsionkowo-komorowego); ośrodkowo działające leki przeciwnadciśnieniowe, np. klonidyna, metylodopa, moksonidyna, rylmenidyna (możliwe zmniejszenie ośrodkowej impulsacji współczulnej, zmniejszenie częstości tętna i frakcji wyrzutowej, rozszerzenie naczyń; nagłe przerwanie leczenia, zwłaszcza przed zakończeniem blokady receptorów β, może zwiększać ryzyko powstania nadciśnienia z odbicia). Ostrożnie stosować z następującymi lekami: leki przeciwarytmiczne klasy I, np. chinidyna, dyzopiramid, lidokaina, fenytoina, flekainid, propafenon (nasilenie wpływu na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego i nasilenie ujemnego działania inotropowego); antagoniści wapnia z grupy dihydropirydyny, np. felodypina i amlodypina (zwiększenie ryzyka niedociśnienia i dalszego pogorszenia wydolności komór u chorych z niewydolnością serca); leki przeciwarytmiczne klasy III, np. amiodaron (możliwe nasilenie wpływu na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego); leki parasympatykomimetyczne (możliwe wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego i zwiększenie ryzyka bradykardii); β-adrenolityki stosowane miejscowo, np. krople do oczu stosowane w jaskrze (możliwe nasilenie ogólnoustrojowego działania bisoprololu); insulina i doustne leki przeciwcukrzycowe (zwiększone działanie hipoglikemizujące, β-blokery mogą maskować objawy hipoglikemii); środki stosowane w znieczuleniu (osłabienie odruchowej tachykardii i zwiększenie ryzyka niedociśnienia); glikozydy nasercowe (wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego i zwolnienie częstości pracy serca); NLPZ (osłabienie hipotensyjnego działania bisoprololu); β-sympatykomimetyki, np. izoprenalina, dobutamina (wzajemne osłabienie działania); leki sympatykomimetyczne pobudzające zarówno receptory α i β, np. noradrenalina, adrenalina (zwężenie naczyń, co wywołuje zwiększenie ciśnienia i nasilenie objawów chromania przestankowego); leki przeciwnadciśnieniowe i inne leki nasilające działanie przeciwnadciśnieniowe, np. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, barbiturany, pochodne fenotiazyny (ryzyko hipotensji). Połączenia leków do rozważenia: meflochina (nasilenie ryzyka bradykardii); inhibitory MAO, z wyjątkiem inhibitorów MAO-B (nasilenie działania hipotensyjnego i jednocześnie zwiększenie ryzyka przełomu nadciśnieniowego); ryfampicyna (niewielkie zmniejszenie okresu półtrwania bisoprololu, zwykle bez potrzeby dostosowania dawkowania); pochodne ergotaminy (nasilenie zaburzeń krążenia obwodowego). Kwas acetylosalicylowy. Przeciwwskazane jest stosowanie z metotreksatem stosowanym w dawkach >15 mg na tydzień (zwiększenie toksyczności hematologicznej metotreksatu). Nie zaleca się stosowania z lekami urykozurycznymi, tj.: benzbromaron, probenecyd i sulfinpirazon (osłabienie działania leków przeciwdnawych na skutek konkurencji w procesie wydalania kwasu moczowego przez kanaliki nerkowe). Ostrożnie stosować z następującymi lekami: leki hipotensyjne i moczopędne (zmniejszenie skuteczność diuretyków i innych leków hipotensyjnych); inhibitory ACE (ryzyko pogorszenia