Spis treści:
1. Xorimax - działanie
2. Xorimax - wskazania
3. Xorimax - przeciwwskazania
4. Xorimax - dawkowanie
5. Xorimax - interakcje z innymi lekami
6. Xorimax - ciąża
7. Xorimax - skutki uboczne
8. Xorimax - środki ostrożności
9. Xorimax - producent

Działanie

Xorimax - Antybiotyk β-laktamowy, cefalosporyna II generacji. Nieaktywny ester cefuroksymu, który w wyniku hydrolizy uwalnia cefuroksym. Hamuje syntezę bakteryjnych ścian komórkowych w następstwie połączenia się z białkami wiążącymi penicyliny (PBP). Następuje przerwanie procesu biosyntezy ściany komórkowej (peptydoglikanu), co prowadzi do lizy komórki bakteryjnej i do jej obumarcia. Gatunki zwykle wrażliwe: tlenowe bakterie Gram-dodatnie - Staphylococcus aureus (wrażliwe na metycylinę), gronkowce koagulazo-ujemne (wrażliwe na metycylinę), Streptococcus pyogenes, Streptococcus agalactiae; tlenowe bakterie Gram-ujemne - Haemophilus influenzae, Haemophilus parainfluenzae, Moraxella catarrhalis; krętki - Borrelia burgdorferi. Gatunki, wśród których występuje problem oporności nabytej: tlenowe bakterie Gram-dodatnie - Streptococcus pneumoniae; tlenowe bakterie Gram-ujemne - Citrobacter freundii, Enterobacter aerogenes, Enterobacter cloacae, Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Proteus mirabilis, Proteus spp. (inne niż P.vulgaris), Providencia spp.; beztlenowe bakterie Gram-dodatnie - Peptostreptococcus spp, Propionibacterium spp; beztlenowe bakterie Gram-ujemne - Fusobacterium spp., Bacteroides spp. Drobnoustroje z wrodzoną opornością: tlenowe bakterie Gram-dodatnie - Enterococcus faecalis, Enterococcus faecium; tlenowe bakterie Gram-ujemne - Acinetobacter spp, Campylobacter spp, Morganella morganii, Proteus vulgaris, Pseudomonas aeruginosa, Serratia marcescens; beztlenowe bakterie Gram-ujemne - Bacteroides fragilis; inne - Chlamydia spp, Mycoplasma spp, Legionella spp. Wszystkie S. aureus oporne na metycylinę są oporne na cefuroksym. Po podaniu doustnym lek wchłania się z przewodu pokarmowego i jest szybko hydrolizowany w błonie śluzowej jelit oraz we krwi, co powoduje uwalnianie substancji czynnej, cefuroksymu, do krwiobiegu. Wchłanianie jest optymalne, gdy lek przyjmowany jest wkrótce po posiłku. Maksymalne stężenie w surowicy występuje po ok. 2,4 h. Wiązanie z białkami wynosi 33-50%. Cefuroksym może osiągnąć stężenia powyżej minimalnych stężeń hamujących dla najczęstszych patogenów w migdałkach podniebiennych, tkankach zatok, błonie śluzowej oskrzeli, kościach, płynie opłucnowym, płynie stawowym, płynie maziowym, płynie śródmiąższowym, żółci, plwocinie i cieczy wodnistej. Cefuroksym przenika przez barierę krew-mózg w zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych. Cefuroksym nie jest metabolizowany. T_0,5 w surowicy wynosi 1-1,5 h. Cefuroksym jest wydalany w procesie przesączania kłębuszkowego i wydzielania kanalikowego. Wydalanie leku jest wolniejsze u pacjentów z niewydolnością nerek. Cefuroksym jest skutecznie usuwany podczas dializy.

Wskazania

Xorimax - Leczenie wymienionych poniżej zakażeń u dorosłych i u dzieci w wieku >3 miesięcy: ostre paciorkowcowe zapalenie migdałków i zapalenie gardła; ostre bakteryjne zapalenie zatok; ostre zapalenie ucha środkowego; zaostrzenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc; zapalenie pęcherza moczowego; odmiedniczkowe zapalenie nerek; niepowikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich; wczesna postać choroby z Lyme (boreliozy). Należy uwzględnić krajowe zalecenia dotyczące właściwego stosowania leków przeciwbakteryjnych.

Przeciwwskazania

Xorimax - Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą. Stwierdzona wcześniej nadwrażliwość na antybiotyki cefalosporynowe. Ciężka nadwrażliwość (np. reakcja anafilaktyczna) na jakikolwiek inny antybiotyk β-laktamowy (penicyliny, monobaktamy i karbapenemy) w wywiadzie.