czynności nerek; taka terapia skojarzona powinna być prowadzona bardzo ostrożnie, pacjentów należy odpowiednio nawodnić, ponadto należy rozważyć monitorowanie czynności nerek po włączeniu leczenia skojarzonego, a następnie okresowo); kortykosteroidy (ryzyko krwawienia z przewodu pokarmowego i choroby wrzodowej); metotreksat stosowany w dawkach <15 mg na tydzień (zwiększenie toksyczności hematologicznej metotreksatu; w czasie pierwszych tygodni stosowania leczenia skojarzonego należy cotygodniowo kontrolować morfologię krwi; dokładne monitorowanie należy prowadzić w przypadku nawet łagodnych zaburzeń czynności nerek, jak również w przypadku pacjentów w podeszłym wieku); heparyny stosowane w dawce leczniczej lub u pacjentów w podeszłym wieku (ryzyko krwawienia; zalecane jest ścisłe monitorowanie wskaźników INR, APTT (czasu częściowej tromboplastyny po aktywacji)  i (lub) czasu krwawienia); glikozydy nasercowe (zwiększenie stężenia glikozydów we krwi oraz ryzyko nasilenia niewydolności serca; należy monitorować stężenie digoksyny we krwi na początku i na końcu leczenia skojarzonego ); lit (zwiększenie stężenia litu krwi; należy monitorować stężenie litu we krwi na początku i na końcu leczenia skojarzonego, może być konieczne dostosowanie dawki); cyklosporyna, takrolimus - ryzyko nefrotoksyczności (monitorować czynność nerek); inhibitory anhydrazy węglanowej, np. acetazolamid (ryzyko ciężkiej kwasicy i zwiększone toksyczne działanie na obwodowy układ nerwowy); walproinian (nasilona toksyczność walproinianu na skutek wypierania go z połączeń z białkami osocza); fenytoina (wypieranie fenytoiny z połączeń z białkami osocza; może to prowadzić do zmniejszonego całkowitego stężenia fenytoiny w osoczu i zwiększenia wolnej frakcji fenytoiny; stężenie frakcji niezwiązanej, a tym samym działanie terapeutyczne, nie wydaje się być znacząco zmienione); ibuprofen (ryzyko osłabienia działania kardioprotekcyjnego ASA przez ibuprofen; kliniczne następstwa interakcji w przypadku doraźnego podawania ibuprofenu są mało prawdopodobne); spironolakton (antagonistyczne działania ASA wobec spironolaktonu); metamizol (ryzyko osłabienia działania hamującego kwasu acetylosalicylowego na agregację płytek krwi). Połączenia leków do rozważenia: inne leki przeciwzakrzepowe, np. pochodne kumaryny, heparyny w dawkach profilaktycznych lub inne trombolityki, lub inne leki przeciwpłytkowe, tj. tyklopidyna, klopidogrel, tyrofiban, eptyfibatyd oraz SSRI, tj. sertralina lub paroksetyna (zwiększone ryzyko krwawienia; należy monitorować wskaźniki hemostazy); NLPZ (zwiększone ryzyko krwawienia i uszkodzenia błony śluzowej przewodu pokarmowego oraz dalsze wydłużenie czasu krwawienia); lek przeciwcukrzycowe, np. pochodne sulfonylomocznika (nasilenie działanie leków przeciwcukrzycowych); leki zobojętniające (możliwe zwiększenie wydalania ASA poprzez alkalizację moczu; zasadnicze niezgodności dotyczą soli żelaza, węglanów i wodorotlenków alkalizujących); metoklopramid (nasilenie działania ASA). Alkohol spożywany w czasie leczenia ASA zwiększa ryzyko krwawień z przewodu pokarmowego.