Dawkowanie

Xorimax - Doustnie. Określając dawkę cefuroksymu do stosowania w leczeniu poszczególnych zakażeń należy uwzględniać: przewidywane patogeny i ich prawdopodobną wrażliwość na lek; ciężkość i umiejscowienie zakażenia; wiek, masę ciała i czynność nerek pacjenta, jak podano niżej. Dorośli i dzieci (o mc. ≥40 kg). Ostre zapalenie migdałków, zapalenie gardła, ostre zapalenie zatok przynosowych: 250 mg 2 razy na dobę. Ostre zapalenie ucha środkowego: 500 mg 2 razy na dobę. Zaostrzenie przewlekłej obturacyjnej choroby płuc: 500 mg 2 razy na dobę. Zapalenie pęcherza moczowego: 250 mg 2 razy na dobę. Odmiedniczkowe zapalenie nerek: 250 mg 2 razy na dobę. Niepowikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich: 250 mg dwa razy na dobę. Choroba z Lyme: 500 mg 2 razy na dobę. Dzieci o mc. <40 kg. Ostre zapalenie migdałków i zapalenie gardła: 10 mg/kg mc. 2 razy na dobę (maksymalnie 250 mg 2 razy na dobę). Ostre zapalenie ucha środkowego: 15 mg/kg mc. 2 razy na dobę (maksymalnie 250 mg 2 razy na dobę). Ostre bakteryjne zapalenie zatok: 10 mg/kg mc. 2 razy na dobę (maksymalnie 250 mg 2 razy na dobę). Zapalenie pęcherza moczowego: 15 mg/kg mc. 2 razy na dobę (maksymalnie 250 mg 2 razy na dobę). Odmiedniczkowe zapalenie nerek: 15 mg/kg mc. 2 razy na dobę (maksymalnie 250 mg 2 razy na dobę). Niepowikłane zakażenia skóry i tkanek miękkich: 15 mg/kg mc. 2 razy na dobę (maksymalnie 250 mg 2 razy na dobę). Choroba z Lyme: 15 mg/kg mc. 2 razy na dobę (maksymalnie 250 mg 2 razy na dobę). Nie ma doświadczeń z podawaniem leku dzieciom w wieku <3 miesięcy. Czas leczenia. Leczenie większości zakażeń trwa 7 dni (może trwać od 5 do 10 dni); leczenie choroby z Lyme trwa 14 dni (w przedziale od 10 do 21 dni). Czas trwania leczenia powinien być uzależniony od rodzaju zakażenia i reakcji pacjenta i na ogół nie powinien być dłuższy niż zalecany. Szczególne grupy pacjentów. U pacjentów z niewydolnością nerek dawkowanie należy dostosować do klirensu kreatyniny - CCr ≥30 ml/min: zmiana dawkowania nie jest konieczna; 10-29 ml/min: typowa dawka podawana co 24 h; CCr <10 ml/min: typowa dawka podawana co 48 h; pacjenci hemodializowani: dodatkowa pojedyncza dawka standardowa podana pod koniec każdej dializy. Występowanie zaburzeń czynności wątroby nie ma wpływu na farmakokinetykę cefuroksymu. Sposób podania. Lek należy przyjmować po posiłku, w celu zapewnienia optymalnego wchłaniania. Tabletek nie należy kruszyć, dlatego nie są one odpowiednie do leczenia pacjentów, którzy nie mogą połykać tabletek. U dzieci można zastosować aksetyl cefuroksymu w postaci zawiesiny doustnej.

Interakcje z innymi lekami

Xorimax - Leki zmniejszające kwaśność soku żołądkowego mogą spowodować, że biodostępność aksetylu cefuroksymu będzie mniejsza niż po podaniu na czczo i zniwelować efekt nasilonego przez pokarm wchłaniania leku. Jednoczesne stosowanie probenecydu nie jest zalecane, gdyż zwiększa on znacznie C_max i AUC oraz wydłuża T_0,5 cefuroksymu w fazie eliminacji. Jednoczesne stosowanie z doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi może spowodować zwiększenie wartości INR.

Ciąża

Xorimax - W ciąży stosować jedynie wtedy, gdy spodziewane korzyści przewyższają potencjalne ryzyko dla płodu (badania na zwierzętach nie wykazały szkodliwego wpływu na ciążę, rozwój zarodka lub płodu, poród czy rozwój noworodka; dane dotyczące stosowania u ciężarnych kobiet są ograniczone). Cefuroksym jest wydzielany w niewielkich ilościach w pokarmie kobiecym. Lek można stosować u kobiet karmiących piersią jedynie po dokładnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka. U niemowlęcia karmionego piersią mogą wystąpić: biegunka, zakażenie grzybicze błon śluzowych, reakcje nadwrażliwości, może zatem pojawić się konieczność odstawienia dziecka od piersi. Podczas badań dotyczących reprodukcji u zwierząt nie wykazano wpływu na płodność.