Ciąża

Bisoratio ASA - Nie zaleca się stosowania leku złożonego w ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Leki β-adrenolityczne zmniejszają przepływ łożyskowy, co wiąże się z zahamowaniem wzrostu płodu, śmiercią wewnątrzmaciczną, poronieniem lub przedwczesnym porodem. W przypadku, gdy leczenie β-adrenolitykiem jest konieczne, należy stosować selektywny β₁-adrenolityk i monitorować przepływ krwi przez macicę i łożysko oraz wzrost płodu. W przypadku szkodliwego działania na ciążę lub płód należy rozważyć leczenie alternatywne. Należy uważnie obserwować noworodka, pod kątem objawów hipoglikemii i bradykardii (zazwyczaj występują w ciągu pierwszych 3 dni). Stosowanie inhibitorów syntezy prostaglandyn we wczesnym okresie ciąży zwiększa ryzyko poronienia, występowania wad wrodzonych serca i wytrzewień wrodzonych; całkowite ryzyko wystąpienia wrodzonych wad sercowo-naczyniowych zwiększa się <1% do około 1,5%; ryzyko zwiększa się wraz z dawką i długością terapii). Nie należy stosować ASA w I i II trymestrze ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. W przypadku stosowania ASA przez kobiety usiłujące zajść w ciążę lub w I i II trymestrze ciąży, należy stosować jak najmniejszą dawkę leku przez jak najkrótszy czas. Kwas acetylosalicylowy. Małe dawki (do 100 mg/dobę i włącznie). Badania kliniczne wskazują, że dawki do 100 mg/kwasu acetylosalicylowego/dobę do ograniczonego stosowania w położnictwie, wymagające specjalistycznego monitorowania, wydają się bezpieczne. Dawki od 100 mg/dobę do 500 mg/dobę. Nie ma wystarczającego doświadczenia klinicznego dotyczącego stosowania dawek od 100 mg/dobę do 500 mg/dobę. Dlatego też, poniższe zalecenia dotyczące dawek 500 mg/dobę i wyższych mają zastosowanie również do tego zakresu dawek. Dawki 500 mg/dobę i wyższe. Od 20. tygodnia ciąży stosowanie kwasu acetylosalicylowego może powodować małowodzie wynikające z zaburzeń czynności nerek płodu. Może to nastąpić wkrótce po rozpoczęciu leczenia i zwykle jest odwracalne po zaprzestaniu leczenia. Ponadto zgłaszano przypadki zwężenia przewodu tętniczego po leczeniu w II trymestrze, z których większość ustępowała po zaprzestaniu leczenia. Dlatego też, nie należy stosować kwasu acetylosalicylowego u kobiet w I i II trymestrze ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne. Jeśli kwas acetylosalicylowy jest stosowany przez kobietę starającą się o dziecko lub w I i II trymestrze ciąży, dawka powinna być jak najmniejsza, a czas trwania jak najkrótszy. Od 20 tygodnia ciąży należy rozważyć prenatalne monitorowanie małowodzia i zwężenia przewodu tętniczego po ekspozycji na działanie kwasu acetylosalicylowego przez kilka dni. Należy przerwać podawanie kwasu acetylosalicylowego w przypadku stwierdzenia małowodzia lub zwężenia przewodu tętniczego. W III trymestrze ciąży wszystkie inhibitory syntezy prostaglandyn mogą powodować narażenie płodu na: działania toksyczne na układ krążenia i oddechowy (przedwczesne zwężenie/zamknięcie przewodu tętniczego i nadciśnienie płucne); zaburzenia czynności nerek. Ponadto, w końcowym okresie ciąży inhibitory syntezy prostaglandyn mogą powodować narażenie matki i noworodka na: możliwość wydłużenia czasu krwawienia oraz działanie antyagregacyjne, które może ujawnić się nawet po zastosowaniu małych dawek; zahamowanie czynności skurczowej macicy prowadzącej do opóźnienia porodu lub przedłużenia akcji porodowej. W konsekwencji kwas acetylosalicylowy w dawkach 100 mg/dobę lub większych jest przeciwwskazany w trzecim trymestrze ciąży (patrz punkt 4.3). Dawki do 100 mg/dobę i włącznie można stosować wyłącznie pod ścisłym nadzorem położniczym. Nie wiadomo, czy bisoprolol jest wydzielany z mlekiem ludzkim. Salicylany i ich metabolity przenikają w niewielkich ilościach do mleka ludzkiego. Nie zaleca się karmienia piersią w czasie stosowania leku.