Skutki uboczne

Xorimax - Często: nadmierny wzrost Candida spp., eozynofilia, ból głowy, zawroty głowy, biegunka, nudności, ból brzucha, przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. Niezbyt często: dodatni odczyn Coombs'a, trombocytopenia, leukopenia (czasami nasilona), wymioty, wysypka skórna. Częstość nieznana: nadmierny wzrost Clostridioides difficile, niedokrwistość hemolityczna, gorączka polekowa, choroba posurowicza, reakcja anafilaktyczna, reakcja Jarischa-Herxheimera, zespół Kounisa, rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego, żółtaczka (głownie cholestatyczna), zapalenie wątroby, pokrzywka, świąd, ciężkie niepożądane reakcje skórne (SCAR): rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka, reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS), obrzęk naczynioruchowy.

Środki ostrożności

Xorimax - Należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów, u których wystąpiła reakcja alergiczna na penicyliny lub inne antybiotyki β-laktamowe, ze względu na ryzyko nadwrażliwości krzyżowej. Tak jak w przypadku wszystkich antybiotyków β-laktamowych, istnieją doniesienia o ciężkich i sporadycznie zakończonych zgonem reakcjach nadwrażliwości. Donoszono o występowaniu reakcji nadwrażliwości, mogącej doprowadzić do rozwinięcia się zespołu Kounisa (ostrego alergicznego skurczu tętnic wieńcowych, mogącego spowodować zawał mięśnia sercowego). Jeśli po przyjęciu cefuroksymu wystąpią ciężkie reakcje nadwrażliwości, stosowanie leku należy natychmiast przerwać i wdrożyć odpowiednie postępowanie w nagłych przypadkach. Przed rozpoczęciem leczenia należy ustalić, czy u pacjenta nie wystąpiła w przeszłości ciężka reakcja alergiczna na cefuroksym, inne cefalosporyny lub na którykolwiek inny antybiotyk β-laktamowy. Należy zachować ostrożność podczas stosowania cefuroksymu u pacjentów, u których w przeszłości wystąpiła umiarkowana reakcja alergiczna na inne antybiotyki β-laktamowe. W związku z leczeniem cefuroksymem notowano występowanie ciężkich skórnych działań niepożądanych (SCARS), takich jak: zespół Stevensa-Johnsona (SJS), toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka (TEN) oraz reakcja polekowa z eozynofilią i objawami ogólnymi (DRESS) mogące zagrażać życiu bądź prowadzić do zgonu. Przepisując lek należy poinformować pacjenta o objawach przedmiotowych i podmiotowych oraz uważnie obserwować reakcje skórne. Jeśli pojawią się objawy przedmiotowe i podmiotowe wskazujące na wystąpienie tych reakcji, należy bezzwłocznie odstawić cefuroksym i rozważyć wdrożenie alternatywnego sposobu leczenia. Jeśli po zastosowaniu cefuroksymu u pacjenta wystąpiła ciężka reakcja, taka jak SJS, TEN lub DRESS, nigdy u tego pacjenta nie należy wznawiać leczenia cefuroksymem. Obserwowano wystąpienie odczynu Jarischa-Herxheimera po zastosowaniu cefuroksymu w leczeniu choroby z Lyme (boreliozy). Odczyn ten wynika bezpośrednio z bakteriobójczego działania cefuroksymu na patogen wywołujący chorobę - krętki Borrelia burgdorferi. Należy poinformować pacjenta o tej częstej i zazwyczaj samoistnie ustępującej reakcji. Podobnie jak w przypadku innych antybiotyków, stosowanie cefuroksymu może powodować nadmierny wzrost drożdżaków. Długotrwałe leczenie może być również przyczyną nadmiernego wzrostu innych niewrażliwych drobnoustrojów (np. enterokoków i Clostridioides difficile), co może wymagać przerwania leczenia. Podczas stosowania niemal każdego z leków przeciwbakteryjnych (w tym cefuroksymu) opisywano występowanie związanego z antybiotykiem zapalenia jelita grubego o nasileniu od lekkiego do zagrażającego życiu. Takie rozpoznanie należy wziąć pod uwagę u pacjentów, u których w trakcie lub po zakończeniu leczenia cefuroksymem wystąpi biegunka. Należy rozważyć przerwanie leczenia cefuroksymem i zastosowanie szczególnego leczenia zakażenia Clostridioides difficile. Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę jelit. Lek zawiera <1 mmol (23 mg) sodu na tabl., tzn. uznaje się go za ”wolny do sodu”.

Producent

Sandoz