Skutki uboczne

Bisoratio ASA - Bisoprolol. Często: nudności, wymioty, biegunka, zaparcia, uczucie zmęczenia, zawroty głowy, ból głowy, uczucie ziębnięcia lub drętwienia kończyn. Niezbyt często: bradykardia, nasilenie istniejącej niewydolności serca, zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego, osłabienie, skurcz oskrzeli u pacjentów z astmą oskrzelową lub obturacyjną chorobą dróg oddechowych w wywiadzie, osłabienie mięśni, skurcze mięśni, niedociśnienie, zaburzenia snu, depresja. Rzadko: zwiększenie stężenia trójglicerydów, zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AlAT, AspAT), zaburzenia słuchu, zmniejszenie wydzielania łez (należy to uwzględnić w przypadku stosowania soczewek kontaktowych), zapalenie wątroby, omdlenie, zaburzenia potencji, alergiczne zapalenie błony śluzowej nosa, reakcje nadwrażliwości (świąd, zaczerwienienie, wysypka), koszmary senne, omamy. Bardzo rzadko: zapalenie spojówek, wywołanie lub nasilenie objawów łuszczycy, wysypka łuszczycopodobna, łysienie. Kwas acetylosalicylowy. Często: zwiększona skłonność do krwawień, łagodne do umiarkowanego krwawienie z przewodu pokarmowego (długotrwałe lub powtarzające się krwawienie może prowadzić do niedokrwistości), zapalenie błony śluzowej żołądka, niestrawność. Niezbyt często: krew w moczu, nieżyt nosa, duszność, pokrzywka. Rzadko: zespół krwotoczny (krwawienie z nosa, krwawienie dziąseł, krwawe wymioty i utrata krwi z kałem, itp.), trombocytopenia, granulocytoza, niedokrwistość aplastyczna, krwotok wewnątrzczaszkowy, krwotoczne zapalenie naczyń, krwotok miesiączkowy, silne krwawienia z przewodu pokarmowego, nudności, wymioty, zawroty głowy, skurcz oskrzeli, napady astmy, zespół Stevensa-Johnsona, martwica toksyczno-rozpływna naskórka, plamica, rumień guzowaty, rumień wielopostaciowy, reakcje nadwrażliwości, obrzęk naczynioruchowy, obrzęk alergiczny, reakcje anafilaktyczne (w tym wstrząs). Bardzo rzadko: hipoglikemia, zaburzenia czynności wątroby, nasilenie objawów alergii pokarmowej. Częstość nieznana: przypadki krwawień z przedłużonym czasem krwawienia (np. krwawienie z nosa, krwawienie z dziąseł, bardziej obfita menstruacja; objawy mogą się utrzymywać przez okres 4-8 dni po przerwaniu podawania ASA; w wyniku tego może zwiększyć się ryzyko krwawienia podczas zabiegu chirurgicznego; istniejące krwawienie, tj. krwawe wymioty, smoliste stolce lub utajone krwawienie z przewodu pokarmowego, może prowadzić do anemii z niedoboru żelaza - częstsze po większych dawkach), hiperurykemia, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego (vertigo), ból głowy, osłabienie słuchu, szumy uszne, owrzodzenie żołądka lub dwunastnicy i perforacja, biegunka, ostra niewydolność nerek (zwłaszcza u pacjentów z istniejącą niewydolnością nerek, dekompensacją serca, zespołem nerczycowym lub stosujących jednocześnie leki moczopędne), zatrzymanie wody i soli.

Środki ostrożności

Bisoratio ASA - Bisoprolol. Ze względu na bisoprolol, ostrożnie stosować u pacjentów: z astmą oskrzelową lub innymi przewlekłymi obturacyjnymi chorobami płuc (zaleca się jednoczesne stosowanie leków rozszerzających oskrzela, może być konieczne zwiększenie dawki β₂-adrenomimetyków u pacjentów z astmą); z cukrzycą ze znacznymi wahaniami stężenia glukozy we krwi (mogą być maskowane objawy hipoglikemii); stosujących ścisłą dietę; z blokiem przedsionkowo-komorowym Ist.; z dławicą Prinzmetala; z zarostowymi chorobami tętnic obwodowych (może dojść do nasilenia objawów, zwłaszcza na początku leczenia); z nadciśnieniem tętniczym krwi lub dławicą piersiową i towarzyszącą niewydolnością serca; podczas leczenia odczulającego (bisoprolol może zwiększać wrażliwości na alergeny i nasilać ciężkość reakcji anafilaktycznych, a leczenie adrenaliną może nie zawsze przynosić oczekiwany skutek terapeutyczny). U pacjentów chorych na łuszczycę lub z łuszczycą w wywiadzie, β-adrenolityki można stosować jedynie po dokładnym rozważeniu stosunku korzyści do ryzyka. U pacjentów z guzem chromochłonnym nadnerczy bisoprolol można stosować tylko po uprzednim zablokowaniu receptorów α. Leczenie bisoprololem może maskować objawy tyreotoksykozy. Zgodnie z obecnymi zaleceniami, zaleca się utrzymywanie blokady receptorów β w okresie okołooperacyjnym (taka blokada zmniejsza częstość występowania zaburzeń rytmu serca i niedokrwienia mięśnia sercowego w trakcie indukcji znieczulenia, intubacji oraz w okresie pooperacyjnym); należy poinformować anestezjologa o przyjmowaniu bisoprololu. Jeżeli uzna się za stosowne przerwanie leczenia przed zabiegiem operacyjnym, należy stopniowo zmniejszać dawkę i całkowicie odstawić bisoprolol na 48 h przed planowanym znieczuleniem. Mimo, że β-adrenolityki o działaniu kardioselektywnym (β1) mogą wpływać w mniejszym stopniu na czynność płuc niż nieselektywne β-adrenolityki, tak jak w przypadku wszystkich β-adrenolityków, należy unikać ich podawania u pacjentów z obturacyjną chorobą dróg oddechowych, chyba że istnieją istotne kliniczne powody ich zastosowania. Jeśli istnieją takie powody, lek powinien być stosowany z zachowaniem ostrożności. U pacjentów z obturacyjną chorobą dróg oddechowych leczenie bisoprololem należy rozpocząć od najmniejszej możliwej dawki. Pacjentów należy uważnie obserwować pod kątem nowych objawów (np. duszności, nietolerancji wysiłkowej, kaszlu). Nie zaleca się stosowania bisoprololu z antagonistami kanału wapniowego (typu werapamilu lub diltiazemu) lub z ośrodkowo działającymi lekami przeciwnadciśnieniowymi. Kwas acetylosalicylowy. Ze względu na kwas acetylosalicylowy, ostrożnie stosować u pacjentów: z czynną lub przebytą astmą oskrzelową, innymi chorobami alergicznymi, u pacjentów, u których występuje katar sienny, polipy nosa lub przewlekłe obturacyjne zaburzenia oddechowe oraz w przypadku nadwrażliwości na inne substancje (zwiększone ryzyko reakcji alergicznych oraz skurczu oskrzeli); z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością wątroby (regularnie przeprowadzać badania czynności wątroby); z łagodną lub umiarkowaną niewydolnością nerek; ze zmniejszonym wydalaniem kwasu moczowego lub leczonych preparatami zwiększającymi wydalanie kwasu moczowego (ryzyko napadu dny moczanowej); z chorobą wrzodową i (lub) krwawieniami z przewodu pokarmowego w wywiadzie (unikać stosowania ASA); u pacjentów, którzy stosują jednocześnie leki, które zwiększają ryzyko owrzodzenia, takie jak: doustne kortykosteroidy, selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny - SSRI i deferazyrok; u pacjentów, którzy stosują jednocześnie leki przeciwzakrzepowe - pochodne kumaryny, heparyny lub leki zmieniające hemostazę, np. leki przeciwpłytkowe, przeciwzapalne i SSRI (unikać stosowania ASA; jeśli nie można uniknąć leczenia skojarzonego wskazane jest częste monitorowanie współczynnika INR); u osób w podeszłym wieku (zwiększone ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, w szczególności krwawień z przewodu pokarmowego; jeśli jest wymagane długotrwałe leczenie pacjenci powinni być systematycznie badani); u kobiet z bardzo obfitym krwawieniem miesiączkowym. Zalecane jest przerwanie stosowania ASA przed zabiegami chirurgicznymi (w tym ekstrakcją zęba), z powodu ryzyka przedłużającego się krwawienia lub nasilonego krwawienia; długość przerwy w leczeniu powinna zostać określona indywidualnie, zwykle jest to jeden tydzień. Należy przerwać stosowanie ASA w razie wystąpienia krwotoku z przewodu pokarmowego czy owrzodzenia, a także po wystąpieniu pierwszych objawów nadwrażliwości, takich jak: wysypka skórna, zmiany na błonach śluzowych.

Producent

Actavis Group